37

            ช่วงพลบค่ำข้ารับใช้นำชุดผ้าต่วนสีแดง ลายวิหคเหินฟ้าปักด้วยดิ้นทองอย่างงดงาม อีกทั้งถาดเครื่องประดับมาให้หลี่ซินเลือก นางไม่รู้ว่าเหตุใดเขาจะต้องให้นางแต่งกายงดงามด้วยเล่า

หลี่ซินสวมชุดเสร็จอีกทั้ง ให้อีอีทำผมเป็นทรงเมฆเหิน หลี่ซินพลันขำผ่านคันฉ่อง ผมทรงนี้ทำให้นางหนักหัวข้างหนึ่ง ม้วนไปด้านข้างอย่างหนาแล้วเสียบปิ่นหงส์คาบมุกห้อยพู่ระย้าลงมา  อีกทั้งเครื่องประดับ มีสร้อยมุกมอบให้นาง แทนอันเดิมที่นางใช้เป็นเครื่องหมายนำทาง ในการโดนลักพาตัวในครั้งนั้น

ยังมีอีก เครื่องประดับมุกยังไม่หมดเพียงแค่นี้ ยังมีต่างหูมุกอีก หยางอ๋องคิดจะเอาใจนางรึ เจ้าคนบ้า หลี่ซินเผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

"พระชายางดงามมากเพคะ" อีอียังอดที่จะชื่นชมเจ้านายมิได้ แม้นางจะป่วยกระเสาะกระแสะ ความงามก็ยังไม่เสื่อมคลาย

"เสร็จรึยัง" หยางอ๋องรอนางที่หน้าจวนนานมาก เขาจึงรุดมาหานางที่เรือน เมื่อมาถึงต้องตะลึงกับความงดงามของนาง 

ชุดสีแดงนี้ ชิงไทเฮามอบให้เขาเอง เขาเลยนำมาตัดให้นาง อีกทั้งเครื่องประดับที่ทำจากไข่มุกมอบให้นางเป็นของขวัญ ได้ยินมาว่า นางชอบไข่มุกอย่างมาก

"ไปเถอะ"

หยางอ๋องเดินจับมือนางเดินออกจากเรือนอย่างเนิบช้า อีอีมองเจ้านาย ได้เวลาที่เจ้านายจะมีความสุขเสียที หลังจากหลายเดือนที่ผ่านมา ท่านอ๋องไม่รักพระชายา แต่บัดนี้ ท่านอ๋องใส่ใจพระชายายิ่งนัก

ทั้งสองขึ้นบนหลังมา มุ่งหน้าไปที่สะพานโค้ง หนึ่งบุรุษผู้หล่อเหลา หนึ่งสตรีที่งดงามบนหลังอาชา ทำให้ชาวบ้านต่างมองอย่างตกตะลึง 

หยางอ๋องกับหลี่ซินช่างเป็นคู่นกยวนยางที่เหมาะสมกันเสียจริง

หยางอ๋องใช้ผ้าสีดำปิดนางไว้ เขาพานางที่ศาลาริมทะเลสาบหนานอัน 

"ข้าจะเปิดตาแล้วนะ" ผ้าสีดำหลุดออก เปลือกตางามกะพริบตาอย่างช้า ๆ 

โคมไฟสีแดงลอยขึ้นฟ้า พร้อมตัวอักษรที่ว่า ข้ารักเจ้าชั่วนิรันดร์

ดวงตางามมีประกายแดงก่ำ นางดีใจ เจ้าคนบ้าจะมีความโรแมนติกเพียงนี้ 

อีกทั้งพลุหลากสี กระจายบนท้องฟ้า ในยามค่ำคืนที่งดงาม

หยางอ๋องโอบกอดนางจากด้านหลัง หลี่ซินรับรู้ถึงความรักที่เขามอบให้ ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม นางหันหน้ากลับไป มอบจุมพิตที่แสนหวานอย่างเร่าร้อน...

