63

สวีไทเฮาประชวร

        "ข้าไม่ได้ทำเป็นท่านต่างหากที่ให้ข้าทำ" ทุกคนมองไปที่ฮวาหรง 

"เจ้าบ้าไปแล้วรึ เจ้าอยู่จวนอัครเสนาบดี โดนเมิ่งอีอีตบตีทำร้ายตลอด เจ้ายังบอกกับข้าว่า หากข้าฆ่านางได้ในจวนเมิ่งจะมีแต่ข้าคนเดียว ที่เป็นคุณหนูใหญ่" ถังลีมองสองคนทะเลาะกัน เมื่อผลประโยชน์ไม่ลงตัวจิ้งจอกก็โผ่หางออกมา

"เป็นเจ้าต่างหาก"

"ไทเฮาเสด็จ" เสียงนางกำนัลตะโกนขึ้น ไทเฮาเกินมาพร้อมกับอัครเสนาบดีเมิ่งฉีด้วยท่าทางร้อนรน

"นังหลานสารเลวยังไม่รีบคุกเข่าต่อหน้าไทเฮาอีก" ถังลีคิดว่าขุนนางใหญ่ต้องเข้าข้างไทเฮาอยู่แล้วเพื่อความรุ่งเรืองของจวน เมิ่งอ้ายเป็นแค่หมากให้คนอื่นหลอกใช้เท่านั้น

"ท่านปู่"

"เจ้ารีบสารภาพความจริงมาเสีย หากไม่เช่นนั้นมารดาของเจ้าต้องได้รับโทษด้วย" เมิ่งอ้ายน้ำตาไหลอย่างน่าสงสาร นางจะมีทางเลือกอันใดได้

"ใช่ข้าฆ่าเมิ่งอีอีเอง" ทุกคนตกใจกับคำพูดของเมิ่งอ้ายอย่างมาก เหตุใดถึงต้องฆ่าพี่สาวตัวเองด้วยเล่า พอเมิ่งอ้ายถกแขนเสื้อขึ้นมาทั้งสองข้างพบรอยเขียวแดงจากการทุบตี พอจะให้ทุกคนเข้าใจความหมายทันที

"ข้าอยู่ในจวนมา ตั้งแต่เล็กจำความได้ ข้าเป็นเบี้ยล่างให้เมิ่งอีอีมาตลอด นางให้ข้าเป็นหินรองเท้าให้นางเหยียบย่ำ นางมรมานข้าให้อดข้าวอดน้ำ นางไม่พอใจนางก็ทุบตีข้า วันนี้ข้าเห็นกับตาว่าไทเฮาได้มอบปิ่นมุกให้ชายาเอกหนิงอ๋องจึงเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้น ว่าเมิ่งอีอีต้องตาย ข้าจึงขโมยปิ่นคุณหนูฮวาหรงก่อนหน้านี้ หาโอกาสฆ่าเมิ่งอีอี แต่โชคชะตาก็เข้าข้างข้า เมื่อเมิ่งอีอีทะเลาะกับชายาเอกหนิงอ๋อง ที่ชายาเอกหนิงอ๋องออกหน้าแทนมู่เซียน ข้าจึงว่าใช้วิธีนี้สังหารเมิ่งอีอี" จากนั้นเมิ่งอ้ายหัวเราะราวกับคนบ้า

ถังลีคิดว่ามันมิได้เป็นเช่นนี้ทั้งหมด หากเมิ่งอ้ายไม่ยอมรับคนฝั่งสกุลเมิ่งต้องโดนสังหารทั้งตระกูลเพราะสวีไทเฮา

ถังลีคิดว่าหากหนิงอ๋องไม่ใส่ใจนาง นางคงโดนผู้อื่นเล่นงานไปแล้ว

"ไทเฮากระหม่อมเลี้ยงหลานไม่ดีพ่ะย่ะค่ะขอพระองค์ทรงลงโทษด้วย" อัครเสนาบดีเมิ่งคุกเข่าคำนับ

"เอาล่ะ ในเมื่อนางยอมสารภาพแล้วก็แล้วกันไปเถอะ งานเลี้ยงวันนี้เป็นอันเลิกรา" สิ้นเสียงพระนางทุกคนต่างแยกย้ายออกจากวังหลวง

ข่าวในเมืองต้าโจวคงไม่พ้นความฉาวโฉ่ของคุณหนูรองเมิ่งที่สังหารพี่สาวจนตาย เมิ่งอ้ายโดนขับไล่ให้เป็นชีในวัดเล้งชั่วชีวิต ส่วนมารดาของนางโดนโบยจนตายก่อนตายขอร้องให้คนสกุลเมิ่งปล่อยเมิ่งอ้าย กระนั้นเมิ่งอ้ายจำต้องเป็นชี

