ตอนที่ 10 แตกต่างและเหมือนจะแตกแยก  

ตอนที่

10

แตกต่างและเหมือนจะแตกแยก

ห้องประชุมเล็ก ๆ เต็มไปด้วยเอกสารตัวเลขและสีสันสดใสปรายฟ้า วาดภาพกิจกรรมเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิลอย่างกระตือรือร้น

“เราจะจัดเวิร์คชอปทุกวันศุกร์ค่ะ มีสอนทำโมบายจากขวดพลาสติก มีทำกระถางต้นไม้จากรถยนต์เก่า แล้วก็มีประกวดไอเดียแต่งสวนจิ๋วด้วย” ปรายฟ้าพรีเซนด้วยแววตาเป็นประกาย

“รับรองว่านักศึกษาสนุกแน่ ๆ ค่ะ” 

ภาคภูมิวางเครื่องคิดเลขบนโต๊ะเสียงเบา ๆ แต่สะท้อนความจริงจัง

“งบประมาณที่เรามีจำกัดนะ กิจกรรมที่คุณเสนอมันใช้งบสูงเกินไปมาก” เขาชี้ไปที่ตารางงบประมาณ “ค่าวัสดุ ค่าวิทยากร และค่าอีกหลายอย่าง สองเดือนงบก็หมดแล้วครับ”

“แต่มันจะดึงดูดคนได้เยอะนะคะ” ปรายฟ้ายืนกราน

“แค่ปลูกต้นไม้อย่างเดียวใครเขาจะอยากมาดู” 

“งบประมาณต้องสมเหตุสมผลครับ” ภาคภูมิสวนกลับ

“ถ้าเราจัดกิจกรรมใหญ่เดือนละครั้ง แต่มีคุณภาพดีเยี่ยมไม่ดีกว่าหรือครับ”

การถกเถียงเรื่องตัวเลขกับความสร้างสรรค์ยังคงดำเนินไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ ณัฐพลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ถอนหายใจ ส่วนกัสก็แอบจดเอาไว้เงียบ ๆ สุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องยอมประนีประนอมกัน

“เฮ้อ!!! ในที่สุดก็จบลงได้สักที” ปรายฟ้าบ่นอุบเมื่อการประชุมจบลง

“คุยกับเขาเนี่ยเหมือนคุยกับเครื่องคิดเลข”

ภาคภูมิได้ยินเข้าก็เหลือบมองเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร แค่ยักไหล่เบา ๆ แล้วเดินออกไป

ภารกิจต่อไปคือการออกแบบป้ายรณรงค์สำหรับโปรเจกต์ ภาคภูมิยื่นร่างข้อความสั้น ๆ ที่เน้นกระชับและข้อมูลเป๊ะ ๆ ให้ปรายฟ้าดู  “ข้อความต้องตรงประเด็น เข้าใจง่าย และระบุผลประโยชน์ที่ชัดเจนครับ”

ปรายฟ้ารับมาดูแล้วส่ายหน้า “โห!!! นี่ป้ายรณรงค์หรือรายงานวิชาการ มันต้องมีความน่าสนใจกว่านี้” เธอหยิบปากกาเมจิกสี ๆ ขึ้นมาแล้วร่างภาพต้นไม้ที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมข้อความที่น่าสนใจมากขึ้น

“เราต้องใช้ฟอนต์น่ารัก ๆ มีรูปการ์ตูแล้วก็คำพูดที่ชวนให้อยากทำตาม”

“มันดูไม่เป็นทางการ มันเหมือนเด็กมากไป” ภาคภูมิค้านขึ้นมาหน้านิ่ง ๆ

“นี่มันโปรเจกต์มหาวิทยาลัยไม่ใช่โครงการวิจัย” ปรายฟ้าเถียงภาคภูมิขึ้นมาแล้วก็มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

สุดท้ายทั้งสองก็ต้องมานั่งทำงานในห้องเพื่อปรับแก้ป้ายด้วยกัน ปรายฟ้าวาดรูปและลงสี ส่วนภาคภูมิคอยดูเรื่องขนาดตัวอักษรและความถูกต้องของข้อมูล พวกเขาโต้เถียงกันบ้าง แต่ก็มีจังหวะที่มือเผลอโดนกัน หรือไหล่ชนกันโดยไม่ตั้งใจ เมื่อปรายฟ้าเผลอหัวเราะเสียงดังภาคภูมิก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ

ในขณะที่ภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังง่วนอยู่กับการออกแบบป้าย ชัยชัยกับมีนาก็เดินผ่านมาพอดีตามมาด้วยณัฐพลและกัสที่เดินคุยกันเบา ๆ

“โอ๊ยตายแล้ว!!! ดูนั่นสิชัย” มีนาแซวเสียงดังขึ้นมา

“หนุ่มวิศวะกับสาวนิเทศ นั่งทำงานด้วยกันใกล้กันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

“ก็ดีนี่นา มีนาจะได้ซึมความอัจฉริยะของเพื่อนฉันบ้าง” ชัยวัฒน์พูดจายียวนขึ้นมาแล้วก็มองไปที่เพื่อนของเขา

“นี่นายจะหาว่าเพื่อนของฉันไม่ฉลาดหรือไง” มีนาเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ค่อยพอใจ เธอเท้าสะเอวใส่ชัยวัฒน์

“เปล่าซะหน่อย ฉันแค่พูดตามความจริง” ชัยวัฒน์รีบโบกมือปฏิเสธรัว ๆ

“ก็ดูสิไอ้ภูมิ นั่งทำงานเงียบ ๆ ส่วนเพื่อนของเธอหัวเราะคิกคัก นี่แหละความแตกต่างที่ลงตัวไง” เขาพยายามแก้ตัวแต่ก็ยังแอบแซวไม่เลิก

ปรายฟ้าหน้าหงิก “นี่สองคนนั้นอ่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำก็มาช่วยฉันทำงานนี่”

“ถ้าแกว่างมากก็ไปช่วยทำป้ายไหมชัย”

“ไม่เป็นไรครับเพื่อน ขออยู่เป็นกำลังใจห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ดีกว่า” ชัยวัฒน์พูดแล้วก็โบกมือส่วนมีนาก็ทำเป็นไม่ได้ยิน

ในขณะนั้นเองณัฐพลกับกัสที่กำลังมองปรายฟ้ากับภาคภูมิไปแล้วก็เล่นมือถือไป

“นี่วันนี้กัสมีเรียนต่ออีกหรือเปล่า” ณัฐพลถามเสียงเบา ๆ

“ไม่มีอ่ะ แต่ว่าจะไปห้องสมุดอ่ะ จะไปหาข้อมูลให้ปราย” กัสตอบพลางก้มลงเก็บปากกาที่เผลอทำตกใต้โต๊ะ

“อ้าวเหรอ” ณัฐพลรีบก้มลงไปช่วยเก็บปากกาให้กัส มือของทั้งคู่เผลอแตะกันเบา ๆ ใต้โต๊ะ ทำให้กัสเงยหน้าขึ้นสบตากับณัฐพลที่ยิ้มให้เล็กน้อย

“พอดีเลยพลว่าจะไปหาหนังสือเหมือนกัน งั้นไปพร้อมกันเลยไหม จะได้มีเพื่อน” 

กัสยิ้มหวาน “ดีเลย ไปพร้อมกันจะได้ช่วยกันดูข้อมูลด้วย” 

“สองคนนั้นน่ะ ดูท่าทางแล้วจะไม่ยอมกันง่าย ๆ นะ แต่ก็ดูเหมาะสมกันดียังไงก็ไม่รู้” กัสพูดพลางเหลือบมองไปที่ปรายฟ้ากับภาคภูมิที่ยังคงวุ่นวายอยู่กับป้ายรณรงค์

ณัฐพลยิ้มตาม “นั่นน่ะสิ คงเป็นคู่ที่หาความสงบได้ยาก ถ้ารักกันคงบันเทิงแน่นอน” เขาพูดพลางหัวเราะเบา ๆ แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่รอยยิ้มของกัสที่กำลังมองปรายฟ้าอย่างอ่อนโยนและเขาก็ไม่รู้เลยว่ากัสก็แอบมองเขากลับเหมือนกัน

บ่ายวันนั้นปรายฟ้ากำลังช่วยเพื่อน ๆ จัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เธอหัวเราะร่าเริงเมื่อกัสทำกาวหกใส่เสื้อ ณัฐพล เข้ามาช่วยจัดเรียงขวดพลาสติกอย่างขะมักเขม้น เขาเหลือบมองกัสเป็นระยะ ๆ

เมื่อกัสเผลอทำของหล่น เขาก็รีบก้มลงเก็บให้แทบจะพร้อมกัน มือของทั้งคู่เผลอแตะกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ณัฐพลรีบชักมือกลับเล็กน้อย ใบหน้ามีรอยยิ้มเขิน ๆ

“ขอบใจนะ” กัสบอกกับณัฐพล

“ไม่เป็นไร ทีหลังระวังหน่อยสิ” ณัฐพลพูดแล้วทั้งคู่ก็กลับไปจัดของต่อในความเงียบ แต่แววตาที่แอบชำเลืองมองกันเป็นระยะๆ ก็บ่งบอกว่าความรู้สึกดี ๆ เล็ก ๆ กำลังเติบโตขึ้นระหว่างพวกเขา

ภาคภูมิ ที่กำลังเดินสำรวจระบบน้ำหยดอัตโนมัติอยู่ไม่ไกล เผลอหันไปมองกลุ่มของปรายฟ้า เขาเห็นเธอหัวเราะอย่างสดใส ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข เขายืนมองอยู่นานกว่าที่คิด แววตาที่เคยนิ่งเรียบกลับอ่อนโยนลงเล็กน้อย เขายอมรับในใจว่าเธอไม่ได้แย่อย่างที่คิดจริง ๆ เธอมักจะนำพาพลังงานบางอย่างที่สดใสมาให้เสมอ ทำให้เขายิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

ส่วนปรายฟ้าขณะกำลังก้มลงเก็บเศษผ้าสี ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นมาพอดีและเห็นภาคภูมิยืนมองอยู่ไกลๆ แผ่นหลังของเขาดูตั้งใจกับการทำงาน เธอมองตามการเคลื่อนไหวของเขาที่ดูจริงจังและมุ่งมั่น และแอบรู้สึกว่าเขาดูดีในแบบของเขาเอง มุมก้มหน้าก้มตาทำงานนั้นดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด

ปรายฟ้าเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะรีบหันกลับไปสนใจงานตรงหน้า เมื่อรู้ตัวว่าภาคภูมิเองก็หันมามองทางเธอ

แม้จะยังคงมีความแตกต่างกันแต่ในใจของทั้งภาคภูมิและปรายฟ้า ก็เริ่มมีมุมเล็กๆ ที่เก็บภาพของอีกฝ่ายเอาไว้และเริ่มมองเห็นอีกฝ่ายในมุมที่อ่อนโยนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับณัฐพลและกัสที่ค่อย ๆ สร้างความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไปในแบบของพวกเขาเอง