ตอนที่ 10 แตกต่างและเหมือนจะแตกแยก  

ตอนที่

10

แตกต่างและเหมือนจะแตกแยก

ห้องประชุมเล็ก ๆ เต็มไปด้วยเอกสารตัวเลขและสีสันสดใส ภาพสะท้อนของสองแนวคิดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ปรายฟ้าวาดภาพกิจกรรมเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิลอย่างกระตือรือร้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส

         “เราจะจัดเวิร์คชอปทุกวันศุกร์ค่ะ มีสอนทำโมบายจากขวดพลาสติก มีทำกระถางต้นไม้จากรถยนต์เก่า แล้วก็มีประกวดไอเดียแต่งสวนจิ๋วด้วย” ปรายฟ้านำเสนอด้วยแววตาเป็นประกาย เสียงสดใสของเธอเต็มไปด้วยพลังและความมั่นใจ

         “รับรองว่านักศึกษาสนุกแน่ ๆ ค่ะ”

         ภาคภูมิวางเครื่องคิดเลขบนโต๊ะเสียงเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำสะท้อนความจริงจัง ดวงตาของเขาจ้องมาที่ปรายฟ้าสายตาคมกริบฉายแววไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน

         “งบประมาณที่เรามีจำกัดนะ กิจกรรมที่คุณเสนอมันใช้งบสูงเกินไปมาก” เขาชี้ไปที่ตารางงบประมาณนิ้วยาวเคาะเบาๆ บนตัวเลขสีแดง ที่ตอกย้ำความจริงที่เธอพยายามจะหลีกเลี่ยง

         “ค่าวัสดุ ค่าวิทยากร และค่าอีกหลายอย่าง สองเดือนงบก็หมดแล้วครับ”

         “แต่มันจะดึงดูดคนได้เยอะนะคะ ถ้าไม่อลังการแบบนี้ ใครจะสนใจ” ปรายฟ้ายืนกราน น้ำเสียงของเธอเริ่มแข็งขันขึ้นเล็กน้อย

         “แค่ปลูกต้นไม้อย่างเดียวใครเขาจะอยากมาดู”

         “งบประมาณต้องสมเหตุสมผลครับ” ภาคภูมิสวนกลับน้ำเสียงทุ้มต่ำและเข้มขึ้นกว่าเดิม

         “ถ้าเราจัดกิจกรรมใหญ่เดือนละครั้ง แต่มีคุณภาพดีเยี่ยมไม่ดีกว่าหรือครับ เน้นปริมาณแต่ด้อยคุณภาพมันก็ไม่เป็นไปตามหลักการ”

         การถกเถียงเรื่องตัวเลขกับความสร้างสรรค์ยังคงดำเนินไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ

         ณัฐพลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ถอนหายใจ ส่วนกัสก็แอบจดเอาไว้เงียบ ๆ แววตาของทั้งคู่สลับมองกันอย่างเอือมระอา ราวกับกำลังบอกกว่า ‘อีกแล้วเหรอ’

         สุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องยอมประนีประนอมกันเพราะไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ก็คงไม่จบอีกเช่นเคย

         “เฮ้อ!!! ในที่สุดก็จบลงได้สักที” ปรายฟ้าบ่นอุบเมื่อการประชุมจบลง  เธอใช้ฝ่ามือลูบขมับเบา ๆ

         “คุยกับเขาเนี่ยเหมือนคุยกับเครื่องคิดเลข”

         ภาคภูมิได้ยินเข้าก็เหลือบมองเล็กน้อย มุมปากกระตุกเล็กน้อยแต่ก็เป็นเพียงเสี้ยววินาที บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ที่เขาเลือกจะเก็บงำ ก่อนจะยักไหล่เบาๆ แล้วเดินออกไปราวกับอีกฝ่ายเป็นอากาศ

ภารกิจต่อไปคือการออกแบบป้ายรณรงค์สำหรับโปรเจกต์ ภาคภูมิยื่นร่างข้อความสั้น ๆ ที่เน้นกระชับและข้อมูลเป๊ะ ๆ ให้ปรายฟ้าดู  “ข้อความต้องตรงประเด็น เข้าใจง่าย และระบุผลประโยชน์ที่ชัดเจนครับ”

