๐๓ ใกล้ชิดและคิดถึง

หลังจากเสร็จพิธีศิลาก็หันไปมองคนข้างๆที่แอบมองเขาอยู่ตลอดเวลาที่กำลังทำพิธี แต่มองเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นแม้ว่าจะอยากเอ่ยทักแต่ก็ไม่กล้าเพราะว่าแต่ก่อนว่าเธอเอาไว้เยอะเลยกลัวตัวเองเสียฟอร์ม…

เขาละสายตาจากเธอก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นและเดินไปหาหลวงปู่ซึ่งเป็นปู่ของเขา ที่ใต้ร่มไม้ใกล้ๆลานทำพิธีโดยมีเหมราชที่เดินตามหลังมาพร้อมกับเอ่ยแซวพ่อครูของตนต่อหน้าหลวงปู่อย่างไม่เกรงกลัวและเกรงใจเพราะพูดหยอกพูดเล่นกันอยู่ประจำ

“กั่งฮ่มให่สาวจะของผัดฮ้อนจนเหงื่อไหลเปียกหลัง คักโพดอาจารย์ข่อย” (กางร่มให้สาวตัวเองกลับร้อนจนเหงื่อใหลเปียกหลัง เกินไปจริงๆอาจารย์ผม)

“สาวไสล่ะบักเหม พามาให่หลวงปู่เบิ่งแหน่” (สาวไหนล่ะไอ้เหม พามาให้หลวงปู่ดูหน่อย)หลวงปู่เอ่ยถามด้วยสีหน้าดีใจ เพราะหลานชายเพียงคนเดียวของเขาอายุก็เข้าเลขสามแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีเมียเลยสักนิด จนแกแอบหวั่นใจ

“เซาเว้าแหน่บักห่า” (หยุดพูดหน่อยไอ้ห่า)

“ป๊าดๆ อาจารย์ข่อยเปลี่ยนไปครับหลวงปู่เบิ่งๆ” (ว้าวๆ อาจารย์ผมเปลี่ยนไปครับหลวงปู่ดูๆ)เหมราชไม่พูดเปล่าชี้มือชี้ไม้ใส่ศิลาไม่หยุด

เพี๊ยะ!!

“เอ๊อะ!! ทำร้ายร่างกายว่ะ! ฮับบ่ได่ๆ” (โอ้ย!! ทำร้ายร่างกายว่ะ! รับไม่ได้ๆ)มือหนาฟาดลงยังหัวของลูกศิษย์เต็มแรงก่อนที่มันจะเงยหน้ามองเขาแล้วบ่นอุ๊บ

“ฮับบ่ได่กะไปไกลๆส้นตีนกู!” (รับไม่ได้ก็ไปไกลๆส้นตีนกู!)

ศิลาเริ่มหงุดหงิดเพราะเหมราชยังคงพูดพร่ำไม่หยุดแถมพูดอะไรเรื่อยเปื่อยอีกต่างหาก สงสัยวันนี้มันอยากเจอลูกชายสองตนของเขาแน่ๆถึงปากไม่อยู่สุขแบบนี้ เขาเลยยกขาขึ้นเตรียมจะถีบอีกคนหวังให้มันล้มหัวคมำพื้นทว่า…

“นมัสการจ้ะหลวงปู่”

“...”ศิลาหันไปมอง นัยตาสีนิลของพ่อครูหนุ่มไหววูบเพียงชั่งครู่ก่อนจะหันหนี

เดือนเดินเข้ามาหาหลวงปู่แสงพร้อมกับลูกสาวซึ่งก็คือจันทร์เจ้าขา ทั้งสองสาวพากันนั่งลงยังพื้นดินพนมมือขึ้นเตรียมจะกราบลงพื้น

