Se connecterShare
บทที่ 5 ไม่ได้อยากชนะ (02)
Dernière mise à jour:
2025-08-27 20:25:56ปรีดิทาไม่ตอบ เธอคิดว่าเขาคิดหาคำตอบเอาเองได้
“อีกไม่นานเธอต้องไปออกงานกับฉันอีก” ทิวัตถ์เลิกเล่นสนุก น้ำเสียงที่เอ่ยหนักขึ้นเพื่อบอกถึงความจริงจัง ปรีดิทารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็นหลัก เขาแค่เกริ่นนำก่อนจะเริ่มเรื่องเท่านั้น
“คุณต้องการอะไรกันแน่พูดมาเถอะค่ะ”
“อย่าเป็นผีเดินได้เหมือนวันนี้อีก” ทิวัตถ์กดปากชมในความฉลาดของหญิงสาว พร้อมบอกในประเด็นสำคัญออกไป มือยกขึ้นไปเขี่ยแก้มตอบ
แก้มนี้เคยดูดีเคยนุ่มกว่านี้ ตอนนี้กลับดูเหี่ยวแห้ง ก่อนจะลากไปยังลำคอ สายตาไล่มองผิวพรรณที่เคยมีน้ำมีนวล ตอนนี้ก็ดูหมองไป
หญิงสาวหายใจแรงขึ้น เพราะสัมผัสจากเขาที่ไม่ได้ใกล้ชิดมานาน แต่หากถามว่ามีผลต่อหัวใจเหมือนก่อนไหม
ไม่...มันลดระดับลงแล้ว แต่ก็ยังหลงเหลือ นาทีต่อมาก็ได้ยินถ้อยคำที่ทำให้แค่นยิ้มไปบ้าง
“เดี๋ยวคนจะครหาได้ว่าฉันดูแลเธอไม่ดี และเดี๋ยวลลิษจะส่งยาบำรุงมาให้”
“โปรดจะรู้ได้ยังไงว่าปลอดภัย”
หญิงสาวแค่นเสียงถามและเป็นการบอกกลายๆ ว่าธุระของเธอ เธอจัดการเองได้ พลันก้มหน้ามองเนื้อตัวของตัวเอง
ผิวพรรณของเธอไม่ได้มีน้ำมีนวลเหมือนก่อน คงเพราะร่างกายและจิตใจพากันดำดิ่งลง เธอทั้งต้องเลี้ยงลูก ทั้งต้องเตรียมตัวสอนหนังสือ แม้ผู้หญิงคนนั้นจะส่งคนมาให้ แต่หัวอกคนเป็นแม่ก็อยากจะดูแลลูกด้วยตัวเอง
“ลลิษมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้น”
ทิวัตถ์กลั้วหัวเราะก่อนร้องถาม แล้วตบท้ายไปด้วยบทสรุปของความเป็นจริง
“ยังไงลลิษก็ชนะ”
“โปรดไม่ได้คิดจะแข่งอะไรกับเธอ”
เธอไม่ได้อยากชนะและไม่อยากลงแข่งขันกับใครทั้งสิ้น ส่วนคนฟังบิดปากใส่ นิ่งมองราวหนึ่งนาทีแล้วถามต่อ
“อยากได้เท่าไรล่ะค่าดูแลตัวเอง”
“เงินไม่ได้สำคัญกับโปรดไปซะทุกอย่าง โปรดจัดการกับการดูแลตัวเองได้” ปรีดิทาย้ำ เธอไม่ใช่คนหิวเงินขนาดนั้น แม้ว่าเงินในตอนนี้คือสิ่งที่สำคัญมากก็ตามที สายตาคอยหันมองยัยหนูน้อย กลัวแกจะตื่น
“หวังว่าถ้าฉันกลับมาจะได้เห็นผลลัพธ์ที่ดี” เมื่อไม่อยากได้เขาก็ไม่ขัด
“แน่นอนค่ะ แต่โปรดไม่ได้ทำเพื่อคุณหรอกนะคะ โปรดทำเพื่อลูก”
“สำคัญต้องรู้?”
