59

ประกายตาคู่งามทว่าเด็ดเดี่ยววาววับท่ามกลางแสงไฟที่พาดผ่าน โลหิตยังไหลซึมบนปากและจมูกของหญิงสาว อลินทิรายิ้มรับทุกอย่างด้วยความหาญกล้าในท้ายที่สุด

“ฉันเลือกที่จะอยู่ข้างพระผู้เป็นเจ้า...เฟลรอฟ”

“ออโซลย่า...ถ้าอย่างนั้นก็ขอพระเป็นเจ้ารับวิญญาณของเธอไว้ในอ้อมกอดของพระองค์ด้วยเถิด”

นักฆ่ารัสเซียทำท่าจ่อปลายกระบอกปืนบนหน้าผากมน ที่ใบหน้างามแหงนขึ้นรับ แต่ยังไม่ทันท่าร่างสูงจะเหนี่ยวไกกลับต้องชะงักเมื่อแสงไฟจากรถเอสยูวีคันใหญ่สาดมายังคนทั้งสาม เฟลรอฟรีบลดปืนลงและขบกรามเสียงดัง

“คราวนี้พระเจ้าคงยังไม่อยากรับเธอไว้ แต่คราวหน้าเธอคงไม่โชคดีแบบนี้แน่ ออโซลย่า!”

นักฆ่าเลือดเย็นเข่นเขี้ยวและหันไปพยักหน้ากับชายอีกคนให้ตามเขากลับไปที่รถซึ่งจอดห่างไปไมไกล ชายผู้นั้นผละจากร่างบอบบางปล่อยให้หญิงสาวทรุดลงนั่งอยู่ข้างรถเมอร์เซเดสเบนซ์ในสภาพสิ้นเรี่ยวแรง อลินทิราอยากขยับตัวหากก็ทำได้เพียงกระพริบตาถี่ ๆ ฝ่าแสงจ้าเพื่อมองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวมาหยุดตรงหน้าหลังจากนั้น

“แดเนียล”

เสียงโหยแห้งลอดออกจากเรียวปากที่มีรอยแตกและเลือดข้นยังไหลซึม แม้จะเหนื่อยล้าหากเธอก็ได้ยินเสียงบริภาษจากเจ้าของใบหน้าคร้ามคมแต่เคร่งเครียดชัดเจน

“ซอนญ่า...คุณเป็นคนผิดสัญญา ผมจะพาคุณกลับและจะลงโทษให้สาสมเลยทีเดียว!”

บทที่ 14

กำแพงทิฐิ

               

ในความอ่อนล้านั้นอลินทิรารู้เพียงว่าแดเนียลกำลังโกรธจัด เขาตามเธอมาพร้อมบอดี้การ์ดอีกสามคน นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ลากเธอขึ้นรถเอสยูวีคันใหญ่ของเขาและให้คนสนิทขับรถอีกคันตามไปทีหลัง แดเนียลไม่พูดอะไรแม้เพียงสักคำ เขาพาเธอกลับมายังคฤหาสน์พรซ์แต่ไม่ได้พาเธอกลับไปที่ห้องของเขา

จารชนสาวไม่ถามอะไรแม้แต่คำเดียวเช่นกัน เธอฝืนกำลังเต็มที่เดินตามร่างสูงใหญ่ลงไปตามทางเดินซึ่งทอดตัวลงไปใต้คฤหาสน์ อลินทิรายังชาบนใบหน้าและเจ็บแปลบบนผิวแก้มซึ่งเป็นรอยช้ำกับริมฝีปากแตกที่เลือดแห้งกรังเปรอะเปื้อน เธอไม่รู้ว่าแดเนียลคิดอะไรแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ช่างเป็นวินาทีเฉียดตายถ้าเขามาไม่ทัน

แต่เธอก็ยังไม่ตาย และยังคงมีลมหายใจให้เขาพากลับมาลงทัณฑ์ที่นี่ สถานที่ที่เธอเคยฝ่าระบบความปลอดภัยเข้ามาโจรกรรมข้อมูล ทว่าเขาเดินนำไปอีกทางซึ่งประตูนิรภัยทุกบานมีระบบสแกนจอตาก่อนเปิด กระทั่งถึงห้องสุดท้ายที่คนของเขาไม่ได้ติดตามเข้าไปด้วย และทันทีที่ประตูห้องปิดลงร่างบอบบางก็ถูกกระชากเข้าไปหาอกกว้างทันที

“ออโซลย่า...มีคนเตือนผมแล้วว่าอย่าได้ไว้ใจสายลับอย่างคุณ!”