         ปรายฟ้ารับมาดูแล้วส่ายหน้า ใบหน้าสวยยู่ยี่อย่างเห็นได้ชัด

         “โห!!! นี่ป้ายรณรงค์หรือรายงานวิชาการ ทำไมมันน่าเบื่อขนาดนี้ มันต้องมีความน่าสนใจกว่านี้” เธอหยิบปากกาเมจิกสี ๆ ขึ้นมาแล้วร่างภาพต้นไม้ที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมข้อความที่น่าสนใจมากขึ้น

         “เราต้องใช้ฟอนต์น่ารัก ๆ มีรูปการ์ตูแล้วก็คำพูดที่ชวนให้อยากทำตาม แบบนี้สิคนถึงจะอยากอ่าน”

         “มันดูไม่เป็นทางการ มันเหมือนเด็กมากไป” ภาคภูมิค้านขึ้นมาหน้านิ่ง ๆ แววตาของเขาแสดงความไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน

         “นี่มันโปรเจกต์มหาวิทยาลัยไม่ใช่โครงการวิจัย คุณควรจะแยกแยะได้นะ” ปรายฟ้าเถียงภาคภูมิขึ้นมาแล้วก็มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

         สุดท้ายทั้งสองก็ต้องมานั่งทำงานในห้องเพื่อปรับแก้ป้ายด้วยกัน ปรายฟ้าวาดรูปและลงสี ส่วนภาคภูมิคอยดูเรื่องขนาดตัวอักษรและความถูกต้องของข้อมูล พวกเขาโต้เถียงกันบ้างแต่ก็มีจังหวะที่มือเผลอโดนกัน หรือไหล่ชนกันโดยไม่ตั้งใจ เมื่อนั้นความเงียบเล็ก ๆ ก็มักจะเข้ามาปกคลุม  เมื่อปรายฟ้าเผลอหัวเราะเสียงดังภาคภูมิก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ เป็นรอยยิ้มบางเบาที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัว

         ในขณะที่ภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังง่วนอยู่กับการออกแบบป้าย ชัยชัยกับมีนาก็เดินผ่านมาพอดีตามมาด้วยณัฐพลและกัสที่เดินคุยกันเบา ๆ

         “โอ๊ยตายแล้ว!!! ดูนั่นสิชัย” มีนาแซวเสียงดังขึ้นมา รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นที่มุมปาก

         “หนุ่มวิศวะกับสาวนิเทศ นั่งทำงานด้วยกันใกล้กันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

         “ก็ดีนี่นา มีนาจะได้ซึมความอัจฉริยะของเพื่อนฉันบ้าง” ชัยวัฒน์พูดจายียวนขึ้นมาแล้วก็มองไปที่เพื่อนของเขา

         “นี่นายจะหาว่าเพื่อนของฉันไม่ฉลาดหรือไง” มีนาเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ค่อยพอใจ เธอเท้าสะเอวใส่ชัยวัฒน์อย่าเอาเรื่อง

         “เปล่าซะหน่อย ฉันแค่พูดตามความจริง” ชัยวัฒน์รีบโบกมือปฏิเสธรัว ๆ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเจื่อน ๆ

         “ก็ดูสิไอ้ภูมิ นั่งทำงานเงียบ ๆ ส่วนเพื่อนของเธอหัวเราะคิกคัก นี่แหละความแตกต่างที่ลงตัวไง” เขาพยายามแก้ตัวแต่ก็ยังแอบแซวไม่เลิก

         ปรายฟ้าหน้าหงิก “นี่สองคนนั้นอ่ะ ถ้าว่างมากนักก็มาช่วยฉันทำงานนี่”

         “ถ้าแกว่างมากก็ไปช่วยทำป้ายไหมชัย”

         “ไม่เป็นไรครับเพื่อน ขออยู่เป็นกำลังใจห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ดีกว่า” ชัยวัฒน์พูดแล้วก็โบกมือส่วนมีนาก็ทำเป็นไม่ได้ยิน หันหน้าหนีอย่างจงใจ

         ในขณะนั้นเองณัฐพลกับกัสที่กำลังมองปรายฟ้ากับภาคภูมิพร้อมกับเล่นมือถืออยู่

         “นี่วันนี้กัสมีเรียนต่ออีกหรือเปล่า” ณัฐพลถามเสียงเบา ๆ

         “ไม่มีอ่ะ แต่ว่าจะไปห้องสมุดอ่ะ จะไปหาข้อมูลให้ปราย” กัสตอบพลางก้มลงเก็บปากกาที่เผลอทำตกใต้โต๊ะ

         “อ้าวเหรอ” ณัฐพลรีบก้มลงไปช่วยเก็บปากกาให้กัส มือของทั้งคู่เผลอแตะกันเบา ๆ ใต้โต๊ะ ทำให้กัสเงยหน้าขึ้นสบตากับณัฐพลที่ยิ้มให้เล็กน้อย

         “พอดีเลยพลว่าจะไปหาหนังสือเหมือนกัน งั้นไปพร้อมกันเลยไหม จะได้มีเพื่อน”

         กัสยิ้มหวาน “ดีเลย ไปพร้อมกันจะได้ช่วยกันดูข้อมูลด้วย”

         “สองคนนั้นน่ะ ดูท่าทางแล้วจะไม่ยอมกันง่าย ๆ นะ แต่ก็ดูเหมาะสมกันดียังไงก็ไม่รู้” กัสพูดพลางเหลือบมองไปที่ปรายฟ้ากับภาคภูมิที่ยังคงวุ่นวายอยู่กับป้ายรณรงค์

         ณัฐพลยิ้มตาม “นั่นน่ะสิ คงเป็นคู่ที่หาความสงบได้ยาก ถ้ารักกันคงบันเทิงแน่นอน” เขาพูดพลางหัวเราะเบา ๆ แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่รอยยิ้มของกัสที่กำลังมองปรายฟ้าอย่างอ่อนโยนและเขาไม่รู้เลยว่ากัสก็แอบมองเขากลับเหมือนกัน      

ณัฐพลกับกัสเดินออกมาจากห้องประชุม ณัฐพลกับกัสเดินคุยกันไปตลอดทาง บรรยากาศในห้องสมุดเงียบสงบ กัสเริ่มค้นหาหนังสือเกี่ยวกับการรณรงค์สิ่งแวดล้อม ส่วนณัฐพลก็เริ่มค้นหาเรื่องต้นไม้ 

กัสเผลอทำหนังสือร่วงลงมา ทั้งสองรีบคว้าหนังสือพร้อมกันทำให้มือสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"ระวังหน่อยสิกัส" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน "ไม่เป็นไรนะ" 

"ไม่เป็นไร ขอบใจนะพล" กัสตอบ ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมา

ทั้งสองเลือกที่นั่งข้างหน้าต่าง ณัฐพลตั้งใจอ่านหนังสือที่ค้นมาอย่างขะมักเขม้น กัสแอบเหลือบมองเขาเป็นระยะ เธอมองใบหน้าที่จริงจังกับงานของเขาอย่างตั้งใจ และแอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ณัฐพลเองก็รู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นมาพอดีและสบตากับกัสที่กำลังมองเขาอยู่

"มีอะไรรึเปล่ากัส" ณัฐพลถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

"เปล่า ไม่มีอะไร แค่มองไปเรื่อย" กัสตอบด้วยท่าทีที่เขินอายเล็กน้อย

ณัฐพลยิ้ม "งั้นตั้งใจอ่านเถอะ" เขาหันกลับไปอ่านหนังสือของเขา แต่เขาก็แอบเหลือบมองเธอกลับเช่นกัน เขาเห็นเธอยิ้มออกมาอย่างสดใสขณะอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววอบอุ่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

