EP.9 มุมมืด

๔

มุมมืด

ภายในบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นกรุด้วยผนังกระจกใส แทรกตัวอยู่ภายใต้ความร่มรื่นของแมกไม้น้อยใหญ่ ตั้งอยู่บนพื้นที่กว่าสามไร่ใจกลางกรุงบ่งบอกถึงฐานะของผู้อยู่อาศัยได้เป็นอย่างดี

วิเชียรนั่งจิบกาแฟดื่มด่ำไปพร้อมกับข่าวสารราคาทองคำ หุ้นทั้งในและต่างประเทศที่ผันผวนสุดจะคาดเดาได้ในแต่ละวัน ปลายหางตาก็แลไปเห็นลูกชายซึ่งอยู่ในชุดลำลองเดินเอื่อยๆ เข้ามาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“วันนี้ไม่ได้ออกไปหาหนูน้อยหรือไง” ตั้งแต่ภรรยาเสียชีวิตไป เขาก็เลี้ยงดูบุตรชายมาเพียงลำพัง ระมัดระวังในการใช้ชีวิตมาโดยตลอด กระทั่งอีกฝ่ายเติบโตเขาจึงให้อิสระในการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ ลูกจะรักใครชอบใครเขาก็ไม่เคยคิดจะเข้าไปแทรกแซง ไม่ได้สนใจว่าสะใภ้ในอนาคตจะจนหรือรวย ขอแค่เป็นคนดีและรักลูกชายของเขาจริงก็เพียงพอแล้ว แต่อิสระที่ได้รับจากเขานี้เอง ทำให้ลูกชายค่อนข้างจะหัวดื้อ ภายนอกอาจดูอบอุ่นเป็นผู้ใหญ่ถูกใจสาวๆ แต่ลึกๆ แล้วเธียรวิชญ์เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างร้าย อารมณ์รุนแรงถูกซุกซ่อนภายใต้ความสงบเงียบขรึมอย่างแนบเนียน และโดยไม่มีใครคาดคิด

“ไม่ครับ”

น้ำเสียงเรียบๆ ของบุตรชายทำให้ผู้เป็นพ่อหันมามองด้วยสายตาครุ่นคิด

“ทำไมล่ะ”

คนที่นั่งเอนไปกับพนักพิงเก้าอี้เหลือบตามองพ่อนิ่งอยู่อึดใจ มุมปากได้รูปจึงยกขึ้นเล็กน้อยแล้วกลับเป็นดังเดิม คือเรียบราวเส้นตรงติดจะหักคว่ำลงเสียด้วยซ้ำ

“พ่อว่าจะไปกับแกด้วยอยู่พอดี ตั้งแต่หนูน้อยเข้าโรงพยาบาล พ่อเพิ่งไปเยี่ยมหนเดียวเท่านั้น”

“ช่วงนี้ผมว่าปล่อยให้น้อยใช้เวลากับครอบครัวจะดีที่สุดครับ เธอคงอยากจะมีเวลาเป็นส่วนตัวมากกว่าจะต้อนรับใครต่อใครที่ไม่รู้จักสักคน”

คำตอบของลูกชายยิ่งทำให้คนเป็นพ่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายมีปัญหากับนวิยาอย่างแน่นอน คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมอ่านสถานการณ์ออก

“มันก็จริง แต่กรณีของแกกับหนูน้อยยิ่งต้องเจอกันบ่อยๆ ไม่ใช่หรือยังไง ความทรงจำเก่าๆ จะฟื้นคืนได้เร็วขึ้นก็ต้องได้รับการกระตุ้นจากคนใกล้ชิด แต่ดูๆ ไป พ่อว่าตอนนี้คนที่มีปัญหาไม่น่าจะใช่หนูน้อย แต่เป็นแกมากกว่า”

เธียรวิชญ์หลุบตาคมกริบลงมองโต๊ะ ท่าทางของลูกชายทำให้คนเป็นพ่อถึงกับถอนหายใจยาว ขณะที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นพ่อที่มองมาอย่างรู้เท่าทันกัน

“แกสินะ ที่ก่อปัญหาขึ้นมา” 

คนเป็นลูกยังคงเงียบ ท่านเลี้ยงดูลูกชายคนนี้มากับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กโข่งคนนี้มีนิสัยใจคอเป็นเช่นไร ทั้งดื้อเงียบและเชื่อมั่นในตนเองสูง ไม่ใช่คนที่จะทุ่มเถียงเอาชนะคะคานกับใครชนิดเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่เคยทำตามใจใครเช่นกัน แม้แต่เขาที่เป็นพ่อของมัน เธียรวิชญ์ยังไม่ค่อยจะเชื่อฟังสักเท่าไร...

“แกทำอะไรลงไปหรือไง”

ท่านเอ่ยถาม และคราวนี้เขาจะมาอมพะนำอีกไม่ได้เมื่อบิดาใช้น้ำเสียงเข้มต่ำ แววตาที่มองมานั้นก็เอาจริงเอาจัง เกิดเป็นพ่อลูกย่อมรู้ใจกันดี มองตาแวบเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาเก็บงำความคิดอีกต่อไป

“น้อยกลับไปถึงบ้าน ก็ไปอ่านไดอารีส่วนตัว แล้วก็มาถามว่าผมกับเพื่อนในที่ทำงานมีอะไรกันหรือเปล่า”

วิเชียรยกขาขึ้นไขว่ห้าง มือทั้งสองข้างกอดอก เอนหลังอิงพนักพิง ดวงตาเพ่งมองลูกชายรับรู้ได้ทันทีว่าปัญหานี้ไม่ใช่เล็กๆ

“เพื่อนที่ว่านี่เป็นผู้หญิงล่ะสินะ” คนเป็นลูกสบตาบิดานิ่ง แม้ไม่ตอบท่านก็เดาออกชนิดมองปราดเดียวก็รู้ไปถึงต้นตอ “มันจริงอย่างที่หนูน้อยระแคะระคายเอาหรือเปล่าล่ะ”

ชายหนุ่มเมินหน้าออกไปยังผนังที่กรุด้วยกระจก คนเป็นพ่อส่ายหัวระอา ถามอะไรก็ไม่ตอบ คนแบบเธียรวิชญ์หากไม่อยากตอบต่อให้เอาอะไรมาง้างปากเขาก็ไม่ตอบ มันน่าหงุดหงิดน้อยเสียเมื่อไร แต่ผู้ชายด้วยกันมองออก ไม่ต้องตอบก็รู้ว่าคงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เพราะแบบนี้กระมังถึงได้มีปัญหากับคนรัก

“ถ้าแกรักหนูน้อย จริงจังกับเธอเหมือนที่เคยบอกพ่อเอาไว้ ก็ควรจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย แล้ว...ปรับปรุงตัวเสียใหม่ แต่ถ้าไม่รักแล้ว ก็ปล่อยให้เธอไปเจอคนอื่นดีกว่านะ อย่าไปรั้งเอาไว้เลย แบบนั้นทำให้ผู้หญิงเขาเสียเวลาแล้วก็เสียโอกาสที่จะเจอคนดีๆ ไปเปล่าๆ อีกอย่าง ถ้าเขามารู้ทีหลังว่าตัวตนของแกจริงๆ แล้วไม่ได้น่ารักเหมือนอย่างที่แสดงออกให้เขาเห็น หนูน้อยอาจจะรับไม่ได้”