ตอนที่10

ห่าวตี้หลุนยกไหเหล้าขึ้นดื่ม คำพูดของมารดายังดังก้องหู

" ความเหงามันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ หากความเหงามันฆ่าคนได้แม่คงตายนานแล้ว แต่เพราะมีหยางหยาง แม่ถึงได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เจ้าเป็นลูกของแม่ต้องอยู่ข้างแม่เรื่องนี้อย่าพูดออกไปให้ใครรู้เข้าใจไหม เรื่องที่เจ้ารู้เห็นก็คิดซะว่าไม่เคยเกิดขึ้น"

ห่าวตี้หลุนรู้สึกผิดหวังกับมารดามาก ทั้งที่รู้ว่านางทำผิดแต่กลับทำอะไรไม่ได้ ยิ่งผิดหวังกับหยางหยางบ่าวคนสนิทที่เขาเห็นเป็นเพื่อนเป็นพี่น้อง แต่กลับทำเรื่องแบบนี้

หลี่หรูอี้รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกหันไปมองข้างๆว่างเปล่าไม่มีห่าวตี้หลุน นางรีบลุกขึ้นเดินออกไปตามหา เห็นเขานอนหลับกอดไหเหล้าอยู่ในสวน รอบตัวเต็มไปด้วยไหเหล้าตั้งแต่นางแต่งเข้าจวนตระกูลห่าวมาเขาก็ไม่เคยสนใจนางเลย ทุกวันเอาแต่ออกไปตามหาเมิ่งอันหลาน กลับมาก็เอาแต่ดื่มเหล้าเมามาย

" ท่านพี่ ท่านพี่ ตื่นลืมตาลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ "

นางเขย่าเขาอย่างแรง ห่าวตี้หลุนสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เห็นภาพตรงหน้าเป็นเมิ่งอันหลานก็โผเข้ากอดนางไว้แน่น

" หลานเอ๋อ หลานเอ๋อของข้า เจ้ากลับมาหาข้าแล้ว เจ้ายกโทษให้ข้าแล้วใช่ไหม"

หลี่หรูอี้ผลักเขาออก ตวัดมือตบหน้าดังเส