หานซิ่นวิ่งเข้ามาสวมกอดนางไม่ทันได้ตั้งตัว เรียกชื่อนางซ้ำๆ" เนี่ยนเนี่ยน เนี่ยนเนี่ยน"นางสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆไหลรดบ่า ค่อยๆดันตัวเขาออก มองหน้าชายตรงหน้าที่ร้องไห้ราวดอกสาลี่ร่วงหล่น ใช้มือลูบไล้ใบหน้าที่หยาบกร้านเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ผิวคล้ำเนื้อตัวมอมแมม" ทำไมท่านถึงมีสภาพเเบบนี้"" ข้าดีใจที่ได้พบเจ้า ในที่สุดข้าก็ตามหาเจ้าจนเจอ เนี่ยนเนี่ยนอย่าทิ้งข้าไปไหนอีกนะ"หานซิ่นโถมตัวกอดซ่งเนี่ยนแน่น ซ่งเนี่ยนตบหลังเขาเบาๆ" ท่านมาที่นี่ได้ยังไง"สายตาเหลือบมองไปเห็นเจียวจูยืนยิ้มอยู่" แหะแหะ ข้าไปวิ่งเล่นที่เขตแนวต่อระหว่างป่าไผ่กับเมืองมนุษย์ เห็นเขาเดินโซเซก็รู้ได้ทันมีว่าเขาต้องมาตามหาท่าน ข้าก็เลย"" เนี่ยนเนี่ยน"ซ่งเนี่ยนสะดุ้งผลักเขาออก เห็นมือของเขากำลังลูบหางปุกปุยของนางอยู่ นางรีบปัดมือเขาออก" อย่ามาจับหางข้า"" ทำไมหล่ะ ก็หางของเจ้ามันนุ่มดี"ซ่งเนี่ยนลุกขึ้นยืน พึ่งนึกได้ว่าตอนนี้เขาเห็นหางจิ้งจอกของนางแล้ว" ท่าน ท่านไม่ตกใจเหรอ"" ตกใจอะไร"" ก็ ก็ข้ามีหาง"" ข้าเห็นแล้ว"" แล้วไม่กลัวเหรอ ข้าเป็นจิ้งจอกเก้าหางนะ"หานซิ่นส่ายหน้า ดึงนางเข้ามากอด กระซิบข้างหู" ข้ารู
" หือ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเนี่ยนเนี่ยน ทำไมถึงได้อ้อนนัก"หลิวนาน่าลูบผมของซ่งเนี่ยน ที่กอดนางไว้ไม่ยอมห่าง" หม่อมฉันอยากกอดพระองค์นานๆ ซึบซับความรู้สึกอบอุ่นนี้ให้มากๆ ก่อนที่จะ"" ก่อนที่จะอะไร"" ก่อนไปนอนคืนนี้เพคะ"" ฮ่าฮ่าดูพูดเข้า ทำยังกับเราจะไม่ได้เจอกันอีก พรุ่งนี้เช้าเจ้าก็มากอดข้าอีกย่อมได้ เอ้หรือว่าคืนนี้เจ้ามานอนที่นี่กับข้า กอดข้านอนทั้งคืนเลยดีไหม"ซ่งเนี่ยนแหงนหน้ามองฮองเฮา" แล้วฝ่าบาทหล่ะเพคะ จะเอาฝ่าบาทไปไว้ที่ไหน"" ก็ให้เขาไปนอนกับเหอกงกงไง ดีไหม"" คิกคิก ไม่ดีมั้งเพคะ "" คุยอะไรกัน เสียงหัวเราะคิกคักดังไปถึงด้านนอกเชียว อ้าวเนี่ยนเนี่ยนนี่เอง โอ๊ะทำไมกอดฮองเฮาอย่างนั้นเล่า หรือว่ามีเรื่องอะไรอยากขอถึงได้มาอ้อนแบบนี้"" ไม่มีเพคะ หม่อมฉันแค่อยากกอดฮองเฮาเฉยๆ นี่ก็ได้เวลาแล้วหม่อมฉันไม่รบกวนการพักผ่อนของทั้งสองพระองค์แล้ว "ซ่งเนี่ยนผละออกจากหลิวนาน่า ย่อตัวทำความเคารพหลิวนาน่ากับเจี้ยนซุน" หม่อมฉันทูลลา ขอฝ่าบาทกับฮองเฮาถนอมพระวรกายด้วย"ซ่งเนี่ยนเดินออกไปถึงหน้ากระโจม กำลังจะเปิดผ้าม่านก็หันกลับมา เดินเข้าไปสวมกอดหลิวนาน่าอีก" หม่อมฉันไปจริงๆนะเพคะ"" เนี