              บ่ายวันนั้นปรายฟ้ากำลังช่วยเพื่อน ๆ จัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เธอหัวเราะร่าเริงเมื่อกัสทำกาวหกใส่เสื้อ ณัฐพล เข้ามาช่วยจัดเรียงขวดพลาสติกอย่างขะมักเขม้น เขาเหลือบมองกัสเป็นระยะ ๆ

เมื่อกัสเผลอทำของหล่น เขาก็รีบก้มลงเก็บให้แทบจะพร้อมกัน มือของทั้งคู่เผลอแตะกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ณัฐพลรีบชักมือกลับเล็กน้อย ใบหน้ามีรอยยิ้มเขิน ๆ

            “ขอบใจนะ” กัสบอกกับณัฐพล

            “ไม่เป็นไร ทีหลังระวังหน่อยสิ” ณัฐพลพูดแล้วทั้งคู่ก็กลับไปจัดของต่อในความเงียบ แต่แววตาที่แอบชำเลืองมองกันเป็นระยะๆ ก็บ่งบอกว่าความรู้สึกดี ๆ เล็ก ๆ กำลังเติบโตขึ้นระหว่างพวกเขา

บ่ายวันนั้นปรายฟ้ากำลังช่วยเพื่อนๆ จัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เธอหัวเราะร่าเริงเมื่อกัสทำกาวหกใส่เสื้อ ณัฐพลเข้ามาช่วยจัดเรียงขวดพลาสติกอย่างขะมักเขม้น เขาเหลือบมองกัสเป็นระยะๆ

เมื่อกัสเผลอทำของหล่น เขาก็รีบก้มลงเก็บให้แทบจะพร้อมกัน ทำให้ใบหน้าเกือบจะชนกันแล้วมือก็จับกันแทนที่จะจับสิ่งของ ณัฐพลรีบชักมือกลับเล็กน้อย ก่อนจะเก็บของให้กับกัส ใบหน้ามีรอยยิ้มเขินๆ

"ขอบใจนะ" กัสบอกกับณัฐพล

"ไม่เป็นไร ทีหลังระวังหน่อยสิ" ณัฐพลพูดแล้วทั้งคู่ก็กลับไปจัดของต่อในความเงียบ แต่แววตาที่แอบชำเลืองมองกันเป็นระยะๆ ก็บ่งบอกว่าความรู้สึกดีๆ เล็กๆ กำลังเติบโตขึ้นระหว่างพวกเขา

ภาคภูมิที่กำลังเดินสำรวจระบบน้ำหยดอัตโนมัติอยู่ไม่ไกล เผลอหันไปมองกลุ่มของปรายฟ้า เขาเห็นเธอหัวเราะอย่างสดใส ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข เขายืนมองอยู่นานกว่าที่คิด แววตาที่เคยนิ่งเรียบกลับอ่อนโยนลงเล็กน้อย คล้ายแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ละลายน้ำแข็งในใจ

เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอไม่ได้แย่อย่างที่คิดจริงๆ เธอมักจะนำพาพลังงานบางอย่างที่สดใสมาให้เสมอ ทำให้เขายิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

ส่วนปรายฟ้าขณะกำลังก้มลงเก็บเศษผ้าสี ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นมาพอดีและเห็นภาคภูมิยืนมองอยู่ไกลๆ แผ่นหลังของเขาดูตั้งใจกับการทำงาน เธอมองตามการเคลื่อนไหวของเขาที่ดูจริงจังและมุ่งมั่น และแอบรู้สึกว่าเขาดูดีในแบบของเขาเอง มุมก้มหน้าก้มตาทำงานนั้นดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด

ปรายฟ้าเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะรีบหันกลับไปสนใจงานตรงหน้า เมื่อรู้ตัวว่าภาคภูมิเองก็หันมามองทางเธอ

แม้จะยังคงมีความแตกต่างกัน ทว่าในใจของทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าก็เริ่มมีมุมเล็กๆ ที่เก็บภาพของอีกฝ่ายเอาไว้ และค่อยๆ มองเห็นอีกฝ่ายในมุมที่อ่อนโยนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว