MasukShare
บทที่ 3 ตัวแทน (03)
Terakhir Diperbarui:
2025-08-19 01:21:08“ถ้ามีอะไรอยากให้เนมช่วยบอกเนมได้เลยนะคะ เนมก็เคยเลี้ยงเด็กอยู่บ้างค่ะ”
จารวีขันอาสา ฝ่ายคุณแม่มือใหม่พยักหน้ารับ แต่หากเธอยังไหวก็อยากจะเลี้ยงยัยหนูด้วยตัวเอง สองเท้าก้าวไวๆ กลับไปหาลูกสาวแสนรัก
“หลับสบายเลยนะคะคนเก่ง”
ปราณปรียายังหลับด้วยท่าทางน่าเอ็นดู รอยยิ้มกระจายเต็มดวงหน้าของคนเป็นแม่ แม้จะรู้สึกง่วงแต่ปรีดิทากลับเดินไปหยิบหนังสือที่นงลักษณ์เก็บใส่กระเป๋ามาด้วยออกมาเปิด เธอต้องเตรียมข้อมูลสำหรับการสอน โน้ตบุ๊กก็ถูกเปิดขึ้นด้วย
พอเวลาผ่านไปสักพัก ปรีดิทาก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นต่อสายหาคนสำคัญ
“ป้าอยู่ได้ใช่ไหมคะ”
นงลักษณ์เป็นอีกคนที่หญิงสาวห่วงใยไม่น้อย เมื่อได้ฟังคำตอบก็เบาใจไปได้บ้าง และเมื่อจัดการหลายอย่างเสร็จก็ก้าวเท้าขึ้นเตียงไปนอนกับลูกสาว
แง้งง
ปรีดิทาสะดุ้งตัวตื่นขึ้นในหนึ่งชั่วโมงต่อมา เพราะเสียงร้องของลูก
“หิวนมหรือจ๊ะคนดี”
หญิงสาวรีบเอาลูกเข้าอก เฝ้ามองแกกินนมด้วยความหิว หลังจากอิ่มแกก็กลับมาตาแป๋วอีกครั้ง
“เราออกไปเดินเล่นกันนะคะหนูปราณ” เธอไม่อยากให้ลูกอุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม จึงพายัยตัวเล็กไปเดินเล่น สำรวจบ้านที่ตนเองคุ้นเคย
เดินออกมาไม่กี่ก้าว เท้ากลับต้องหยุดกึกเพราะพบกับคนแปลกหน้าเดินตรงเข้ามาหา ปฏิกิริยาของร่างกายถอยหนีโดยพลัน
“สวัสดีค่ะคุณโปรด”
“ค่ะ”
ปรีดิทาขานรับหลังได้รับการทักทายจากผู้หญิงรูปร่างใหญ่กว่าตนเองเล็กน้อย ความสูงก็เช่นกัน มีจารวียืนอยู่ด้านหลัง
“นี่คนของคุณลลิษค่ะ ส่งมาให้คุณโปรด”
“ให้โปรด?” ปรีดิทาตั้งคำถามอย่างใคร่รู้ แล้วได้ฟังคำอธิบาย
“เธอเป็นพี่เลี้ยงเด็กค่ะ และคุณลลิษก็ส่งของใช้เด็กมาให้ด้วยค่ะ”
“โปรดเลี้ยงลูกเองได้” หญิงสาวบอกเสียงหนัก ในใจคล้ายมีความขุ่นเคืองนิดๆ ที่กำลังถูกก้าวก่าย
“ถ้าคุณเหนื่อยหนูช่วยได้ค่ะ คุณไท่รับหนูไว้แล้ว ยังไงก็เมตตาหนูด้วยนะคะ หนูไม่อยากตกงาน หนูชื่อรำนำค่ะ”
คนที่อายุน้อยกว่าปรีดิทาราวๆ สองปีอธิบายพร้อมแนะนำตัว หวังว่าตนเองจะถูกต้อนรับ
ปรีดิทายืนนิ่ง ยังไม่ได้เอ่ยใดๆ ออกไป จังหวะหนึ่งปากแค่นยิ้ม ทีคนของเธอเขาผลักไสให้ห่างไป แต่กับคนของเธอคนนั้นกลับรีบอ้าแขนต้อนรับ ก็อย่างว่าคนไม่สำคัญจะไปสู้อะไรกับคนในหัวใจ
“ถ้าโปรดอยากให้ช่วย โปรดจะเรียกนะ” หญิงสาวตอบกลับ แล้วพยายามมองในแง่ดี มีคนช่วยเลี้ยง ยัยหนูของเธอก็จะได้รับการดูแลอย่างเต็มที่ แล้วสองเท้าก็ก้าวขยับพาลูกเดินไปรอบๆ บ้าน
