38

"เจ้าจะทำอันใด" หลี่ซินเห็นหลี่หลานชักมีดสั้นออกมา ในเมื่อหลี่หลานไม่มีความสุขในชีวิตคู่ หลี่ซินก็อย่าหวังจะมีความสุขเช่น

"ฆ่าเจ้าอย่างไรเล่า ไหน ๆ เจ้าก็มาจวนแล้ว" ข้ารับใช้ต่างตกใจมากทำอันใดไม่ถูก อีอีรีบไปตามนายท่านราชครูอย่างว่องไว

ฝูงชนที่เดินไปมาต่างมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความตกใจ

"ข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย" หลี่หลานเปลี่ยนใจแล้ว จากจะสังหารหลี่ซิน หลี่หลานเลือกที่จะกรีดใบหน้าหลี่ซินแทน แต่ทว่าคนอย่างหลี่ซินรึจะยอมเป็นเป้านิ่ง นางหลบทันแล้วแย่งมีดกรีดที่ใบหน้าหลี่หลานแทน

หลี่หลานกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

ราชครูหลี่เจิ้งออกมาพบเข้าพอดี ตกใจมาก ไม่ติดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ หลี่หลานที่ออกเรือนไปนานแล้ว เหตุใดจึงได้ก่อความวุ่นวาย

"พวกเจ้านำตัวคุณหนูรองไปทำแผล" หางตาไม่เหลือบมองหลี่หลานที่สร้างความวุ่นวายให้เลยแม้แต่น้อย 

"ท่านพ่อ ท่านพ่อ" หลี่หลานร้องทั้งน้ำตาใบหน้าของนางมีแต่โลหิตไหลออกมาอย่างมาก อีกทั้งก่นด่าหลี่ซินไม่เหลือชิ้นดี

อีอีประคองหลี่ซินไปพบหลี่ฮูหยิน ในยามนี้หลี่ฮูหยินได้พบบุตรสาวดีใจยิ่งนัก จากกันเกือบเดือน อีกทั้งเมื่อทราบข่าวว่า หลี่หลานปองร้ายหลี่ซินยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ 

ราชครูหลี่เจิ้งดีใจที่หลี่ซินเป็นคนรักษา ชาวเมืองจินจนหายจากโรคไข้หวัด ทำให้คนเป็นบิดาภูมิใจมาก ในที่สุดบุตรสาวของเขาก็โตขึ้นเสียที ถึงเวลากลับจวนหยางอ๋องรีบมารับนางทันที

เขาลงไปทักทายพ่อตากับแม่ยาย ราชครูหลี่กับหลี่ฮูหยิน เห็นหยางอ๋องปฏิบัติกับบุตรสาวอย่างดี ทั้งสองก็พอใจแล้ว หลี่ซินเปิดม่านยิ้มให้บิดามารดาหน้าจวน

ในรถม้าหยางอ๋องไม่เคยเห็นนางยิ้มแก้มปริเช่นนี้มาก่อน นางคงจะคิดถึงบิดามารดา มากกระมัง

"อาซินเหตุใดเจ้าไม่ให้อาจู คอยปกป้องเจ้าเล่า วันนี้อี้โจรายงานข้าแล้วว่าหลี่หลานจะทำร้ายเจ้า แต่เจ้ามือไวกว่าเลยทำร้ายนางเอง"

"ข้าให้อาจูเฝ้าสองแฝดเจ้าค่ะ ข้าไม่คิดหรอกว่าการมาที่จวนจะเป็นอันตราย" นางคิดเช่นนั้นจริง ๆ หยางอ๋องกอดนางไว้ 

นางช่างมีน้ำใจนัก ห่วงคนอื่น ไม่ห่วงตัวเอง แต่โชคดีที่เขาให้อี้โจแอบคุ้มครองนาง ในตอนนั้นเองอี้โจหมายจะเข้ามาช่วยพระชายา แต่อี้โจเห็นหลี่ซินมีไหวพริบดี ชั่วพริบตาเดียวกรีดใบหน้าหลี่หลานเสียแล้ว

"ต่อไปนี้ อี้ชางกับอี้โจจะตามไปคุ้มครองเจ้าอย่างลับ ๆ อีกทั้งให้อาจูดูแลสองแฝด เจ้าว่าดีรึไม่"

