เข้าสู่ระบบบทที่ 10 เป็นห่วง / หมั่นเขี้ยว
“ ยัยมุกๆ แกโอเคไหม ยัยมุก ” เสียงเพื่อนดังใกล้หู ฉันค่อยๆ ปรือตาขึ้น “ มุกเป็นไงบ้าง โอเคไหม ” พี่ฉัตรวิ่งเข้ามา ทุกคนค่อยๆ ขยับออกเพราะพี่เขายกมือขึ้นไล่ให้ถอยออกห่างๆ แต่สายตาเขาจ้องมองมาที่ฉันที่นอนนิ่งๆ หายใจแรง “ อือ ” ฉันพยักหน้า “ ไปหาหมอเถอะ ” ใบหน้าของพี่เขาดูกังวลมาก ช้อนตัวฉันขึ้นอุ้ม “ เอ่อ…ฝ้ายกับฝนช่วยไปเอาชุดมุกมาหน่อยนะ ส่วนฟ้าใช่ไหม…ตามพี่มา ” พี่เขาหันไปหาเพื่อนๆ ฉันแล้วพูดขึ้น “ พี่ฉัตร หนูไม่เป็นอะไรมากแล้ว ” แขนเรียวตวัดโอบคอแกร่งไว้อย่างคนหมดแรง แต่ยังกลัวว่าตัวเองจะตกเลยหาที่ยึดเอาไว้ “ ไม่ได้ ให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ ว่าแต่ตกลงไปได้ไง ไม่เห็นเหรอ ป้ายออกจะใหญ่ว่าตรงนั้นคือบ่อเลี้ยงปลา ” “ เห็น หนูแค่ช่วยหมา แต่ดันลื่นตกลงไปอะ ” “ ลื่นเหรอ? ลื่นลงไปเสียงดังเหมือนกระโดดหรือไง ” พี่ฉัตรพูดออกมาเหมือนจะไม่เชื่อ “ พอเลย เมื่อกี้มีเด็กคนหนึ่งมาบอกว่าพี่สาวของเธอเป็นคนผลักแกยัยมุก ” ฟ้าที่เดินตามมาโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห “ เดี๋ยวฟ้าช่วยเล่าให้พี่ฟังหน่อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ” พี่ฉัตรหันไปหาฟ้า “ ค่ะ ” “ พี่ต้องเชื่อหนูนะ ว่าหนูลื่นตกลงไปเองอะ ” “ มีแต่คนโง่แหละที่เชื่ออะ ” ฟ้าพูดแทรก ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างขอความเห็นใจ ไม่อยากให้เพื่อนบอกอะไรพี่ฉัตร เพราะความสงสารหญิงสาวชาวบ้านคนนั้น ถึงจะไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรที่เธอมาผลักก็ตาม “ พอเลย แกเกือบตายเลยนะยัยมุก ยังจะสงสารคนอื่นอีก ” ฟ้าพูด พอถึงมือหมอพี่ฉัตรต้องออกไปรอข้างนอก มีแค่หมอทหารผู้หญิงกับยัยฟ้าที่อยู่ ฟ้าช่วยฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งเสื้อผ้าชุดนี้เป็นของหมอทหารคนนี้แหละ นางให้ยืมใส่ก่อนเพราะหากว่าให้ฟ้าไปเอาชุดฉันมา มันเสียเวลา หลังจากตรวจก็ไม่เจออะไร สรุปว่าปลอดภัย แต่ให้นอนพักสักหนึ่งชั่วโมงก่อน หมอให้ฟ้าออกไปบอกพี่ฉัตรว่าค่อยมาเมื่อครบหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้ห้ามใครมารบกวน แต่ตัวฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดหมอเลยให้กินยาแล้วนอนไป ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง ช่วยคนออกมาหมดแล้ว ให้อพยพไปที่อยู่สูงและที่ปลอดภัยก่อนชั่วคราว ส่วนทหารที่เหลืออยู่ให้ไปเก็บข้าวของเตรียมกลับค่ายกัน