หมามันดื้อ

เวลาต่อมา

สภาพห้องใต้ดินเละเทะเศษขนมเกลื่อนกราดกระป๋องเบียร์ขวดน้ำอัดลมและน้ำเปล่าเป็นกอง ทั้งหมดมึนเมาตามๆ กันแค่นั่งยังเซ เสียงพูดคุยยืดยานฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง

“มึงจะกลัวอะไรเราสี่คนเป็นส.ส นะมิดจี้มึงเองก็บอกว่ามันไม่กล้าทำอะไร” แวซายพูดพลางโยนถุงขนมบนโต๊ะให้น้องเล็ก

ปีรามิดตะครุบกอบโกยเอามากอดไว้ไม่แบ่งใคร “ถ้ามันต้องทำขึ้นมาล่ะแล้วพวกมึงจะมีปัญญาคลอดลูกไปคืนแม่กูหรือไง!?” เสียงขึ้นสูงอย่างกับจะกัดใครสักคน

“มึงนี่หงุดหงิดง่ายชะมัดตอนโมโหเสียงก็ยิ่งแหบเหมือนอะไรก็ไม่รู้ แกว๊กๆๆๆๆ” โรมหัวเราะ

“ทำไมไม่เอาอย่างลูกพี่ลูกน้องมึงบ้างวะ เอาสมองมาไว้ที่จู๋ไม่ต้องคิดห่าอะไร เด้าอย่างเดียวไม่เครียดก็เด้า หิวก็เด้า อิ่มก็เด้า เลี้ยงง่ายสัด”

“เออจริง มึงน่าจะแดกน้ำอสุจิแทนข้าวไปเลยนะ” อีกคนเสริม

“ชมกูอยู่ปะวะ จะได้เขินถูก” เรยายกคิ้ว ยิ้มกวน

ปีรามิดกอดอก หัวเราะหึ ๆ เพราะอารมณ์เย็นลง

“สมองอยู่ที่จู๋จริง ๆ”

“ทำไมพ่อแม่พวกเราถึงมาเป็นนักการเมืองวะ” เรย์ยกขวดเหล้า ขยับปากยิ้มจาง ๆ “แดกบ้านแดกเมืองแล้วมันเท่ดีมั้งแล้วมาตอแหลว่ารักประเทศ “

“จริง…” เสียงแวซายรับคำเบา ๆ

“อย่าทำตัวน่าเบื่อแดกเหล้ากันดีกว่า!”

เรยาหัวเราะร่า ยกแก้วสูง “สารวัตรเป็นไงบ้างจะมีผัวใหม่หรือยัง”

“อีห่านี่ เมียกูไปกับผัวมึงนั้นแหละไอ้มิด!” เรยาแยกเขี้ยวกระแทกเสียงใส่คนตัวเล็กไม่จริงจังนัก “มีงานอะไรนักหนา น่าหงุดหงิดชิบหาย ทำไมใคร ๆ ก็จ้องจะเคลมเมียกูอยู่เรื่อยวะ…”

ปีรามิด: ขี้มโน

แวซาย:ใครเขาคิดว่ามึงเป็นผัว

โรม: แค่ยืมจู๋มาเกาตูดแก้คันเท่านั้นแหละ

เสียงแก้วเหล้ากระแทกโต๊ะปึงปังเพราะขี้เหล้าบ้าบอสี่คน เรยาเบะปากถลึงตาแบบนางร้ายนั่งไขว้ห้างกระดกเหล้าดื่มพรวดตวาดลั่น

“นั่นเมียกูนะ! ของกู…ของกูคนเดียวโว้ย!”

“..ไปไหนกันมา”

ทันทีที่โรมแบกร่างควายๆ ของเรยาเข้ามาก็มีร่างขาวสว่างเจิดจ้ายืนจังก้าหน้าประตูยืนยืนกอดอก ขมวดคิ้วกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

ร่างสูงใหญ่ของหมาเด็กหัวทิ้งดิ่งพร้องจะลงไปนอนวัดพื้น กลิ่นเหล้าคลุ้งทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไป

“พี่สารวัตร…ไหนไอ้เรย์บอกว่าพี่ไม่อยู่ไง”

โรมยิ้มเจื่อน มือสั่นรีบวางตัวต้นเรื่องลงพร้อมชิ่งหนีทุกเมื่อ เมื่อหย่อนซากหมาเมาลงบนโซฟาได้ก็เบือนหน้าไม่กล้าสบตาเหมือนเด็กโดนจับผิด

“ยกเลิกกลางคันน่ะ ..ทำไมสภาพเละเทะแบบนี้เงินก็ไม่มีแล้วเอาที่ไหนซื้อเหล้ากัน “

สารวัตรหนุ่มในชุดเตรียมนอนก้าวเข้ามามองร่างคนเมาใกล้ๆ ดวงตาแคบลงมองใบหน้าแดงจัดของคนเมา ปากกระตุกเหมือนกำลังหงุดหงิดแต่ก็อดห่วงไม่ได้

“เอ่อ..อ่า มี มีคนเลี้ยงครับก็เลยเมาปลิ้นเลย พี่ก็รู้ว่าเรย์มันงกพอเป็นของฟรีมันก็ซัดใหญ่เลย “โรมกรอกตาหลุกหลิกไม่กล้าสบตามีพิรุจยิ่งกว่าเดิม

” ใคร? ทำไมต้องเลี้ยงอย่าบอกนะว่า ให้จับไอ้นั่นแลกกับเหล้า “สารวัตรสันนิษฐานจากนิสัยคู่นอนตัวเองน้ำเสียงเย็นเฉียบ แววตาไล่ต่ำลงตรงหว่างขา ทำเอาโรมถึงกับสะดุ้งเฮือก หัวไหล่ห่อแน่นเหมือนโดนส่องไฟสอบสวน