“ลุกๆ มันเปี้ยนบ่ต้องนั่งกะได่” (ลุกๆ มันเปื้อนไม่ต้องนั่งก็ได้)หลวงปู่รีบเอ่ยบอกสองแม่ลูก เดือนจึงได้ยิ้มแห้งให้ก่อนจะลุกขึ้นโดยมีเด็กสาวข้างกายช่วยพยุงและปัดเศษฝุ่นเศษดินออกให้

“แล้วมามีอิหยังอยู่บ่” (แล้วมามีอะไรไหม)

“ลูกหนูเพิ่งกลับมาจ้ะ เลยอยากมาขอของขลังจากหลวงปู่ไว้ติดตัวสักหน่อย”

“โอ้! กะว่าแม่นไผคือผุงามแท้ ทีแท้กะหลานฮักของหลวงปู่ตั๋วหนิ” (โอ้! ก็ว่าใครทำไมสวยขนาดนี้ ที่แท้ก็หลานรักของหลวงปู่นี่เอง)หลวงปู่แสงหันไปมองจันทร์เจ้าขาเด็กสาวตัวน้อยที่ชอบไปเที่ยวเล่นอยู่ที่บ้านเขาแต่ก่อนเมื่อจำได้ว่าเธอคือเด็กสาวคนนั้นแกก็ระบายรอยยิ้มแสนอบอุ่นมอบให้สองแม่ลูก จันทร์เจ้าขาและเดือนเองก็ยิ้มตอบ

“ค่ะหลวงปู่ น้องจันทร์เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี่เองค่ะ เพิ่งรู้ว่าหลวงปู่บวชแล้วก็…”พี่ศิลาเป็นพ่อครู

ประโยคหลังจันทร์เจ้าขาไม่ได้เอ่ยออกไปเพียงแค่หันไปมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆหลวงปู่ก็เท่านั้น แต่แค่แวบเดียวก็หันกลับมาเพราะไม่กล้าสบตาเขา และแน่นอนว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่รอดพ้นสายตาของชายแก่วัยชราหลวงปู่คนนี้ไปได้แน่นอน ริมฝีปากแห้งผากจึงยกยิ้มขึ้นก่อนจะปลายตาไปมองยังหลานชายที่ทำเป็นเสมองไปทางอื่นไม่สบตาเธอเช่นเดียวกัน

“กะให่อิหล่าไปเอาอยู่เฮือนบักศิลามันติล่ะ มีหลายแฮงอยากได่แบบได๋มีเบิ่ด” (ก็ให้หลานไปเอาอยู่บ้านไอ้ศิลามันสิ มีเยอะมากอยากได้แบบไหนมีหมด)

“...”ศิลาหันไปมองหน้าหลวงปู่ของตนทันทีแต่ไม่ใช่ไม่พอใจอะไร เขาพอใจ พอใจมาก มากที่สุดเลยแหละ เพราะว่ากำลังคิดอยู่เลยว่าจะไปเจอคนตัวเล็กนี่ยังไงให้ตัวเองไม่เสียฟอร์ม และหลวงปู่ของเขาก็ช่วยเปิดทางให้ราวกับอ่านความคิดของเขาได้อย่างไรอย่างนั้น ดี ดีมาก!

“ถ้ายังไม่มีน้องจันทร์ยังไม่เอาก็ได้ค่ะหลวงปู่ ไว้จะไปหาที่วัดดีกว่า”แม้จะดีใจที่จะได้ไปบ้านของเขา แต่ทว่าอีกใจหนึ่งกลับนึกกลัว

เขาเป็นพ่อครูเชียวนะ หมอธรรมของหมู่บ้านน่ะ เธอจะกล้าไปยุ่มย่ามที่บ้านของเขาได้ยังไง แล้วอีกอย่างแต่ก่อนเขาก็ไม่ชอบให้เธอเข้าไปยุ่งกับชีวิตเขาด้วย แต่ตอนนั้นยังเด็กเลยดึงดันไม่ฟังอะไรใคร แต่ตอนนี้ไม่เอาดีกว่าจ้ากลัวผีกลัวคน บรึ๋ย~