ทิวัตถ์ถามหน้าตาย ราวกับไม่ได้สำคัญที่เขาต้องรู้เลยสักนิด และเมื่อหมดธุระก็พลิกตัวหมายจะเดินออกจากห้อง แต่กลับหยุดฝีเท้าลงอีกครั้ง
หยุดอยู่ที่เดิมในก่อนหน้านี้ ตามองเด็กตัวเล็กที่นอนหลับสบายเสียเหลือเกิน แล้วในจังหวะนั้นรอยยิ้มก็เผยออก
คนมองอย่างปรีดิทาหัวใจเต้นไว มันดีไม่น้อยที่พ่อจะยิ้มให้ลูกบ้าง เธอนั้นไม่คิดจะขัดขวางสายสัมพันธ์พ่อลูก ก่อนความดีใจนั้นจะเหือดแห้ง เมื่อยิ้มนั้นค่อยๆ กดต่ำลง
เขาเหยียดยิ้มที่เผื่อแผ่มาถึงเธอด้วย
ไม่นานภายในห้องก็หลงเหลือเพียงปรีดิทากับลูกสาว
“เข้มแข็งไว้โปรด” หญิงสาวพึมพำ พยายามไม่สนใจความใจร้ายของคนที่เธอรัก แล้วบอกตัวเองว่าสิ่งที่เธอควรโฟกัสคือลูกเท่านั้น ก่อนจะเคลื่อนย้ายตัวไปหอมเบาๆ บนหน้าผากแก้วตาดวงใจ
“แม่จะเป็นคนที่หอมและกอดหนูเสมอ และหนูจะเห็นรอยยิ้มที่แม่มีให้หนูตลอดนะลูกรัก”
ปรีดิทาเฝ้ามองปราณปรียาด้วยความรัก คำว่าแม่ยิ่งใหญ่สำหรับเธอ และจะดูแลแกให้เหมือนที่บิดาเคยทำ
“โปรดจะเข้มแข็งค่ะพ่อ พ่อไม่ต้องห่วงนะคะ” หญิงสาวระบายยิ้ม แล้วสูดอากาศเข้าปอดฮึดสู้ จากนั้นเคลื่อนย้ายตัวเองไปจัดการสิ่งที่ทำค้างอยู่ต่อ
Latest chapter
วิวาห์รอหย่า บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน (02)
ในตอนที่ได้ยินว่าอดีตน้องชายหวนกลับไปหาคนที่ชัง เขาคิดได้ทันทีว่าเป็นเพราะมันอยากกลับไปยืนข้างๆ ลลิษา หลังจากที่ครอบครัวของปรีดิทาสร้างหนี้พนันไว้ให้ แต่ติดที่สถานะของลลิษานั้นเป็นคู่หมั้นของเขา มันจึงต้องตะเกียกตะกายไปในเส้นทางที่เกลียด แต่ตอนนี้เขาอาจจะต้องเปลี่ยนความคิด มันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็นเสียแล้ว ส่วนปรีดิทาก้มมองการ์ดแต่งงานในมือ สีหน้ามีความหนักใจ ไม่รู้ทิวัตถ์จะรู้เรื่องนี้หรือยัง ขณะนั้นเองเสียงเล็กๆ ก็แผดร้องขึ้น “แง้ง” ปรีดิทาทุ่มความสนใจทั้งหมดไปยังลูก แล้วรีบพาแกกลับห้องนอน ในวันนี้เธอไม่มีคาบสอนแล้ว มีจารวีช่วยจัดการเรื่องอาหารให้อย่างเคย แต่ผ่านมาอีกหนึ่งชั่วโมงแล้วปราณปรียากลับยังร้องไห้เป็นระยะ “วันนี้งอแงหรือจ๊ะ ตัวก็ไม่ร้อน”
วิวาห์รอหย่า บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน
บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน “ที่พี่สอนไป เรากลับไปทบทวนด้วยนะ” เสียงใสๆ ของปรีดิทาเอ่ยกับเด็กวัยมัธยมศึกษาผ่านโปรแกรมหนึ่งในโน้ตบุ๊ก เธอเริ่มกลับมาสอนพิเศษได้ราวๆ ห้าวันแล้ว ทุกอย่างเป็นไปเหมือนแต่ก่อน มีแต่หัวใจที่เกิดอาการพะว้าพะวง แต่ก็พยายามมีสมาธิอยู่กับการสอน “อาทิตย์หน้าเจอกันใหม่จ้ะ” ก่อนจะบอกคำปิดท้ายพร้อมยกยิ้มร่ำลา ปรีดิทาพับหน้าจอลงพร้อมขยับตัวลุกทันที สองเท้ามุ่งหน้าออกจากห้องตรงไปหาจารวีและรำนำ “ยัยหนูเป็นยังไงบ้าง งอแงไหม” เมื่อไปถึงเธอก็รับลูกมาไว้ในอ้อมกอด โชคดีที่การสอนของเธอมีช่วงเวลาพักอยู่หลายครั้งจึงเดินออกมาดูแก้วตาดวงใจได้บ้าง&nbs
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง (04)
“แปลกเนอะ แย่งของเขาไปแท้ๆ แต่กลับจิกกัดเขาไม่ยอมปล่อย” ดนุภาไม่เข้าใจความคิดของออมสินสักนิด อีกฝ่ายแสดงออกว่าชังเพื่อนของเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน เธอเองก็มักถูกยัยนั่นหาเรื่อง จนปรีดิทาต้องห้ามทัพอยู่หลายยก เธอมองว่าคนบางประเภทต้องสาดน้ำร้อนเข้าใส่ น้ำเย็นไม่ได้ผลหรอก ไม่นานรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าแล้วเอ่ยบอกกับเพื่อน “แต่อย่างน้อยๆ แกก็ชนะแม่นั่นครั้งหนึ่ง” เพื่อนของเธอมักแพ้ออมสินเรื่องความรักเสมอ แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็ชนะ อีกฝ่ายแพ้ราบคาบเลย ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ให้หน้าเสีย “ฉันขอโทษ” ผลพวงของความสำเร็จทำให้เพื่อนของเธอเจ็บปวด มือยกขึ้นตีปากของตัวเอง ปรีดิทาสั่นหน้าว่าไม่เป็นไร พลางหันไปมองรำนำที่นั่งอยู่ถัดไป หลังเสียงสัญญาณของเครื่อง
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง (03)
เขาไม่ได้ดูสดชื่นขึ้น เหมือนคนนอนไม่ค่อยพอเสียมากกว่า ทว่าในจังหวะนั้นกลับต้องหันไปมองด้านหลัง เพราะรู้สึกว่ามีคนจ้องมอง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ จังหวะนั้นหัวคิ้วเลิกคิ้ว เพราะเหมือนเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เอาแต่จ้องเธอในงานที่ทิวัตถ์พาไป ก่อนจะมีอีกหนึ่งเรื่องสงสัยให้รีบดึงตาไปมองคู่สนทนา “นับวันมันยิ่งทำตัวน่าสงสัย พี่เห็นมันไปเรียนต่อยมวย เรียนต่อสู้ ยิงปืนด้วย ทำอย่างกับจะไปรบกับใคร” หลายเดือนที่ผ่านมาบนร่างกายของทิวัตถ์มักมีรอยช้ำ จนเขาต้องเค้นถามจากมันจึงได้รู้ว่ามันกำลังเรียนการต่อสู้หลายแขนง “คงเพราะเขากำลังจะเข้ารับตำแหน่งแทนหยางจินละมั้งคะ” หญิงสาวคิดว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้สูง