LOGINShare
ปลอมตัวมาแบลคเมล
Last Updated:
2025-11-24 21:47:21วันเสาร์บ้านผู้หมวดอุดมศักดิ์
แกร่ก… แต๊กกกกๆๆๆๆๆๆ … “ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ระวังหลังไง!” เสียงตะโกนปนหัวเราะดังออกมาจากห้องโถง เสียงเมาส์กดคลิกตามจังหวะเกมก้องสะท้อนผนัง ตัวละครกระโดดเล็กน้อย หมุนตัวหลบการโจมตีในเกม เสียงปัง ๆ ๆ ดังตามจังหวะมือเขย่าเมาส์ “หนวกหู!! เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกมส์สักที” หมวดอุดมศักดิ์พ่นลมหายใจตวาดลั่นบ้าน “แป๊บนึงกำลังจะชนะแล้ว” ปีรามิดทำเสียงยียวนเออออแต่ไม่ขยับเขยื้อนจากหน้าจอ “หยุดเล่นเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไป “มีเมลล์ส่งเข้ามาหาคุณด้วยล่ะ ผมปลดล็อคดู เขาบอกว่าอะไรน้าฟินแลนด์สามวันเวลาสามนาฬิกา…เหมือนรหัสลับปฏิบัติการในเกมส์เลย” ร่างผอมบางลอยหน้าลอยตาเล่นเกมส์ต่อสู้เสียงดังแล้วหัวเราะไปพร้อมกัน ตึก ตึก ตึก หมั่บบ!! หมวดอุดมศักดิ์เอื้อมมือมาบีบแก้มขาวให้หันหน้ามาสบตาแรงๆ “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับของของฉัน…อยากตายเหรอไง!” เสียงแข็งกร้าวเย็นชาเค้นต่ำกดดันคนตัวเล็กไม่ต่างจากราชสีกับลูกแมว ดวงตากลมใต้ผมหน้าม้าต้องแสงวาวชั่วครู่แม้จะถูกบีบจนเจ็บกรามแต่เลือดนักสู้ก็ไม่ยอมง่ายๆ “ถ้าผมตาย ข้อมูลของคุณกับคนในความลับและเรื่องเงินที่หายไปมันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปน่ะซี~” คนตัวเล็กยักคิ้วท้า “แก…เป็นใครกันแน่” หมวดอุดมศักดิ์ขมวดคิ้วมุ่นผลักหัวเล็กลงกับพื้นวาดขาขึ้นคร่อมทับ สายตาเฉียบคมจับจ้องร่างใต้อาณัติเส้นผมฟูนุ่มเปิดเปลือยโครงหน้าเนียนใส่ใบหน้าบิดเบ้จากแรงกดทับแต่ไม่มีเสียงร้องเจ็บปวดออกมาให้ได้ยิน “เป็น…คนบ้าไงครับ” ปีรามิดเงยหน้าสบตาคมเข้มขึงขังท่าทางโกรธจัด ปึ้กกก!! มือหนาสะบัดออกจากใบหน้าเนียนจนหน้าเล็กหันไปตามแรง ร่างสูงลุกขึ้นจากการกดทับร่างบางข่มอารมณ์โกรธแล้วเดินหันหลังกลับเข้าห้องนอนไป “แรงควายชะมัด” มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มป้อยๆ … (ผับใต้ดินขอมดำดิน) “อ้าว ไอ้มิดมาแล้วเหรอ” แวซายทักคนตัวเล็ก “มึงได้กับไอ้หมวดขี้โกงนั่นหรือยัง?” เสียงหัวเราะเจือปนคำถามของโรมทักคนหน้าบูดบึ้งที่เดินเข้ามาในผับลับของแก๊ง ทำหน้าเบื่อหน่ายเสียงเนือยยานคางไม่แรปใส่อย่างเคย “ยัง” “อ้าว~ ว่าไงเมียตำรวจมาแล้วเหรอ?” เรยาแซวต่อไม่ละเว้น คนตัวเล็กหัวฟูเหมือนสายไหมหันขวับจนผมสะบัดด่ากลับทันที “ยัง…ไอ้สัด!” “อะไรวะ นึกว่าได้กันแล้วซะอีก” “นั่นดิ ไม่ไวไฟเหมือนไอ้เรย์เลย” ปีรามิดสวนกลับทันควัน “กูเพิ่งอยู่กับมันไม่ถึงเดือน!” เพื่อนหัวเราะพรืดพร้อมกัน “กับไอ้เรย์พวกกูไม่คิดจะมีใครเอามันด้วยซ้ำ แต่กับมึงนี่สิ…มันคือภารกิจเพื่อชาติ! ตูดนี้เพื่อเธอ!” ปีรามิดแยกเขี้ยวโวยลั่น “ไม่ต้องมาคาดหวังกับตูดกู! ถ้ามึงอยากโดนทะลวงดากนักก็ไปเอากับมันเองสิวะ! ให้กูเป็นคนบ้ากูก็เป็นให้ แล้วจะมาให้กูเสียตูดอีก ไอ้พวกเพื่อนเลว ใจร้ายไปแล้วนะ!” “อุ๊ย~พี่เรยา มาดูลูกพี่ลูกน้องมึงดิ มันงอนสะบัดตูดหนีไปเล่นเกมส์แล้วนู่น” “มิดจี้จ๋า~” “ไปไกล ๆ ตีนกูเลย ไอ้เรย์!” คนตัวบางหันขวับตาเขียวปั๊ดใส่เรย์ที่เดินยิ้มเข้าหายื่นมือถือมาบังจอเกมส์ “รถบิ๊กไบค์ที่หนูอยากได้คันนี้ใช่ปะจ๊ะ?” “เห้ย! มึงซื้อมาแล้วเหรอ!?” ปีรามิดอุทาน “อยากได้ก็เอาไปดิ” เรยายักคิ้วยิ้มแป้น “มึงไปรับจ๊อบขายตัวมาเหรอ เอาตังไหนไปซื้อแล้วถ้าแม่กูรู้ล่ะ?” ปีรามิดยัง “ปากมึงนี่นะ กูก็มีคริปโตนะอุตส่าขายเหรียญมาซื้อมอไซค์ที่หนูอยากได้ กราบแทบอกพี่สิจ้ะ~” “ปกติมึงก็เหี้ยแหละ แต่วันนี้มึงเป็นคนเหี้ยที่ดูดีนะเรยา~” ปีรามิดมองรถในมือถือตาเป็นประกาย สีฟ้าขาวยี่ห้อฉลามพิฆาต ตัวใหญ่เท่ดุ เหมาสมกับคนแมนๆ ที่สุด “ถ้าน้าเปรมถามก็บอกว่ากูฝากไว้ก็จบ แต่ถ้าบอกว่าไอ้เตี้ยขาสั้นอย่างมึงซื้อ ใครมันจะเชื่อ?” “ไอ้พี่เรย์!” เรยายกมือทำท่าจะบีบแก้มอีกฝ่าย “โอ๋เอ๋น้า แขนขาลีบ ๆ หัวฟู ๆ แบบนี้ขี่บิ๊กไบค์เหมือนตัวตุ่นดี น่าร๊าก~ “ “หุบปากที่โคตรกวนตีนของมึงซะ!” ปีรามิดสะบัดหน้าใส่แต่คว้าโทรศัพท์ไปดูรถคันโตที่ชื่นชอบนักหนา “แต่มันขับได้เหรอวะ? พ่อมันห้ามไม่ใช่เหรอ” วงแขนที่กอดอกแน่นสั่นเล็กน้อย เพื่อนๆ มองหน้ากันเลิ่กลั่กบรรยากาศในฐานลับเริ่มตึงเครียด “ของขึ้นอีกละ…แม่งเดือดทุกที” ความเงียบกดทับไปชั่วครู่ ก่อนจะถูกเบี่ยงประเด็น เพื่อนอีกคนหัวเราะหึ “สมกับเป็นน้องเล็กของกลุ่มจริง ๆ ไม่น่าจะเป็นผัวใครได้หรอกมึงน่ะยอมๆ ไอ้หมวดอุดมนั่นไปเถอะถ้ามึงท้องจะได้เอาลูกไปต่อรองกับมันไง” โรมเสนอ ผั่วะ!! “มึงก็พูดไปเรื่อย” เรย์โบกหัวเพื่อนสนิทฉาดใหญ่ “มันต้องแตกในถึงจะมีลูกมึงเรียนมาปะเนี่ย ควาย” แวซายสมคบคิดอย่างผู้รู้ ผั่วะ!! ผั่วะ!!! เรย์ฟาดคนส้นตื้นไปอีกสองฉาด