ตอนที่ 1 สาเหตุที่ตัดสินใจออกจากบ้าน

ย่านใจกลางเมืองเซี่ยงไฮ้ ปีค.ศ.2025 ที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงในยามค่ำคืนเด็กสาวคนหนึ่งกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อหาเงินมาจับจ่ายใช้สอย ดิ้นรนทำทุกอย่างเพื่อดำรงชีวิตต่อไปให้ดีตามเป้าหมายที่ตนเองตั้งใจเอาไว้

จางเข่อซิน นักศึกษาชั้นปีที่ 4 อายุ 20 ปีแห่งมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ภาควิชาคหกรรมศาสตร์ รับทำงานพาร์ทไทม์ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ทั้งรับจ้างส่งอาหาร ล้างจาน เป็นเด็กเสิร์ฟ ทำงานในคอฟฟี่ช็อป ทำงานตามร้านอาหาร ภัตตาคารเป็นผู้ช่วยแม่ครัวพ่อครัว รับจ้างพาสุนัขไปเดินเล่นและอื่นๆอีกหลายงานเพื่อหาเงินมาส่งเสียตัวเองเรียนให้จบ

เข่อซินต้องทำงานอย่างเหนื่อยยากทั้งที่ตัวเธอเองไม่ใช่เด็กกำพร้า หากแต่แม่ของเธอเจ็บป่วยตายไปตั้งแต่เธออายุยังน้อย และหลังจากแม่ตายไปได้ไม่ถึงเดือนพ่อของเธอก็พาเมียใหม่พร้อมกับลูกสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอเข้ามาในบ้าน ซึ่งเธอไม่ได้ประหลาดใจอันใดเนื่องด้วยพ่อและแม่ของเธอทะเลาะเบาะแว้งกันเรื่องผู้หญิงคนใหม่ของพ่อมานานนับปีแล้ว

หลังจากเมียใหม่ของพ่อเธอกับลูกสาวย้ายเข้ามาในบ้าน เข่อซินก็ถูกกลั่นแกล้งรังแกสารพัด ตัวพ่อเธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจคิดปกป้องเธอเลยแม้นแต่น้อย เข่อซินอาศัยอยู่ในบ้านสกุลจางจวบจนกระทั่งเธออายุได้ 17 ปีซึ่งเป็นช่วงจุดเปลี่ยนในชีวิตที่สำคัญที่สุดช่วงหนึ่งทำให้เธอตัดสินใจออกจากบ้านสกุลจางมาใช้ชีวิตพึ่งพาตนเองตามลำพัง

เนื่องจากพอเธออายุครบ 17 ปีแม่เลี้ยงของเธอก็ยุยงพ่อเธอให้จับเธอแต่งงานกับเศรษฐีใหญ่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อเธอหรือมากกว่าด้วยซ้ำ โดยมีเงื่อนไขในการแต่งงานเป็นเงินสินสอดมากถึงสิบล้านหยวน

เข่อซินที่แอบได้ยินพ่อของเธอ แม่เลี้ยงกับน้องสาวต่างมารดาพูดคุยกันเรื่องนี้จึงคิดหาทางหนีทีไล่เพื่อหลุดพ้นจากการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ในครั้งนี้ โดยในวันที่พ่อของเธอเรียกเธอไปพูดคุยนั้นเธอเริ่มต้นด้วยการปฏิเสธก่อนเป็นอันดับแรก

“ซินซิน ต่อไปนี้ลูกไม่ต้องเรียนต่อแล้วนะ พ่อจะให้ลูกได้อยู่อย่างสุขสบายไม่ต้องเรียนหนังสือให้ลำบากอีก” นายท่านจาง พ่อของเข่อซินเอ่ยขึ้นกับเธอ

“คุณพ่อ หนูอยากเรียนต่อ ทำไมคุณพ่อต้องห้ามไม่ให้หนูเรียนด้วยล่ะคะ” เข่อซินแย้ง

“แกจะเรียนต่อไปทำไมให้วุ่นวาย เปลืองเงินเปลืองทองเปล่าๆแถมยังไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรด้วย”

