เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง เวโรนิก้าก็มารับทิฟฟานี่ทิฟฟานี่สวมชุดราตรีที่สวยที่สุด ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างประณีตด้วยเครื่องสำอาง โจอี้ ยัง ผู้เป็นแม่ของเธอ เดินไปที่ประตู “แม่ขอโทษนะ ทิฟฟานี่ แต่วันนี้แม่ไปออดิชั่นกับหนูไม่ได้นะ คุณพ่อของลูกกับแม่มีโครงการที่จะต้องปรึกษาหารือกัน ไม่ว่ายังไงนะลูก พวกเราขอให้ลูกทำให้ดีที่สุดสำหรับการออดิชั่นในครั้งนี้และได้เข้ารอบสุดท้าย แม่รู้ว่าหนูเก่งที่สุด!”“ขอบคุณค่ะ คุณแม่” แม่และลูกสาวสวมกอดกันก่อนที่ทิฟฟานี่จะขึ้นรถเมื่อประตูปิดลง รอยยิ้มอันอ่อนหวานและไร้เดียงสาที่อยู่บนใบหน้าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มันดูเคร่งเครียดทิฟฟานี่รู้สึกถูกรบกวนด้วยความรู้สึกวิตกกังวลและวุ่นวายใจตั้งแต่ที่ชาร์มินกลับมา ทิฟฟานี่รู้ความจริงว่าแม่ผู้ให้กำเนิดผู้น่าสงสารของเธอ ถูกตัดสินให้รับโทษประหารหลังจากให้กำเนิดเธอได้เพียงสามวัน เพื่อทำให้มั่นใจว่าลูกของเธอจะมีอนาคตที่ดี เธอจึงเปลี่ยนตัวทิฟฟานี่กับลูกสาวที่แท้จริงของโจอี้ และชาร์มินผู้น่าสงสารก็ถูกทิ้งไว้ข้างถนนแทนโจอี้จะยังคงรักเธอเหมือนเดิมไหม ถ้าได้รู้ความจริง? เมื่อเธอเห็นสี
ในที่สุดทิฟฟานี่ก็ปรากฏตัวในชุดเดรสผ้าลินินที่เรียบหรู ราวกับว่าเธอก้าวออกมาจากนวนิยายคลาสสิก ผมของเธอตกลงมาบนไหล่ มงกุฎดอกไม้วางอยู่บนศีรษะของเธอ ชุดราตรีนั้นพลิ้วไสวไปกับทุกย่างก้าวที่เธอเดิน และมีใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงปลิวอยู่กลางอากาศเป็นฉากประกอบอันงดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ใบหน้าอันงดงามของเธอโดดเด่นกว่านางแบบคนอื่น ๆ ที่จืดชืดและไม่น่าสนใจ แม้ว่าพวกเธอจะโพสต์ท่าราวกับนางฟ้าก็ตาม รูปลักษณ์ของเธอคือตัวแทนจากสรวงสวรรค์ลงมาสู่พื้นดิน ราวกับว่าเธอถูกทำเลียนแบบเทพธิดาแห่งความงามในภาพวาดสร้อยคอที่ทำเลียนแบบขึ้นถูกทำให้มีชีวิตชีวาบนลำคอเพรียวงามของเธอไอด้า ผู้ออกแบบสร้อยคอตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้เห็น “โอ้ พระเจ้า! นั่นแหละ! ต้องเธอคนนั้น!” เธอยิ้มกว้างออกมา “นี่คือสิ่งที่ฉันคิดเอาไว้ในใจฉัน เป็นเธอเลย! เราจะเซ็นสัญญากับเธอ!”“สุดยอดไปเลย! ทำไมถึงยังมีหญิงสาวที่บริสุทธิ์และเรียบร้อยอยู่บนโลกนี้อีก? ช่างงามสง่าไร้ที่ติราวกับผ้าขาว!”“คู่ควรกับกิตติศัพท์และชื่อเสียงอันเลื่องลือในการเป็นนางแบบที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก ลักษณะโดยกำเนิดของเธอไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบได้”“อื้ม!” “เ