“เป็นหยัง? ขี้เดียด” (ทำไม? รังเกียจ)

“ปะ เปล่านะคะ น้องจันทร์แค่เกรงใจ”

“บ่ได่อิหยัง สิเอาบ่ของน่ะ” (ไม่ได้ติดอะไร จะเอาไหมของน่ะ)

หงึก หงึก

จันทร์เจ้าขารีบพยักหน้ารับพร้อมกับหันไปมองหน้าแม่ของตัวเองเป็นเชิงขออนุญาติ เดือนจึงพยักหน้าให้ยิ้มๆก่อนจะเอ่ยบอก

“งั้นน้าฝากน้องด้วยนะจ้ะพ่อครู เดี๋ยวน้ากลับก่อนต้องไปดูร้าน”

“ครับ”

“เอ้า แม่…”หันไปพูดกับแม่แบบไม่มีเสียง

“โชคดี”เอ่ยตอบแบบไม่มีเสียงเช่นเดียวกัน

เดือนยิ้มด้วยความชอบใจก่อนจะเดินออกไปและยกมือขึ้นมาบ่ายๆให้ลูก จันทร์เจ้าขาได้แต่เม้มปากแน่น ยืนตัวแข็งทื่อหันกลับมามองหลวงปู่และศิลากับลูกศิษย์อีกหนึ่งคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

“เดี๋ยวหลวงปู่เมือแล้ว ไปบักเหมไปส่งกูแหน่” (เดี๋ยวหลวงปู่กลับแล้ว ไปไอ้เหมไปส่งกูหน่อย)ว่าจบหลวงปู่ก็กระแทกไม้เท้าลงยังพื้นแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไป

“อ้าว แล้วไผสิไปส่งพ่อครูข่อยล่ะหลวงปู่” (อ้าว แล้วใครจะไปส่งพ่อครูผมล่ะหลวงปู่)

“บักปึกเอ้ย ตามมาสิเว้าให่ฟังดอกน่า” (ไอ้โง่เอ้ย ตามมาเดี๋ยวพูดให้ฟังหรอกน่า)

“ครับๆ”เหมราชเดินไปพยุงหลวงปู่แล้วเดินไปยังรถก่อนจะขับแล่นออกไป

เมื่ออยู่กันเพียงสองคนบริเวณนี้ทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมและบรรยากาศน่าอึดอัดก็เริ่มตึงเข้ามา จันทร์เจ้าขาไม่ยอมเอ่ยปากศิลาเองก็ยังคงเงียบจนกระทั่ง…

“พ่อครูจ้ะ หนิงอยากให้พ่อครูผูกสายสิญจน์ให้ พอดีว่าอันเก่ามันหายไปไหนไม่รู้น่ะค่ะ พอจะสะดวกไหมคะ”

หนุงหนิงหลานสาวป้านันเดินตรงเข้ามาหาทั้งคู่พร้อมกับจีบปากจีบคอขอในสิ่งที่ตนต้องการเสียงหวาน แม้ความจริงแล้วเธออยากจะมาพูดคุยและใกล้ชิดกับพ่อครูให้มากขึ้น เพราะว่าเธอเองก็ชอบพ่อครูไม่ต่างจากจันทร์เจ้าขาเลย เพียงแค่มาชอบหลังจากที่เขารับช่วงต่อจากปู่มาก็เท่านั้น

“บ่ว่าง ไปกันเถาะ” (ไม่ว่าง ไปกันเถอะ)

“!”

“...”จันทร์เจ้าขาหันไปยิ้มให้หนุงหนิงอย่างผู้ชนะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าของใครเป็นของใคร หึ!

หมับ พรึ่บ!

เขาเอ่ยตอบเพียงสั้นๆก่อนจะเอ่ยออกคำสั่งกับอีกคนและไม่รอช้า มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะดึงให้เดินตามไปในทันที หนุงหนิงทำได้แค่ยืนหน้าเหวอและชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจและไม่ชอบใจที่จันทร์เจ้าขานั้นได้อยู่ใกล้ชิดพ่อครูศิลาของเธอ

ทั้งๆที่เธอพยายามเข้าหาเขามาตลอด แต่แม้แต่แตะมือกันเกินสองนาทีก็ยังไม่เคย เคยแค่ตอนที่เขาผูกสายสิญจน์ให้ที่ข้อมือก็เท่านั้น หนุงหนิงเดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปหาป้าของเธอในทันที พร้อมกับคิดแค้นจันทร์เจ้าขาในใจและรอเวลาเอาคืน…

ศิลาจูงมือคนตัวเล็กมายังรถจักรยานของตนที่จอดพิงไว้ข้างต้นไม้ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนฉันแอบหวั่นใจ แต่ไม่ได้หวันใจเพราะคำถามนะ หวั่นใจเพราะน้ำเสียงของเขานี่แหละจะนิ่งจะดุไปไหนอะ

“คนเฮาบ่คึดสิทักกันแหน่บ้อ” (คนเราไม่คิดจะทักกันหน่อยเหรอ)

“อะ เอ่อ…สวัสดีค่ะพี่ เอ้ย! พ่อครู!”

จันทร์เจ้าขาเอ่ยทักทายตามคำที่เขาถามพร้อมกับแกะมือเขาออกและยกมือไหว้สวัสดีคล้ายกับคนที่ไม่สนิทกัน ทำเอาศิลาที่ยืนมองแอบหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอทำตัวห่างเหิน เขาจึงหันไปดึงจักรยานขึ้นมาพร้อมกับนั่งคร่อมแต่จันทร์เจ้าขายังคงยืนนิ่งมองเขาและขมวดคิ้วเป็นปม

“หะ ให้นั่งตรงไหนคะ”ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ละเห็นว่ามีม่องนั่งม่องได๋” (แล้วเห็นว่ามีที่นั่งตรงไหน)

“ก็มันมีแค่เบาะเดียว”

“กะมานั่งม่องนี่เดะ” (ก็มานี่งตรงนี้ไง)มือหนาตบลงที่ตักตัวเองสองทีพร้อมกับเอียงคอมองมายังเธอที่กำลังยืนงงอยู่

“ฟ้าวๆ มันฮ้อน” (เร็วๆ มันร้อน)

“มันจะนั่งได้จริงๆหรอคะ?” นั่นสิจะนั่งยังไง ตอนเขาปั่นจะไม่ลำบากแย่หรอ แล้วถ้าต้องนั่งตรงนั้นมันก็ต้องใกล้เขามากๆแน่ๆ…

พรึ่บ!

“อ๊ะ!”

มือหนาคว้าเข้าที่เอวขอดกิ่วก่อนจะออกแรงดึงให้มานั่งลงยังตักของตนในท่าไพ่ข้าง มือเล็กรีบเอื้อมเกาะที่รอบคอของเขาทันทีเพราะกลัวตกและยังคงตกใจอยู่ แต่นั่นทำให้อีกคนชอบใจและแอบยิ้มอยู่ในใจเงียบๆ

“เกาะไว่ สิปั่นแล้ว” (เกาะไว้ จะปั่นแล้ว)

“คะ ค่ะ”ฉันเอ่ยตอบพร้อมกับเกาะรอบคอเขาไว้มือนึง อีกมือหนึ่งก็เกาะเอวเขาไว้แน่น

ขณะที่ล้อจักรยานแล่นไปตามถนนลาดยางภายในหมู่บ้าน สายตาหลายคู่ของชาวบ้านมองมายังทั้งสองคนด้วยความสนอกสนใจ จันทร์เจ้าขาที่เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ก้มหน้าและซุกเข้ากับอกแกร่งของเขาเพราะเขินและไม่อยากมองไม่อยากให้ใครรู้ว่าคนที่นั่งอยู่คือเธอ ไม่งั้นสาวๆในหมู่บ้านต้องพากันแห่มารุมตบเธอเป็นแน่ที่แย่งพ่อครูสุดหล่อของพวกเธอไป

แต่การที่ได้ซุกหน้าเข้ากับอกของเขาเป็นอะไรที่ฟินสุดๆ เพราะนอกจากจะได้สัมผัสกล้ามหน้าท้องแน่นๆของเขาแล้ว ยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขาอีกด้วยทำเอาเธอแทบเคลิ้มแหน่ะ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

“สะ เสียงอะไร”เจ้าขาที่นั่งเงียบอยู่จู่ๆก็เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างใกล้ๆหูจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา

“อยากฮู้เบาะ” (อยากรู้เหรอ)

“ก็มัน อ๊ะ!”

ฟรึบ!

มือหนาปล่อยจากแฮนด์จักรยานและจับเข้าที่หัวของคนบนตักและกดเข้าซบกับแผงอกของตัวเองให้แนบชิดสนิทไม่แม้แต่จะมีที่ว่างให้อากาศได้แทรกผ่าน แล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามฉบับของเขา

“เงียงเบิ่ง เสียงหัวใจของอ้ายที่มันฮ้องเอิ้นหาเจ้า” (ฟังสิ เสียงหัวใจของพี่ที่มันร้องเรียกหาเอ็ง) ฟอร์มไม่อยู่แล้ว รุกเลยแล้วกัน…

“///”ฉันรู้หรอกน่าว่ามันคือเสียงของหัวใจของเขาที่เต้นแรงไม่ต่างจากฉันเลยสักนิด แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะหยอดคำหวานใส่เธอแบบนี้ ก็ไหนบอกว่าไม่ชอบไงที่ใจเต้นแรงแบบนี้แสดงว่าเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหม กรี๊ดรอแล้วนะ!

ใบหน้าเล็กแนบชิดเข้ากับแผงอกแกร่งและตั้งใจฟังเสียงหัวใจของเขายิ่งกว่าตั้งใจเรียนเสียอีก ไหนจะคำพูดหวานหูชวนหลงใหลนั่น ทำเอาใบหน้าสวยเห่อร้อนแดงขึ้นมาด้วยความเขินอาย และไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไปอีก ไหนจะคำเรียกแทนตัวเองของเขามันยิ่งทำให้จันทร์เจ้าขาเขินหนักเข้าไปใหญ่ ทั้งที่แต่ก่อนเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอเลยสักครั้งพอมาตอนนี้ทำไม่ถึง….

“หึ”ศิลาเค้นขำในลำคอแผ่วเบาด้วยความชอบใจ เพราะเมื่อเขาเห็นว่าเธอเงียบจึงเหลือบมอง จึงได้เห็นสองแก้มเนียนๆของเธอนั้นกำลังแดงปรั่งราวกับลูกตำลึงสุขด้วยอาการเขิน เขาจึงไม่รอช้าเอ่ยความในใจออกไปให้เธอได้ฟังด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและกระเส่า

“คึดฮอด” (คิดถึง) เขาคิดถึงเธอจริงๆ

“...”จันทร์เจ้าขาถึงกับขนลุกซู่หดคอหนี เมื่อริมฝีปากหยักขยับเข้ามากระซิบยังข้างหูเธอ ลมอุ่นๆเป่ารดยังใบหูเล็กจนทำให้เธอหน้าแดงหนักกว่าเดิม

ศิลาอดที่จะเอ็นดูไม่ได้จึงเลื่อนมือขึ้นมาลูบหัวเธอและปั่นจักรยานไปเรื่อยๆตามถนนอย่างอารมณ์ดีและแย้มยิ้มสุดๆจนชาวบ้านพากันมองตาม แต่ถามว่าสนใจไหม ตอบเลยว่าไม่เขาสนใจเพียงคนในอ้อมกอดนี่ต่างหาก