กิจวัตรในแต่ละวันของคู่แม่ลูกไม่มีอะไรมาก เป็นสิ่งที่ทำวนซ้ำๆ ไปมา และก็ผ่านมาแล้วอีกห้าวันที่บ้านขาดเจ้าของบ้าน
ทิวัตถ์ไม่หวนกลับมา ปรีดิทาก็ไม่ได้เรียกร้องหา
“วันนี้มีแกงเลียงนะคะคุณโปรด”
“จ้ะ”
“แล้วเมื่อคืนหลับสบายดีไหมคะ”
“ดีจ้ะ ยัยหนูไม่ค่อยงอแง”
เธอกับจารวีทักทายกันเป็นปกติ สายตาไม่วายมองไปด้านหลังที่มีรำนำยืนอยู่ เธอเฝ้าสังเกตอีกฝ่ายมาหลายวัน ถือว่าไม่ได้สอบตกอะไรในการทำงานหลายๆ อย่าง ก่อนจะหันไปมองจารวีอีกครั้ง
“อาทิตย์หน้าโปรดอาจจะต้องขอให้ช่วยดูยัยหนูให้เป็นบางช่วงนะ โปรดมีสอน”
“ได้ค่ะคุณโปรด”
จารวียิ้มรับ รำนำเองก็พร้อมจะทำหน้าที่ของตัวเอง
ส่วนในด้านคนที่หายไปเวลานี้นั่งอยู่หลังพวงมาลัยในรถที่จอดสนิทอยู่ สีหน้าพบความเหนื่อยและเมื่อยล้าหลังต้องอดหลับอดนอนเพื่อตามหาสถานที่หนึ่ง จากนั้นก้าวเท้าจากรถคันเก่าเพื่อเปลี่ยนไปเป็นรถแอสตันมาร์ตินที่เขาเป็นเจ้าของ
สีหน้าของทิวัตถ์นิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึก มือหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหาคนคนหนึ่ง เพราะถึงเวลาแล้ว
เวลาของตัวแทน
มุมปากเหยียดยิ้มหยันนิดๆ แล้วขับเคลื่อนรถออกไปตามเส้นทางที่เขาคุ้นเคย
ด้านปรีดิทาเมื่ออิ่มท้องแล้วก็เดินไวๆ กลับหาไปลูกสาวที่เป็นเด็กดี ไม่ค่อยมีอาการงอแงเท่าไร ในจังหวะที่จะโน้มหน้าไปหอมแก้มขาวใสก็มีเสียงข้อความดังขึ้น
ฝ่ามือนุ่มหยิบสมาร์ตโฟนมาเปิดดู พอได้เห็นข้อความที่ถูกส่งมากลีบปากอิ่มก็เม้มแน่นทันที
“คืนนี้เธอต้องเป็นลลิษ”
Bab terbaru
วิวาห์รอหย่า บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน (02)
ในตอนที่ได้ยินว่าอดีตน้องชายหวนกลับไปหาคนที่ชัง เขาคิดได้ทันทีว่าเป็นเพราะมันอยากกลับไปยืนข้างๆ ลลิษา หลังจากที่ครอบครัวของปรีดิทาสร้างหนี้พนันไว้ให้ แต่ติดที่สถานะของลลิษานั้นเป็นคู่หมั้นของเขา มันจึงต้องตะเกียกตะกายไปในเส้นทางที่เกลียด แต่ตอนนี้เขาอาจจะต้องเปลี่ยนความคิด มันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็นเสียแล้ว ส่วนปรีดิทาก้มมองการ์ดแต่งงานในมือ สีหน้ามีความหนักใจ ไม่รู้ทิวัตถ์จะรู้เรื่องนี้หรือยัง ขณะนั้นเองเสียงเล็กๆ ก็แผดร้องขึ้น “แง้ง” ปรีดิทาทุ่มความสนใจทั้งหมดไปยังลูก แล้วรีบพาแกกลับห้องนอน ในวันนี้เธอไม่มีคาบสอนแล้ว มีจารวีช่วยจัดการเรื่องอาหารให้อย่างเคย แต่ผ่านมาอีกหนึ่งชั่วโมงแล้วปราณปรียากลับยังร้องไห้เป็นระยะ “วันนี้งอแงหรือจ๊ะ ตัวก็ไม่ร้อน”