ด้วยความพยายามที่จะรักษาอาชีพการงานของเธอเอาไว้ ทิฟฟานี่รีบเอื้อมมืออกไปคว้ามือของผู้จัดการเองไว้ “เรายังไม่ได้ตกลงกันเหรอคะ? รูปนั้นต้องถูกตัดต่อ รูปนั้นไม่ใช่ฉันจริง ๆนะคะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ คนอื่นจะไปสรุปได้ยังไงว่ารูปนี้เป็นรูปของฉันจริง ๆ โดยไม่ได้ถามฉันก่อน?” เธอคร่ำครวญในขณะที่น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าของเธอ ให้ความรู้สึกสงสารและทำให้ใจอ่อน โธ่ ใบหน้าอันไร้เดียงสาของเธอมีแต่จะทำให้ทุกคนคิดถึงภาพที่พวกเขาเพิ่งเห็นบนหน้าจอเท่านั้น“เราเสียใจจริง ๆ คุณจอร์แดน ไว้ค่อยคุยกันคราวหน้านะ” ผู้จัดการดึงมือของเธอออก และออกคำสั่งกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “ใครก็ได้ช่วยส่งคุณจอร์แดนออกไปที และเรียกเก็บค่าเสียหายที่ทำให้จอภาพได้รับความเสียหายจากเธอด้วย” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก้าวออกมาและบอกให้ทิฟฟานี่ออกไป สีหน้าของพวกเขาแสดงออกถึงความเยาะเย้ยและดูถูกทิฟฟานี่ไม่อาจทนกับท่าทางหยาบคายที่มีเธอได้ เธอถูกเลี้ยงดูมาในฐานะทายาทผู้สืบทอดของตระกูลจอร์แดน ซึ่งได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและชื่มขม เธอไม่เคยรู้สึกอับอายมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเธอไม่ว่าเธอจะรู้สึกเกลียดมันมากแค่ไหน เธอก
คริส เบลีย์ ดึงแขนเสื้อของแอนโทนี่ เบลีย์ “คุณพ่อครับ คุณพ่อครับ ช่วยคุณแม่ด้วยนะครับ! มีคนแกล้งคุณแม่!” เขางอแงด้วยสีหน้าเรียบเฉย แอนโทนี่หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา เลื่อนหาผู้ติดต่อและกดโทรออก เมื่อมีคนรับสาย เขาจึงพูดขึ้น “ชาร์มินเป็นคนของผม”ภายในห้องโถง ผู้รับผิดชอบมองดูโทรศัพท์ของเขาด้วยความสงสัย ก่อนเขาจะมองชาร์มินซึ่งตอนนี้ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกั้นเอาไว้ เขากลัวเกือบตายกับเรื่องที่เขาเพิ่งได้ยิน พระเจ้า... ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของแอนโทนี่ เบลีย์ อย่างนั้นหรือ?“หยุด หยุด! หยุดทำร้ายผู้หญิงคนนี้ เดี๋ยวนี้!” เขาร้องโวยวายราวกับกลัวสุดชีวิตของเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้น?เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรู้สึกสับสน ขณะที่ผู้คนเงียบไปด้วยความไม่เชื่อ เธอไม่ใช่คนที่ต้องการนี่? อะไรเปลี่ยนใจเขา?ผู้รับผิดชอบเดินเข้าไปหาชาร์มินทันทีและโค้งคำนับให้กับเธอ “คุณคงเป็นคุณจอร์แดน คุณบอกว่าคุณต้องการเวลาหนึ่งนาทีใช่ไหม?” เขาละล่ำละลักถามและค่อนข้างสุภาพ “ที่ชาแนล เราพยายามอย่างมากที่จะยุติธรรมและมีเหตุผลเสมอ ถ้าคุณเต็มใจที่จะลองดู เราก็ยินดีต้อนรับคุณด้วยใจจริง”ชาร์มินขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่า
