บทที่ 4 เสียท่า

“ปล่อยกูนะโว้ย!! ไอ้เฟย!! กูบอกให้ปล่อยกูไงวะ!!”

“...”

“มึงคิดจะทำบ้าอะไร...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!”

เอริคร้องโวยวายเสียงดังก้องไปทั่วห้อง ร่างกายขยับดิ้นไปมาอยู่บนเตียงกว้าง เมื่ออยู่ ๆ เขาก็ถูกมือเรียวยาวของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม ที่กำลังจะช่วยถอดชุดคลุมออกให้นั้น เปลี่ยนมาจับข้อมือข้างหนึ่งของเขาบิดไปทางด้านหลัง แล้วกดตัวเขาให้นอนแนบลงกับเตียงแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

เอริคพยายามดิ้นขัดขืนไปมาอย่างสุดแรง เพื่อให้ร่างกายที่ถูกกดอยู่กับเตียงเป็นอิสระ แต่เพราะสภาพของตัวเองเวลานี้ มันทำให้เขาดิ้นและออกแรงขยับไม่ได้ดั่งใจนึกเลย แถมยิ่งเขาขัยบมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บที่แขนและข้อมือมากขึ้น เอริคไม่คิดเลยว่าเฟยจะมีแรงเยอะมากขนาดนี้

เฟยไม่สนเสียงร้องโวยวายของคนนอนอยู่ เขาค่อย ๆ เอื้อมมือข้างหนึ่งมาหยิบเนกไทของตัวเองที่โต๊ะหัวเตียง จากนั้นก็เอามาจัดการหมัดมือทั้งสองข้างของเอริคไขว้หลังเอาไว้ หึหึ ดูสิอยู่สภาพนี้แล้วยังจะมีปัญญาจับเขากินได้อีกไหม

“ผมก็...จะช่วยคุณเอริคเตรียมความพร้อมยังไงครับ”

เฟยกระตุกยิ้มมุมปากขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าขาวของตัวเองเข้าไปใกล้ซอกคอของคนนอนอยู่ แล้วกระซิบพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม พร้อมใช้มือข้างหนึ่งลูบคล้ำแถวขาอ่อนเล่นไปด้วย

“มึงพูดเรื่องบ้าอะไร ปล่อยกูนะโว้ยย!! ไอ้เฟย!! กูบอกให้หยุดไงวะ”

เอริคตะโกนร้องขึ้นอีกครั้งด้วยความโกรธและตกใจ ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ร่างกายเปลือยเปล่าที่ถูกกดแนบอยู่กับเตียง สะดุ้งเฮือกตัวเย็นวาบขึ้นมาทันที เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสของฝ่ามือที่ต้นขาของตัวเอง เอริคที่กำลังพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิตอยู่นั้น ก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว เขาเข้าใจความหมายที่เฟยต้องการจะสื่อกับตัวเองดี

บ้าเอ๊ย!! ทำไมเรื่องราวมันถึงได้พลิกผันไปหมดแบบนี้นะ เขาไม่น่าไว้ใจไอ้จีนหน้าขาวนี่เลยจริง ๆ

เพียะ!!

“พูดเพราะ ๆ หน่อยสิครับ พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ”

มือเรียวยาวยกขึ้นตีก้นของคนนอนอยู่ไปหนึ่งที เพื่อเป็นการลงโทษที่อีกฝ่ายพูดไม่เพราะกับตัวเอง ก่อนจะแกล้งพูดดุขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน อย่างไม่สะทกสะท้านสีหน้าโกรธเกรี้ยว กับเสียงร้องโวยวายของอีกฝ่าย

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เฟยไม่เคยมีความคิดที่จะยอมเป็นรับให้เอริคอยู่แล้ว แต่ที่ทำไปทุกอย่างนั้นก็เพื่อให้เอริคตายใจ ลดความระแวงในตัวเขาลงก็เท่านั้น แล้วในที่สุดเขาก็ทำสำเส็จ

เฟยจ้องมองร่างเปลือยที่กำลังขยับดิ้นไปมาตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย หึหึ ในเมื่อคนตรงหน้าอยากนอนกับเขามาก งั้นคืนนี้เขาก็จะจัดให้ได้สมดั่งหวัง ขอกินแบบไม่เกรงใจเลยก็แล้วกัน

“ปล่อยกูเดี๋ยวนี่เลยนะ ไม่งั้นมึงไม่ได้ตายดีแน่ ได้ยินไหม” เอริคตะโกนร้องขู่ออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

เอริครู้สึกโกรธจนแทบคลั่ง ใบหน้าแดงจนเป็นสีเลือด เขารู้สึกร่างกายเย็นชาไปหมดทั้งตัว พอคิดถึงเรื่องที่จะต้องเกิดกับตัวเองต่อจากนี้ เอริคพยายามขยับร่างกายถอยหนีอีกฝ่าย จนข้อมือทั้งสองข้างที่ถูกมัดไว้แสบร้อนไปหมด แต่มันกับแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพราะเอวหนาทั้งสองข้างของเขา ถูกมือขาวของเฟยจับล็อกไว้แน่นอยู่นั่นเอง เวรเอ๊ย!!

“หึหึ น่ากลัวจังเลยนะครับ งั้นก่อนตายผมขอกินให้อิ่มก่อนคงไม่ว่าอะไรนะครับ”

เฟยหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ คิดว่าเขาจะกลัวคำขู่พวกนี้หรือไง เฟยค่อย ๆ โน้มตัวลงนอนข้าง ๆ แล้วเอาร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองแนบชิดกับร่างกายของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยปากพูดกระซิบเย้าหยอกที่ข้างหูของเอริคออกไปอย่างอารมณ์ดี มาถึงขั้นนี้แล้ว จะพูดขู่อะไรเขาก็ไม่กลัวอีกทั้งนั้น

เฟยรู้ดีว่าถึงเขาจะปล่อยเอริคไปตอนนี้ ตัวเองก็คงจะไม่รอดอยู่ดี เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาขอกินให้อิ่มท้องก่อนก็แล้วกัน ส่วนเรื่องหลังจากนี้ค่อยคิดอีกทีก็ยังไม่สาย

“ไอ้เฟย!!…กูบอกให้หยุดไงวะ” เอริคหันไปจ้องหน้าของเฟยด้วยสายตาอาฆาต แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่หวาดกลัวเขาเลยสักนิด

เวลานี้เอริคอดด่าตัวเองไม่ได้ เขาไม่น่ามาเสียท่าง่าย ๆ ให้กับไอ้จีนบ้านี่เลย โธ่โว้ย!! จะเรียกให้ลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเข้ามาช่วยก็ไม่ได้อีก เพราะห้องระดับ VIP ของที่นี่ มันเป็นแบบเก็บเสียงและมีความเป็นส่วนตัวสูงมาก เอริครู้สึกมืดแปดด้านแล้วจริง ๆ ตอนนี้

เอริคนอนดิ้นไปมาในอ้อมแขนแกร่ง ปากก็ร้องด่าออกมาไม่หยุด เฟยที่เห็นแบบนั้นเลยยกมือข้างหนึ่ง ขึ้นมารั้งใบหน้าของเอริคให้หันมาทางตัวเอง แล้วจ้องมองสีหน้าเดือดดาลของคนในอ้อมกอด ด้วยสายตาเป็นประกายวาววับ เวลานี้เฟยไม่มีความรู้สึกกลัวคนตรงหน้าเลยสักนิด แต่กลับกันเขายิ่งรู้สึกชอบและรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ หึหึ คืนนี้เขาจะทำให้ปากของเสือร้าย ที่เอาแต่ร้องด่าเขาไม่หยุดในตอนนี้ กลายร่างเป็นลูกแมวร้องควรญครางอยู่ใต้ร่างเขาให้ดู

“ผมบอกแล้วไงครับ ว่าให้พูดเพราะ ๆ”

เสียงนุ่มทุ้มของเฟยพูดขึ้น พร้อมจับแก้มของเอริคบีบเล่น คล้ายจะทำโทษคนพูดไม่เพราะ

บาร์เทนเดอร์หนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ พอเอริคได้เห็นรอยยิ้มนั้นร่างกายก็เย็นวาบขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้พูดโต้กลับอะไร ริมฝีปากบางของบาร์เทนเดอร์หนุ่มที่เอาแต่ฉีกยิ้มให้เขา ก็ประกบลงมาปิดริมฝีปากของเขาไว้ซะก่อน เอริคที่ถูกจู่โจมแบบนั้นทันไม่ตั้งตัว ก็สะดุ้งเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าอยู่ ๆ จะถูกริมฝีปากของเฟยประกบจูบลงที่ปากของตัวเองแบบนี้

ใบหน้าหล่อเหล่าของเจ้าของคคาสิโน ถูกมือเรียวยาวของบาร์เทนเดอร์หนุ่มจับล็อกไว้แน่น เพื่อรับจูบที่ดูดดื่มและเร่าร้อนของตัวเอง ริมฝีปากของทั้งสองบดเบียดจูบกันอย่างดุเดือด ถึงเอริคจะพยายามต่อต้านอย่างสุดกำลัง แต่เขาก็ไม่สามารถสู่แรงของอีกฝ่ายได้เลย

เฟยบดขยี้ริมปากของตัวเองจูบอย่างไม่สนใจ ว่าอีกฝ่ายจะชอบหรือไม่ ก่อนจะเริ่มคุกคามมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้โอกาสก็แทรกลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไปในโพรงปากของคนที่นอนดิ้นอยู่ ปลายลิ้นร้อนตวัดพัวพันหยอกล้อ กับลิ้นของอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ

“อื้ออ...อื่ออ”

เสียงร้องโวยวายที่ดังก้องไปทั่วห้องเมื่อครู่ ตอนนี้กลับได้เงียบหายไป แล้วกลายเป็นเสียงร้องอื้ออึงออกมาจากในลำคอของแทน

เฟยประกบจูบดูดดึงแลกลิ้นพัวพันอยู่ในโพลงปากเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ตามอารมณ์ จนรับรู้ถึงแรงดิ้นรนและเสียงหอบกระเส่า ที่เริ่มจะหายใจไม่ทันของอีกฝ่าย เลยต้องจำใจต้องถอนริมฝีปากของตัวเองออกอย่างน่าเสียดาย

“นี่คือการลงโทษที่คุณพูดไม่เพราะกับผม”

เฟยถอนจูบออก แล้วจ้องดูผลงานของตัวเองอย่างพอใจ ก่อนจะก้มกระซิบพูดที่ข้างหูของคนที่กำลังนอนหอบอยู่ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“มึง...!!” เอริคขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน จนเส้นเลือดตรงขมับปูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ตอนแรกเอริคคิดจะตวาดใส่เฟยต่อ แต่พอได้เห็นริมฝีปากแดงที่เปียกชุ่มไปด้วยคาบน้ำลาย และแววตาหื่นกระหายของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมาทางตัวเอง เลยต้องเม้มปากแน่น แล้วกลืนคำด่าทอกลับลงคอไปด้วยความรู้สึกขัดแค้นใจ

ในใจของเอริคตอนนี้มันรู้สึกร้อนเหมือนถูกไฟเผา ไม่เคยมีใครกล้าหยามเขามากขนาดนี้มาก่อน

“หึหึ ต้องอย่างนี้สิครับ” ใบหน้าขาวผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นอย่างถูกใจ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเลิกพ้นคำด่าตามที่เขาบอกแล้ว จากนั้นก็เอ่ยพูดเย้าหยอกอีกฝ่ายอย่างเกรงกลัวอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเอริคเลิกตะโกนต่อว่าตัวเองแล้ว บาร์เทนเดอร์หนุ่มก็ค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นนั่ง แล้วจับคนบนเตียงพลิกให้นอนหงาย สายตาเป็นประกายมองจ้องไปที่ เรือนร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าตาแทบไม่กะพริบ ลำคอขาวของเฟยรู้สึกแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ หึหึ ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมกับที่เขาต้องเสี่ยงตายขึ้นมาหน่อย

ตอนแรกเฟยก็ไม่ได้รู้สึกสนใจเอริคสักเท่าไหร่ แต่พอเขาได้มาเห็นภาพตรงหน้าเวลานี้ ความคิดทั้งหมดของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะร่างเปลือยขาวเนียน ใบหน้าคมของลูกครึ่งที่ราวกับรูปสลัก กล้ามเนื้อกระชับเป็นสัดส่วน ไหนจะซิกซ์แพ็กแน่น ๆ เรียงราวเป็นลอน มันช่างดูน่าหลงใหลซะเหลือเกิน 

เฟยมองเชยชมภาพตรงหน้าจนพอใจแล้ว ก็ค่อย ๆ ใช้มือทั้งสองข้างของตัวเอง จับขาของเอริคอ้าออกกว้าง แล้วโน้มใบหน้าของตัวเองลงใกล้ที่หว่างขา ดวงตาจดจ้องไปรูรักที่ปิดสนิทอย่างด้วยแววตาเป็นประกาย

“ไอ้เฟยมึงจะทำบ้าอะไร ปล่อยกูนะโว้ย!!”

เอริคเริ่มร้องโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อถูกเฟยจับขาทั้งสองข้างตึงไว้แน่น สภาพของเขาตอนนี้มันช่างดูน่าอายเหลือเกิน

“อย่าดิ้นสิครับ...ขอผมดูหน่อยนะว่าด้านหลังของคุณ มันสวยมากขนาดไหน”