บทที่ 5 ไม่ได้อยากชนะ (02)

        ผ่านมาอีกร่วมหนึ่งสัปดาห์ที่สองแม่ลูกอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ กิจวัตรประจำวันยังเหมือนเคยๆ แต่ต่างไปก็แค่เธอพยายามดูแลตัวเองให้มากขึ้น ไม่ใช่เพราะคำสั่งของเขา เพราะตนเองและลูกน้อย แต่ผลลัพธ์ก็ยังไม่ดีขึ้นสักเท่าไร ก่อนจะต้องผละห่างจากงานที่ทำอยู่เมื่อเสียงเล็กๆ แผดดัง

          แง้งง

          ปรีดิทารีบอุ้มลูกมาแนบอก แล้วโยกตัวไปมา ไม่รู้ทำไมในวันนี้ยัยหนูของเธอถึงมีอาการงอแงมาตั้งแต่เช้า แล้วลองเอาแกเข้าอก

          “หิวใช่ไหม ต้าวอ้วนของแม่”

          ผลลัพธ์ที่ได้คือปราณปรียาดูดนมยกใหญ่ สงสัยจะหิว ทั้งที่เพิ่งกินไปไม่นาน แล้วเอ่ยปากชมด้วยความเอ็นดู

          “กินเก่งนะเรา”

          จากนั้นไม่นานแกก็หลับไปอีกครั้ง ส่วนตัวเธอเดินออกมาด้านนอก มาสูดอากาศและอยากจะนั่งดูข่าวสักหน่อย ไม่ค่อยได้มีเวลาอัปเดตข่าวสารสักเท่าไร แล้วหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา มือหยิบรีโมตขึ้นมากดเปิด

          ข่าวที่ต้องเจอทุกวันไม่พ้นข่าวคนทะเลาะเบาะแว้งกัน ปรีดิทาจึงเลื่อนผ่านไปดูข่าวต่างประเทศ นั่งดูไปเรื่อยๆ กระทั่งมีข่าวหนึ่งดึงความสนใจจากเธอ

          ข่าวที่มีความเกี่ยวข้องกับอาชีพที่เธอรัก เธอได้เห็นข่าวลักษณะนี้มาเป็นหนที่สองหรือสามแล้วในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา แล้วได้แค่ผ่อนลมหายใจช้าๆ

          “เป็นอะไรไปคะคุณโปรด” จารวีที่เดินเข้ามาหาไม่วายร้องถาม เจ้าตัวมาพร้อมกับขนมและนม ตามองข่าวที่กำลังรายงานเกี่ยวกับการจับกุมกลุ่มคนที่ทำผิดกฎหมาย

          “น่ากลัวมากเลยนะคะ ตับไตไส้พุงของเราขายได้ด้วยหรือคะ” จารวีนิ่วหน้า นึกเสียวไส้ขึ้นมา

          “ขายไม่ได้จ้ะ มันผิดกฎหมาย แต่ก็ยังมีคน มีกลุ่มที่ลักลอบทำ”

          ปรีดิทาตอบเสียงหนัก อะไรที่เป็นข้อห้ามมักมีคนทำ มีทั้งผู้ขายและผู้ซื้อ ผู้ที่ร่วมกันผ่าตัดผิดกฎหมาย สายตานิ่งมองเพราะอยากรู้รายละเอียดที่กำลังรายงานภาพ เป็นอาคารลึกลับที่น่าจะถูกใช้เป็นสถานที่ผ่าตัด รวมถึงนัดหมายการซื้อขาย ที่ทีมสืบสวนตามหากันมาสักพักใหญ่

          บรรยากาศรอบๆ มีแต่ต้นไม้ขึ้นปกคลุม ส่งเสริมให้ดูน่าหวาดกลัว แต่เหมือนการจับกุมในครั้งนี้จะมีคนที่หนีหลุดรอดไปได้

          “รำว่าเราดูข่าวอื่นกันเถอะค่ะ รำกลัว” รำนำที่เดินมาพร้อมกับจารวีส่ายหน้า เธอไม่ไหวกับเรื่องพวกนี้จริงๆ ส่วนปรีดิทาดึงตาไปมองแล้วยอมหยิบรีโมตมาเลื่อนช่องรายการ ไม่นานเสียงของรำนำก็ดังขึ้นอีก