ภายในห้องบอลรูม ผู้บริหารของชาแนลกำลังจะทำการเซ็นสัญญากับชาร์มิน“คุณเจมส์ คุณมั่นใจแล้วเหรอคะ ว่าคุณจะเซ็นสัญญากับคนไม่มีชื่อเสียง? เธอมีประสบการณ์บนเวทีเป็นศูนย์อย่างแน่นอน!” อะมีเลีย จอร์แดน ค้านขึ้น“นั่นน่ะสิ เธอก็แค่ฉลาด ฉันก็เอาหิ่งห้อยมาโกงแบบเธอได้เหมือนกัน ความจริงใคร ๆ ก็ทำได้ แต่การเล่นกลกระจอก ๆ แบบนั้นจะไม่ถูกยกขึ้นมาใช้ในงานใหญ่อย่างวันพรุ่งนี้”“เอาล่ะ ทำไมคุณผู้หญิงถึงไม่แสดงกลให้เราชมบ้างล่ะ? พวกคุณทุกคนต่างพากันอวดเก่ง คิดว่าตัวเองเป็นนางแบบที่มีชื่อเสียง ในขณะที่คุณแสดงสีหน้าเหมือนอยากตาย” ผู้จัดการปฏิเสธ จากนั้นเขาจึงหันกลับไปหาชาร์มิน และดูเหมือนสีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป 360 องศา จากการหันกลับมา และพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ “คุณจอร์แดน กรุณาเซ็นชื่อตรงนี้นะครับ แค่ทำตามที่คุณควรทำแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นครับ เราเชื่อในตัวคุณ”ชาร์มินประทับตราสัญญาด้วยลายเซ็นของเธอด้วยความยินดี จากนั้นชาร์มินจึงหันไปหาอะมีเลีย จอร์แดน และพูดขึ้น “คุณจอร์แดน พรุ่งนี้คุณก็พยายามให้มากขึ้นหน่อยนะ ได้โปรดอย่าลงเอยโง่ ๆ อย่างวันนี้ ด้วยการแพ้ให้กับคนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างฉันพร้อมกับประสบกา
คริสคาดไม่ถึงว่าชาร์มินจะโง่ขนาดนี้ เขาคิดว่าเขาจะทำให้เธอประทับใจกับคำพูดที่เขาพูดถึงแอนโทนี่ เขาอยากจะพูดให้มากกว่านี้ ทว่าชาร์มินอุ้มเขามาวางลงข้าง ๆ “โมโม่ กลับไปหาคุณพ่อของหนูนะ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปจัดการ” เธอพูด “หนูจะกลับบ้านใช่ไหม?”“คุณแม่...” คริสเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยดวงตาออดอ้อน พยายามเปลี่ยนใจเธอด้วยความน่าสงสารของเขาชาร์มินคงจะโกหกถ้าเธอพูดว่าการกระทำแบบนี้ไม่เป็นผลกับเธอ แต่เมื่อเธอนึกถึงเหตุผลว่าทำไมเธอถึงกลับมาสติของเธอกลับคืนมา จากนั้นชาร์มินจึงกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คริสผู้น่าสงสารยู่ปากเข้าหากันจนปากแทบจะยื่นไปถึงท้องฟ้า แผนของเขาล้มเหลว เขาต้องคิดหาวิธีอื่นเขาเหวี่ยงมืออวบของเขาไปมาอย่างไร้กังวล ขณะที่เครื่องยนต์ติดขึ้นคลิ๊ก!ยางที่ด้านหลังแฟบลง จนตัวรถเอียงไปข้างหน้า“คุณแม่ ยางรถถูกลูกดอกยิง!” คริสตะโกน ด้วยความหวาดกลัว “มีคนพยายามทำร้ายคุณแม่!”ชาร์มินรีบลงจากรถมอเตอร์ไซค์ และเป็นไปดังคาด เธอเห็นลูกดอกสีเงินฝังอยู่ในยางรถ ทุกวันนี้ใครจะมาเล่นลูกดอกกัน? ด้วยลูกดอกแค่นี้ ดูแปลก ๆ สำหรับเธอเมื่อเขาสังเกตว่าเธอเริ่มสงสัยแล้ว คริสจึงรีบเข้าไปหาเธอแ
