เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 133
บทล่าสุด
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 157
“ท่านอ๋อง วันนี้พวกเราทำเกินไปหน่อยหรือไม่ขอรับ? ข้าน้อยเห็นสีหน้าขององค์รัชทายาทแล้วดูไม่ค่อยดีนัก เกรงว่าจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ ”ระหว่างทางกลับจวนอ๋อง จ้าวอวี่เอ่ยถึงความกังวลของตนออกมาอย่างระมัดระวังฉู่หนิงหัวเราะเบา ๆ “ไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แล้วจะทำอะไรได้ อย่างไรเสีย ข้าก็จะต้องไปแนวหน้าในอีกไม่กี่วัน เขาจะทำอะไรข้าได้?”เมืองหลวงแห่งนี้เขาได้ล่วงเกินคนไปมากมายแล้ว เขาไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วขอเพียงได้ไปที่แนวหน้า ต่อให้องค์รัชทายาทจะไม่พอใจเพียงใด ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้!เมื่อจ้าวอวี่ได้ยินดังนั้นจึงได้เข้าใจ ที่แท้ท่านอ๋องก็เตรียมการไว้แล้ว เป็นเขาที่คิดมากไปเองแต่จ้าวอวี่ก็ยังไม่วางใจนัก กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แต่สมบัติล้ำค่าจากตำหนักบูรพาเหล่านี้ พวกเราควรจะขายให้ใครดี ในยามนี้คงไม่มีใครกล้าล่วงเกินองค์รัชทายาทเป็นแน่” มูลค่าของสมบัติล้ำค่าจากตำหนักบูรพาย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ปัญหาคือใครจะกล้าซื้อ?ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หากซื้อสมบัติล้ำค่าจากตำหนักไป ก็เท่ากับเป็นการล่วงเกินองค์รัชทายาทอย่างสิ้นเชิงฉู่หนิงหัวเราะหึ ๆ “เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ขุนนางทั
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 156
องค์รัชทายาทถึงกับตกตะลึงเสด็จพ่อทรงรับสั่งหรือ?เป็นไปได้อย่างไร!ถึงแม้เสด็จพ่อจะลงโทษริบเบี้ยหวัดรายปีของตำหนักบูรพา แต่นั่นก็เป็นเพียงการแสดงละครตบตาเหล่าขุนนาง เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาจริงเอาจัง“เหลวไหล!”องค์รัชทายาทหรี่ตาลง ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “เสด็จพ่อตรัสว่าจะนำของในตำหนักบูรพามาชดใช้หนี้ตั้งแต่เมื่อใด? ในความเห็นของข้า ต้องเป็นเจ้าที่ทำตามอำเภอใจเป็นแน่!”ฉู่หนิงยักไหล่ พลางหยิบหยกแขวนประจำพระองค์ของฮ่องเต้ออกมาแล้วยื่นให้ “ท่านพี่โปรดดู นี่คือของประจำพระองค์ของเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าขององค์รัชทายาทเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารับหยกแขวนมาดูแวบหนึ่ง ก็จำได้ทันทีว่านี่คือหยกแขวนของฮ่องเต้จริง ๆ หรือว่าเสด็จพ่อต้องการจะให้บทเรียนแก่เขาจริง ๆ จงใจให้ฉู่หนิงไปขนของจากตำหนักบูรพามาชดใช้หนี้?เสด็จพ่อ ท่านช่างใจร้ายใจดำอะไรเช่นนี้!ถึงแม้ว่าข้าจะสมคบคิดกับจ้าวเฟยเยี่ยน แต่ท่านก็ไม่ควรจะหักหน้าข้าเช่นนี้ของเหล่านี้หากถูกนำออกไปขาย ข้าย่อมกลายเป็นเรื่องตลกของเมืองหลวงเป็นแน่ไม่ได้ จะปล่อยให้ฉู่หนิงเอาของเหล่านี้ไปไม่ได้เด็ดขาดดวงตากลอกไปมา สีหน้าขององค์รัชทายาทก็ผ่อนคลายลงไ
