บทที่ 9

เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง เวโรนิก้าก็มารับทิฟฟานี่

ทิฟฟานี่สวมชุดราตรีที่สวยที่สุด ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างประณีตด้วยเครื่องสำอาง โจอี้ ยัง ผู้เป็นแม่ของเธอ เดินไปที่ประตู “แม่ขอโทษนะ ทิฟฟานี่ แต่วันนี้แม่ไปออดิชั่นกับหนูไม่ได้นะ คุณพ่อของลูกกับแม่มีโครงการที่จะต้องปรึกษาหารือกัน ไม่ว่ายังไงนะลูก พวกเราขอให้ลูกทำให้ดีที่สุดสำหรับการออดิชั่นในครั้งนี้และได้เข้ารอบสุดท้าย แม่รู้ว่าหนูเก่งที่สุด!”

“ขอบคุณค่ะ คุณแม่” แม่และลูกสาวสวมกอดกันก่อนที่ทิฟฟานี่จะขึ้นรถ

เมื่อประตูปิดลง รอยยิ้มอันอ่อนหวานและไร้เดียงสาที่อยู่บนใบหน้าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มันดูเคร่งเครียด

ทิฟฟานี่รู้สึกถูกรบกวนด้วยความรู้สึกวิตกกังวลและวุ่นวายใจตั้งแต่ที่ชาร์มินกลับมา ทิฟฟานี่รู้ความจริงว่าแม่ผู้ให้กำเนิดผู้น่าสงสารของเธอ ถูกตัดสินให้รับโทษประหารหลังจากให้กำเนิดเธอได้เพียงสามวัน เพื่อทำให้มั่นใจว่าลูกของเธอจะมีอนาคตที่ดี เธอจึงเปลี่ยนตัวทิฟฟานี่กับลูกสาวที่แท้จริงของโจอี้ และชาร์มินผู้น่าสงสารก็ถูกทิ้งไว้ข้างถนนแทน

โจอี้จะยังคงรักเธอเหมือนเดิมไหม ถ้าได้รู้ความจริง?

เมื่อเธอเห็นสีหน้าลำบากใจของทิฟฟานี่ เวโรนิก้าก็พอจะเดาได้ว่าทิฟฟานี่ยังคงกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ไม่ต้องกังวลจนเกินไปหรอก แค่รูปเอง” เธอยืนกราน “ถึงรูปจะถูกแพร่ออกไป มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เธอควรจะให้ความสำคัญกับโอกาสที่จะได้ปรากฏตัวในการแสดงชุดสุดท้ายมากกว่านะ ทุกคนจะไปร่วมโชว์ในวันพรุ่งนี้ และฉันยังได้ยินมาอีกว่าใครบางคนจากตระกูลเบลีย์จะมาด้วย ถ้าได้เดินในตำแหน่งนี้แน่นอนว่าจะเพิ่มมูลค่าให้เธอเป็นสองเท่า และจะไม่มีใครจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่งานฉลองวันเกิดของคุณท่านจอร์แดนอีก”

“ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร” ทิฟฟานี่พยักหน้ารับ

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ทำให้เธอกังวลแล้ว แฮ็กเกอร์คงจะเป็นโรคจิตเหมือนพวกแฟน ๆ ที่คลั่งไคล้ เพราะคนที่ข่มขู่ไม่ได้ปล่อยรูปของเธอเมื่อคืน จึงไม่มีทางที่ในอนาคตแฮ็กเกอร์จะปล่อยรูปได้ พวกเขาอาจจะแค่ต้องการเก็บรูปนั้นไว้กับตัวเอง

“แต่ว่านะ ตอนที่ฉันดูรายชื่อนี้เมื่อเช้านี้ ฉันพบว่าชาร์มินลงชื่อเข้าร่วมการออดิชั่นนี้ด้วย” เวโรนิก้าพูดเสริม “ผู้หญิงที่เพิ่งกลับมาในประเทศและไม่ได้รับการฝึกฝนโดยโมเดลลิ่งมาก่อน มันน่าตลกที่เธอลงชื่อเข้าร่วม!”

แทนที่จะร่วมเยาะเย้ยไปกับเวโรนิก้า เรียวคิ้วของทิฟฟานี่ขมวดเข้าหากันเมื่อพูดถึงชื่อของชาร์มิน ใช่แล้ว เธอขู่ว่าจะแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากทิฟฟานี่ ไม่แปลกใจเลยว่าเธอจะทำแบบนี้ แม้ว่าจะไม่มีทางที่ชาร์มินจะเทียบกับซูเปอร์โมเดลอย่างทิฟฟานี่ได้ก็ตาม

เธอเหยียดหยันด้วยความความดูถูก วันนี้ทิฟฟานี่ตั้งใจดึงดูดผู้เข้าชมโชว์ด้วยไหวพริบของเธอ และพวกเขาจะต้องชื่นชอบเธอ สิ่งนั้นจะแสดงให้ชาร์มินเห็นว่าหล่อนอยู่ห่างจากคนอย่างเธอแค่ไหน

ภายในห้องแกรนด์บอลลูมของโรงแรมเวียนนา เวทีรูปตัว T ที่ทอดยาวตั้งอยู่อย่างโออ่า ถูกล้อมรอบด้วยเก้าอี้ที่หรูหรา โดยมีผู้จัดงาน ดีไซเนอร์ และผู้สนับสนุนนั่งอยู่

นางแบบปรากฏตัวบนเวทีทีละคน พวกเธอทุกคนแต่งกายด้วยชุดราตรีและแต่งหน้าบาง ๆ หากทว่าพวกเธอไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา ชาแนลต้องการจะจัดแสดงสร้อยคอที่มีชื่อว่า ‘The Glowing Forest แสงทอประกายแห่งพงไพร’ เป็นโชว์สุดท้าย สร้อยคอนี้ทำจากทองคำขาว ฉลุเป็นรูปใบไม้ ตกแต่งด้วยหินฟลูออไรต์สีเขียวที่แฝงอยู่ในใบไม้ หินประกอบด้วยทองคำขาว เงิน และหินสีเขียวอ่อน มันเปล่งประกายไม่มีที่สิ้นสุดและสวยงาม ดังนั้น นางแบบที่ได้รับเลือกเพื่อให้เดินแบบฟีนาเล่จะต้องมีออร่าที่เข้ากับสร้อยคอ หรือไม่ก็ต้องเด่นมากกว่านั้น

ไนอัล เบลีย์ มองลงมาขณะที่เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ซ่อนอยู่ตรงชั้นสอง

“พี่ชาย พี่ไม่ได้บอกว่าวันนี้คุณผู้หญิงคนพิเศษจะมาด้วยเหรอ? การออดิชั่นเกือบจะจบลงแล้ว เธออยู่ที่ไหน?”

“นั่นน่ะสิ! คุณแม่อยู่ที่ไหนครับ? มีแต่ผู้หญิงไม่สวย แถมยังดูไม่น่าสนใจอีก แต่พอลองคิดดูแล้วพวกเธอก็ดูเท่และเรียบร้อยดี ตาผมลายไปหมดแล้ว...” คริสบ่น

แอนโทนี่ลูบผมของลูกชายพลางพูดขึ้น “เธอจะมาเมื่อไรก็ได้” จากนั้นเขาก็เบนสายตาไปที่ทางเข้า

“อ่า... พี่เคยเห็นเธอแค่ครั้งเดียวแล้วพี่จะมั่นใจได้ยังไง?” ไนอัลถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อแกมเยาะเย้ย

“ไม่มีใครเชื่อในรักแรกพบ จนกระทั่งคนพิเศษคนนั้นปรากฏตัวและขโมยหัวใจของนายไป” แอนโทนี่ตอบด้วยรอยยิ้มเยาะที่ไม่ได้ตั้งใจ

“ท่านครับ ช่วยผมจากการถูกเผาไหม้ครั้งนี้ด้วย!” ไนอัลร้องโหยหวนเป็นตุเป็นตะ เขาทำท่าราวกับว่าเขาถูกทำร้ายและพยายามห้ามบาดแผลในจินตนาการเพื่อไม่ให้ลุกลามไปกันใหญ่

“พี่ชาย พี่เป็นพี่ของผมจริง ๆ หรือเปล่า? ดูเหมือนว่าผมจะทำผิดไปตั้งแต่แรก ผมไม่น่าเกิดมาเลย แล้วผมก็จะได้ไม่ต้องมีพี่ชายอย่างพี่ ถ้าไม่มีพี่ชายอย่างพี่ ผมจะได้ไม่ต้องฟังเรื่องที่พี่พูด! การมีชีวิตอยู่ของพี่เป็นความเจ็บปวดของชายโสดอย่างผม!”

จากนั้นคริสก็พูดแทรกขึ้นมา “อาไนอัล อายังมีผมอยู่ทั้งคนถึงคุณพ่อจะไม่ได้อยู่ที่นี่นะครับ! ผมโตพอจนเกือบจะไปโรงเรียนได้แล้วเหมือนกัน! แล้วลูกของอาอยู่ที่ไหน? โอ้ เดี๋ยวก่อน อายังไม่ได้แต่งงานและอาก็ยังไม่มีภรรยา งั้นอาจะมีลูกได้ยังไง?” คริสยังคงพูดไม่หยุด “อาน่าสงสารจัง ถึงอาจะแต่งงานแล้วก็ตาม อาก็คงมีลูกน่ารักเท่าผมไม่ได้” คริสมองไนอัลด้วยความเห็นใจ

ไนอัลรู้สึกราวกับถูกตบหน้ามากขึ้น เขาทำอะไรถึงได้รับการตอบแทนแบบนี้?

จู่ ๆ ผู้คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็แตกตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงชื่นชม

“โอ้พระเจ้าช่วย... สวยอะไรอย่างนี้!”

ทั้งสามคนหยุดโต้เถียงกันและหันไปมองที่เวทีทันที