มีก็แต่ ฉัตร ฟ้า ฝน ฝ้ายและก็อตที่เดินไปหาหญิงสาวคนที่ผลักมุกตกน้ำ ต้องไปถามให้รู้ความ ว่าทำไปเพื่ออะไร “ น้องผลักเพื่อนพี่ทำไมอะ ” ฟ้าเริ่มพูดถามก่อนเมื่อเดินมาถึง “ หนู…เอ่อ หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ ” ปากก็พูดไปแต่สายตาเธอนั้นมองหน้าก็อตเป็นพักๆ “ ไม่ได้ตั้งใจเหรอ? เหอะ! น้องสาวของเธออะ มาบอกพวกฉันหมดแล้วว่าเธอตั้งใจผลักเพื่อนฉันอะ ” “ พี่สาวคนนั้นเป็นแฟนพี่ก็อตเหรอคะ? ” ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตอบคำถามแต่หันไปหาเพื่อนสนิทของฉัตรแทน “ ห้ะ…มุกเหรอ? ” ก็อตทำหน้าสงสัย “ มุกเป็นคู่หมั้นฉัน ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้ก็อต ” ฉัตรพูดออกไปทันที “ คะ? ฟะ…แฟนพี่เหรอ? ” “ ใช่ ” ฉัตรตอบ “ แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่ก็อตเหรอ? ” ฝ้ายถามต่อ “ ก็…หนูคิดว่าพี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนพี่ก็อตนี่คะ ” “ หมายความว่าไง ” ฝนถามต่อ “ ก็หนูชอบพี่ก็อตอะ” “ ห้ะ ” ก็อตทำหน้าตกใจ “ เดี๋ยวๆ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ทำคนอื่นแบบนั้นนะ ไม่ว่าใครก็ตาม เธอทำเหมือนว่าตัวเองเป็นอะไรกับพี่ก็อตแล้วมาตามหึงหวงเลยนะ ” ฟ้าพูด “ ใช่ พี่กับเธอยังไม่เป็นอะไรกันนะ แล้วนี่เผลอไปคนอื่นเจ็บอีก ถ้าเขาตายขึ้นมาเธอติดคุกหัวโตแน่ๆ ” ก็อตพูด “ อะไรที่ทำให้เธอคิดว่ามุกเป็นอะไรกับไอ้ก็อต ” ฉัตรถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “ เอ่อ…หนูเห็นพี่ผู้หญิงยิ้มให้พี่ก็อต ทั้งคู่คุยกันเหมือนคนรักกันเลยค่ะ” มือหนากำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้น เขาตวัดสายตาแข็งกร้าวหันไปหาเพื่อนชาย แต่เพื่อนกับมันส่ายหน้ารัวๆอย่างเกรงๆ “ ไม่นะ กูเปล่า กูไม่ได้ไปม่อแฟนมึงเลย น้องมันแค่ยิ้มให้ กูก็แค่ยิ้มตอบเอง มึงใจเย็นๆ ไอ้ฉัตร อีกอย่างดูท่ามุกจะไม่รู้จักกูด้วย ” ก็อตรีบปรี่มาใกล้เพื่อนแล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ ฉัตร เขาเป็นประเภทที่หึงแรง เพื่อนสนิทมักจะรู้ เพราะก่อนหน้านี้เคยมีเพื่อนในค่ายมาจีบแฟนเก่าเขาต่อหน้า เขาเลยจัดไปชุดใหญ่ ใครจะหยอกล้อ เอ่ยแซว หรือส่งสายตา ก็ไม่ได้ เพื่อนๆ เลยรู้ว่าเขาเป็นประเภทพูดน้อยแค่ต่อยหนัก พูดน้อยกับคนอื่นแต่ถ้าคนที่สนิทจะพูดเยอะเหมือนคนทั่วไปอะแหละ “ แล้วเธอควรให้พวกฉันทำยังไงกับเธอดีห้ะ ต่อไปเธอจะไม่ได้กำเริบสืบสานไปทำคนอื่นต่อ ” ฝ้ายเอ่ยขึ้น “ นะ…หนูขอโทษค่ะ หนูผิดไปแล้ว หนูทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หนูอิจฉาพี่เขาก็แค่นั้น อย่าเอาหนูไปส่งตำรวจเลยนะคะ ” ผู้หญิงตรงหน้าพนมมือขึ้นไหว้ทุกคนในที่นี้ น้ำตาคลอเบ้า “ มุกคงไม่อยากเอาเรื่องหรอก แต่ให้เธอไปขอโทษมุกก็แล้วกัน ” เขาพูดขึ้นอย่างเข้าใจคู่หมั้นดี ถ้ามุกต้องการเอาเรื่อง มุกจะพูดบอกว่าใครทำตั้งแต่ที่เขาถามแล้วหรือไม่ก็บอกเอง แต่นี่มุกพยายามบ่ายเบี่ยงปกป้องหญิงสาวที่ผลักตัวเองจนตกน้ำ คิดว่ามุกคงไม่อยากเอาเรื่อง นอนพักไปหนึ่งชั่วโมงเต็มก็ลุกขึ้นมาเองเพราะความปวดฉี่ แต่เจอพี่ฉัตรนั่งอยู่ข้างๆ ที่พักของหมอก็คือเต้นท์ขนาดใหญ่มาก “ ตื่นแล้วเหรอ? หิวไหม ” “ ไม่อะ…ไม่ค่ะ ” ฉันรีบพูดออกไปใหม่ทันที “ หึ ” เขาอมยิ้ม หัวเราะผ่านลำคอด้วยท่าทางทีของฉัน “ พี่ไม่มีอะไรทำเหรอ? ถึงมาเฝ้าหนู ” “ จะมีอะไรให้ทำอีก คนอื่นขนของกลับกันหมดแล้วนะ ” “ ห้ะ แล้วค่ายของหนูอะ ” ฉันสะบัดผ้าห่มลุกขึ้นนั่งแล้วทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่พี่ฉัตรยืนขึ้นแล้วกดไหล่ให้ฉันนั่งกับที่ “ ฟังพี่นะ ทุกคนกลับหมดแล้ว ข้าวของของมุกอยู่ในนี้ อยู่ตรงนั้นไง ผู้หมวดของมุกบอกว่าให้มุกลาหยุดได้เลยเป็นเวลา12วัน แล้วค่อยกลับไปทำงาน ” “ จริงๆ เหรอพี่ ” “ ใช่ แล้วพี่ก็จะพามุกกลับไปที่บ้านพักพี่ในค่าย พี่จะได้ดูแลได้ใกล้ชิดด้วย ” “ เดี๋ยวนะ เขาให้หนูพัก หนูก็ต้องกลับบ้านสิคะ ” “ แต่พี่ชวนมุกไปงานแต่งเพื่อนพี่แล้วนะ ถ้ากลับไปเดี๋ยวก็ต้องมาอีก เที่ยวไป เที่ยวมาให้เสียเวลาทำไมกัน ” “ งานแต่งเพื่อนพี่วันไหนเหรอ? ” “ อีกสามวัน ” “ ตั้งอีกนานนะ ให้หนูกลับไปพักที่บ้านเถอะ ” “ หรือมุกจะให้พี่บอกเรื่องนี้กับคุณน้า หลังจากนั้นก็ได้ลาออกจากงานนี้ไปเลย ” “ ไม่ๆ อย่านะพี่ฉัตร พี่อะใจร้ายเข้าใจขู่นะ ” แม่ฉันเป็นแบบนี้เลย ถ้ารู้ว่าฉันทำอะไรที่เจ็บตัว ท่านจะโทษงานของฉัน และจะให้ลาออกท่าเดียว ฉันเลยไม่ค่อยได้เล่ารายละเอียดอะไรให้แม่ฟังนอกจากพี่สาวสองคนที่รู้ทุกเรื่องของฉัน “ งั้นเอาไง ” “ ก็ไปบ้านพักพี่ไง ยังจะถามอีก ” “ ก็แค่นั้น ” พี่เขาพูดจบเอามือมาดึงจมูกฉันเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยวอีก ❤️_________❤️ นามปากกาผกายมาสบทที่ 14 เมา / งอแงแอบดีใจที่เจอคนรักเก่า ถึงจะกลายเป็นอีกสถานะก็เถอะ แต่ก็ร่วมแสดงยินดีกับเธอด้วย… ถ้าเธอมีความสุขเขาก็พลอยมีความสุขด้วย ถึงไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วแต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ยอมรับว่าในใจลึกๆ ยังคงมีเยื่อใยต่อเธอแต่ก็รู้ว่าอะไรควรอะไรที่ไม่ควร เลยเลือกจะเก็บมันเอาไว้ พอแยกกับคู่หมั้นสาว เขามานั่งกินเหล้ากับเพื่อนได้สี่ถึงห้าแก้ว ในหัวมันก็ไหลลื่นพลันคิดได้เรื่องตอนที่สะบัดมือของมุกในตอนนั้น เพราะความเคยชินที่เมื่อก่อนสนใจแค่คนตรงหน้า ทำให้ลืมบางอย่างไป คิดได้ดังนั้นสายตาเขาก็มองไปทั่วในห้องนี้ พยายามสอดส่องแต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าไปแอบอยู่ตรงไหนหรือจะโกรธเรื่องตอนนั้น แต่เขามันไม่ได้เรื่องจริงๆ ตอนแรกกะจะพามุกมาเปิดตัวและทำให้คนอื่นรู้ว่าเขาก็มีคนรู้ใจแล้ว มีคนรักใหม่แล้ว แต่ความรู้สึกในตอนนั้นมันกลับเห็นแก่ตัว ละเลยอีกคนไป ป่านนี้ไม่รู้มุกจะเป็นไงบ้างเฮ้อ! อยากจะทึ้งหัวเองซะเหลือเกินในตอนนี้ ความรู้สึกดีๆที่มีต่อมุกมันก็ไม่ธรรมดาตั้งแต่ตอนที่มุกหายไปเข้าป่า ตอนนั้นเขากลับรู้สึกว่าขาดอะไรไป ถึงแม้จะคุยกันแต่ละทีก็แค่เวลาเพียงสั้นๆ และเขาก็เอาคำพูดที่เธอทิ้งท้ายมา
บทที่ 13 ไม่สนใจกันเลย นอกจากแฟนเก่าตอนแรกพกความมั่นใจมาเต็มร้อย แต่ตอนนี้เหลือเกือบศูนย์ ไม่น่าเลย ไม่น่ามาตั้งแต่เเรก รู้สึกเริ่มประหม่าเพราะเห็นคนเยอะมากและแน่นอนว่าแต่ละคนแต่งตัวมาสวยๆ กันทั้งนั้น ชุดเดรสมาพร้อมรองเท้าคัทชูไม่ก็ส้นสูง มองยังไงก็เข้ากับชุด พอมองมายังตัวเองรู้สึกประหม่ามาก ไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็พยายามยิ้มเข้าไว้หึก! อย่าคิดว่าตัวเองจะได้ฉายเดี่ยวเลยนะ ตอนแรกว่าจะต่างคนต่างเดินแต่ฉันจะเป็นที่น่าจับตามองที่สุดแน่ๆด้วยเพราะชุดที่ใส่มามันแตกต่างจากคนอื่นแล้วคิดได้ดังนั้น ก็เดินไปชิดใกล้พี่ฉัตร พร้อมเอามือคล้องแขน พี่เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตอนนั้นน่าจะเหม่อลอยถึงแฟนเก่าละมั้ง!! น่ามันไส้เนอะ เลิกกันแล้วยังจะติดต่อกันอีกเหรอ!? ยังจะเป็นเพื่อนกันได้เนอะ!!! ถ้าเป็นฉันคือจบก็จบ ที่รู้ๆมาพี่เพลงเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนพี่ฉัตรเดินช้าๆ เหมือนสโลโมชั่นหรือพี่เขายังจะยอมรับไม่ค่อยได้ เลิกกันไปก็เป็นปีๆ แล้ว ถ้าพี่เพลงยังรู้สึกดีกับพี่ฉัตรคงไม่แต่งงานหรอก ว่าแต่ทั้งสองคนเลิกกันทำไมนะ อยากรู้ขึ้นมาแล้วสิ!! พี่ฉัตรตอนนี้สายตาละห้อยเชียว! เหมือนจะมีความอาลัยอาวรณ์ นี่ขนาดฉันที่เป็นคู่หมั
บทที่ 12 ชวนไปงานแต่งแฟนเก่าบ้านทุกหลังสองชั้นหมด พอเดินเข้าไปในบ้านขวามือก็จะมีโซฟา มีโต๊ะตั้งทีวี ข้างๆ สามารถวางรูปถ่ายได้ มีหน้าต่างหลายบาน ส่วนห้องน้ำอยู่ใกล้บันได แล้วตรงข้ามก็คือห้องครัว จริงๆ เปิดประตูมาโบราณเขาว่าห้ามให้ครัวตรงกับประตูหน้านะ แต่ลืมไปแล้วว่าเพราะอะไรถึงห้าม แต่บ้านพักพี่ฉัตรเขามีฉากกั้นก่อนถึงครัวนะเป็นตู้ขนาดใหญ่ พอเดินไปสำรวจ ตู้นั้นก็ใส่หม้อ จาน แก้วน้ำ ของที่ยังไม่เคยใช้ หลังตู้ที่หันออกไปข้างนอก พี่ฉัตรตกแต่งด้วยการเอารูปภาพมาแขวน เป็นรูปที่ตัวพี่เขารับยศ รับปริญญา อะไรงี้ ส่วนประตูหลัง ขวามือจะอยู่ใกล้ห้องน้ำ ซ้ายมือจะอยู่ใกล้ครัว“ถ้าสำรวจเสร็จแล้วก็ตามขึ้นมาข้างบนนะ” พี่ฉัตรพูดทิ้งท้ายไว้แล้วพาตัวเองขึ้นไปชั้นบนทันที ฉันค่อยๆ เดินขึ้นไปชั้นบน ก็เจอห้องน้ำก่อนเลย มันจะตรงกับห้องน้ำด้านล่าง เจอห้องนอนอีกสองห้อง ห้องหนึ่งกว้าง อีกห้องเล็กกว่า“ให้หนูนอนห้องไหนเหรอ?” เดินไปถามที่ห้องกว้าง เพราะประตูเปิดอยู่ และมีพี่ฉัตรอยู่ในห้อง“ก็ห้องนี่ไง”“อื้อ ให้หนูนอนแยกก็ได้นะ”“กลัวอะไร!” พี่ฉัตรนั่งลงบนเก้าอี้ที่ไว้สำหรับนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วหันหน
บทที่ 11 ขอโทษ / อยากกินน้ำแดงหลังจากนั้นพี่ฉัตรก็ไปช่วยขนของขึ้นรถตัวเอง ตอนแรกพี่เขาไม่ได้พารถมาหรอก แต่พี่เขาบอกเพื่อนสนิทตอนที่กลับพร้อมทุกคนว่าให้กลับไปถึงค่ายแล้วเอารถเก๋งกลับมารับที่นี่ด้วยไอย๊า ลงทุนเกินปุยมุ้ยอะ ใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมงแหนะเพราะต้องข้ามจังหวัดไง แต่ก็แอบใช้แรงเพื่อนอะแหละ พอฉันออกมานอกเต้นท์หมอ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่“ พี่ๆ หนูขอโทษค่ะ ” หญิงสาวคนนั้นหันกลับมาพร้อมพนมมือขึ้นไหว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ฉันจำได้ว่าเธอคือคนที่ผลักฉันให้ตกน้ำในวันนี้“ อืม ไม่เป็นไรหรอก ” “ ขอบคุณนะคะ ที่ไม่เอาเรื่องหนู ฮื่อๆ หนูรู้เท่าไม่ถึงการณ์เองค่ะ อึก ” เธอฉวยมือฉันไปกุม สายตามองฉันอย่างเว้าวอน“ อืม คราวหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ ถ้าเป็นคนอื่น เธอคงติดคุกหัวโตแน่ๆ ทำอะไรก็ให้นึกถึงครอบครัวบ้าง ” “ ค่ะ ฮื่อๆ พี่ไม่ถามเหรอคะว่าหนูทำไปเพราะอะไร ” “ ว่าจะไม่ถาม แต่ถ้าเธออยากบอก ก็บอกมาเถอะ ” “ คือหนูคิดว่าพี่กับพี่ก็อตเป็นอะไรกันค่ะ หนูชอบพี่ก็อตเลยเกิดอารมณ์ชั่ววูบแบบเด็กถูกแย่งของอะค่ะ หนูเลยริษยาผลักพี่ตกน้ำ ” “ น่าตกใจนะ ว่าแต่ใครคือพี่ก็อตเหรอ? ”“
