๐๕ อืม แซ่บ

เมื่อเดินมาถึงจันทร์เจ้าขาก็ถึงกับอ๋อขึ้นมาทันที เพราะเขาพาเธอเดินมาที่ครัวก่อนจะไปเปิดตู้เย็นและก้มๆ เงยๆ หาอะไรอยู่สักพักแล้วเดินตรงมายังเคาเตอร์ไม้และวางของในมือลง ซึ่งมันก็คือผักคะน้าและหมูสับ ศิลาหยิบผักออกมาและเดินตรงไปยังซิงค์ล้างจานและจัดการล้างผักในมือด้วยท่าทางคล่องแคล่วก่อนจะวางมันลงยังตะกร้าเพื่อรอให้สะเด็ดน้ำ ก่อนเขาจะหันมาเตรียมวัตถุดิบอย่างอื่นแล้วค่อยวกกลับไปหยิบผักในตะกร้านั้นมาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำ การกระทำเล่านั้นตกอยู่ภายใต้สายตาของหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังยืนมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย นอกจากจะเป็นพ่อครูที่คอยช่วยเหลือชาวบ้านแล้ว เขายังทำอาหารเป็นอีกหรอเนี่ยเก่งเกินไปแล้ว แต่ถ้าไม่เอ่ยปากขอช่วยจะดูแปลกไปไหมนะ มาขอของจากเขาแถมยังมาให้เขาทำกับข้าวให้กินอีก

“เอ่อ…พ่อครูให้หนูช่วยไหมคะ”

“เฮ็ดเป็น?” (ทำเป็น?)

สิ้นประโยคคำถามของคนตัวเล็กมือที่กำลังหั่นผักก็หยุดชะงักลงก่อนจะหันกลับมาและเอียงคอถามกลับ จันทร์เจ้าขาได้แต่ส่ายหน้าให้พร้อมกับยิ้มแห้งๆ

“ม่องนี่บ่ต้องซ่อยดอก แค่ซ่อยเฮ็ดโตคือแต่ก่อนท่อนั่นกะพอ” (ตรงนี้ไม่ต้องช่วยหรอก แค่ช่วยทำตัวเหมือนแต่ก่อนแค่นั้นก็พอ)

หมายถึงแบบไหน อะไร ยังไง แบบที่วิ่งตามตูดเขาต้อยๆ น่ะเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก

“แต่ตอนนั้นพ่อครูยังไม่ได้เป็นพ่อครูนี่คะ”

“เป็นหยัง เป็นพ่อครูแล้วเจ้าเฮ็ดคือเก่าบ่ได่?” (ทำไม เป็นพ่อครูแล้วเอ็งทำแบบเดิมไม่ได้?)

“ก็…พ่อครูบอกเองนี่คะว่าไม่ชอบให้มายุ่ง แล้วหนูก็ยังไม่ชินด้วย”

“ฮู้นำติ คึดวาบ่ฮู้ บอกไปบ่เคยฟัง” (รู้ด้วยเหรอ นึกว่าไม่รู้ซะอีก บอกไปไม่เคยฟัง)

“...” จันทร์เจ้าขาได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่นเพราะไปไม่เป็น ที่เขาพูดมามันก็ถูกทั้งหมด ซึ่งตอนนี้เธอเองก็ไม่ชินเช่นเดียวกันที่ต้องพูดและทำตัวห่างเหินจากเขามากขนาดนี้ทั้งที่ในใจอยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่กล้า เผื่อเผลอทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าของเขาเสื่อมขึ้นมาทำยังไง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันคงโดนตราหน้าว่าเป็นตัวซวยของหมู่บ้านกันพอดี

“ไปนั่งถ่าม่องฮั่นไป” (ไปนั่งรอตรงนั้นไป)

“ค่ะ”

เมื่อเอ่ยสั่งเสร็จศิลาก็หันกลับไปทำกับข้าวต่อ ซึ่งเมนูวันนี้ก็คือข้าวผัดคะน้าหมูสับ ความจริงอยากทำต้มยำกุ้งแบบที่เธอชอบให้กินแต่ว่าในตู้มันไม่ค่อยจะมีของอะไรเพราะอยู่คนเดียวเลยกินอะไรก็ได้ แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว สงสัยเขาจะต้องซื้อของที่เธอชอบตุนไว้สักหน่อยแล้ว แล้วค่อยหลอกล่อให้มาหาเขาอีกที

จันทร์เจ้าขาเดินตรงไปยังโต๊ะไม้สักสำหรับทานข้าวแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คดู เพราะตั้งแต่กลับมาเธอยังไม่ได้เปิดดูมันเลย