“ทำไมจะไม่ได้ใช้ล่ะคะ พอเรียนจบหนูจะได้ทำงานหาเงินมาช่วยเหลือครอบครัวได้ยังไงล่ะ”

“ไม่ต้อง ถ้าแกอยากช่วยเหลือครอบครัวจริงแกต้องแต่งงานกับนายท่านหวัง คู่ค้าของพ่อนั่นแหละแกถึงจะทำเงินให้ครอบครัวเราได้”

“คุณพ่อ หนูเพิ่งจะอายุ 17 ปีเองนะคะ ตอนนี้หนูสอบเข้ามหาลัยได้แล้ว คุณพ่อจะให้หนูแต่งงานหนูไม่ยอมหรอกค่ะ”

“ไม่ยอมก็ต้องยอมนี่เป็นคำสั่ง”

“คำสั่งแบบนี้ หนูไม่ยอมรับ ถ้าคุณพ่ออยากได้เงินนักก็ให้จื่อรุ่ยไปแต่งงานเองสิคะ หนูรู้นะคะว่าที่คุณพ่อตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะน้าหลินเยว่เป็นคนเสนอให้คุณพ่อส่งหนูไปขายเพื่อแลกเอาเงินสินสอดมาให้ตัวเอง” เข่อซินกล่าวถึงจางจื่อรุ่ยน้องสาวต่างมารดาที่ความจริงแล้วอายุเท่ากันกับเธอ ส่วนจางหลินเยว่ก็คือแม่เลี้ยงใจร้ายที่ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองและบุตรสาวเท่านั้น

“ซินซิน หยุดพูดแบบนี้นะ ที่แม่แกตัดสินใจให้แกแต่งงานก็เพราะหวังดีกับแกทั้งนั้น นายท่านหวังร่ำรวยมีเงินทองทรัพย์สินมากมายให้แกใช้สอยได้อย่างสุขสบายไปจนตาย ต่อไปแกก็ทำเพียงนั่งเป็นคุณนายมีทายาทให้สกุลหวังสืบสกุลก็พอ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงทำไมน้าหลินเยว่ไม่ส่งจื่อรุ่ยไปแต่งงานล่ะคะ ทำไมต้องเป็นหนูด้วย พ่อไม่รู้เหรอว่านายท่านหวังอะไรนี่ชื่อเสียงฉ่าวโฉ่ไปทั่วเซี่ยงไฮ้แล้วในเรื่องคาวๆเกี่ยวกับบรรดาผู้หญิงที่เขาเลี้ยงเอาไว้ซึ่งมีอยู่มากมายเต็มเมืองไปหมด ที่หาเมียเป็นหน้าเป็นตาไม่ได้แล้วก็ไม่มีลูกเนี่ยสวรรค์คงลงโทษแล้วล่ะค่ะ”

“แกพูดบ้าอะไรของแกเนี่ย เป็นผู้ชายมีผู้หญิงมารายล้อมข้างกายเยอะก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่สำคัญที่นายท่านหวังไม่ยอมมีเมียและยังไม่มีลูกก็เพราะยังไม่เห็นว่ามีใครเหมาะสมต่างหากล่ะ แต่โชคดีที่นายท่านหวังเคยเห็นแกแล้วเกิดถูกใจขึ้นมาจึงได้ออกปากทาบทามผ่านแม่แกมาโดยตรงเลยนะ”

“พ่อเลิกเรียกคนคนนั้นว่าแม่หนูได้แล้ว หนูมีแม่คนเดียวชื่อจางจื่อหลันซึ่งเสียชีวิตไปแล้วก่อนที่พ่อจะพาน้าหลินเยว่เข้ามาในบ้านโดยไม่ทันถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ”

“เข่อซิน!! แกจะมากไปแล้วนะ เลิกพูดถึงเรื่องเก่าๆเสียทีเถอะ”

“พ่อก็หยุดพูดว่าน้าหลินเยว่เป็นแม่หนูได้แล้วหนูไม่ยอมรับ ไม่มีวันยอมรับคนที่เป็นเมียน้อยแบบนั้นเด็ดขาด”

“เข่อซิน!!” นายท่านจางโกรธจัดเอ่ยเรียกชื่อเข่อซินเสียงดันลั่น ก่อนจะตรงเข้ามาเงื้อมือเตรียมจะฟาดลงไปบนใบหน้าของบุตรสาว