บทที่ 10 เป็นห่วง / หมั่นเขี้ยว“ ยัยมุกๆ แกโอเคไหม ยัยมุก ” เสียงเพื่อนดังใกล้หู ฉันค่อยๆ ปรือตาขึ้น“ มุกเป็นไงบ้าง โอเคไหม ” พี่ฉัตรวิ่งเข้ามา ทุกคนค่อยๆ ขยับออกเพราะพี่เขายกมือขึ้นไล่ให้ถอยออกห่างๆ แต่สายตาเขาจ้องมองมาที่ฉันที่นอนนิ่งๆ หายใจแรง“ อือ ” ฉันพยักหน้า“ ไปหาหมอเถอะ ” ใบหน้าของพี่เขาดูกังวลมาก ช้อนตัวฉันขึ้นอุ้ม“ เอ่อ…ฝ้ายกับฝนช่วยไปเอาชุดมุกมาหน่อยนะ ส่วนฟ้าใช่ไหม…ตามพี่มา ” พี่เขาหันไปหาเพื่อนๆ ฉันแล้วพูดขึ้น“ พี่ฉัตร หนูไม่เป็นอะไรมากแล้ว ” แขนเรียวตวัดโอบคอแกร่งไว้อย่างคนหมดแรง แต่ยังกลัวว่าตัวเองจะตกเลยหาที่ยึดเอาไว้“ ไม่ได้ ให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ ว่าแต่ตกลงไปได้ไง ไม่เห็นเหรอ ป้ายออกจะใหญ่ว่าตรงนั้นคือบ่อเลี้ยงปลา ” “ เห็น หนูแค่ช่วยหมา แต่ดันลื่นตกลงไปอะ ” “ ลื่นเหรอ? ลื่นลงไปเสียงดังเหมือนกระโดดหรือไง ” พี่ฉัตรพูดออกมาเหมือนจะไม่เชื่อ“ พอเลย เมื่อกี้มีเด็กคนหนึ่งมาบอกว่าพี่สาวของเธอเป็นคนผลักแกยัยมุก ” ฟ้าที่เดินตามมาโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห“ เดี๋ยวฟ้าช่วยเล่าให้พี่ฟังหน่อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ” พี่ฉัตรหันไปหาฟ้า“ ค่ะ ” “ พี่ต้องเชื่อหนูนะ ว่าหนูลื่นตกล
บทที่ 9 โดนผลัก05:00 น.เสียงนกหวีดดังขึ้น ปลุกทุกคนที่นอนให้ตื่นขึ้นทันที พร้อมกันรีบพับห่ม แต่ก็ได้แต่ทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนแรกเหมือนจะสะลึมสะลือ พอตาแจ้งก็ต้องหยุดชะงักเพราะนี่ไม่ใช่ค่ายของตัวเอง“ ทหารทุกนายตื่นได้แล้ว อีกยี่สิบนาทีจะต้องมารวมกันที่เดิมแล้วนะ ตอนนี้ให้เวลาเก็บของ สัมภาระทุกอย่าง แล้วล้างหน้าล้างตา เตรียมตัวมาวางแผนช่วยคนกันต่อ ” เสียงโทรโข่งก็ดังขึ้นพวกเราก็รีบจัดแจงของต่างๆ ผ้ายางที่กั้นกำแพงก็เก็บเข้ากระเป๋าหมด จัดเก็บของจนครบ ไม่ลืมที่จะสวมเสื้อแขนยาวสีดำที่มีชื่อและตราของค่าย จัดแต่งใส่ไว้ในกางเกงให้ครบ และพากันไปเข้าห้องน้ำ ผู้หญิงจะเข้านานกว่าผู้ชาย มันโชคดีที่ไม่ต้องเก็บอะไรเยอะด้วยระหว่างรอเข้าห้องน้ำต่อจากพี่ๆ ในค่ายที่เข้ากันเกือบทุกคนแล้ว สักพักมีพวกผู้ชายจากค่ายทหารพรานมาเข้าห้องน้ำด้วย“ ใครเข้าต่อเหรอ ”“ ฉันเอง ” ฉันพูดขึ้น“ ให้เราก่อนได้ไหม พอดีเราปวดท้องหนักมาก ”“ เอ่อ… ” ด้วยความใจอ่อนก็ให้ผู้ชายคนนั่นเข้าก่อน หลังจากฟ้าออกมา เหลือแค่ฉันที่ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำในตอนนี้“ อ้าว ทำไมมุกไม่เข้าไปอะ ” พี่หวานถามขึ้น“ เอ่อ …คนเมื่อกี้เขาบอกปวดหนัก







