บทที่ 3 ตัวแทน (03)

“ถ้ามีอะไรอยากให้เนมช่วยบอกเนมได้เลยนะคะ เนมก็เคยเลี้ยงเด็กอยู่บ้างค่ะ”

               จารวีขันอาสา ฝ่ายคุณแม่มือใหม่พยักหน้ารับ แต่หากเธอยังไหวก็อยากจะเลี้ยงยัยหนูด้วยตัวเอง สองเท้าก้าวไวๆ กลับไปหาลูกสาวแสนรัก

               “หลับสบายเลยนะคะคนเก่ง”

               ปราณปรียายังหลับด้วยท่าทางน่าเอ็นดู รอยยิ้มกระจายเต็มดวงหน้าของคนเป็นแม่ แม้จะรู้สึกง่วงแต่ปรีดิทากลับเดินไปหยิบหนังสือที่นงลักษณ์เก็บใส่กระเป๋ามาด้วยออกมาเปิด เธอต้องเตรียมข้อมูลสำหรับการสอน โน้ตบุ๊กก็ถูกเปิดขึ้นด้วย

               พอเวลาผ่านไปสักพัก ปรีดิทาก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นต่อสายหาคนสำคัญ

               “ป้าอยู่ได้ใช่ไหมคะ”

               นงลักษณ์เป็นอีกคนที่หญิงสาวห่วงใยไม่น้อย เมื่อได้ฟังคำตอบก็เบาใจไปได้บ้าง และเมื่อจัดการหลายอย่างเสร็จก็ก้าวเท้าขึ้นเตียงไปนอนกับลูกสาว

               แง้งง

               ปรีดิทาสะดุ้งตัวตื่นขึ้นในหนึ่งชั่วโมงต่อมา เพราะเสียงร้องของลูก

               “หิวนมหรือจ๊ะคนดี”

               หญิงสาวรีบเอาลูกเข้าอก เฝ้ามองแกกินนมด้วยความหิว หลังจากอิ่มแกก็กลับมาตาแป๋วอีกครั้ง

               “เราออกไปเดินเล่นกันนะคะหนูปราณ” เธอไม่อยากให้ลูกอุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยม จึงพายัยตัวเล็กไปเดินเล่น สำรวจบ้านที่ตนเองคุ้นเคย

               เดินออกมาไม่กี่ก้าว เท้ากลับต้องหยุดกึกเพราะพบกับคนแปลกหน้าเดินตรงเข้ามาหา ปฏิกิริยาของร่างกายถอยหนีโดยพลัน

               “สวัสดีค่ะคุณโปรด”

               “ค่ะ”

               ปรีดิทาขานรับหลังได้รับการทักทายจากผู้หญิงรูปร่างใหญ่กว่าตนเองเล็กน้อย ความสูงก็เช่นกัน มีจารวียืนอยู่ด้านหลัง

               “นี่คนของคุณลลิษค่ะ ส่งมาให้คุณโปรด”

               “ให้โปรด?” ปรีดิทาตั้งคำถามอย่างใคร่รู้ แล้วได้ฟังคำอธิบาย

               “เธอเป็นพี่เลี้ยงเด็กค่ะ และคุณลลิษก็ส่งของใช้เด็กมาให้ด้วยค่ะ”

               “โปรดเลี้ยงลูกเองได้” หญิงสาวบอกเสียงหนัก ในใจคล้ายมีความขุ่นเคืองนิดๆ ที่กำลังถูกก้าวก่าย

               “ถ้าคุณเหนื่อยหนูช่วยได้ค่ะ คุณไท่รับหนูไว้แล้ว ยังไงก็เมตตาหนูด้วยนะคะ หนูไม่อยากตกงาน หนูชื่อรำนำค่ะ”

               คนที่อายุน้อยกว่าปรีดิทาราวๆ สองปีอธิบายพร้อมแนะนำตัว หวังว่าตนเองจะถูกต้อนรับ

               ปรีดิทายืนนิ่ง ยังไม่ได้เอ่ยใดๆ ออกไป จังหวะหนึ่งปากแค่นยิ้ม ทีคนของเธอเขาผลักไสให้ห่างไป แต่กับคนของเธอคนนั้นกลับรีบอ้าแขนต้อนรับ ก็อย่างว่าคนไม่สำคัญจะไปสู้อะไรกับคนในหัวใจ

               “ถ้าโปรดอยากให้ช่วย โปรดจะเรียกนะ” หญิงสาวตอบกลับ แล้วพยายามมองในแง่ดี มีคนช่วยเลี้ยง ยัยหนูของเธอก็จะได้รับการดูแลอย่างเต็มที่ แล้วสองเท้าก็ก้าวขยับพาลูกเดินไปรอบๆ บ้าน

               กิจวัตรในแต่ละวันของคู่แม่ลูกไม่มีอะไรมาก เป็นสิ่งที่ทำวนซ้ำๆ ไปมา และก็ผ่านมาแล้วอีกห้าวันที่บ้านขาดเจ้าของบ้าน

               ทิวัตถ์ไม่หวนกลับมา ปรีดิทาก็ไม่ได้เรียกร้องหา

               “วันนี้มีแกงเลียงนะคะคุณโปรด”

               “จ้ะ”

               “แล้วเมื่อคืนหลับสบายดีไหมคะ”

               “ดีจ้ะ ยัยหนูไม่ค่อยงอแง”

               เธอกับจารวีทักทายกันเป็นปกติ สายตาไม่วายมองไปด้านหลังที่มีรำนำยืนอยู่ เธอเฝ้าสังเกตอีกฝ่ายมาหลายวัน ถือว่าไม่ได้สอบตกอะไรในการทำงานหลายๆ อย่าง ก่อนจะหันไปมองจารวีอีกครั้ง

               “อาทิตย์หน้าโปรดอาจจะต้องขอให้ช่วยดูยัยหนูให้เป็นบางช่วงนะ โปรดมีสอน”

               “ได้ค่ะคุณโปรด”

               จารวียิ้มรับ รำนำเองก็พร้อมจะทำหน้าที่ของตัวเอง

               ส่วนในด้านคนที่หายไปเวลานี้นั่งอยู่หลังพวงมาลัยในรถที่จอดสนิทอยู่ สีหน้าพบความเหนื่อยและเมื่อยล้าหลังต้องอดหลับอดนอนเพื่อตามหาสถานที่หนึ่ง จากนั้นก้าวเท้าจากรถคันเก่าเพื่อเปลี่ยนไปเป็นรถแอสตันมาร์ตินที่เขาเป็นเจ้าของ

               สีหน้าของทิวัตถ์นิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึก มือหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหาคนคนหนึ่ง เพราะถึงเวลาแล้ว

               เวลาของตัวแทน

               มุมปากเหยียดยิ้มหยันนิดๆ แล้วขับเคลื่อนรถออกไปตามเส้นทางที่เขาคุ้นเคย

               ด้านปรีดิทาเมื่ออิ่มท้องแล้วก็เดินไวๆ กลับหาไปลูกสาวที่เป็นเด็กดี ไม่ค่อยมีอาการงอแงเท่าไร ในจังหวะที่จะโน้มหน้าไปหอมแก้มขาวใสก็มีเสียงข้อความดังขึ้น

               ฝ่ามือนุ่มหยิบสมาร์ตโฟนมาเปิดดู พอได้เห็นข้อความที่ถูกส่งมากลีบปากอิ่มก็เม้มแน่นทันที

               “คืนนี้เธอต้องเป็นลลิษ”