รถม้าจวนอ๋องมุ่งหน้าออกจากเมืองจิน ทั้งกรงขังนักโทษสองคน ชาวบ้านเมืองจินเมื่อรู้ต้นตอของไข้พิษ ต่างโยนเศษอาหารเข้าในกรงไม้ ของสองพ่อลูก ทำให้คนมอง มีทั้งสมน้ำหน้า มีทั้งเวทนา

"พอแล้ว อย่าทำพ่อข้า" ฟูเหยาในชุดนักโทษสีขาวจนแทบจะกลายเป็นสีดำ ทั้งเหม็นทั้งสกปรก นางตัวบังบิดาไว้

ยามนี้บิดาเป็นคนพิการเดินมิได้ อีกทั้งยังต้องโทษประหารอีก

"ลูกพ่อ พ่อขอโทษ ที่ทำให้เจ้าลำบาก ถ้าพ่อไม่โลภกับเงินทอง ที่ฝูอ๋องเสนอให้ พวกเราสองพ่อลูกก็คงไม่มีจุดจบเช่นนี้"

ฟูเหิงใบหน้าฟกช้ำไปหมด ขาก็พิการเดินมิได้ ลำพังเขาตายคนเดียวไม่ว่า ในตอนที่รถม้าลงหน้าผา เขาคิดว่า เขาน่าจะตายแล้ว แต่ดันรอดชีวิต ทำให้บุตรสาวอันเป็นที่รักลำบากด้วย

หนีก็หนีไม่รอด

"ท่านพ่อ ข้าพร้อมตายกับท่าน" หนานอ๋องคงพึ่งพาไม่ได้แล้วกระมัง

ทั้งสองโดนเศษอาหารทั้งหน้าทั้งตัวดูไม่ได้ หลี่ซินเปิดม่านมองเห็นพอดี ในใจก็หดหู่ไม่น้อย

"เจ้าไม่ต้องไปสนใจหรอก คนชั่วอย่างไรก็ต้องได้รับกรรม"

หยางอ๋องนั่งพิงผนังรถม้าอย่างสบายใจ กลับไปเมืองหลวงคราวนี้ เกรงว่าฝูอ๋องคงจะไม่มีจุดยืนเสียแล้ว

"อือ ข้ารู้แล้ว" นางนั่งซบไหล่หยางอ๋อง ชีวิตที่เหลือนางจะใช้ร่วมกับเขาอย่างมีความสุข และสองแฝดก็เช่นกัน ที่คอยเติมเต็มหัวใจของนาง แต่ทว่ากลับไปคราวนี้ มีเรื่องใหญ่กว่านี้ให้หยางอ๋องรับมือ

การเดินทางกว่าจะถึงเมืองหลวงใช้เวลาห้าวันเพราะหิมะตกหนัก จำต้องหยุดพักเป็นบางครั้ง หยางอ๋องไม่ปล่อยให้หลี่ซินหนาว เขาโอบกอดนางไว้ในรถม้า อีกทั้งมีเตาผิงไฟในรถม้าด้วย 

วันนี้ถึงเมืองหลวงเสียที เมื่อถึงจวนอ๋อง ในยามเช้าหลี่ซินคิดถึงมารดามาก จึงขอตัวกลับจวนราชครู โดยมีอีอีไปด้วย หยางอ๋องจึงอนุญาตเขามาส่งนางด้วยตัวเอง ตอนเย็นจะมารับ

หลี่ซินย่างกรายเข้ามาในจวนหลี่ โดยมีอีอีเดินรั้งท้าย เพียงนางเดินเข้าจวนได้ไม่นาน ก็มีเสียงโวยวายขึ้นมา

"ข้าจะไปหาท่านพ่อ ข้าจะไปหาท่านพ่อ" เสียงของหลี่หลานนั่นเอง 

หลี่ซินต้องเดินกลับมาดู พบว่าสภาพของหลี่หลานในยามนี้ เบ้าตาเขียว แม้ว่าใบหน้าของหลี่หลานจะปิดด้วยผ้าขาวบางครึ่งหนึ่ง แต่หลี่ซินตาดียิ่งนักมองทะลุผ้านั้นได้ เห็นมุมปากที่บอบช้ำ

ได้ยินมาว่านางแต่งกับบัณฑิตผู้หนึ่ง ไหนกลายเป็นเยี่ยงนี้ไปได้

สายตาของหลี่หลานมองหลี่ซินแต่งกายอย่างงดงามเข้าจวนมาหลี่

เหตุใดนังแพศยาต้องได้ดีกว่านางเล่า หรือเพราะมันเป็นบุตรภรรยาเอก ได้ยินมาว่าหยางอ๋องรักหลี่ซินมากช่วงนี้ จากที่รังเกียจ เป็นไปได้อย่างไร ยิ่งทำให้หลี่หลานทวีความริษยามากขึ้นกว่าเดิม

"เจ้าเองรึ" หลี่ซินมองหลี่หลานอย่างสมเพช

"เพราะเจ้า ทำให้ท่านพ่อส่งข้าออกเรือน วันนี้ข้าจะสังหารเจ้า"