บทที่ 4 ตัวแทน (2)

บทที่ 4 ตัวแทน (2)

               หลังจากได้รับข้อความนั้นปรีดิทาขบเนื้อปากด้านล่างไม่รู้กี่หน ความอึดอัดเคลื่อนย้ายเข้าสู่หัวใจมากขึ้น ดวงตาอมโศกหันมองยัยตัวเล็กที่หลับไปอีกครั้ง จนเวลาล่วงผ่านมาถึงตอนเย็น เสียงที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามวลอากาศลดน้อยลงก็แว่วดัง

               เสียงของรถแอสตันมาร์ตินที่เคลื่อนมาจอด เขาคงกลับมาแล้ว ตามมาด้วยเสียงที่ทำให้เธอสะดุ้งนิดๆ

               ก๊อก ก๊อก

               ปรีดิทาไม่ได้ถ่วงเวลาที่จะก้าวเดินไปเปิดประตู รู้ดีว่าอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น จึงเปล่าประโยชน์หากจะชักช้า แต่ในตอนที่ประตูค่อยๆ ถูกเปิดก็มีลมหายใจสะดุดอยู่เหมือนกัน ทว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นไม่ใช่ทิวัตถ์

               “คุณโปรดคะ คุณไท่ให้เนมมาบอกว่า ให้คุณโปรดอาบน้ำแล้วรีบขึ้นไปหาบนห้องค่ะ”

               คำบอกกล่าวนั้นปรีดิทาหน้าจืดลงไปแม้จะเตรียมใจไว้แล้ว ความกังวลวนเวียนกลับเข้ามาเมื่อหันไปมองปราณปรียา

               “โปรดฝากเนมดูยัยหนูสักพักได้ไหม”

               “ได้ค่ะ เดี๋ยวเนมกับรำจะช่วยดูแลคุณหนูเองค่ะ”

               ปรีดิทายิ้มขอบคุณ สองเท้าก้าวกลับเข้าด้านใน แต่ไม่ได้ไปอาบน้ำ เธอไปหอมแก้มขาวนุ่มให้ชื่นใจ ก่อนที่หัวใจจะไม่ต่างจากถูกน้ำร้อนราดรด จนเหี่ยวเฉาแน่นอน

               จากนั้นเดินไวๆ ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ตรงไปยังห้องนอนของทิวัตถ์ที่เธอเคยคุ้นเคย

               ก๊อก ก๊อก

               มือเรียวสวยยกขึ้นเคาะห้อง เมื่อได้รับคำอนุญาตก็ผลักประตูเข้าไปด้านใน

               “ขัดคำสั่ง”         

               แค่ปลายเท้าก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างกำยำ เสียงเค้นผ่านลำคอก็ดังโดยพลัน ปรีดิทาแค่ผ่อนลมหายใจเล็กน้อยแล้วโต้ตอบกลับไปเสียงหนัก

               “ทำให้มันจบๆ ไปเถอะค่ะ โปรดจะรีบลงกลับไปหาลูก โปรดไม่อยากทิ้งลูกไว้กับคนอื่นนาน”

               “คนอื่นที่ไหน นั่นคนของลลิษ”

               ทิวัตถ์รู้ดีว่าคนอื่นที่ว่าไม่พ้นรำนำจึงอยากแจกแจงให้ปรีดิทาได้เข้าใจ มือล้วงเข้าไปด้านในกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมปรายตามองคนที่ยังสวมใส่ชุดที่ใส่อยู่ตั้งแต่เช้า

               “คุณลลิษไม่ใช่คนสนิทของโปรด โปรดขอนับว่าเป็นคนอื่นค่ะ” หญิงสาวก็ขออธิบายกลับเช่นกัน

               ทิวัตถ์เบะปากในคำตอบที่สวนมา แล้วถอยตัวไปนั่งลงบนเตียง มือค้ำไปด้านหลัง สายตาเสมองไปทางห้องน้ำเล็กน้อย

               “เข้าไปอาบน้ำ แล้วใส่ชุดที่แขวนไว้ออกมา”

               “ชุดอะไรคะ”

               คุณหมอสาวเอ่ยถาม แล้วรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ฟังคำตอบ

               “ชุดของลลิษ”

               “ค่ะ”    

               ตัวของหญิงสาวแข็งทื่อไปชั่วนาทีก่อนจะยกยิ้มไปพร้อมคำตอบ แล้วแต่เขาจะบัญชา แค่สวมเสื้อผ้าของคนในใจเขาไม่ถึงขั้นทำให้เธอตายได้หรอก

               ขนาดต้องเป็นตัวแทน เธอยังยิ้มได้เลย

               สองเท้าเรียวเล็กก้าวไวๆ เข้าไปในห้องน้ำ สายตามองตรงไปยังชุดที่เขาเตรียมไว้ให้ หัวคิ้วเลิกขึ้นสูง เพราะหลงคิดไปว่าจะเป็นพวกชุดนอน ชุดตัวโปรดของลลิษา แต่เป็นชุดเดรสสีขาวละมุนที่คงมีไว้ร่วมงานสังคม

               เหมือนเธอจะตีความผิดไปบางส่วน เรื่องที่ต้องเป็นเธอคนนั้นถูกต้อง แค่ไม่ใช่ในสิ่งที่จะทำให้ปวดใจไปมากกว่าเดิม

               ปรีดิทารีบจัดการอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อย ราวสิบห้านาทีก็ออกไปยืนอยู่กลางห้องแล้วเห็นเขาส่งสัญญาณไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง

               มีเครื่องสำอางสำหรับผู้หญิงวางอยู่ เหมือนเขาจะซื้อมาให้ แต่ไม่ใช่ยี่ห้อที่เธอเคยใช้ คงจะเป็นของที่เธอคนนั้นชื่นชอบกระมัง ปรีดิทายังไม่ได้เคลื่อนย้ายตัวไปนั่ง สายตาของเธอมองไปยังเนกไทที่เขาผูกแล้วอดนึกถึงเส้นที่เธอให้ไม่ได้ เพราะมันมีลักษณะคล้ายกัน

               “เผาทิ้งไปแล้ว เส้นนี้ลลิษซื้อให้” ทิวัตถ์ก้มต่ำลงเล็กน้อย คิดว่าอีกฝ่ายคงมองเนกไทที่เขาผูกอยู่แล้วนึกถึงเส้นที่เจ้าตัวซื้อให้ในวันที่หัวใจของเขาด้านชา

               ปรีดิทาขบเม้มปาก ก่อนหน้านี้เธอเคยซื้อเนกไทให้เขาเป็นของขวัญ เพราะคิดว่ามันเหมาะกับเขา จำได้ว่าเป็นช่วงเวลาก่อนที่บิดาของเธอจะประสบอุบัติเหตุไม่กี่ชั่วโมง และมันเป็นวันเดียวกับที่สายตาของเขาเริ่มมองเธอเปลี่ยนไป ก่อนจะต้องสะบัดไล่ความอาวรณ์ออกจากอก แล้วพาตัวเองไปแต่งหน้าง่ายๆ แต่ก็ไม่ลืมเอ่ยหนึ่งคำถาม

               “งานที่ต้องไปใช้เวลานานแค่ไหนคะ”

               คำตอบที่ได้ไม่ต่างจากเดิม เขาเงียบ เธอจึงบอกเหตุผล

               “โปรดห่วงลูก”

               “ไม่นาน”

               หนนี้ทิวัตถ์บอกด้วยเสียงเรียบๆ แล้วขยับลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไป ปรีดิทาแค่มองตามเล็กน้อย แล้วกลับมาจัดการแต่งหน้าให้เสร็จโดยไว

               ภายในอกมีความสงสัยใคร่รู้ แต่ก่อนเขาไม่ได้ให้ความสนใจพวกงานสังคมสักเท่าไร หรือว่าการก้าวเดินกลับเข้าไปในชีวิตของหยางจินผลักดันให้เขาต้องทำ และเหตุผลอะไรที่เขานำชีวิตไปวนเวียนกับคนที่เมื่อก่อนไม่อยากเห็นหน้า