หานซิ่นนั่งย่อลงตรงหน้าเจี้ยนไห่" ความรักไม่ต้องใช้ความพยายาม ถ้าจะรักก็รัก ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องฝืน"หานซิ่นกับซ่งเนี่ยนจากไปนานแล้ว แต่เจี้ยนไห่ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่พูดไม่จา ไม่กระดุกกระดิก " ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง"ติงฝูร้องเรียกอยู่หลายครั้งเจี้ยนไห่ก็ไม่ตอบรับ เขาแหงนมองหน้าจั่วหมิง แล้วทั้งสองก็พากันหามเจี้ยนไห่กลับไปขบวนเดินทางได้ออกเดินทางต่อ ไม่นานก็เข้าเขตเมืองหนานเจาแคว้นเหลียว ซ่งเนี่ยนยืนอยู่บนเนินเขา ทอดสายตามองไปเบื้องล่าง" คุณหนูข้างหน้าเป็นเมืองหลวง ลงเขาลูกนี้ไปเราก็จะถึงที่หมาย เมื่อไปถึงท่านจะเข้าไปอยู่ในวังตามที่ฮองเฮาทรงขอหรือไม่"" ไม่ "" งั้นเราก็กลับไปอยู่จวนตระกูลซ่ง"" เจียวจู เราออกจากป่าไผ่มาอยู่ในเมืองมนุษย์กี่ปีแล้ว"เจียวจูทำท่าครุ่นคิด" อีก2เดือนก็จะครบ5ปีแล้วเจ้าค่ะ"" เกือบ5ปีแล้วเราออกจากป่ามานานแล้ว"" ท่านคิดถึงป่าไผ่เหรอเจ้าค่ะ"" อืม พวกเราเป็นจิ้งจอกไม่ควรอยู่กับมนุษย์ข้าว่าเรากลับป่าไผ่กันดีไหม"" ดีเจ้าค่ะดี ข้าอยากกลับตั้งนานแล้ว แต่ท่านแน่ใจเหรอเจ้าคะ แล้วหานอ๋อง"" เกี่ยวอะไรกับเขา"" แหมคุณหนู ท่านดูไม่ออกหรือเจ้าคะว่าหานอ๋องคิดยั
เจี้ยนไห่ตื่นขึ้นมาจะลุกจากเตียง แต่ขาก้าวไม่ออกจึงกลิ้งตกลงมา ตุ๊บ " โอ้ย จั่วหมิง จั่วหมิงเจ้าอยู่ไหน"จั่งหมิงวิ่งเข้ามา" ท่านอ๋อง ท่านลงไปนอนเล่นทำไมตรงนั้น"" ข้าไม่ได้นอนเล่นแต่ข้าตกเตียง""ตกเตียง ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านอ๋องนี่ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว ยังจะนอนตกเตียงอีก ฮ่าฮ่า"" จั่วหมิงขาของข้าไม่รู้สึกอะไรเลย ข้าขยับขาไม่ได้"จั่วหมิงหยุดหัวเราะ เปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจรีบเข้าไปประคองเจี้ยนไห่ซ่งเนี่ยนกับหานซิ่นนั่งเล่นอยู่ที่โขดหินข้างลำธาร" เนี่ยนเนี่ยนเจ้ารู้เรื่องหรือยัง ที่เจี้ยนอ๋องอยู่ดีๆก็เดินไม่ได้อีกแล้ว"" อืมข้าได้ยินพวกทหารพูดกัน"" ยังมีฉีเส้าเฟินอีกคน อยู่ดีๆตาของเขาก็มองไม่เห็น"" ก็แค่ทุกอย่างกลับคืนสภาพเดิม "ซ่งเนี่ยนยิ้มบาง ทอดสายตามองน้ำไหลเอื่อย ทุกอย่างควรเป็นไปตามลิขิตสวรรค์เป็นนางที่ฝืนลิขิตเอง นางก็แค่ทำทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง กลับมาเป็นเหมือนเดิมที่ควรเป็นก็แค่นั้น นางเป็นจิ้งจอกเก้าหาง ก็ควรมีเก้าหาง เดิมทีเจี้ยนไห่ต้องพิการเดินไม่ได้ตลอดชีวิต ก็ควรจะเป็นเช่นนั้น เขาถูกพิษตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ทำให้พิการ พิษแทรกซึมฝังลึกไม่อาจถอนได้ แต่เพราะนางสงสารเขาจึ