ครืดดด ครืดดด

เมื่อเปิดโทรศัพท์ขึ้นมันก็สั่นขึ้นมาทันที จันทร์เจ้าขาจึงมองที่ปลายสายก่อนจะกดรับและวางโทรศัพท์ไว้ตรงขวดน้ำเพื่อใช้มันตั้งกล้อง ให้เธอได้คุยถนัดๆ

(ไม่โทรมาเลยนะสาว) >ไอติม

“โทษทีพอดีฉันเพิ่งเปิดโทรศัพท์น่ะ”

(อยู่บ้านเหรอ) >พริมโรส

“เปล่า…”

(อ้าว แล้วอยู่ไหน) >พริมโรส

“อยู่…”

“มากินเข่า” (มากินข้าว)

“เอ่อ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ”

(เสียงผู้ชาย! แกอยู่ไหนนน!) >ไอติม

ติ๊ด!

ปลายนิ้วเรียวกดตัดสายทันทีในตอนที่ใครอีกคนเรียกและพวกมันกำลังจะตะโกนโวยวายถาม แต่จันทร์เจ้าขาไม่ได้สนใจหันมาสนใจคนที่อยู่ด้วยตอนนี้ดีกว่าเพราะเธอถือคติว่า ผู้ต้องมาก่อนเพื่อนเสมอ

“เว้านำไผ” (คุยกับใคร)

“เพื่อนค่ะ”

“ผู้หญิงผู้ชาย?” เอ่ยถามเสียงเรียบพร้อมกับวางจานข้าวผัดลงยังโต๊ะไม้สักตรงหน้า

“ผู้หญิงค่ะ”

จันทร์เจ้าขากลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่อยู่ ที่เขาถามแบบนี้แสดงว่ามีใจชัวร์ แถมตอนปั่นจักรยานมายังบอกว่าคิดถึงเธออีกด้วย อยากกรี๊ด

“อืม เอ่าแล้วแล้วฟ้าวกิน” (อืม เอ้าเสร็จแล้ว รีบกิน)

“ค่ะ แล้วพ่อครูไม่กินหรอคะ”

“กินก่อนเลย”

จันทร์เจ้าขาพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะตักข้าวเข้าปากพร้อมกับแอบเหลือบมองศิลาไปด้วย และแน่นอนว่าเขากำลังมองมาและทำให้ทั้งคู่สบตากันอีกแล้วจันทร์เจ้าขาจึงรีบหันหนีและเคี้ยวข้าวตุ่ยๆ

“แซ่บบ่” (อร่อยไหม)

“ค่ะ”

เอ่ยตอบพร้อมกับพยักหน้า มือก็กำลังตักข้าวจะเอาเข้าปากอีกครั้งทว่าจู่ๆ ศิลาก็ลุกขึ้นแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“ไส ป้อนแหน่” (ไหน ป้อนหน่อย)

“คะ?”

“กินนำ” (กินด้วย)

“ดะ เดี๋ยวไปเอาช้อนให้ค่ะ” จันทร์เจ้าขากำลังจะวางช้อนลงแต่ก็ถูกมือหนาเลื่อนมาจับไว้เสียก่อน พร้อมกับอ้าปากงับช้อนและยัดข้าวเข้าปากตัวเอง

หมับ

งับ

“!!!”

“อืม แซ่บ” (อืม อร่อย)

ศิลาเคี้ยวข้าวอยู่ในปากแล้วมองหน้าจันทร์เจ้าขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งยังทำลอยหน้าลอยตาอีก ไหนแม่บอกว่าเขาเปลี่ยนไปไง นี่มันคนเดิมชัดๆ ชอบกวนอวัยวะเบื้องล่างสุดๆ แล้วก็บอกว่าไม่ชอบทั้งที่ทำกับเธอแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้ก็ยังทำอยู่

มือเล็กตักข้าวเข้าปากพร้อมกับมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย เพราะว่าทำตัวไม่ถูกที่ถูกเขานั่งมองตอนกินแบบนี้ จากปกติกินคำใหญ่ๆ ก็ต้องกินคำเล็กลง ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด เห้อ

“ปกติกินคำโป่มกั่วนี่บ่แม่นเบาะ” (ปกติกินคำใหญ่กว่านี้ไม่ใช่เหรอ)

“ห๊า…” ขณะที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากจู่ๆ ศิลาก็เอ่ยถามขึ้น ทำให้มือที่ถือช้อนไว้หยุดนิ่งกลางอากาศ จันทร์เจ้าขาช้อนตาขึ้นมองเขาและอ้าปากค้าง

“แมงวันบินเข่าปากแล้ว” (แมลงวันบินเข้าปากแล้ว)

มือเล็กรีบวางช้อนลงก่อนจะทำท่าทำทีว่สปัดไล่แมลงวันออก ทั้งๆ ที่มันไม่มีเลยสักตัว ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงหัวเราะของเขาจึงหันไปมองค้อนใส่ เพราะเธอรู้แล้วว่ากำลังโดนเขาหลอก

“คนขี้ตั๋ว!” (คนโกหก!)

