29

กลิ่นไก่ย่างช่างหอมยิ่งนัก ชายหนุ่มนับสิบคนต่างแย่งกันกินไก่ย่าง ยามนี้บรรยากาศที่เหน็บหนาวเพียงนี้

"วันพรุ่งพวกเราต้องส่งนางไปเมืองฉู่ สตรีพวกนี้มีแต่หญิงงามหน้าตาดี ข้าล่ะเสียดาย" ชายอ้วนเคี้ยวเนื้อไก่ไปเล่าไป ทำให้เหล่าบุรุษต่างคิดอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้

"ข้านึกอะไรดี ๆ ได้แล้ว" ใบหน้าชายอีกคนมีแววหื่นกระหายราคะขึ้นมา

"อย่าบอกนะเจ้าจะ"

เพี้ย!!!

พูดยังไม่ทันจบ ชายอีกคนใช้มือตบไปที่กบาลชายคนที่พูดว่า คิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว

"เจ้าบ้าไปแล้วรึ ขืนทำเยี่ยงนั้นของก็เสียราคาหมด อีกทั้งนายอำเภอบอกว่าพวกเราต้องทำงานนี้ ให้สำเร็จ จึงจะได้ค่าตอบแทนอย่างงามเหมือนที่ผ่านมา"

บนหลังคาหยางอ๋องกับหนานอ๋องได้ยินเต็มสองหู นายอำเภอฟูเหิงอยู่เบื้องหลังอย่างนั้นรึ

"แต่ข้าชอบนางโดยเฉพาะชายาหยางอ๋อง เรื่องนี้มีเพียงพวกเราเท่านั้น ที่รู้ จะไปบอกผู้อื่นทำไม อีกทั้งนางเป็นสตรี นางคงไม่บอกผู้อื่นหรอกกระมัง" ชายอ้วนหัวเราะอย่างชอบใจ เหล่าบุรุษพวกนี้ต่างเห็นด้วย

เสียงรื้อผ้าออกจากเกวียนจากนั้นเปิดแผ่นไม้ออก พวกมันเห็นสามแม่ลูกนั่งกอดเรียงกัน กระนั้นดึงผ้าปิดปากออกให้ทั้งสามคน

"นำตัวออกมา" 

"จะพาพวกข้าไปที่ใด" หลี่ซินโดนกระชากตัวไปอีกทาง สองแฝดต่างร้องเรียกมารดา 

"ปล่อยข้านะ ปล่อย" หลี่ซินนางทั้งตบหน้าบุรุษผู้นั้น จนเขามองนางอย่างชิงชัง

"นังสารเลวกล้าตบข้ารึ" ชายคนนั้นหมายจะตบหลี่ซิน แต่ทว่าลูกธนูพุ่งมาจากไหนมิรู้

ชายผู้นั้นร้องด้วยความเจ็บปวด โลหิตไหลออกมาหยดลงพื้น

สองแฝดรีบวิ่งไปหามารดา อีกทั้งยามนี้กลุ่มทหารม้าได้ล้อมเรือนร้างไว้หมดแล้ว กลุ่มพ่อค้าผ้าตกใจมาก ทหารต่างจ่อกระบี่ไปที่คอของเหล่าพ่อค้าทุกคน

หลี่ซินโอบกอดสองแฝดไว้ ในที่สุดพวกเขาก็มาช่วยนาง หยางอ๋องในอาภรณ์สีดำ กระโดดลงมาจากหลังคา เรือนผมสยายอย่างงดงาม 

หยุดตรงหน้าสามแม่ลูก 

"ท่านพ่อมาช่วยพวกเราแล้ว" สองแฝดเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ 

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" 

"ข้ายังไม่ตาย" 

หยางอ๋องไม่น่าไปถามนางเลย ดูนางตอกหน้าเขาด้วยคำพูดเยี่ยงนี้ กระนั้นให้อาหวังพานางและสองแฝดขึ้นรถม้า 

ส่วนสตรีที่เหลือช่วยออกมาได้ จึงนำส่งเรือน ส่วนพ่อค้าเถื่อนพวกนี้ จะส่งเข้าคุกทหารในค่าย 

ค่ำคืนนั้นหลี่ซินมาถึงจวน อีอีและแม่จางออกมาต้อนรับ แม่นมจางรีบโผล่กอดสองแฝด น้ำตาแห่งความดีใจได้พบท่านหญิง ท่านชาย 

"ไม่ร้องนะ" เสี่ยวเปาโอ๋แม่นม ทั้งเช็ดน้ำตาให้คนแก่อย่างแม่นมจางอีกด้วย เสี่ยวเปยใช้มืออีกข้างปาดน้ำตาให้แม่นมจางเช่นกัน

หลี่ซินพลันเปลี่ยนอาภรณ์ นางมาที่เรือนของสองแฝดพบว่า สองแฝดนอนหลับแล้ว กระนั้นนางจึงเดินเล่นที่สวนดอกอวี้หลันยามค่ำคืน

โชคดีที่เขาไปช่วยนางได้ทัน มิเช่นนั้นนางอาจจะโดนทำมิดีมิร้าย

"ท่าน" หลี่ซินตกใจหมดนึกว่าผีหลอกตอนกลางคืนเสียแล้ว เขามาอย่างไร้ซุ่มเสียง

"เหตุใดไม่นอนพักผ่อน ออกมาตากน้ำค้างทำไม" หยางอ๋องในใจลึก ๆ แอบห่วงนาง 

"ข้าแค่เดินเล่น ตอนนี้จะกลับแล้ว" นางเดินไปอีกด้านหนึ่ง แต่ทว่าเขาขวางทางนางไว้

ในตอนที่รู้ว่านางโดนจับตัวไป เขาแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว หยางอ๋องคว้าตัวนางมากอด

"ข้าเป็นห่วงเจ้า" แล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา ภายใต้เรือนผมที่สยายลงมาอย่างงดงาม

หัวใจหลี่ซินเต้นตึกตักอย่างแรง นี่เขาหลงรักนางรึ เหตุใดนางถึงรักเขาไม่ลงเล่ายามนี้ 

"ท่านอ๋องปล่อยข้า"

"ข้าไม่ปล่อย"

"ท่านอ๋อง ข้าง่วง ข้า..." นางยังพูดไม่ทันจบ คำพูดของนางถูกเขากลืนกินลงท้องไปเสียแล้ว

อีกทั้งเขาพานางมาที่หลังจวน หลี่ซินยังตกในภวังค์อยู่ ด้านหลังจวนเป็นสถานที่เงียบสงบ ภายในห้องนั้นไม่มีหลังคา สามารถชมดาวได้ ร่างบางบนฟูที่หนาอันหนาใหญ่

"ท่านพาข้ามาทำไม"

"ชมจันทร์"

"หลี่ซินข้ารักเจ้า" หยางอ๋องกุมมือนาง นี่เขาทำร้าย ทารุณเรื่องบนเตียงกับ ทำให้หลี่ซินรักเขาไม่ลง ขอเวลานางเถอะ 

"ท่านรักข้ารึ เหตุใดถึงทารุณข้าเล่าในตอนนั้น อีกทั้งท่านยังวางยาข้าตั้งหลายเดือน ท่านว่าข้ามิรู้รึ"

นางคือแพทย์อันดับหนึ่งเชียวนะในยุคปัจจุบัน ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไป โชคดีที่นางมีตัวยาปัจจุบันคอยประคองร่างกายนี้ไว้ คงเดี้ยงไปแล้วกระมัง 

นางรู้ หยางอ๋องรู้สึกผิดอย่างมาก ในตอนนั้นนางคือหญิงชั่วร้ายที่ตามตอแยเขา อีกทั้งรังแกสองแฝดของเขาจะให้เขารักนางได้อย่างไรเล่า

"เมื่อก่อนเจ้าทำตัวน่ารังเกียจ จะให้ข้ารักได้อย่างไร เจ้าให้สองแฝดกินข้าวหมา แม้กระทั่งอดข้าว ขังพวกเขาในห้องเก็บฟืน" นี่คือสิ่งที่หยางอ๋องนึกชังนางในตอนนั้น

หลี่ซินนิ่งเงียบไป นั่นมีหลี่ซินคนเก่า แต่ทว่านางก็ได้ตายไปแล้ว หากพูดว่านางคือสัมภเวสีมาสิงร่างนี้ หยางอ๋องคงจะว่านางบ้ากระมัง

เรื่องที่หลี่ซินคนเก่าทำไว้ทันก็สมควรอยู่หรอกนะที่หยางอ๋องจะแค้น

"ข้าขอเวลาแล้วกัน ข้าจะไม่หย่ากับท่าน เพียงแต่ ท่านห้ามล่วงเกินข้า หากข้าไม่ยินยอม"

"นานรึไม่"

"ไม่รู้เหมือนกัน ข้ายังบอกไม่ได้เรื่องที่ท่านทำข้า บางครั้งมันเกินที่ข้าจะรับไหว"

"ข้าจะรอเจ้า แต่อย่านานนัก" 

ค่ำคืนนั้นหลี่ซินไม่เคยสัมผัสถึงคำพูดอ่อนโยนของหยางอ๋องเลย เขานั้นทั้งนวดศีรษะให้นาง ส่วนหญิงสาวชมจันทร์อย่างสบาย เหมือนทั้งสองได้ปลดล็อกประตูหัวใจ 

หยางอ๋องรักนางเพียงเพราะว่านางไม่เหมือนเมื่อก่อน มีความรักต่อสองแฝด อีกทั้งเมตตาต่อข้ารับใช้ หลายอย่างที่หยางอ๋องเห็นหลี่ซินเปลี่ยนไป หัวใจหยางอ๋องเริ่มรักนางอย่างไม่รู้ตัว...