          “คุณโปรดชอบดูหนังกับฟังเพลงไหมคะ”

          “ชอบจ้ะ” ปรีดิทารับรู้ว่ารำนำพยายามผูกมิตรด้วยจึงมาชวนเธอพูดคุย เพราะเธอยังเว้นระยะห่างไว้มากพอสมควร

          “รำก็ชอบค่ะ แล้วคุณโปรดฟังเพลงแนวไหนบ้างคะ”

          “โปรดฟังได้ทุกแนว รำล่ะ”

          “รำชอบฟังแนวสบายๆ ผ่อนคลายอารมณ์ค่ะ พวกเพลงบำบัดใจ คุณโปรดอยากลองฟังไหม รำจะเปิดเบาๆ ให้ฟัง” รำนำอยากนำเสนอ แล้วหยิบสมาร์ตโฟนของตัวเองขึ้นมาเปิดแนวเพลงที่ชอบฟังให้ผู้ที่อยู่ในวงสนทนาทั้งสองได้ลองเปิดใจ

          ปรีดิทายินดีเปิดรับแล้วลองฟังเพลงที่รำนำชอบพร้อมปล่อยใจไปกับเสียงนุ่มสบายที่กล่อมจิตใจ ดนตรีเองก็ช่วยบำบัดได้หลายเรื่อง มีงานวิจัยหลายฉบับที่บอกว่าเพลงนั้นช่วยคลายความเครียด มีประโยชน์ต่อสุขภาพจิต แล้วบทเพลงก็กล่อมทั้งสามไปเรื่อยๆ กระทั่งมีเสียงรถแล่นเข้ามาหน้าบ้าน

          ทุกคนหันมอง จารวีรีบเดินไวๆ ไปดูแล้วกลับมาพร้อมของในมือ

          “คุณลลิษให้คนแวะเอายาบำรุงมาให้ค่ะ”

          ปรีดิทาดึงตาไปมองยาของลลิษาที่จารวีวางไว้ตรงหน้า มีทั้งของไทยและของจีนที่อยู่ในหม้อเก็บความร้อน แล้วเอ่ยปากให้จารวีนำมันไปเก็บ เธอขอกลับไปดูลูกก่อนแล้วค่อยกลับออกมาดูรายละเอียดเกี่ยวกับยา ก็ไม่ได้อยากเป็นคนขี้ระแวง แต่สถานการณ์เช่นนี้ก็ควรตรวจสอบให้รอบคอบ ส่วนจะตัดสินใจกินมันหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที        

          แค่เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงที่ค่อยๆ ดังขึ้น

          “แง้ง”

          หญิงสาวรีบถลาไปอุ้มยัยตัวเล็ก 

          “เป็นอะไรคะ ทำไมวันนี้งอแงจัง ตัวก็ไม่ร้อน” เธอนึกกังวล ในวันนี้ปราณปรียาเริ่มมีอาการโยเย แต่ไม่นานแกก็เงียบไปจนหลับ แต่สุดท้ายไม่นานก็ร้องขึ้นอีกครั้ง ปรีดิทาจึงต้องอุ้มไว้ในอ้อมกอดให้แกสงบลง

          “ให้เนมกับรำช่วยไหมคะคุณโปรด” จารวีเอ่ยถามหลังขออนุญาตเข้ามาในห้อง เธอได้ยินเสียงร้องอยู่สักระยะหนึ่งแล้วจึงห่วงใย

          “ไม่เป็นไรจ้ะ โปรดยังไหว”

          ปรีดิทาส่ายหน้าแต่ก็ยิ้มขอบคุณ ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงรถยนต์อีกครั้ง คิดว่าครั้งนี้คงเป็นเขา แล้วปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักพักถึงขยับตัวออกจากห้อง

          เธอหิวน้ำ ส่วนลูกยังอยู่ในวงแขน แต่กลับพบว่าเขามายืนรออยู่หน้าห้องนอน เธอจึงก้าวเท้าถอยหลังไปเล็กน้อย ก่อนได้ฟังถ้อยคำให้ยิ้มหยันใส่ตัวเอง

          “ลลิษส่งยามาให้แล้วกินหรือยัง”