วิวาห์รอหย่า บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน
บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน “ที่พี่สอนไป เรากลับไปทบทวนด้วยนะ” เสียงใสๆ ของปรีดิทาเอ่ยกับเด็กวัยมัธยมศึกษาผ่านโปรแกรมหนึ่งในโน้ตบุ๊ก เธอเริ่มกลับมาสอนพิเศษได้ราวๆ ห้าวันแล้ว ทุกอย่างเป็นไปเหมือนแต่ก่อน มีแต่หัวใจที่เกิดอาการพะว้าพะวง แต่ก็พยายามมีสมาธิอยู่กับการสอน “อาทิตย์หน้าเจอกันใหม่จ้ะ” ก่อนจะบอกคำปิดท้ายพร้อมยกยิ้มร่ำลา ปรีดิทาพับหน้าจอลงพร้อมขยับตัวลุกทันที สองเท้ามุ่งหน้าออกจากห้องตรงไปหาจารวีและรำนำ “ยัยหนูเป็นยังไงบ้าง งอแงไหม” เมื่อไปถึงเธอก็รับลูกมาไว้ในอ้อมกอด โชคดีที่การสอนของเธอมีช่วงเวลาพักอยู่หลายครั้งจึงเดินออกมาดูแก้วตาดวงใจได้บ้าง&nbs
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง (04)
“แปลกเนอะ แย่งของเขาไปแท้ๆ แต่กลับจิกกัดเขาไม่ยอมปล่อย” ดนุภาไม่เข้าใจความคิดของออมสินสักนิด อีกฝ่ายแสดงออกว่าชังเพื่อนของเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน เธอเองก็มักถูกยัยนั่นหาเรื่อง จนปรีดิทาต้องห้ามทัพอยู่หลายยก เธอมองว่าคนบางประเภทต้องสาดน้ำร้อนเข้าใส่ น้ำเย็นไม่ได้ผลหรอก ไม่นานรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าแล้วเอ่ยบอกกับเพื่อน “แต่อย่างน้อยๆ แกก็ชนะแม่นั่นครั้งหนึ่ง” เพื่อนของเธอมักแพ้ออมสินเรื่องความรักเสมอ แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็ชนะ อีกฝ่ายแพ้ราบคาบเลย ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ให้หน้าเสีย “ฉันขอโทษ” ผลพวงของความสำเร็จทำให้เพื่อนของเธอเจ็บปวด มือยกขึ้นตีปากของตัวเอง ปรีดิทาสั่นหน้าว่าไม่เป็นไร พลางหันไปมองรำนำที่นั่งอยู่ถัดไป หลังเสียงสัญญาณของเครื่อง
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง (03)
เขาไม่ได้ดูสดชื่นขึ้น เหมือนคนนอนไม่ค่อยพอเสียมากกว่า ทว่าในจังหวะนั้นกลับต้องหันไปมองด้านหลัง เพราะรู้สึกว่ามีคนจ้องมอง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ จังหวะนั้นหัวคิ้วเลิกคิ้ว เพราะเหมือนเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เอาแต่จ้องเธอในงานที่ทิวัตถ์พาไป ก่อนจะมีอีกหนึ่งเรื่องสงสัยให้รีบดึงตาไปมองคู่สนทนา “นับวันมันยิ่งทำตัวน่าสงสัย พี่เห็นมันไปเรียนต่อยมวย เรียนต่อสู้ ยิงปืนด้วย ทำอย่างกับจะไปรบกับใคร” หลายเดือนที่ผ่านมาบนร่างกายของทิวัตถ์มักมีรอยช้ำ จนเขาต้องเค้นถามจากมันจึงได้รู้ว่ามันกำลังเรียนการต่อสู้หลายแขนง “คงเพราะเขากำลังจะเข้ารับตำแหน่งแทนหยางจินละมั้งคะ” หญิงสาวคิดว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้สูง เพราะเขาคงรู้ว่าขาข้างหนึ่งเหยียบความเสี่ยงความตายไว้ จึงจะเตรียมพร้อม ถึงอย่างนั้นก็นึกห่วงขึ้นมา แล้วหันกลับไปมองในจุดโฟกัสก่อนหน้านี้ แต่ไม่พบชายคนนั้นเสียแล้ว จึงคิดว่าตัวเองอาจจะจำผิด หรือไม่ก็แค่เรื่องบังเอิญ “ไอ้ไท่เนี่ยนะครับ” คนอย่างทิวัตถ์เนี่ยนะจะถึงขั้นขึ้นกุมบังเหียนต่อจากคนที่มันพูดถึงน้อย จนแทบจะไม่พูดถึงเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่นานมานี้เขาพอรู้มาบ้
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง (02)
สามนาทีต่อมาก็วางถ้วยลงบนเคาน์เตอร์หน้าทิวัตถ์ จากนั้นพลิกตัวเดินกลับไปหาลูกที่ตาแป๋วรอเธออยู่ อาการโยเยหายไปจนคนเป็นแม่คลายความกังวลไปได้ ส่วนทิวัตถ์เดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ขลุกอยู่กับเอกสาร โน้ตบุ๊ก โดยมีเสียงหนึ่งดังอยู่เป็นระยะ เสียงของเครื่องทำลายเอกสาร สีหน้าของคนบนเตียงมีแววครุ่นคิด เคร่งเครียด ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาดู สลับกันไปมา เขาต้องจัดการสองเรื่องในเวลาเดียวกัน และเมื่อเอกสารไฟล์ใดที่ดูเสร็จแล้วก็จะถูกลบหรือไม่ก็กำจัดทิ้ง โดยชายหนุ่มเชื่อว่าอีกไม่นานเขาจะจบเรื่องหนึ่งได้หลังทำมายาวนาน ขอแค่พบตัวคนที่หลุดรอดไปได้ ร่วมสองชั่วโมงกว่าก็พับเก็บทุกอย่างแล้วยัดใส่กระเป๋า ร่างกายของเขาอ่อนล้าไม่น้อย เพราะขาดการพักผ่อนอย่างเต็มที่มาสักระยะหนึ่งแล้ว ทว่าก็หลับๆ ตื่นๆ ราวกับคนที่มีเรื่องให้คิดหรือมีเรื่องให้ระแวง เฮ้อ เมื่อตื่นขึ้นมาอีกรอบ ชายหนุ่มก็เลือกจะกระเด้งตัวมาผ่อนลมหายใจออกจากจมูก ก่อนตัดสินใจลงไปยังชั้นล่างของบ้าน เดินตรงดิ่งไปห้องรับแขก มือเปิดเลื่อนผ้าม่านมองไปรอบๆ คล้ายอยากจะเช็กความเรียบร้อย แ
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง
บทที่ 6 ข้อต่อรอง “ลลิษส่งยามาให้แล้วกินหรือยัง” ทิวัตถ์เลิกคิ้วถาม สายตาจดจ้องอยู่เบื้องหน้า ปรีดิทาเข้าใจสาเหตุที่เขากลับมาที่นี่แล้วเพราะเธอคนนั้น แล้วมองหน้าคนที่มีท่าทางเหนื่อยล้า อ่อนเพลียคล้ายคนที่นอนไม่พอ ฝ่ายทิวัตถ์เมื่อไม่ได้คำตอบก็เอ่ยประโยคถัดมา “อย่าให้เสียของ เสียน้ำใจ” ทิวัตถ์พูดดักทาง ปรีดิทาสมควรรับน้ำใจไว้แต่โดยดี ไม่ควรทิ้งขว้างหรือปามันทิ้ง “ถ้ามันเป็นยาพิษ โปรดก็ต้องรักษาน้ำใจหรือคะ” เธออดจะประชดประชันไม่ได้ “ยอกย้อนเก่ง”
Anda juga akan menyukai