ปีรามิดยกนิ้วกลางให้สองเพื่อนซี้แล้วเล่นเกมส์ต่อ “แดกเหล้ากัน” “มึงก็อีกคน ชีวิตนี้ไม่คิดจะทำอะไรเลยเหรอ นอกจากแดกเหล้า เด้าเมีย เล่นเกม…เกิดมาทำเชี่ยไร” ปีรามิดบ่นรัวๆ สไตล์แรปเปอร์ “โอ๊ย~ไอ้จิ๋วมันกัดกู เจ็บจังเลอ~ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เรยาหัวเราะหันไปโบกมือเรียกเพื่อน “เฮ้ย พวกมึง จับมันขึงพืดดิ ต้องสั่งสอนให้หายงอนหน่อยแล้วว่ะ” เสียงเก้าอี้ขยับกราว เพื่อน ๆ หัวเราะเฮฮา วิ่งเข้ามาล้อม ปีรามิดถอยหลังจนหลังชนจอทีวีชี้หน้าห้าม “เฮ้ย! ๆ พวกมึงจะทำอะไร อย่านะโว้ย ออกไป๊!” มือหลายคู่เอื้อมมาคว้าแขน ขา เสียงหัวเราะดังสนั่น “ไอ้พวกลามกจกเปรต! อย่าแก้กางเกงกูววว!” เสียงตะโกนของปีรามิดดังแข่งกับเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ห้องใต้ดินที่อึมครึมยังมีมิตรภาพยาวนานของคนกลุ่มหนึ่งอยู่ แม้นจะเป็นลูกของคนที่ไม่มีใครอยากคบหาแต่ทั้งสี่ก็อยู่กันมาได้เพราะมีกันและกัน
Latest chapter
วุ่นนักรักของเรยา เมาก็เอา
นิ้วยาวของเรยาเกี่ยวขอบกางเกงผ้านุ่มลื่นสีขาวลงพ้นเนินสะโพกดึงลงจนร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นทำให้ท่อนล่างคุณตำรวจไร้เครื่องป้องกัน“ตัวเองชอบตอนเค้าติดสัตว์ไง” ปากได้รูปที่ชอบพ่นคำลามกทำเอาเจ้าของงบ้านนมันเขี้ยวอย่างหนักมือข้างหนึ่งของคุณตำรวจบีบกรามเจ้าหมาตัวโตแน่นแตเจ้าตัวดีกลับเอียงหน้ามาเลียหลังมือขาวสว่างเอาอกเอาใจ สองมือที่กอบกุมก้อนสะโพกแน่นสอดลึกลงไปในร่องหลืบคับแคบ รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสารวัตรหนุ่มยิ่งทำให้หมาอย่างเรย์ได้ใจหันหน้ามองเนื้อแท่งขาวราวกับบไส้กรอกอวบอิ่มสิ่งกลิ่นหอมหวน เกร็งข้อมือโอบอุ้มก้อนเนื้อแน่นยกขึ้นน้อยๆ ร่างสูงของสารวัตรต้องเขย่งปลายเท้าเจ้าหมาเด็กไม่รู้สำนึกว่าทำความผิดยังคงนัวเนียของโปรดไม่หยุดหย่อนหน้าหล่อๆ มุดกลางหว่างขาคนพี่แหงนหน้าเสยปลายลิ้นลากผ่านถุงเนื้อนุ่มนิ่มปาดเลียลำร้อนขาวเนียนยิ่งกว่าผิวเด็กอ่อน แท่งเนื้อที่มักจะมีปฏิกริยากับสัมผัสของหมาบ้าอย่างเรย์เสมอมือสองข้างของสารวัตรคีรติต้องประคองบ่ากว้างเอาไว้เมื่อถูกช้อนสะโพกขึ้นจนไม่สามารถเหยียบพื้นได้ ขาสองข้างกางออกกว้างจนแทบจะขี่คอคนเมา“อืมมม~”คุณตำรวจส่งเสียงครางแผ่วทุกครั้งที่เก
วุ่นนักรักของเรยา หมามันดื้อ