เพราะเขาคงรู้ว่าขาข้างหนึ่งเหยียบความเสี่ยงความตายไว้ จึงจะเตรียมพร้อม ถึงอย่างนั้นก็นึกห่วงขึ้นมา แล้วหันกลับไปมองในจุดโฟกัสก่อนหน้านี้ แต่ไม่พบชายคนนั้นเสียแล้ว จึงคิดว่าตัวเองอาจจะจำผิด หรือไม่ก็แค่เรื่องบังเอิญ “ไอ้ไท่เนี่ยนะครับ” คนอย่างทิวัตถ์เนี่ยนะจะถึงขั้นขึ้นกุมบังเหียนต่อจากคนที่มันพูดถึงน้อย จนแทบจะไม่พูดถึงเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่นานมานี้เขาพอรู้มาบ้
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง (02)
สามนาทีต่อมาก็วางถ้วยลงบนเคาน์เตอร์หน้าทิวัตถ์ จากนั้นพลิกตัวเดินกลับไปหาลูกที่ตาแป๋วรอเธออยู่ อาการโยเยหายไปจนคนเป็นแม่คลายความกังวลไปได้ ส่วนทิวัตถ์เดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ขลุกอยู่กับเอกสาร โน้ตบุ๊ก โดยมีเสียงหนึ่งดังอยู่เป็นระยะ เสียงของเครื่องทำลายเอกสาร สีหน้าของคนบนเตียงมีแววครุ่นคิด เคร่งเครียด ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาดู สลับกันไปมา เขาต้องจัดการสองเรื่องในเวลาเดียวกัน และเมื่อเอกสารไฟล์ใดที่ดูเสร็จแล้วก็จะถูกลบหรือไม่ก็กำจัดทิ้ง โดยชายหนุ่มเชื่อว่าอีกไม่นานเขาจะจบเรื่องหนึ่งได้หลังทำมายาวนาน ขอแค่พบตัวคนที่หลุดรอดไปได้ ร่วมสองชั่วโมงกว่าก็พับเก็บทุกอย่างแล้วยัดใส่กระเป๋า ร่างกายของเขาอ่อนล้าไม่น้อย เพราะขาดการพักผ่อนอย่างเต็มที่มาสักระยะหนึ่งแล้ว ทว่าก็หลับๆ ตื่นๆ ราวกับคนที่มีเรื่องให้คิดหรือมีเรื่องให้ระแวง เฮ้อ เมื่อตื่นขึ้นมาอีกรอบ ชายหนุ่มก็เลือกจะกระเด้งตัวมาผ่อนลมหายใจออกจากจมูก ก่อนตัดสินใจลงไปยังชั้นล่างของบ้าน เดินตรงดิ่งไปห้องรับแขก มือเปิดเลื่อนผ้าม่านมองไปรอบๆ คล้ายอยากจะเช็กความเรียบร้อย แ
วิวาห์รอหย่า บทที่ 6 ข้อต่อรอง
บทที่ 6 ข้อต่อรอง “ลลิษส่งยามาให้แล้วกินหรือยัง” ทิวัตถ์เลิกคิ้วถาม สายตาจดจ้องอยู่เบื้องหน้า ปรีดิทาเข้าใจสาเหตุที่เขากลับมาที่นี่แล้วเพราะเธอคนนั้น แล้วมองหน้าคนที่มีท่าทางเหนื่อยล้า อ่อนเพลียคล้ายคนที่นอนไม่พอ ฝ่ายทิวัตถ์เมื่อไม่ได้คำตอบก็เอ่ยประโยคถัดมา “อย่าให้เสียของ เสียน้ำใจ” ทิวัตถ์พูดดักทาง ปรีดิทาสมควรรับน้ำใจไว้แต่โดยดี ไม่ควรทิ้งขว้างหรือปามันทิ้ง “ถ้ามันเป็นยาพิษ โปรดก็ต้องรักษาน้ำใจหรือคะ” เธออดจะประชดประชันไม่ได้ “ยอกย้อนเก่ง”
Vous vous intéresseriez aussi à
