เมาก็เอา

นิ้วยาวของเรยาเกี่ยวขอบกางเกงผ้านุ่มลื่นสีขาวลงพ้นเนินสะโพกดึงลงจนร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นทำให้ท่อนล่างคุณตำรวจไร้เครื่องป้องกัน

“ตัวเองชอบตอนเค้าติดสัตว์ไง” ปากได้รูปที่ชอบพ่นคำลามกทำเอาเจ้าของงบ้านนมันเขี้ยวอย่างหนัก

มือข้างหนึ่งของคุณตำรวจบีบกรามเจ้าหมาตัวโตแน่นแตเจ้าตัวดีกลับเอียงหน้ามาเลียหลังมือขาวสว่างเอาอกเอาใจ สองมือที่กอบกุมก้อนสะโพกแน่นสอดลึกลงไปในร่องหลืบคับแคบ รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสารวัตรหนุ่มยิ่งทำให้หมาอย่างเรย์ได้ใจหันหน้ามองเนื้อแท่งขาวราวกับบไส้กรอกอวบอิ่มสิ่งกลิ่นหอมหวน เกร็งข้อมือโอบอุ้มก้อนเนื้อแน่นยกขึ้นน้อยๆ ร่างสูงของสารวัตรต้องเขย่งปลายเท้า

เจ้าหมาเด็กไม่รู้สำนึกว่าทำความผิดยังคงนัวเนียของโปรดไม่หยุดหย่อนหน้าหล่อๆ มุดกลางหว่างขาคนพี่แหงนหน้าเสยปลายลิ้นลากผ่านถุงเนื้อนุ่มนิ่มปาดเลียลำร้อนขาวเนียนยิ่งกว่าผิวเด็กอ่อน แท่งเนื้อที่มักจะมีปฏิกริยากับสัมผัสของหมาบ้าอย่างเรย์เสมอ

มือสองข้างของสารวัตรคีรติต้องประคองบ่ากว้างเอาไว้เมื่อถูกช้อนสะโพกขึ้นจนไม่สามารถเหยียบพื้นได้ ขาสองข้างกางออกกว้างจนแทบจะขี่คอคนเมา

“อืมมม~”

คุณตำรวจส่งเสียงครางแผ่วทุกครั้งที่เกลียวลิ้นเกี่ยวท่อนเนื้อชชันแท่งขาวถูกขยี้ให้แฉะชุ่มก่อนจะถูกกลืนลงไปทั้งอันด้วยริมมฝีปากหยักได้รูปด้านล่าง

คีรติมมองของสงวนถูกกลืนอยู่เบื้องล่างของรักถูกดูดดึงโอบรัดด้วยความชื้นผงกหัวเข้าออกกลืนลึกสุดลำหยอกล้อส่วนหัวด้วยปลายลิ้นตวัดรัวดูดแรงจนร่างสะท้าน สายตาคคาดโทษหรี่ลงมองใบหน้าเคลิบเคลิ้มกระหายหิว

เจ้าหมาดื้อดูดแท่งเนื้อฟัดแรงจนร่างขาวขึ้นสีแดงเรื่อเกร็งไปหมดจนต้องเอ่ยปากห้าม“ร เรย์ ปล่อย ปล่อยฉันลงก่อน”

“โกรธเค้าเหรอทำไมจับเค้าแช่น้ำตั้งนานแถมยังเอาหนังยางรัดแกงมารัดจู๋เค้า ถ้ามันใช้การไม่ได้เตงจะใช้อะไรจ๊ะที่รัก”

สารวัตรคีรติก้มมองของแข็งชูชันที่ถูกทำโทษใต้ชั้นในมันไม่เคยสลดแถมยังพร้อมรบแม้เจ้าของมันจะเมาจนหัวทิ่ม..เป็นอวัยวะอย่างเดียวที่แข็งได้ตลอดเวลาจริงๆ

“ทะลึ่ง”

เรยาลุกขึ้นจากอ่างน้ำโผเข้ากอดร่างคนพี่หัวเราะ หึ หึ ข้างหูดูเหมือนปีศาจร้ายจะออกจากร่างนนางฟ้าไปแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นคีรติในรูปแบบไหนก็ไม่เคยรู้สึกต้องการน้อยลง