"ฉีเส้าเฟิน เจ้าบอกว่าข้าเป็นจิ้งจอกเจ็ดหางทั้งที่จิ้งจอกมันต้องมีเก้าหาง แล้วหางที่เหลือหายไปไหน"" ข้า ข้าไม่รู้ "" หึหึ ไม่รู้ก็ช่างเถอะ เจ้านี่ช่างรักนางจริงๆถึงกับยอมทำทุกอย่างเพื่อนาง แม้กระทั่งใช้ป้ายทองอาญาสิทธิ์ขออภัยโทษให้นาง เฉียวม่านเขารักเจ้ามากถึงเพียงนี้หวังว่าวันหน้าเกิดอะไรขึ้นเจ้าคงไม่ทิ้งเขานะ "เฉียวม่านกับฉีเส้าเฟินมองหน้าซ่งเนี่ยนที่แสยะยิ้มเดินออกไป ต่างก็รู้สึกว่าคำพูดของนางฟังแปลกๆเดินมาถึงหน้ากระโจมยังไม่ทันได้เข้าข้างใน ก็มีอะไรบางอย่างมาสาดใส่ ซ่า ซ่งเนี่ยนใช้มือปาดน้ำออกจากหน้า ถึงได้รู้ว่าเป็นฝีมือของเจี้ยนไห่ เจียวจูรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าซับให้" ท่านอ๋องท่านทำบ้าอะไร"เจียวจูต่อว่าเจี้ยนไห่เสียงดังเจี้ยนไห่จ้องมองซ่งเนี่ยน สำรวจทั่วตัวนางไม่เห็นมีการเปลี่ยนแปลง ก็ไหนบอกว่าน้ำมนต์นี่มาจากบ่อศักดิ์ไง" ข้า ข้าก็แค่"ซ่งเนี่ยนมองดูด้วยหางตา เห็นซู่อิงจื่อกับหลินเหมี่ยวเหมียวแอบดูอยู่" ออกมาเถอะ"ซู่อิงจื่อกับหลินเหมี่ยวเหมียวตกใจ ไม่คิดว่าซ่งเนี่ยนจะจับได้ว่าพวกนางแอบอยู่ตรงนี้ทั้งสองเดินออกมาจากหลังต้นไม้" พระชายา"" คงเป็นความคิดของพวกเจ้าสินะ ส่วนท่านก
ฮ่องเต้มองหน้าฉีเส้าเฟินที่นั่งอยู่ไม่ไกล ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมามองซ่งเนี่ยน" เนี่ยนเนี่ยนคือว่า เรื่องนี้ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆข้า ข้าถูกกดดัน พวกขุนนางกับทหารใต้บังคับบัญชาของเขามาขอร้องข้าให้อภัยโทษให้เขา"เจี้ยนซุนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า หลังจากที่ซ่งเนี่ยนกลับไปแล้วพวกขุนนางกับลูกน้องใต้บังคับบัญชาของฉีเส้าเฟิน ต่างก็มาคุกเข่าขอร้องแทน ขอให้เขาอภัยโทษให้" ฝ่าบาทได้โปรดทบทวนอีกสักครั้งเถิดพะยะค่ะ แม่ทัพฉีเป็นผู้มีความสามารถทำคุณงามความดีไว้มากมาย เขานำทัพออกรบหลายครั้งนำชัยชนะกลับมาให้แคว้นเราทุกครั้ง ขอพระองค์เห็นแก่ความชอบของเขาไม่ก็เห็นแก่แม่ทัพฉีเส้าฝานบิดาของเขาก็ได้ "" พวกกระหม่อมรู้ว่าฝ่าบาทคับแค้นใจแทนพระชายา ที่ถูกกล่าวหาไม่เป็นธรรม แต่กระหม่อมเห็นด้วยกับที่ใต้ท้าวลู่กล่าว แม่ทัพฉีถึงจะทำความผิดแต่ก็เป็นความผิดครั้งแรก ขอฝ่าบาททรงอภัยให้เขาด้วยเถิดพะย่ะค่ะ"" ที่เขาทำไปเพราะเลอะเลือนไปชั่วขณะเขาก็แค่หวังดีกับฝ่าบาท กลัวว่าพระองค์จะถูกหลอกลวง หากจะผิดก็คงเพราะหลงเชื่อคำของภรรยาเขามากไป ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณา"" ฝ่าบาทนอกจากแม่ทัพฉี ในแคว้นของเราหาคนหนุ่มที่มีฝีมือเช