“คุณ คุณคะ หยุดก่อนค่ะ ใจเย็นๆนะคะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน อย่าลืมสิคะว่าพรุ่งนี้นายท่านหวังจะมาพบซินซินที่บ้าน หากเห็นว่าหน้าตาซินซินบวมช้ำจะไม่พอใจเอานะคะ” จางหลินเยว่ทำทีรีบเข้ามาห้ามปรามสามีไม่ให้ทำร้ายเข่อซิน หลังจากแอบฟังสองพ่อลูกพูดคุยกันอยู่นาน 

“ซินซิน หนูก็อย่าเถียงคุณพ่อแบบนั้นสิ น้ารู้นะว่าหนูไม่ชอบหน้าน้าแต่สิ่งที่น้าทำทุกอย่างก็เพื่อตัวหนูเองทั้งนั้น นายท่านหวังน่ะร่ำรวยมหาศาล หากหนูแต่งกับท่านได้หนูจะสุขสบายไปทั้งชาติเลยนะ”

“พอเถอะ ฉันไม่สนใจความสบายที่ต้องแลกกับความสุขทั้งชีวิตของตัวเองหรอกนะ หากคุณหวังดีนักก็ให้จื่อรุ่ยไปแต่งเสียเองสิ”

“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน จื่อรุ่ยเป็นน้องสาวเธอนะ ยังเด็กอยู่ด้วย อีกอย่างเรื่องของการแต่งงานพี่สาวควรต้องออกเรือนไปก่อนสิถึงจะถูก”

“เด็กเหรอ ถ้าจำไม่ผิดจื่อรุ่ยเกิดปีเดียวกันกับฉันทั้งยังเกิดก่อนฉันสามเดือนด้วย ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก เชิญให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานไปหาความสุขกับนายท่านหวังนั่นตามสบายเถอะ ฉันไม่เอาด้วยเด็กขาด หากอยากได้เงินสิบล้านนักก็ส่งลูกสาวตัวเองไปนั่นแหละเหมาะสมแล้ว” เข่อซินกล่าวยืนยันไม่ยอมแต่งงานเด็ดขาด ทำให้ทั้งพ่อและแม่เลี้ยงของเธอผงะไปเล็กน้อยไม่คิดว่าเธอจะได้ยินเรื่องสินสอดค่าตอบแทนที่พวกเขาแอบคุยกันลับหลังเธอด้วย

หลังจากเข่อซินออกไปนอกบ้านแล้วจื่อรุ่ยที่แอบฟังพวกเขาคุยกันอยู่นานก็รีบลงมาหาพ่อกับแม่ของเธอทันที

“แม่คะ พ่อคะ เข่อซินไม่ยอมแต่งกับนายท่านหวังแบบนี้พวกเราจะเอายังไงดีล่ะคะ ตอนนี้ธุรกิจของพ่อกำลังมีปัญหาด้วยหากไม่ได้เงินสิบล้านค่าสินสอดมาบ้านเราคงแย่แน่” จื่อรุ่ยเอ่ยด้วยรู้ดีว่าตอนนี้ธุรกิจห้างสรรพสินค้าและภัตตาคารของครอบครัวเธอกำลังประสบปัญหาขาดทุนหนัก จำต้องมีเงินมาหมุนเวียนเพื่อใช้จ่ายหนี้ และการให้เข่อซินแต่งงานกับนายท่านหวังก็เป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดซึ่งจะได้เงินสิบล้านหยวนมาชำระหนี้ ที่สำคัญเธอจะได้มีเงินไปจับจ่ายใช้สอยได้อย่างสบายใจไม่ขาดมือด้วย

“ไม่ต้องห่วง แม่มีวิธี” หลินเยว่เอ่ยพร้อมรอยยิ้มและนัยน์ตาชั่วร้ายที่เผยออกมาอย่างไม่ปิดบัง ส่วนนายท่านจางกับจื่อรุ่ยก็ได้แต่พยักหน้าและยิ้มอย่างพอใจที่หลินเยว่มีทางออกให้กับพวกเขา