“กะอยากให่ตั๋วเอง ซ่อยบ่ดะ-” (ก็อยากให้โกหกเอง ช่วยไม่ดะ-)

“พ่อครู!!!”

ควับ

ขณะที่กำลังคุยกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้หายเกร็งและคุยกับเขาปกติเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก็มีเสียงคนมาตะโกนเรียกขัดจังหวะเสียก่อน ศิลาถอนหายใจออกมาอย่างอดทนอดกลั้นก่อนจะหันไปมอง

จันทร์เจ้าขาเองก็เช่นเดียวกัน จริงๆ ก็ได้ยินตั้งแต่มีเสียงรถขับเข้ามาแล้วแหละแต่เจ้าของบ้านเขาไม่ได้สนใจไง เรามีคนคนนอกก็เลยไม่กล้าเอ่ยถาม แม้ในใจจะอยากรู้มากก็เถอะ

“เดี๋ยวมา” ศิลาลุกขึ้นก่อนจะหันมาเอ่ยบอก

“ค่ะ”

จันทร์เจ้าขาตอบรับและพยักหน้าหงึกๆ พอศิลาเดินพ้นครัวออกไปเธอก็รีบตักข้าวยัดเข้าปากรวดเดียวจนหมดแล้วจัดการล้างจานคว่ำไว้ให้เขาทันที ก่อนจะเดินย่องๆ ไปเอาหูแนบกับผนังครัวเพื่อฟังคนด้านนอกว่าคุยอะไรกัน…

.

“ตะโกนหาพ่อมึงเบาะบักเหม” (ตะโกนหาพ่อมึงเหรอไอ้เหม)

ร่างแกร่งเดินพ้นห้องครัวออกมาก็เห็นว่าลูกศิษย์ตนนั้นกำลังนั่งรออยู่ที่พรมด้านหน้าโต๊ะไม้สัก จึงเดินเข้าไปนั่งแล้วเอ่ยถาม

“ข่อยกะเอิ้นเจ้าแบบนี้ตลอดเดะพ่อครู ว่าแต่น้องคนสวยเมือยัง” (ผมก็เรียกคุณแบบนี้ตลอดนะพ่อครู ว่าแต่น้องคนสวยกลับยัง) เหมราชเอ่ยถามพร้อมกับชะโงกหน้ามองหาใครอีกคนที่อาจารย์ของตนนั้นพากลับมาด้วย

เพี๊ยะ!

“เอ๊อะ! ฮ่วยบ่แม่นบักสองตนนั้นเดะ สิมาฟาดข่อยเฮ็ดหยัง” (โอ้ย! ไม่ใช่ไอ้สองตนนั้นนะ จะมาฟาดผมทำไม) เหมราชร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนฝ่ามือหนักๆ ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดของอาจารย์ตนนั้นตบเข้าที่หัวจนมันสั่นคลอน

“มึงเอิ้นหากูมีอิหยัง อย่านอกเฮื่อง” (มึงเรียกหากูมีอะไร อย่านอกเรื่อง)

“อ๋อ คุณพิมพ์เพิ่นสิมาอาบน้ำมนต์อีกสามมื้อข่างหน่า เลยฝากข่อยมาบอกเจ้า” (อ๋อ คุณพิมพ์เขาจะมาอาบน้ำมนต์อีกสามวันข้างหน้า เลยฝากผมมาบอกคุณ)

“กูบ่ว่าง” (กูไม่ว่าง)

“แต่”

“มึงเซาจับคูให่กูกับลูกกำนันได่แล้ว กูบ่ได่มักเพิ่น” (มึงหยุดจับคู่ให้กูกับลูกกำนันได้แล้ว กูไม่ได้ชอบเขา)

นิ้วเรียวยกขึ้นชี้หน้าลูกศิษย์อย่างคาดโทษก่อนจะลุกขึ้นหันหลังกลับเตรียมจะเดินเข้าครัว

“แต่มักคนที่อยู่นำตอนนี่แม่นบ่ละครับนาย” (แต่ชอบคนที่อยู่ด้วยตอนนี้ใช่ไหมละครับนาย) เหมราชเอ่ยตามหลังเสียงแผ่วอย่างแซวๆ เพราะไม่กล้าพูดเสียงดังให้เขาได้ยิน

“กูได่ฮิน” (กูได้ยิน)

“กะเว้าให่ได่ฮินนี่ล่ะ” (ก็พูดให้ได้ยินนี่แหละ) เหมราชเอ่ยตามหลัง

ว่าจบจบศิลาก็เดินไปที่ครัวทันที จังหวะนั้นคนที่แอบฟังอยู่ก็รีบเร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังซิงค์ล้างจานทำท่าเก็บจานทันทีเพราะกลัวโดนจับได้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไปแอบฟังเขาทำไมและจะหลบทำไมทั้งๆที่พวกเขาคุยกันเสียงดังขนาดนั้น ต่อให้ไม่ไปแอบฟังก็ได้ยิน

สองคิ้วหนาขมวดเข้าหากันพร้อมกับมองไปยังคนตัวเล็กที่เพิ่งวางจานลงยังตะกร้าเสร็จแล้วหันมามองเขาพอดี จันทร์เจ้าขาส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเช็ดมือและเดินตรงเข้ามาหา

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“บ่มี กินแล้วละเบาะ” (ไม่มี กินเสร็จแล้วเหรอ)

“ค่ะ เดี๋ยวหนูกลับบ้านแล้วนะคะ ป่านนี้แม่คอยแล้ว”

“อืม เดี๋ยวไปส่ง”

หมับ

มือหนาเลื่อนมาจับมือเล็กนุ่มนิ่มไว้ก่อนจะพาเดินออกมาจากครัวโดยไม่แคร์สายตาของเหมราชที่กำลังมองทั้งคู่ตาค้างอยู่ แม้ว่าหลวงปู่จะเล่าให้เขาฟังแล้วถึงเรื่องราวของทั้งคู่แต่ก่อนและตอนที่พี่สาวคนสวยย้ายไปเรียนที่กรุงเทพฯ แต่ไม่ได้เห็นกับตาเขาเลยไม่เชื่อแต่มาตอนนี้เขาเชื่อเต็มอกเลยแหละว่าอาจารย์ของเขานั่นหลงเธอมากแค่ไหน มองจาดดวงจันทร์ลงมายังดูออกเลย

.

.

ร้านแม่เดือน

หลังจากที่ศิลามาส่งจันทร์เจ้าขาเสร็จก็กลับไปทันที ทำให้คนที่รอจะเจอเขามาตลอดเสียใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ช่างเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็เกิดกว่าที่คาดการณ์ไว้เยอะแล้ว

“ยิ้มแป้นเชียวนะ”

“ก็คนมันอารมณ์ดีนี่คะแม่”

เดือนเอ่ยแซวลูกสาวขณะที่กำลังยืนหั่นผักเตรียมทำกับข้าวเที่ยงอยู่ในครัว จันทร์เจ้าขายิ้มร่าก่อนจะเดินไปสวมกอดแม่จากทางด้านหลังแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีสุดๆ

เดือนวางมีดลงจากมือก่อนจะกอดตอบลูกสาวอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเอ่ยถามเรื่องที่อยากรู้

“เป็นไง พอเจอพี่เขาแล้วยังชอบอยู่ไหม”

“ชอบสิคะ ชอบมากกว่าเดิมด้วย!”

“หึ นั่นสินะ แต่ก่อนเราชอบพี่เขาขนาดนั้นตอนนี้จะเลิกชอบไปง่ายๆ ก็คงจะไม่ใช่ เอาเถอะแม่เอาใจช่วย แต่ว่า…”

“แต่อะไรคะแม่”

เดือนพูดแค่นั้นแล้วหยุดชะงัก จันทร์เจ้าขาเอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้ามอง

“มันมีคู่แข่งน่ะสิ แม่ได้ยินมาว่าลูกสาวกำนันเขาชอบพี่ศิลาของลูกมากอยู่ มาอาบน้ำมนต์กับมาหาอยู่บ่อยๆ”

“...”

“อะไร พอรู้ก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ”

“เปล่าค่ะ เขาทำอะไรไม่ได้มากหรอกค่ะ พี่ศิลาเขาไม่ได้ชอบเธอ”

“แน่ใจขนาดนั้น?”

“ค่ะ” ความจริงก็ไม่แน่ใจหรอกค่ะแม่ แต่จากที่ได้ยินมาวันนี้ยังไงหนูก็ชนะใสๆ คิดแล้วมีความสุขชะมัดเลยวุ้ย

จันทร์เจ้าขายิ้มร่าก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านเพื่อเปลี่ยนชุดเพราะตอนนี้เธอเริ่มอึดอัดแล้ว อยากใส่เสื้อครอปกับกางเกงขาสั้นมากกว่า สบายกว่าเยอะเลย

“ไม่ว่ายังไงตำแหน่งเมียของพี่ก็ต้องเป็นฉัน! ไม่สิตำแหน่งเมียพ่อครูต่างหาก คิกๆ” เสียงใสเอ่ยเจื้อยแจ้วกับตัวเองก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วแทรกตัวเข้าไปด้านในทันที