แดเนียลเปิดฉากกระแทกอารมณ์ใส่หญิงสาว ชายหนุ่มไม่อาจเก็บกลั้นตัวเองได้อีกต่อไปแม้แสงไฟสว่างในห้องเล็กแคบจะทำให้เขาเห็นรอยเขียวช้ำและแผลแตกบนใบหน้างามชัดเจน อลินทิราสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัวแม้หัวใจดวงนั้นจะปวดร้าวแค่ไหน หญิงสาวยกยิ้มท้าทายอีกครั้ง

“แล้วทำไมคุณไม่เชื่อเขาล่ะคะ...คนที่บอกคุณเขาพูดถูกแล้วล่ะค่ะ พวกสายลับน่ะเชื่อใจไม่ได้ เราเป็นแค่เครื่องมือให้คนอื่นใช้ประโยชน์ก่อนที่จะถูกกำจัดทิ้งก็เท่านั้น!”

คำกล่าวนั้นทำให้ชายหนุ่มผงะ ทว่าโทสะร้ายที่เร้นลึกใช่มาจากการพูดจาประชดประชัน ความผิดหวังต่างหากที่ทำให้เขาอยากลงโทษผู้หญิงในอ้อมแขนให้สาสม แดเนียลยิ้มตอบแต่เป็นยิ้มหมิ่นแคลนราวคมมีดทิ่มทะลุเข้าไปถึงใต้บึ้ง

“มันก็เป็นการตอบแทนที่สาสมแล้วสำหรับคนที่ไม่เคยเชื่อใจได้ แต่ยังมีอีกอย่างที่ตัวคุณเองต้องชดใช้นั่นก็คือความใจง่ายของคุณ!”

อลินทิราตาเบิกโพลงเมื่อเขาบริภาษเธอเต็มที่ มือหนาที่บีบไหล่บางราวคีมเหล็กก็ยังไม่สร้างความเจ็บปวดเท่าวาจาเสียดแทงนั้นเลย

“แดน...คุณพูดเรื่องอะไร?”

“ผมพูดในสิ่งที่คุณพูดนั่นไง ออโซลย่า!”

แดเนียลผลักร่างเล็กลงไปนั่งบนเตียงแคบซึ่งเป็นเฟอร์นิเจอร์เพียงชิ้นเดียวในห้องนั้นก่อนหยิบโทรศัพท์ของเขาโยนตามลงไปข้างตัวหญิงสาว อลินทิราหยิบมันขึ้นมากดเปิดก็ต้องสะดุดลมหายใจตัวเองเมื่อภาพและเสียงที่ปรากฎบนหน้าจอเป็นการสนทนาระหว่างเธอและโมนิกาก่อนหลบหนีออกจากคฤหาสน์

ทุกช็อตและทุกคำพูดชัดเจนมากเสียจนหญิงสาวตะลึง โดยเฉพาะเรื่องที่เธอหลงลืมตัวพูดถึง เขา ด้วยความผิดหวังซึ่งมันหลั่งไหลออกมาจากความเจ็บปวดที่ถูกหลอกใช้

“ฉันกับแดเนียลไม่ได้ผูกพันกันจริงจังหรอกค่ะ! มันก็แค่เรื่องสนุกที่ฉาบฉวย เขาพบฉันข้างถนน เราสนุกกันแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว ฉันอยากกลับบ้านค่ะคุณโมนิกา มันเป็นความเต็มใจระหว่างเราค่ะ ฉันกับแดเนียล..และเมื่อมันหมดเวลาของฉันกับเขา เรา...ก็ต่างคนต่างไปค่ะ”

จารชนสาววางโทรศัพท์ลงข้าง ๆ ถึงตอนนี้เธอจะอธิบายอะไรออกไปแดเนียลคงไม่ฟัง ใบหน้าคร้ามคมนั้นมีแต่ความชิงชังจนอลินทิราแทบไม่อยากสบตาเขาแม้แต่น้อย