28

"ข้าไปไม่ได้ เจ้าเห็นพวกนางรึไม่ ต่างเป็นดรุณีน้อยที่งดงาม ข้ามิอาจทิ้งนางไปได้ เจ้าไปตามหยางอ๋องมาช่วยเถอะ"

เรื่องนี้ต้องอาศัยบารมีหยางอ๋อง เพราะทหารสามารถช่วยคนเหล่านี้ได้

อาจูไม่คิดว่าจะมีคนถูกจับตัวไว้นับสิบ เขาคิดน้อยไปนึกว่ามีเพียงพระชายา

"ข้าน้อยจะรีบไปเดี๋ยวนี้" อาจูหายไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

หลี่ซินมองดูสตรีแต่ละนางหลับปานตาย ช่างน่าสงสารนัก ป่านนี้ครอบครัวคงเป็นห่วงแล้วกระมัง

ยามนี้ในเมืองจิน เต็มไปด้วยเหล่าทหารทุกตรอก ทุกมุมทำให้ชาวเมืองจินนึกกลัว เกิดอันใดขึ้นยามนี้ ยามหลับยามนอนเหตุใดทหารถึงได้พลุกพล่านเพียงนี้

หยางอ๋องกับหนานอ๋อง บนหลังอาชา มองตรอกถนนของเมืองจิน ยามนี้หิมะตกนางกับสองแฝดจะเป็นอย่างไรบ้าง

หยางอ๋องคิดแฝดและนาง นี่เขามีใจต่อนางใช่รึไม่ 

"ท่านอ๋อง" ท่ามกลางหิมะตกหนัก อาจูย่างกรายเข้ามาหาอ๋องทั้งสอง 

"นางเล่าอยู่ที่ใด" แววตาของหยางอ๋องทอประกายแห่งความดีใจขึ้นมา เมื่อเห็นอาจู หนานอ๋องสังเกตพี่ชายในครั้งนี้ แสดงว่าพี่สี่ตกหลุมรักนางร้ายเข้าอย่างจัง

หนานอ๋องรู้ดีว่า บอกพี่สี่อย่างไรก็ไม่ฟังเสียแล้ว ถึงแม้พี่สี่จะหายาบำรุงร่างกายมาได้ แต่ก็พอยืดเยื้อให้นางร้ายมีชีวิตต่อได้ไปสักระยะหนึ่งจากที่มีเวลาหนึ่งปี อาจจะมากกว่านั้น

"คารวะท่านอ๋อง พระชายาให้ข้าน้อยมารายงานท่านบัดนี้ มีสตรีเมืองจินนับสิบถูกจับมาก่อนหน้านี้ นางให้ข้าน้อยบอกเส้นทางท่าน..." สีหน้าหยางอ๋องดีใจยิ่งที่จะได้พบนางกับลูก

            หลังจากที่อาจูออกไป ผ่านไปหนึ่งถ้วยชา เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างสะดุ้งตื่น 

"รีบออกมา"

"พวกเราไม่ไป" หญิงสาวกลุ่มหนึ่งพลันเอ่ยขึ้น ร่างสตรีนางนั้นล้มลงกับพื้นเพราะโดนตบจนหมดแรง หลี่ซินกอดสองแฝดไว้ ทุกคนต่างเดินตามคนพวกนั้น

"ไม่ต้องกลัวลูก"

พวกมันพาหญิงสาวทั้งหมดออกไปจากเรือนร้าง ให้พวกนางซ่อนตัวในรถเกวียน บางคนซ่อนตัวในรถม้า

หยางอ๋องนำกำลังพลทหารม้าล้อมรอบเรือนร้างไว้ เขาส่งสัญญาณให้ทหารบุกได้ แต่ทว่าเข้าไปพบเพียงความว่างเปล่า

สารเลวนัก !!!

คาดกันไปแค่นิดเดียว

"ค้นหาให้ทั่ว ในจวนร้างแห่งนี้" สีหน้าและแววตาของหยางอ๋องบ่งบอกถึงความเป็นห่วงทั้งสามคนยิ่งนัก พวกนางต้องไม่เป็นอันใด

หนานอ๋องห่วงหลานของเขาเช่นกัน ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา ทหารต่างค้นจนทั่วก็ยังไม่พบพวกนางทั้งหลาย

สามวันผ่านไป

หยางอ๋องต่างปิดเมืองจินค้นหาเหล่าสตรีพวกนั้น ไม่ว่าผู้ใดจะเข้าออก ทหารต่างตรวจค้นอย่างละเอียด

ภายในหอน้ำชาชื่อดังของเมืองจิน หนานอ๋องปรายตามองใบหน้าที่เคยหล่อเหลาของพี่ชายของเขากลับหมองคล้ำ มิได้หลับ ได้นอนมาสามคืนเต็ม ๆ เพราะออกตามหาหลี่ซินกับสองแฝด

"พี่สี่คืนนี้ ท่านพักผ่อนเถอะ ข้าจะออกตามหาพวกนางเอง" หนานอ๋องไม่อยากให้หยางอ๋องตายเสียก่อน สภาพตอนนี้ยิ่งกว่าหัวหน้าโจรภูเขาเสียอีก

"ไม่ ข้าจะตามหานางจนกว่าจะเจอ" หยางอ๋องเชื่อว่า หลี่ซินยังคงอยู่ในเมืองจิน พวกนั้นต้องซ่อนนางไว้อย่างดี

อีกด้านหนึ่งหลี่ซินกับสองแฝด อีกทั้งเหล่าสตรีทั้งหลาย พวกนางอยู่ในห้องใต้ดิน มาสามวันแล้ว พวกมันเดินมา 

"คืนนี้พวกเจ้าจะต้องถูกขายไปอยู่แคว้นฉู่แล้ว" ทุกคนเมื่อได้ฟังเยี่ยงนั้นต่างตกใจกลัว มีเพียงแต่เสียงร่ำไห้เท่านั้น

สองแฝดรีบกอดมารดาทันที และพูดกับหลี่ซินอย่างแผ่วเบา 

"ท่านแม่ข้ากลัว" เสี่ยวเปาซุกที่อกมารดา เสี่ยวเปยเช่นกัน หลี่ซินได้แต่กอดบุตรทั้งสองไว้ นางจะต้องหาทางช่วยคนพวกนั้นให้ได้

พวกนางโดนปิดตาอีกแล้ว หลี่ซินมองสร้อยมุกที่ลำคอ นางคิดอะไรออกแล้ว

ยามค่ำคืนที่เหน็บหนาว วันนี้หิมะตกยามเช้า ทำให้อากาศในยามราตรีนั้นเย็นจัด หยางอ๋องบนหลังอาชา สวมเสื้อคลุมจิ้งจอก นำทหารม้าค้นทั่วทุกตรอกซอยของเมืองจิน

"ท่านอ๋อง ข้าน้อยพบมุกพวกนี้ ตามถนนจนเกือบจะถึงหน้าประตูเมือง"

หยางอ๋องพิจารณาไข่มุกเม็ดนี้ หลี่ซินเคยได้รับของพระราชทานจากเสด็จพ่อ ต้องเป็นของนางไม่มีผิด

"ไปที่ประตูเมือง"

หยางอ๋องนำทหารม้ามุ่งหน้าไปที่ประตูเมือง หน้าประตูเมืองในยามนี้ 

รถเกวียนขนผ้านับสิบ จอดเรียงรายกันหน้าประตูเมืองสีแดงบานใหญ่ 

นายทหารที่ตรวจดูไม่พบสิ่งผิดปกติ หมายจะให้ผ่านไปได้ เพราะเขาได้รับเงินก้อนจากพ่อค้าผ้าต่างเมือง

"ช้าก่อน" หนานอ๋องมาถึงพอดีกระโดดลงจากหลังม้า

"คารวะท่านอ๋อง" นายทหารชั้นผู้น้อย ประสานมือคำนับผู้เป็นนาย 

สายตาอันคมกริบของหนานมองรถเกวียนขนผ้านับสิบ เหตุใดต้องไปยามค่ำคืนเล่า

"รถเกวียนเจ้าค้นดูแล้วรึ" 

"ข้าน้อยค้นหมดแล้วขอรับ"

"ไปได้"

สารถีเมื่อได้ยินคำอนุญาตรีบควบเกวียนออกไปทางประตูอย่างไม่รีรอ เมื่อรถเกวียนไปหมดแล้ว ประตูเมืองจึงปิดลง 

หลี่ซินกับสองแฝดอยู่ในรถเกวียน โดนปิดปากมัดมือมัดเท้า นางก่นด่าหยางอ๋องในใจช่างโง่เขลายิ่งนัก นางอุตส่าห์หย่อนมุกทีละเม็ดลงรูไม้ในรถเกวียนเพื่อให้เขาทราบเหตุใดเขาจึงไม่เห็นเล่า 

ยามนี้นางหายใจไม่ออก พวกนางจะตายอยู่แล้ว รถเกวียนมุ่งหน้าไปทางแคว้นฉู่ ไม่นานก็หยุดพักที่บ้านร้างแห่งหนึ่งบนหุบเขา

ทหารม้าต่างรายล้อมเรือนร้างไว้ภายใต้ความมืดมิดที่ปกคลุม

"พี่สี่ ท่านปล่อยพวกเขาไปแล้ว แล้วจะตามมาทำไมเล่า" หนานอ๋องยังไม่กระจ่างใจ

ในตอนนั้นหยางอ๋องเห็นมุกหล่นมาจากเกวียนคันสุดท้ายรู้เลยว่า หลี่ซินกับสองแฝดอยู่ด้านใน จึงปล่อยพวกมันไปก่อน ไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น อีกทั้งกลัวพวกนางจะเป็นอันตราย

"เจ้ารอดูต่อไปเถอะ" สายตาอันคมกริบมองไปที่รถม้า อยากจะเข้าไปช่วยนางเต็มทีแล้ว