“ก็จริงใครจะกล้าเถียงเตง” เรยาซบหน้ามุดซอกคอหอมกรุ่นครางหงิงเสียงยืดยานแต่พาร่างเซไปเซมาดันเจ้าของถอยหลังเรื่อยๆ

“ทำไมต้องกินเหล้าให้เมาขนาดนี้ด้วย”

“ก็เตงไม่อยู่… เค้าเหงานี่นา” เรยาเอ่ยเสียงอ้อแอ้ ดวงตาแดงก่ำเข้าสู่โหมดลิ้นเปลี้ยทั้งที่พึ่งไปงัดกับแท่งเนื้ออันนุ่มของสารวัตรมาแทบแตก

“ถ้าเมาแล้วเผลอไปมีอะไรกับคนอื่นจะทำยังไง”

“ไม่มี! ไม่มีแน่นอน…” ร่างหนายืนยันหน้าตั้งเสียงแข็งขยับเข้ามาสูดดมตรงซอกคอแล้วหลับตาพริ้ม

“เค้าติดกลิ่นเดิม…กลิ่นนี้ ติดกลิ่นนี้… อืมม”

“ไม่ให้เลีย ไม่ต้องมาดมด้วย” คีรติยันหน้าหนาด้านลามกออกแต่ก็ไม่ออก

“ทำไมอ้ะ” เรยาหรี่ตาเหมือนเด็กโดนดุ

“โรมบอกว่าที่เมาได้ขนาดนี้เพราะมีเจ๊เลี้ยง”

“ห๊าา!?” เรยาสะดุ้ง หันขวับตาเบิกโพลง

“แลกกับยอมให้เจ๊คนนั้นจับ…” นิ้วชี้ลากลงไปที่เป้ากางเกง

“…ห่ะ!? เตง จะบ้าเหรอ เค้าเนี่ยนะจะให้คนอื่นจับกระบอกไฟฉายเพราะอยากดื่มเหล้าฟรี ไม่มีทาง ไม่มี๊!” เรยาโวยลั่น รีบเอามือปิดเป้าตัวเอง

“ก็โรมเป็นคนบอกเอง”

“เตงเชื่อมันมากกว่าผัวเหรอ” เรยาทำเสียงสั่น น้อยใจ “เห็นเขาจนแบบนี้ เขาก็มีปัญญาเลี้ยงเหล้าเพื่อนได้นะ บอกเลยว่า ค่าเหล้าทั้งหมดเค้าเป็นคนจ่าย เป็นคนเลี้ยงเพื่อนด้วย”

“เงินที่ไหนทุกวันนี้ยังขอเงินซื้อไก่อยู่เลย”

“ก็เงิน…ขายไอเทมในเกมส์…คับ” เรยาหลบสายตา พึมพำอ้อมแอ้ม

“หลบตาทำไม”

“จริง ๆ นะ เค้าไม่เคยเอาตัวแลกของอะไรแบบนั้น เค้าไม่ได้ขายตัวนะ” เสียงแผ่วแสร้งเศร้าโศกสุดขีด

“ร่างกายเค้าเป็นของเตงคนเดียว…แต่เตงเชื่อคนอื่นมากกว่า ไม่เคยถามเค้าเลยสักคำ…งอนแล้วนะ”

“เมามากใช่ไหม?”

“เตงเมาเพราะไปกินกับคนอื่น เค้ายังไม่เคยทำโทษเลย” เรยาเอียงหน้า เสียงสั่น ๆ เหมือนจะร้องไห้

“ร้องไห้เหรอ”

“เค้าเมาไง… ง่วงแล้ว… เหม็นเหล้าด้วย… จะไปนอนบนโซฟา เตงนอนในห้องไปเลย”

“นี่”

ตุ้บบ! พรึ้บบ! เรย์ทิ้งตัวลงบนโซฟาไม่สนใจเสียงเรียกแม้จะอ่อนลงหรือนุ่มนวลเพียงใด