บทที่ 435

ลูน่าไม่ได้สติอยู่ในโรงแรมจนถึงบ่ายสามโมง

เธอได้รับโทรศัพท์จากนีลตอนบ่ายสามโมงพอดี

เสียงของชายร่างเล็กดังมาจากปลายสายของโทรศัพท์ เขาฟังดูค่อนข้างตื่นเต้น “คุณแม่อยู่อีกไกลแค่ไหนครับ เนลลี่กับผมคิดถึงคุณแม่มากจริง ๆ !”

เมื่อได้ยินเสียงของลูกชาย หัวใจของลูน่าก็อ่อนยวบและละลายลง

เธอถือโทรศัพท์ไว้ครู่หนึ่งเงียบ ๆ จากนั้นจึงลดเสียงลงและตอบว่า “แม่…วันนี้กลับไปไม่ได้แล้ว แม่ยังอยู่ที่เมืองซีน่ะ”

ที่ปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ เด็กชายร่างเล็กหยุดชะงัก จากนั้นเสียงของเขาก็สงบลงในทันที “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”

“เพื่อนคนหนึ่งของแม่ประสบอุบัติเหตุ”

คนตัวเล็กที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เป็นคนที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นได้ดีมาก

เขาเม้มริมฝีปาก “ผมเข้าใจครับ ผมจะอธิบายสถานการณ์ให้เนลลี่ฟังอย่างเหมาะสม เธอจะเข้าใจและจะไม่โกรธหรือเอะอะกับเรื่องนี้ คุณแม่สามารถอยู่ที่นั่นและดูแลเพื่อนของคุณแม่ได้ แค่บอกด้วยนะครับว่าคุณแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ เนลลี่กับผมจะรอต้อนรับคุณแม่กลับบ้าน ถ้ามีอะไรที่คุณแม่ต้องการให้เราสามคนช่วยเหลือ บอกพวกเรานะครับ เราจะเป็นกองหนุนที่แข็งแกร่งและมั่นคงที่สุดของคุณแม่เสมอ”

ด้