เวลาต่อมาสภาพห้องใต้ดินเละเทะเศษขนมเกลื่อนกราดกระป๋องเบียร์ขวดน้ำอัดลมและน้ำเปล่าเป็นกอง ทั้งหมดมึนเมาตามๆ กันแค่นั่งยังเซ เสียงพูดคุยยืดยานฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง“มึงจะกลัวอะไรเราสี่คนเป็นส.ส นะมิดจี้มึงเองก็บอกว่ามันไม่กล้าทำอะไร” แวซายพูดพลางโยนถุงขนมบนโต๊ะให้น้องเล็กปีรามิดตะครุบกอบโกยเอามากอดไว้ไม่แบ่งใคร “ถ้ามันต้องทำขึ้นมาล่ะแล้วพวกมึงจะมีปัญญาคลอดลูกไปคืนแม่กูหรือไง!?” เสียงขึ้นสูงอย่างกับจะกัดใครสักคน“มึงนี่หงุดหงิดง่ายชะมัดตอนโมโหเสียงก็ยิ่งแหบเหมือนอะไรก็ไม่รู้ แกว๊กๆๆๆๆ” โรมหัวเราะ“ทำไมไม่เอาอย่างลูกพี่ลูกน้องมึงบ้างวะ เอาสมองมาไว้ที่จู๋ไม่ต้องคิดห่าอะไร เด้าอย่างเดียวไม่เครียดก็เด้า หิวก็เด้า อิ่มก็เด้า เลี้ยงง่ายสัด”“เออจริง มึงน่าจะแดกน้ำอสุจิแทนข้าวไปเลยนะ” อีกคนเสริม“ชมกูอยู่ปะวะ จะได้เขินถูก” เรยายกคิ้ว ยิ้มกวนปีรามิดกอดอก หัวเราะหึ ๆ เพราะอารมณ์เย็นลง“สมองอยู่ที่จู๋จริง ๆ”“ทำไมพ่อแม่พวกเราถึงมาเป็นนักการเมืองวะ” เรย์ยกขวดเหล้า ขยับปากยิ้มจาง ๆ “แดกบ้านแดกเมืองแล้วมันเท่ดีมั้งแล้วมาตอแหลว่ารักประเทศ ““จริง…” เสียงแวซายรับคำเบา ๆ“อย่าทำตัวน่าเบื่อ
วุ่นนักรักของเรยา ปลอมตัวมาแบลคเมล
วันเสาร์บ้านผู้หมวดอุดมศักดิ์แกร่ก…แต๊กกกกๆๆๆๆๆๆ …“ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ระวังหลังไง!”เสียงตะโกนปนหัวเราะดังออกมาจากห้องโถง เสียงเมาส์กดคลิกตามจังหวะเกมก้องสะท้อนผนัง ตัวละครกระโดดเล็กน้อย หมุนตัวหลบการโจมตีในเกม เสียงปัง ๆ ๆ ดังตามจังหวะมือเขย่าเมาส์“หนวกหู!! เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกมส์สักที” หมวดอุดมศักดิ์พ่นลมหายใจตวาดลั่นบ้าน“แป๊บนึงกำลังจะชนะแล้ว” ปีรามิดทำเสียงยียวนเออออแต่ไม่ขยับเขยื้อนจากหน้าจอ“หยุดเล่นเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไป“มีเมลล์ส่งเข้ามาหาคุณด้วยล่ะ ผมปลดล็อคดู เขาบอกว่าอะไรน้าฟินแลนด์สามวันเวลาสามนาฬิกา…เหมือนรหัสลับปฏิบัติการในเกมส์เลย” ร่างผอมบางลอยหน้าลอยตาเล่นเกมส์ต่อสู้เสียงดังแล้วหัวเราะไปพร้อมกันตึก ตึก ตึกหมั่บบ!!หมวดอุดมศักดิ์เอื้อมมือมาบีบแก้มขาวให้หันหน้ามาสบตาแรงๆ “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับของของฉัน…อยากตายเหรอไง!” เสียงแข็งกร้าวเย็นชาเค้นต่ำกดดันคนตัวเล็กไม่ต่างจากราชสีกับลูกแมวดวงตากลมใต้ผมหน้าม้าต้องแสงวาวชั่วครู่แม้จะถูกบีบจนเจ็บกรามแต่เลือดนักสู้ก็ไม่ยอมง่ายๆ “ถ้าผมตาย ข้อมูลของคุณกับคนในความลับแ
วุ่นนักรักของเรยา แผนรั่วๆ ยั่วให้เย่
เวลาต่อมา“พี่ค้าบ…”ปีรามิดยืนอยู่ในห้องกรง มือเล็กจับซี่เหล็กเขย่าไปมาเหมือนหมาถูกขัง“พี่จ๋า…”เสียงอ้อนกระท่อนกระแท่นโบกมือไปมาขอความเห็นยกปลายเท้ากระโดดโหย๋งเหย๋งอยู่ไม่สุข’ พี่ตำรวจปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่กินแล้ว ผมไปขอคนอื่นก็ได้ ทำไมต้องจับมาขังแบบนี้ด้วย’ ปากบางกัดสั่นแต่กัดฟันกรอด มือเล็กกระตุกกรงเหล็กแรงๆ แม่ว่ามันจะไม่สะทกสะท้านสักนิดเรยาหัวเราะในห้องควบคุม เสียงแหบพร่า “ไอ้เหี้ย… โดนจับขังแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”’ ไอ้ตำรวจนี่มันจิตใจอำมหิตชะมัด แค่คนตัวเล็กมาขอเงินกินข้าวก็จับเข้าคุกเฉยเลย’ เพื่อนอีกคนขมวดคิ้วบ่นไปเรื่อยเปื่อย’ กูว่าแล้ว ไม่มีใครใจดีขี้สงสารเท่าเมียกูอีกแล้ว’ เรยากอดอกอวดสรรพคุณคนรักที่เป็นตำรวจเหมือนกันเสียงหัวเราะพรืดดังลั่นรถด้วยความหมั่นไส้อีกครั้ง’ เลิกอวดเมียก่อนได้ไหมไอ้เรย์ ถ้าไม่อยากถูกตีนเล็กๆ ของไอ้มิดนาบหน้าก็รีบส่งคนไปประกันตัวมันเร็ว’ โรมเสนอ ปกระดิกตัวไปมา มือเล็กกวาดไปตามเหล็กกรง หางตากระพริบตาตื่น ๆร่างตัวกระแทกเบา ๆ กับพื้นห้อง ขาเต้นตุบ ๆ ไม่ได้หยุดนิ่ง’ ก็ด้ะ… รอแป๊บ ทำบัตรปลอมให้มันอยู่ ท่าทางจะเล่นด้วยยาก’ เสียงเรย์แผ่ว หรี่ตามองเพื่อน ๆ ร
วุ่นนักรักของเรยา ปลอมตัว
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของหมวดอุดมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา ทั้งคู่ก้มลงมองพร้อมกัน“คนที่พูดถึง…โพสต์ชื่อใครบางคนออกมาแล้วครับ” อุดมกดขยายหน้าจอ ดวงตาเบิกขึ้นนิดหนึ่ง “ส.ส. พรรคสยามรวมใจ…คนใหม่” คิ้วเข้มของคีรติขมวดเข้าหากันทันที “เอ๊ะ พรรคนี้มันมี ส.ส. คนใหม่แล้วเหรอ”อุดมรีบเลื่อนหน้าจอพลางเอ่ยเสียงตื่น “เดือนหน้า…จะมีการรับตำแหน่งของ ส.ส. พรรคสยามรวมใจ คนใหม่…ทั้งหมดสี่คน”“โอ๊ะ…คุณรู้ได้ยังไงครับสารวัตร”คีรติพ่นลมหายใจออกช้า ๆ คล้ายเก็บความกังวลไม่อยู่ “ผลการโหวตของข่าววงในมันออกมาแล้ว” อุดมเม้มปากแน่น“เอ๋…แต่ไม่มีข่าวหน้าพวกเขาออกมาเลยนี่ครับ”“เห็นว่าจะได้เห็นพร้อมกันวันเปิดตัว” คีรติว่าชัดถ้อยชัดคำ เสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “นโยบายใหม่ที่ไม่ให้เปิดเผยใบหน้าก่อนรับตำแหน่ง…เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แต่ก็มีคำสั่งนั้นออกมาแล้ว”หมวดอุดมชะงัก สายตาสั่นเล็กน้อย “แปลกชะมัด…เลือกแค่จากชื่อ ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดาร์คเว็บนี่เลย ตั้งกฎในประเทศให้ดูไม่โปร่งใสไปหมด…อีกหน่อยก็คงเป็นคอมมิวนิสต์ชัด ๆ”ความเงียบกดทับลงมาอีกครั้ง ทั้งคู่สบตากัน รู้ทันทีว่าการเชื่อมโยงเริ่มปรากฏให้เห็นอย่างน่าขนลุกสารว
วุ่นนักรักของเรยา เพื่อนรักของเรยา
เสียงนาฬิกาในห้องทำเดินเป็นจังหวะขณะที่สารวัตรคีรติเอนหลังในเก้าอี้ ดวงตาเรียวเหม่อลอยไปที่ไกลแสนไกล เป็นอยู่อย่างนั้นมาหลายวันแล้วนับตั้งแต่วันที่เรยาหายไปเจ้าเด็กนั่นหายไปไม่ติดต่อกลับมา ไม่รู้ทำไมถึงหายไปทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าน้อยใจแต่ทำไมถึงออกไป…“สารวัตรคีรติวันนี้เลิกงานไปดื่มกันมั้ย?”“…”“สารวัตรครับ…”ใบหน้าเรียบเฉยเหม่อมองนอกหน้าต่างไม่ไหวติงบ่งบอกว่าไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายเรียก หมวดอุดมหน้าดุจึงเร่งเสียงดังขึ้น“สารวัตรคีรติ!”“ครับ? …หมวดอุดมมีอะไรหรือเปล่า?”“พักนี้คุณดูเหม่อ ๆ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”เสียงทุ้มถามขึ้นท่ามกลางห้องทำงานที่มีเพียงไฟสลัว คีรติเงยหน้าขึ้นทันที แต่รีบปฏิเสธ“เปล่าครับ… คุณว่าไงนะ เรื่องเงิน?” น้ำเสียงพยายามราบเรียบ แต่แววตาไหววูบ“ผมได้เบาะแสจากที่หนึ่งมา” ผู้หมวดหนุ่มเอ่ยพลางกอดอก สีหน้าเคร่งเครียด“ครับ? เบาะแสอะไร? ที่ไหนครับ” คีรติขมวดคิ้ว มือที่ถือปากกาเผลอหยุดเขียนทันที“ต้องออกตัวก่อนนะ ว่าที่ผมเป็นสมาชิกดาร์คเว็บ…มันก็เพราะเราอยู่หน่วยปราบปรามพิเศษ ต้องหาข้อมูลจากเว็บพวกนี้” อุดมเอ่ยหนักแน่นจริงจัง“ครับ”“ในดาร์คเ
You may also like
พี่เขยครับผมรับไม่ไหว
กาสะลอง6.2K views(จบ)ผมอยากเป็นคุณชายไม่อยากเป็นแค่เด็กเลี้ยง (Mpreg, Yaoi)
LADY-ZOMBIE748 viewsVillain with the blue flowers คุณนางร้ายกับดอกไม้สีน้ำเงิน
Piyachat969 viewsThe bonding wings เสน่หาพันธะปีศาจ (Mpreg)
Glita1.9K viewsสามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2)
ฮาจิฮาจิ697 viewsเกิดใหม่เป็นอัลฟ่าป้ายแดง
jalix-ren 283 viewsข้ามภพมารักเธอ
สาวน้อย.ช่างฝัน922 viewsหมอกพรางรัก (Missing Love)
ณคีรีิน987 views