เมิ่งอีอีตายอย่างน่าสงสาร ส่วนคนที่น่างสงสารที่สุดคือชายาเอกหนิงอ๋องเกือบโดนใส่ร้ายเป็นฆาตกร

ถังลีจิบชาอย่างสบายใจในเรือนหนิงอ๋องเข็นรถเข้ามาหานาง

"หากมิใช่เพราะข้าส่งคนไปดูแลเจ้าอย่างลับ ๆ เจ้าคิดว่าจะรอดรึ" ไท่ชางหวงรู้ตัวคนร้ายที่วางยาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"ขอบคุณเจ้าค่ะ นี่คือแว่นตาจากหอประดิษฐ์ข้าเพิ่งซื้อมามอบให้ท่านแล้วกัน" ถังลีมอบแว่นตาให้หนิงอ๋อง เขาสวมมันรู้สึกดีต่อสายตาอย่างมาก

"เอาล่ะข้าขอตัวนอนก่อนเจ้าค่ะ ท่านกลับไปที่เรือนเถอะ" ถังลีไม่อยากวุ่นวายกับเขามากช่วงนี้

อีกด้านหนึ่งในวังหลวงฮวาหรงทำลายข้าวของอย่างไม่เหลือชิ้นดี นางโมโหอย่างมาก นางกำนัลสารเลวทำงานพลาดโดยการทำปิ่นของนางแพศยาหายไป

เดิมทีปิ่นของนังแพศยานั่นต้องมาอยู่ในมือของฮวาหรง เพื่อยืนยันว่าฮวาหรงบริสุทธิ์ ส่วนปิ่นของฮวาหรงปักที่คอของเมิ่งอีอีแล้ว นางตกลงกับเมิ่งอ้ายให้เมิ่งอ้ายสังหารเมิ่งอีอีแล้วโยนความผิดให้ถังลี

ผู้ใดจะไปคิดว่าปิ่นนั้นจะหายไปทำให้เหตุการณ์ต้องพลิกผันเช่นนี้

"ท่านยาย"

"หลานรักเหตุใดเจ้าถึงทำลายข้าวของด้วยเล่า" 

"ข้าเกลียดถังลีและหนิงอ๋อง คนที่ทำให้ท่านยายเป็นทุกข์ใจ" นางอยู่ในวังหลวงตั้งแต่เด็กท่านยายของนางไม่มีโอรสและธิดาเป็นของตัวเองได้แต่เลี้ยงลูกผู้อื่นจนได้ดี ท่านยายมีน้องสาวอยู่หนึ่งคนคือยายแท้ ๆ ของฮวาหรง กระนั้นจึงขอฮวาหรงมาเลี้ยงดูในวังหลวง

"เจ้ายอมช่วยยายใช่รึไม่"

"เจ้าค่ะ ข้ายอมช่วยท่านยาย"

"ยายจะให้เจ้าแต่งเข้าไปในจวนหนิงอ๋องเป็นชายารอง"

"ท่านยายโปรดรับสั่งให้ข้าทำอันใด"

"รอเพียงเวลาเท่านั้น"

"ข้าอยากให้เมิ่งอ้ายอยู่ไม่สู้ตาย" คนเป็นยายมิใช่ไม่รู้ความคิดของหลานสาว กระนั้นใบหน้างามจึงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

รถม้าสกุลอ้ายออกเดินทางมาครึ่งวันแล้ว เมิ่งอ้ายหอบสัมภาระทั้งน้ำตา มารดาที่น่าสงสารของนางต้องโดนโบยจนตายเพราะนาง ภาพที่มารดาโดนโบยยังติดตาของนางอยู่ เมิ่งอ้ายไม่เคยเสียใจเช่นนี้มาก่อนเลย

โครม !!! รถม้าพลิกคว่ำ ศีรษะกระแทกเข้ากับหลังคาเต็ม ๆ  ทำให้ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ช่วยด้วย" เมิ่งอ้ายค่อย ๆ คลานออกมาจากรถม้า นางต้องตกใจอย่างมากเมื่อเห็นชายชุดดำสามคนร่างอ้วนลากนางออกมาแล้วพานางเข้าไปในป่าหญ้า

"พวกเจ้าจะทำอันใดข้า" เมิ่งอ้ายไม่มีแม้แรงจะวิ่งหนี นางร่ำไห้ พวกมันหัวเราะ

"สวีไทเฮาส่งให้พวกข้ามาจัดการเจ้า" ร่างบางร่ำไห้โดนชายตัวใหญ่สามคนกดทับทั้งซ้ายและขวา...