EP.8 เริ่มต้นใหม่

หญิงสาวหลุบตามองช่อดอกไม้ที่เขาซื้อมาฝากอย่างไร้ความหมาย ก่อนจะสบตาเขาอีกครา

“ไม่รู้สิคะ ต่อให้ใครๆ จะบอกว่าเราสองคนรู้จักกันดีแค่ไหน แต่ตอนนี้น้อยไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย น้อยไม่ได้รู้จักพี่เธียรเลยสักนิด ทุกสิ่งที่พี่พูด ทุกการกระทำ มันไม่ได้ทำให้น้อยรู้สึกดีสักเท่าไร ตรงกันข้ามกลับรู้สึกแปลกๆ คล้ายกับว่าพี่เธียรกำลังกังวลใจกับอะไรอยู่สักอย่าง”

เธียรวิชญ์ใจหาย เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้คนรักคิดแบบนั้น เผลอทำอะไรให้หล่อนคิดมากหรือเปล่า

“น้อยอยากรู้จักเพื่อนร่วมงานของพี่เธียรคนนั้น”

คราวนี้ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปหลายอึดใจหนึ่งก่อนถาม

“คนไหน”

“ก็คนที่พี่เธียรบอกว่าไปประชุมด้วยกันไง ตรงกับวันเกิดของพี่”

ดวงตาที่มองมานั้นมีความคาดคั้นอยู่ในที ทำให้ชายหนุ่มต้องครุ่นคิดอย่างหนัก ใจเขาแกว่งไปอย่างไม่ทันเตรียมใจ

“น้อยบอกพี่ว่ายังจำอะไรไม่ได้ แล้วทำไมถึงรู้จักเพื่อนพี่คนนั้น”

หญิงสาวยิ้มอ่อน พลางเอ่ยออกมาพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ พลิ้วหวานแต่กลับเยือกเย็นน่าหวั่นเกรงแปลกๆ

“พี่เธียรตกใจเหรอคะ ทำไมหน้าซีดจัง” คนถูกถามนิ่งขึง ส่วนคนถามกลับมีสีหน้าเบิกบานใจมากขึ้นทุกขณะ ก่อนเอ่ยออกมาอีกว่า “น้อยจำไม่ได้จริงๆ ค่ะ แต่พอดีว่าไปอ่านเจอใน  ไดอารีเก่าๆ ที่น้อยเขียนเอาไว้ ก็เลยพอจะทำให้รู้แบ็กกราวนด์ของเราสองคนพอควร”

คราวนี้เธียรวิชญ์ถึงกับนิ่งอึ้งไปนาน ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนตรงหน้าอย่างค้นคว้า เขาคิดไปเองว่านวิยาจะลืมมันไป แต่ในความเป็นจริงหญิงสาวหวาดระแวงอยู่เงียบๆ เพราะถ้าถึงกับเก็บเอาไปเขียนลงบันทึกก็บอกได้ว่าหญิงสาวมีความกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มาโดยตลอด กระทั่งยามที่ยังจดจำอะไรไม่ได้ หญิงสาวกลับเลือกที่จะขุดคุ้ยเรื่องนี้ขึ้นมา ราวกับว่าเป็นเรื่องที่ยังคงติดอยู่ในใจเพียงเรื่องเดียวที่หญิงสาวให้ความสำคัญ

“เอาตรงๆ พี่เธียรกับผู้หญิงคนนั้นมีอะไรกันหรือเปล่าคะ ถ้าพี่เธียรตอบว่ามี น้อยก็ไม่โกรธหรอกค่ะ เพราะยังจำอะไรไม่ได้เลย แต่สิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นกับเราสองคนหลังจากนี้ ก็คือ”

ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบโต้สิ่งใด รอให้หล่อนเอ่ยความในใจออกมาให้หมด เขาชักไม่เชื่อเสียแล้วว่าหล่อนจะจำอะไรไม่ได้...

“น้อยขอเสนอว่า เราควรจะห่างกันสักพัก”

หัวคิ้วสีเข้มขมวดชนกัน

“เราต้องห่างกันนานแค่ไหน”

คำถามของเขาทำให้หญิงสาวหรี่ตาลง แม้จะบอกตนเองว่าไม่เป็นไรเลยกับความสัมพันธ์ที่อาจเปลี่ยนไปหลังจากนี้ แต่ทำไมใจยังแกว่ง นั่นอาจเป็นเพราะคำตอบที่อยู่ในรูปแบบคำถามของเขาเมื่อครู่ต่างหาก มันชัดเจนว่า...

เขากับผู้หญิงคนนั้นในไดอารี...มีอะไรกัน ไม่น้อยก็มาก

“ก็คง... จนกว่าน้อยจะจำอะไรๆ ได้ด้วยตัวเองมั้งคะ”

ใบหน้าคมคายนั้นเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นราบเรียบไม่แสดงความรู้สึก

“พี่มาหาน้อยบ้างได้ไหม หมายถึง นานๆ ครั้ง มาเยี่ยม”

เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ดวงตาคมกริบที่มองมาบอกชัดว่ายังรักเสมอ จนหญิงสาวต้องเบือนหน้าไปทางอื่นเสีย ไม่อยากเห็นแววตาเว้าวอนของคนไม่จริงใจตรงหน้า

“พี่เธียรยังไม่ตอบน้อยเรื่องผู้หญิงคนนั้น”

เมื่อหญิงสาววกกลับมาเรื่องนี้อีก ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจไม่หาย หล่อนบอกว่าจำไม่ได้ แต่ทำไมจึงหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องนี้นะ

“จำไม่ได้จริงๆ น่ะเหรอ”

หญิงสาวขมวดคิ้วน้อยๆ พร้อมกับเอียงคอนิดๆ

“ถ้าจำได้แล้วพี่เธียรจะไม่ตอบเหรอคะ”

เสียงถอนหายใจของเขาดังออกมา พลางสบตาคนตรงหน้า และบอกตนเองว่าแววตาของหญิงสาวแปลกไป ไม่ใช่แววตาของคนที่เขารัก หล่อนเหมือนคนแปลกหน้าที่รู้ทันกันไปหมด

“พี่จะตอบ ก็ต่อเมื่อน้อยจำทุกอย่างได้แล้วเท่านั้น”

คำตอบย้อนศรของเขาทำเอาหญิงสาวนั่งตรงเม้มปากแน่น เปลี่ยนสีหน้าเคร่งขรึมของเธียรวิชญ์เป็นรอยยิ้มเจือจาง

“พี่เธียรไม่ตอบเพราะอะไร ไม่กล้าหรือว่ากลัว”

ชายหนุ่มไม่โกรธที่ถูกสบประมาท น้อยคนเดิมของเขาน่ารัก น่าเอ็นดู ฉลาดแต่ก็รู้จักเก็บซ่อนความรู้สึก ตรงข้ามกับน้อยคนนี้ ที่ฉลาดทันคน ไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบและไม่คิดจะเก็บซ่อนความต้องการของตนเองเอาไว้แม้แต่น้อย เขาจึงถูกไล่ต้อนอยู่แบบนี้ แต่คนอย่างเธียร ไม่ใช่หมูให้ใครมาเชือดง่ายๆ แม้คนคนนั้นจะเป็นคนที่เขารักมากก็ตาม

“ที่พี่ไม่ตอบไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะพี่ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับคนที่ไม่รู้จักพี่ดีพอ ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ไม่รู้จักตัวเองเลยสักนิดแบบน้อยที่เป็นอยู่ในตอนนี้นี่แหละ และพี่ก็ไม่อยากทะเลาะกับน้อยเพราะเรื่องที่น้อยเองก็รู้มาจากไดอารีเพียงไม่กี่บรรทัด”

ใบหน้าหวานแดงเรื่อเพราะจับน้ำเสียงของเขาได้ว่ากำลังถูกตำหนิซึ่งหน้า ตอนนี้เขาเหมือนผู้ใหญ่ ส่วนหล่อนเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกเอ็ดเพราะกำลังเพ้อเจ้อ

“ต่อให้พี่เธียรจะยกอะไรต่อมิอะไรขึ้นมาอ้าง น้อยก็มั่นใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับน้อยในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก” หญิงสาวสบตาเขานิ่งขณะฟันธง “แต่ก็ช่างมันเถอะ บางทีการจดจำอะไรไม่ได้เลยอาจจะดีกับน้อยมากกว่า ประสบการณ์เฉียดตายที่เกิดขึ้นทำให้น้อยได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง พี่เธียรเองก็เหมือนกัน ช่วงที่เราห่างกันไป อาจเป็นช่วงที่พี่เธียรได้ทบทวนตัวเองว่าต้องการอะไรกันแน่ บางที คนคนนั้นอาจไม่ใช่น้อย”