บทที่ 549

กู้จิ่นยืนนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้ดินสกปรกปะทะร่างกาย ในแววตาฉายความเจ็บปวดเล็กน้อย

เจียงซุ่ยฮวนตกใจมาก เจ็บใจดึงมือกู้จิ่นเพื่อพาเขาออกไป

ไท่ซ่างหวงเห็นมือทั้งสองที่กุมกันไว้ หยุดชะงักไปชั่วขณะ แต่ก็ยังขว้างดินในมือออกไป พึมพำว่า "ในที่สุดก็ไปเสียที"

เจียงซุ่ยฮวนจูงกู้จิ่นมาที่ข้างรถม้า หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดดินบนใบหน้าของเขา ขมวดคิ้วถามว่า "ทำไมท่านไม่หลบเล่า?"

"หลบไม่ได้ เขาจะยิ่งโกรธหนัก" น้ำเสียงของกู้จิ่นเรียบเฉย ราวกับคนที่ถูกดินขว้างใส่ไม่ใช่ตัวเขา

"เฮ้อ" เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจ นึกในใจว่าบางทีนางอาจเข้าใจผิดก็ได้

เมื่อวานนี้นางได้กลิ่นยาจากกระถางดอกไม้ คิดว่าไท่ซ่างหวงแกล้งเป็นบ้า แต่วันนี้ดูแล้วกลับไม่เหมือนเช่นนั้น

ช่างเถิด สังเกตการณ์ต่อไปก่อนค่อยว่ากัน

เจียงซุ่ยฮวนใช้ผ้าเช็ดดินบนใบหน้าของกู้จิ่นจนสะอาด แต่ดินบนเสื้อผ้าของเขาไม่อาจเช็ดออกได้ด้วยผ้า อีกทั้งวันนี้เขาสวมเสื้อขนจิ้งจอกสีขาว รอยเปื้อนจึงเห็นได้ชัดเจน

"ให้พวกเราสลับเสื้อผ้ากันดีหรือไม่" เจียงซุ่ยฮวนดึงเสื้อขนจิ้งจอกของตัวเอง "ท่านเป็นองค์ชาย หม่อมฉันเสื้อผ้าเปื้อนไม่เป็นไร แต่ท่านไม่ได้"

"ไม่เป็นไร