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 155
ณ พระราชวัง ภายในโถงบรรพชน กลิ่นธูปเทียนคละคลุ้ง ควันสีครามที่ลอยอบอวลอย่างไม่ขาดสาย ทำให้สถานที่แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยม่านเมฆและทะเลหมอกป้ายวิญญาณเรียงรายเป็นแถวถูกจัดวางตามตำแหน่งต่าง ๆ ตามลำดับความอาวุโส มองปราดเดียวก็เห็นว่า มีอย่างน้อยหลายร้อยป้ายเบื้องล่างของป้ายวิญญาณมีเบาะรองนั่งสามใบ ที่ตำแหน่งตรงกลางสุดมีคนผู้หนึ่งคุกเข่าอยู่ ซึ่งก็คือองค์รัชทายาท!หลังจากถูกฮ่องเต้ส่งตัวมาคุกเข่าที่โถงบรรพชน แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดพระบัญชาของฮ่องเต้ทว่าในใจของเขา ด่าทอฉู่หนิงไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ แถมยังลากเขาให้เดือดร้อนไปด้วย ช่างเป็นคนโง่เง่าจริง ๆ โง่เง่าโดยแท้!ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห องค์รัชทายาทกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ทั่วทั้งร่างดูดุร้ายราวกับสัตว์ป่าที่พร้อมจะขย้ำคนในขณะนั้นเอง องครักษ์ของตำหนักบูรพาก็ตะโกนมาจากด้านนอก “องค์รัชทายาท แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เผิงไหลจวิ้นอ๋องจะขนของเก่าและภาพวาดอักษรในตำหนักบูรพาไปหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”องค์รัชทายาทที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอได้ยินดังนั้นก็เดือดดาลขึ้นมาทันที เขาลุกพรวดพรา
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 154
“บังอาจ!”หลิงเฟยเยียนใบหน้าแดงก่ำ หันหน้าหนีอย่างไม่ยอมแพ้พลางเอ่ยขึ้น “ข้าคือพระชายารัชทายาท และที่นี่คือตำหนักบูรพา หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า เสด็จพ่อและองค์รัชทายาทไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”“อย่างนั้นหรือ?”ฉู่หนิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทันใดนั้นเขาก็ฉวยโอกาสหอมแก้มของนางไปหนึ่งฟอดร่างอรชรของหลิงเฟยเยียนสั่นเทา ทั้งร่างแข็งทื่อไปในทันที นางไม่เคยคาดฝันมาก่อนเลยว่า ฉู่หนิงจะกล้าทำกับนางเช่นนี้!ฉู่หนิงหัวเราะฮ่า ๆ มองหลิงเฟยเยียนที่กำลังตกตะลึง ก่อนจะกล่าวด้วยความพึงพอใจ“ถ้าแน่จริงท่านก็ลองไปฟ้องดูสิ ดูว่าเสด็จพ่อและท่านพี่องค์รัชทายาทจะเชื่อคำพูดของท่านหรือไม่!”ฉู่หนิงกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใคร ๆ ก็รู้ว่าข้าเติบโตมาจากในหมู่ชาวบ้าน ไม่มีใครคิดหรอกว่าข้าจะกล้าล่วงเกินพระชายารัชทายาทในสายตาของคนนอก พระชายารัชทายาทกล่าวหาว่าข้าทำตัวไร้มารยาท ส่วนใหญ่แล้วก็คงเป็นเพราะไม่อยากให้ตำหนักบูรพาต้องจ่ายเงินก้อนนี้ออกมา!”เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา หลิงเฟยเยียนที่เดิมทีคิดจะเอาคืนก็ถึงกับตกตะลึงตามที่ฉู่หนิงพูด หากนางไปฟ้องฮ่องเต้จริง ๆ โอกาสสำเร็จก็คงมีน้อยมากและหากเป็นเช่นนั้น ชื่อเสี
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 153
“น้องสิบแปด เจ้าทำเกินไปแล้ว ของเก่าและภาพวาดอักษรในตำหนักบูรพาล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าที่องค์รัชทายาทสะสมมานานหลายปี จะให้น้องสิบแปดนำไปชดใช้หนี้ตามอำเภอใจได้อย่างไร!”สีหน้าของหลิงเฟยเยียนดูย่ำแย่ขึ้นเล็กน้อยนางคำนวณไว้ทุกอย่าง แต่คาดไม่ถึงว่าฉู่หนิงจะไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ถึงขั้นหมายตาของเก่าและภาพวาดอักษรของตำหนักบูรพา!หากรู้ตั้งแต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ ไม่ควรพาฉู่หนิงเข้ามาเลยในขณะนี้ หลิงเฟยเยียนเสียใจจนแทบกระอักเลือดแต่ฉู่หนิงไม่สนใจว่าหลิงเฟยเยียนจะยินยอมหรือไม่ เขาเดินตรงไปยังแจกันดอกไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที“แจกันใบนี้ไม่เลว ดูแล้วน่าจะมีอายุหลายปี ลวดลายนี้ ฝีมือเช่นนี้ อย่างน้อย ๆ ก็คงมีราคาหลายพันตำลึง!”ฉู่หนิงกล่าวชื่นชมอย่างไม่ขาดปาก ขณะเดียวกันก็หันไปมองภาพวาดบนผนังด้านข้างนี่คือภาพวาดทิวทัศน์ แสดงทัศนียภาพของดินแดนทางเหนือที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งไกลสุดลูกหูลูกตา แต่กลับมีคนผู้หนึ่งเดินอยู่กลางหิมะ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นภาพวาดที่เปี่ยมไปด้วยความหมายลึกซึ้ง“ภาพนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน แม้แต่หิมะยังวาดได้ละเอียดถึงเพียงนี้ ต้องเป็นผลงานของปรมาจารย์เป็นแน่ น่าจะขายไ
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 152
“เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว น้องสิบแปดเชิญด้านใน!”“พี่สะใภ้เชิญก่อน!”ทั้งสองคนเดินตามกันเข้าไปในตำหนัก สาวใช้รีบยกชาร้อนสองถ้วยเข้ามา กลิ่นหอมของชาก็พลันอบอวลไปทั่วแม้ว่าหลิงเฟยเยียนจะรังเกียจฉู่หนิงบุตรนอกสมรสที่มีชาติกำเนิดต่ำต้อยผู้นี้ แต่ก็ยังคงผายมือเชื้อเชิญ “น้องสิบแปด ลองชิมชานี่ดู นี่คือชาหลงจิ่งชั้นเลิศที่เพิ่งส่งมาเป็นเครื่องราชบรรณาการในปีนี้เชียวนะ”ดวงตาของฉู่หนิงเป็นประกาย ยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ รสชาติหวานละมุนแผ่ซ่านไปทั่วลำคอ ทำให้เขารู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาไม่น้อยแต่ว่า ดื่มชาก็ส่วนดื่มชา เรื่องที่ต้องทำก็ยังคงต้องทำฉู่หนิงวางถ้วยชาลง หัวเราะแห้ง ๆ “พี่สะใภ้ ชาก็ดื่มแล้ว พวกเราควรจะมาพูดคุยเรื่องสำคัญกันได้แล้วกระมัง?ตอนนี้สถานการณ์แนวหน้ากำลังคับขัน เสด็จพ่อทรงลงโทษริบเบี้ยหวัดรายปีของตำหนักบูรพาเพื่อนำไปใช้ที่แนวหน้าทั้งหมด เรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้ พี่สะใภ้โปรดสั่งคนไปตรวจนับเงินด้วยเถิด!”แม้พระชายารัชทายาทจะงดงาม แต่ก็ไม่หอมหวานเท่าเงิน!“น้องสิบแปดช่างรีบร้อนเสียจริง~”หลิงเฟยเยียนแสร้งทำเป็นลำบากใจ ใบหน้างดงามปรากฏความกังวลขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับ