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ…ครับ” เสียงหัวเราะแห้ง ๆ หลุดออกมาพร้อมเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก โรมยกมือเกาหลังคอแก้เขินแต่ยิ่งทำให้บรรยากาศน่ากลัวขึ้นกว่าเดิม

(มึงโดนแน่ไอ้หัวหน้าแก๊งกวนตีน ลาก่อนนะปืนยาวมึงโดนเมียเจื๋อนจนกุดแน่ ฮ่าฮ่า ฮ่า) แววตาลอบสะใจฉายชัดอยู่ในหัวโรมขณะที่ปากยกยิ้มมุมเล็ก ๆ อย่างคนแอบเชียร์ให้เพื่อนตายคามือเมีย…

ชั่วโมงต่อมา

“อือออ เตง ที่รัก สารวัตรค้าบ เค้าหนาว”

ปากหยักซีดสั่นเทาพึมพำขณะหลับตา มือหนาปัดป่ายไปคว้าอากาศ ก่อนจะเอียงหัวมาซบต้นขาคนรักแบบหมดแรง

“หนาวสิก็อยู่ในอ่างมาเกือบชั่วโมงแล้วนี่”

สารวัตรคีรติปรายตามองร่างเปียกโชกในอ่างที่น้ำกระเพื่อมไปมา ร่างใหญ่โตกอดเข่าคุดคู้ในอ่างอาบน้ำร่างกายขาวซีดสั่นพั่บๆ

“เตงเค้าเมาเค้าลุกไม่ไหวจับเค้าขึ้นจากน้ำหน่อย..อูยย ทำไมมันเจ็บจู๋อ้ะ” เรยายันตัวลุกขึ้นจากน้ำแต่ความรู้สึกกลางหว่างขาแล่นปราดไปถึงสมองจึงคลำหาลูกชายสุดที่รักแล้วร้องโอดโอย หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม

“ซี้ดดด เตงไข่เค้าบวมน้ำ”

“บวมมากหรือเปล่าหั่นออกบ้างดีไหม” สารวัตรหนุ่มขยับริมฝีปากยกยิ้มจงใจจับจ้องกลางกายบวมเป่งตรงหน้า

” ห่ะ..หั่น กรี๊ดดดดดดดด “

เรยาสะดุ้งโหยง ยกมือปิดหว่างขาตัวเองแน่น น้ำกระจายกระเซ็นเต็มพื้น แขนยาวผวาคว้าขายาวมากอดแนบหน้ารร้องไห้ไม่มีน้ำตา หวังจะอ้อนคนพี่ให้สงสารแต่หารู้ไม่ว่าแท่งหรรษาอันเบ้อเร่อที่บวมคับขานั่นมีบางอยย่างรัดอยู่และคนที่รัดก็เป็นคนหล่อใจดียิ้มสวยคนนี้

“ฮึ่กก…ตัวเองเค้าเจ็บ”

คีรติลูบหัวให้ความมารยาสาไถที่ตนรู้จักเป็นอย่างดีเพราะเหมือนดูเรยาเล่นละครทุกวัน

“เจ็บก็ถูกแล้ว ไม่อยู่หลายวันก็วิ่งโร่หาเจ้าของใหม่แล้วเหรอ” มือเรียวลูบเส้นผมสั้นแรงขึ้นแล้วจิกฝังเล็บลงไปในหนังหัวหนักขึ้น กำเส้นผมดำขลับให้ใบหนน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมาสบตาคู่สวยที่ไม่เหมือนเดิมราวกับมีปีศาจเข้าสิง บบรรยากาศศรอบกายที่เคยอบอุ่นเบาสบายกลลายเป็นความหนักอึ้งในแววตาที่มองมาคู่นั้น

เรยาเงยหน้ากัดปากมองคนพี่ที่ก้มลงมองตนเองราวกับจะฉีกเนื้อให้กระจุย ตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมาไม่รู้ว่าคนพี่ที่น่ารักเคคยมองตนเช่นนี้สักครั้งไหม มันน่ากลัวจนขนลุกยิ่งกว่าถูกจับแช่น้ำแต่ความร้ายกาจภายใต้ความงดงามที่ไม่คุ้นชินนั่นกลับทำให้เลือดสูบฉีดไปทั้งร่าง

ทุกส่วนตื่นตัวไม่เว้นนแม้แต่ตรงที่บอกว่าเจ็บปวดมันมีปฏิกริยากับความร้อนแรงนั้นอย่างรุนแรง

“อูยย เตงเค้าปวดจู๋ ช่วยดูให้หน่อยสิ” มือใหญ่ของเรยาเลือกจะฟอนเฟ้นเรียวขายาวมากกว่าสนใจแท่งแหนมของตตนเอง

“ยิ่งเมาก็ยิ่งเหมือนหมา” น้ำเสียงนิ่งเย็นแต่สายตาคมจับร่างหนาไว้แน่น

“เค้าเป็นหมาของเตงไงครับ รักนะคะเจ้านาย”

เรยาหัวเราะแฮะ แฮะ แต่สารวัตรกลับแสยะยิ้มใส่สัญญาณอันตรายที่แผ่ออกมาไม่หยุดทำให้เรยาตื่นเต้นสร่างเมาเร็วขึ้น ฝ่ามือคุณตำรวจขยำผมสั้นแรงๆ กระตุกเป็นระยะยิ่งทำให้เรยาซูดปากครางเสียงกระเส่าในลำคอ สองมือวาดผ่านเรียวขาเข้าคว้าเนินเนื้อก้นลูกพีชด้านหลังบีบเค้นอย่างมันมือ

“หมาติดสัตวจ้องผสมพันธุ์”