"ดีเจ้าค่ะ" หลี่ซินกุมมือหยางอ๋องไว้อย่างอบอุ่น โชคดีวันนี้ นางเอาตัวรอดได้

"วันพรุ่งจะเป็นการประหารนายอำเภอฟูเหิงกับบุตรสาวของเขา" 

"ฟูเหยา นางแค่นิสัยเสีย จำต้องประหารนางจริง ๆ รึ" บิดาแค่ให้ท้ายนาง

"ใช่ ต้องประหารทั้งหมด เสด็จพ่อจะส่งตัวนายอำเภอคนใหม่ไปเมืองจินเร็ว ๆ นี้ วันพรุ่งเจ้าแวะไปเข้าเฝ้าชิงไทเฮาด้วยแล้วกัน นางฝากข้ามาบอกเจ้า ว่าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก พาสองแฝดไปด้วยยิ่งดี"

"เจ้าค่ะ"

ตกเย็นคืนนั้นสองแฝดเข้ามานอนในเรือนกับหลี่ซิน หญิงสาวเล่านิทานกระต่ายกับเต่าให้พวกเขาฟัง สองแฝดไม่คิดว่า กระต่ายจะใช้ชีวิตประมาท สุดท้ายจึงแพ้ให้แก่เต่า

เจ้าแฝดเผลอหลับไป หลี่ซินจุมพิตที่แก้มของพวกเขาทั้งสองคน แววตามองเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู การกระทำของนางนั้น หยางอ๋องอดยิ้มตามมิได้ 

"ท่านมาเมื่อใด"

"เจ้าตกใจรึ" จะไม่ตกใจได้อย่างไร เขามาไร้ซุ่มเสียงยืนข้างเตียง

"ข้าจะนอนกับสองแฝด" หลี่ซินมองคนตัวใหญ่ เหตุใดเขาไม่ไปนอนที่เรือนของเขา มารบกวนนางทำไมกันเล่า

"ท่านไปนอนเรือนท่านเถอะ"

หยางอ๋องสวมกอดนาง

"ข้าจะนอนกับพวกเจ้าด้วย พวกเราจะได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา"

"ได้ แต่ท่านต้องไม่ทำเรื่องนั้นกับข้า"

"ข้ารับปาก" 

คืนนั้นหยางอ๋องนอนกับสามแม่ลูก หลี่ซินให้เขานอนกอดเสี่ยวเปา ส่วนนางนอนกอดเสี่ยวเปย บรรยากาศภายในเรือนช่างอบอุ่นเหลือเกิน แม้ด้านนอกเรือนจะเหน็บหนาวก็ตาม หลี่ซินอยากจะหยุดเวลาแห่งความสุขนี้ไว้...

เช้าวันถัดมาหลี่ซินไม่เห็นหยางอ๋องแล้ว สงสัยไปค่ายทหารเมืองชิง แม่นมมารับสองแฝดกลับเรือนเพื่อแต่งกายไปเข้าเฝ้าชิงไทเฮา

หลี่ซินตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจ นางไออย่างแรง อีกทั้งโลหิตเต็มกระโถน อีอียังคงตกใจไม่หาย

"พระชายา" 

"เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องบอกผู้ใด" 

"เพคะ" อีอีก้มหน้ารับปาก

"หมั่นโถวเล่า" 

"จัดใส่จานมาให้แล้วเพคะ"

"ดี" 

นางไม่หิวข้าวเช้า แต่อยากกินหมั่นโถวแทน เมื่อคืนนางสั่งอีอีตั้งแต่แรกแล้ว ว่ายามเช้าก่อนที่นางจะตื่น อีอีต้องรีบไปตลาดแต่เช้า

"พระชายา เมื่อเช้าบ่าวไปตลาด พบกับสาวใช้ในจวนหลี่ เมื่อวานหลังจากที่พระชายากลับไป สามีของคุณหนูรองนำใบหย่ามาให้นาง บอกว่านางอกตัญญู ต่อแม่สามี กระนั้นสามีของนางจึงมอบหนังสือหย่าให้นาง เดิมทีราชครูหลี่โกรธคุณหนูรองอยู่แล้ว กระนั้นเมื่อนางก่อเรื่องไม่มีที่สิ้นสุด จึงส่งตัวนางไปวัดนางชีตลอดชีวิต"

หลี่ซินได้ยินรู้สึกพอใจไม่น้อย เมื่อวานนางกรีดหน้าหลี่หลานจนเป็นแผลอย่างน่ากลัว นางมิได้อ่อนแอเสมอไป