               “ช่างเถอะ ห่วงแค่ลูกก็พอโปรด”    

               ปรีดิทาบอกตัวเองให้เลิกคิดห่วงคนใจร้าย ไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวก็ลุกออกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังชั้นล่างหลังแต่งหน้าและเกล้าผมง่ายๆ เสร็จ

               “โปรดขอไปหาลูกก่อนค่ะ”

               “อย่าชักช้า” ทิวัตถ์บอกเสียงเข้ม แล้วเดินไวๆ ไปหน้าบ้านยังรถของตัวเอง

               ปรีดิทารีบก้าวไวๆ ไปหาลูกสาวภายในห้อง เห็นจารวีนั่งเฝ้าอยู่ข้างที่นอนของแก มีรำนำยืนอยู่ห่างไปเล็กน้อย

               “คุณหนูยังหลับอยู่เลยค่ะ”

               “โปรดฝากดูแลลูกอีกหน่อยนะ แล้วโปรดจะรีบกลับมา”

               จารวีพยักหน้ารับ ปรีดิทาจึงถอยหลังตามชายหนุ่มไปขึ้นรถ โชคดีที่รองเท้าที่เขาเตรียมไว้ให้เป็นคัดชูที่เธอชอบสวม

               ในวันนี้ทิวัตถ์ให้สรพัศเป็นสารถีนำพาไปยังงาน ข้อมือหนายกขึ้นมองนาฬิกา กว่าจะไปถึงงานคงต้องใช้เวลาราวๆ หนึ่งชั่วโมงเศษ เพราะโรงแรมที่จัดงานอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ

               บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบ เขาไม่พูด ปรีดิทาก็ไม่ปริปาก ทำตัวคล้ายต่างฝ่ายต่างเป็นอากาศของกันและกัน

                หญิงสาวเลือกจะนั่งนิ่ง เพราะไม่อยากปะทะกันด้วยคำพูด ทุกครั้งนั้นมีคนเจ็บ ก็เธออย่างไรกัน แผ่นหลังพิงกับเบาะเมื่อรถเคลื่อนที่ไปได้อย่างเชื่องช้า

               เธอไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน ลืมตาขึ้นมารถนั้นก็จอดอยู่ในลานจอดรถแต่เครื่องยนต์ยังทำงานอยู่ ปรีดิทามีอาการตกใจไม่น้อย จนต้องกระเด้งตัวขึ้นไปเอ่ยถามคนที่ยังนั่งอยู่

               “ถึงงานแล้วหรือคะพี่สร”

               “ครับคุณโปรด คุณไท่เข้างานไปได้สิบห้านาทีแล้วครับ”

               ปรีดิทาขบเนื้อปากเพราะทำหน้าที่เป็นเธอคนนั้นครั้งแรก เธอก็ทำได้ไม่ดีเสียแล้ว สองเท้ารีบก้าวลงจากรถเดินไวๆ เข้าไปด้านในงาน คงเพราะเธอพักผ่อนน้อยจึงทำให้ร่างกายนั้นเหนื่อยล้า แม้ยัยหนูน้อยจะไม่ได้งอแงมาก แต่เธอก็ยังต้องตระเตรียมการสอนให้เรียบร้อย ไหนจะเรื่องของสองพ่อลูก เรื่องที่จะตีปีกบินไปให้ไกลอีก

               เมื่อเดินไปถึงหน้าทางเข้างานปรีดิทาก็กวาดตามองหาสามีที่ร้างรัก ไม่นานเท้าเล็กก็ก้าวไวๆ ตรงไปยังเขาที่ยืนอยู่ห่างจากประตูไม่มาก

               “โปรดมาแล้วค่ะ”

               “ทำหน้าที่ครั้งแรกก็บกพร่องเสียแล้ว”

               “ถ้ารู้ว่าโปรดจะทำพลาดก็บอกโปรดสิคะ” แค่เธอก้าวเท้าไปหาเขา คำต่อว่าก็ดังแว่วมา การที่เขาปลุกเธอไม่น่าใช่เรื่องยากเย็นอะไร

               “ไม่ใช่หน้าที่ฉัน”