กลิ่นของผู้ชายที่ไม่ใช่จากใครอื่นนอกเสียจากแอนโทนี่โชยเข้าจมูกของเธอและครอบงำความรู้สึกของเธอ ด้วยหัวใจที่เต้นถี่เร็ว ชาร์มินรู้สึกโกรธและอับอายระคนกันไปหมด‘หึ! ไนอัลต้องตั้งใจทำแบบนี้แน่ ๆ’ เธอรู้สึกโมโหอยู่ในใจในขณะที่เธอกำลังจะก่นด่า เธอก็ได้ยินเสียงของคริสดังมาจากที่นั่งผู้โดยสาร น้ำเสียงของเขาอ้อนวอนขณะที่เขาพูดออกมา “ขอโทษครับคุณแม่ อดทนหน่อยนะครับ อย่างที่เห็น พอดีอาไนอัลเขาชอบดริฟฟ์ เมื่อปีที่แล้วเขาก็เป็นนักแข่งเอฟวัน”“ไนอัล ช่วยขับระวัง ๆ หน่อย นี่มันถนน ไม่ใช่สนามแข่งรถ” แอนโทนี่พูดอย่างโมโหด้วยน้ำเสียงทุ้มและเด็ดขาดเสียงของชาร์มินจุกอยู่ที่ลำคอเมื่อเธอได้ยินเขา จากนั้นแอนโทนี่จึงจับแขนของชาร์มินพลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนเป็นห่วง “เจ็บไหม?”สีหน้าของเขาแสดงความเป็นห่วงออกมาจริง ๆ และชาร์มินคิดว่าเธอคิดมากไปเองอีกแล้ว เธอลุกขึ้นและถอยออกห่างทันที “ฉันไม่เป็นไร” เธอตอบขณะจับที่จับของรถตู้เอาไว้แน่น ทำให้ตัวเองปลอดภัยไว้ก่อนเพราะจับไว้แน่นแบบนี้ ไม่มีการเลี้ยวแบบไหนที่จะทำให้เธอล้มไปอีกได้แน่... อย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่เธอคิดก่อนที่รถตู้จะเลี้ยวหักศอกอย่างกะทันหันก
ชาร์มินเดินเข้ามาในไวโอเล็ต วิลล่า ขณะที่เธอยังคงมีเสื้อเชิ้ตของผู้ชายปกปิดบนตัวอยู่ เธอไม่อาจลบล้างภาพเหตุการณ์ที่วนเวียนอยู่ในใจ หรือแก้มร้อน ๆ ที่ยังไม่เย็นลงไปของเธอได้เลย จริงอยู่ว่าแอนโทนี่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติของเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายที่แข็งแกร่งของเขามันช่างน่าเย้ายวนใจ โดยเฉพาะกล้ามหน้าท้องที่หนั่นแน่นเป็นลอน...เธอจมดิ่งอยู่ในความคิดจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอเพี้ยะ!ชาร์มินที่ไม่ทันตั้งตัวถูกตบเข้าอย่างแรงที่ใบหน้า จากนั้นเธอก็รู้สึกร้อนผ่าวในขณะนั้น บอดี้การ์ดสองสามคนที่ซ่อนตัวอยู่บริเวณรอบ ๆ ก็กำลังจะก้าวออกจากพื้นที่ที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ เคย์ หัวหน้าของพวกเขากลับสั่งให้พวกเขาหยุดกะทันหัน “รอก่อน บอสขอให้เราคอยดูอยู่ห่าง ๆ และเราควรทำตามคำสั่งของเธอ”“เราจะยืนดูบอสถูกทำร้ายได้อย่างไร? เธอมีค่ามาก และทุกคนในองค์กรของเราก็ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพอย่างที่สุด คนคนนั้นที่ตีเธอสมควรเผชิญหน้ากับพวกเรา ผมจะออกไปแล้ว” บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความโกรธ“ใจเย็น” เคย์ให้ความมั่นใจกับเขา “ที่ฉันไม่ได้รู้สึกกังวลมาก เพราะเธอจะทำเขาคืน… จั