04 ทหารรับจ้าง [5/5]

“พวกเราพกอาหารมาแค่พอกิน คุณมีของตัวเองมาหรือเปล่า” โจเซฟไม่ได้อยากแสดงความแล้งน้ำใจกับเพื่อนมนุษย์ แต่พวกเขาเองก็ต้องกันอาหารไว้ให้เพื่อนร่วมทีมก่อน กับคนนอกอย่างไรก็ไม่ควรไว้ใจมากเกินไปนัก

“ไม่เป็นไรครับ ผมมี” ชายหนุ่มหยิบหัวแครอทกับปลากระป๋องออกมาจากกระเป๋า

นิโคลัสมองอาหารที่คนตรงหน้าหยิบออกมาด้วยหัวใจปวดหนึบ จินตนาการไปว่าเจ้าตัวคงหยิบฉวยทุกอย่างในขณะหนีหัวซุกหัวซุน พอได้แหล่งกบดานก็เริ่มออกสำรวจหาอาหารมากักตุน

“...” กว่าจะรู้ตัว ชายหนุ่มผู้มีใบหูกลมของหมีก็ยื่นขนมปังแข็งให้

“...” เฉินเฟิงมองก้อนขนมปังตรงหน้าตาปริบ ๆ สมองกำลังประมวลอย่างเร็วรี่ว่าเหตุใดแพทย์ทหารคนนี้จึงแบ่งอาหารมาให้ตน

ใจดี?

หรือแอบวางยา?

“!!!” ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังมีความคิดสวนไปคนละทาง ผู้เห็นเหตุการณ์เองก็อ้าปากตาค้างกับปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมทีม

‘หงส์ว่ามันทะแม่ง ๆ แล้วนะหัวหน้า’ หญิงสาวหันไปมองหัวหน้าอย่างช้า ๆ พลางหันไปพยักหน้าให้คนรักที่หันหน้ามามองเธออย่างอึ้งตะลึงไม่ต่างกัน

‘ผมว่าหมอนี่ต้องไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่’ ทีโอเองก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นมุมนี้ของนิโคลัส เขาเคยเป็นเพื่อนร่วมทีมตอนฝึก อีกฝ่ายมักมีท่าทีเย็นชาอยู่เสมอ ทั้งที่เป็นหมอแต่ดันชอบทำหน้าไม่รับแขก เวลาทำแผลก็ชอบทำสีหน้ารำคาญ ทุกคนบอกว่าเขาชอบทำหน้านิ่ง แต่พอเทียบกับนิโคลัสแล้วต้องบอกว่าเขายังเป็นมิตรมากกว่าอีก

อย่างน้อยวันหนึ่งก็พูดมากกว่า 10 คำ

แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น!

หรือเฉินเฟิงคนนี้มีพลังพิเศษบางอย่าง... จะว่าไปตั้งแต่พบกันก็ไม่เคยเห็นเจ้าตัวถอดฮู้ดออกสักครั้ง

“...” เฉินเฟิงที่อยู่ ๆ ก็โดนสงสัยว่ามีพิรุธแบบไม่รู้ตัว

“ขอบคุณครับ” เพราะไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เจ้ากระต่ายขาวจึงได้แต่เอื้อมมือรับขนมปังชิ้นนั้นมา ตั้งใจว่าจะกินทีหลัง แต่พอเงยหน้าเห็นสายตาคาดหวังก็รู้สึกกระอักกระอ่วน

‘หรือในขนมปังจะแอบวางยาจริง ๆ’

“กินเลย ๆ” มีคะยั้นคะยอด้วย

เพื่อนร่วมทีมกลอกตามองบน

โอเค พวกเขาคิดมากไป คนที่มีปัญหาไม่ใช่เฉินเฟิง แต่เป็นแพทย์ประจำทีมของพวกเขานี่แหละ หมอนี่เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา

หงส์ทนมองไม่ไหวเลยต้องเอ่ยปากปราม

“นิค แกทำตัวน่ากลัวมากรู้ตัวปะ เหมือนพวกตาแก่กำลังหลอกเด็กอะ” หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มเท้าคางมอง อยากให้อีกฝ่ายสังเกตหน้าคู่สนทนาเหลือเกิน

“คุณกลัวผมเหรอ”

“...” เพื่อนร่วมทีมและเฉินเฟิงที่พูดไม่ออก

“ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณกลัวนะ” แพทย์หนุ่มยกมือเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี แสงโพล้เพล้จากด้านนอกทำให้ยังพอเห็นว่าแก้มและใบหูของชายหนุ่มเป็นสีแดง

“!!!” หรือว่า… บ้าน่า

ทั้งตุ่นและทีโอต่างหันขวับไปมองชายหนุ่มปริศนาที่พวกเขารู้เพียงชื่อ

อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มที่สวมฮู้ดสีเทาอยู่ตลอดเวลา ทำให้เห็นเพียงดวงตาสีแดงโดดเด่นคู่นั้นกับใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน รู้ว่าชื่อเฉินเฟิง มาสำรวจโรงงานน้ำตาลเพราะตัวเองอยู่อีกฝั่งของภูเขา

คุณหมออออ!!

จะไปตกหลุมรักเขาเพราะข้อมูลแค่นี้ไม่ได้นะ!!