บทที่11

บทที่11

“แซนด์ขึ้นรถ!” พี่กู๊ดมันตะโกนออกมาจากในรถ ด้วยหน้าตาที่โคตรจะดุเลย

ให้ตายเถอะ! ผมยังไม่พร้อมเจอหน้าพี่กู๊ดตอนนี้จริงๆ

เอาไงดีวะแซนด์?

ผมตัดสินใจเดินหนีรถของพี่มันไปอีกทาง โดยที่ไม่ฟังเสียงพี่กู๊ดที่ตะโกนเรียกตามหลังมา ขอเวลาทำใจก่อนเถอะ แล้วค่อยว่ากันอีกที

ผมเดินจนแทบจะวิ่งจนมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อเรียกแท็กซี่ หันกลับไปมองข้างหลังแล้วก็โล่งอก โชคดีที่พี่กู๊ดไม่ได้ขับรถตามมาแล้ว ผมคงต้องเดินเล่นเพื่อฆ่าเวลาที่ไหนสักแห่งแล้วดึกๆ ค่อยกลับก็แล้วกัน รอให้พี่กู๊ดมันหลับไปก่อนจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันให้รู้สึกอึดอัด

ซึ่งมันอาจจะเป็นผมคนเดียวที่รู้สึกอึดอัดก็ได้ เพราะดูจากท่าทางของพี่กู๊ดมันก็ไม่ได้ผิดปกติอะไรมาก เพียงแต่ว่าอาจจะมีไม่พอใจบ้างที่ผมไม่ได้รอมาพร้อมกันเมื่อตอนเช้า

ความรู้สึกของผมที่มีต่อพี่กู๊ดมันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้ว พี่มันทำลายความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีต่อมันจนไม่เหลือเลย เป็นเพราะแค่ความเอาแต่ใจของผมแค่นั้นเอง

ตอนเด็กๆ ผมค่อนข้างจะติดพี่กู๊ดมาก พยายามจะชวนพี่มันเล่นโน่นเล่นนี่ตลอด ตามประสาเด็กนั่นแหละ แต่คงจะเป็นเพราะความที่พี่กู๊ดโตกว่าก็เลยรำคาญเวลาที่ผมคอยตา