บทที่ 4

“ทำไมคนแซ่จวงมันโชคดีจังวะ ได้แต่งงานกับเจ้าหญิง ลูกกลายเป็นเต้ แล้วยังได้เป็นไฮโซอีก” เจียงอวี้เฉิงพูดด้วยความอิจฉาเต็มอก ก่อนจะนึกถึงตระกูลจวงในปัจจุบันที่ได้ยินผ่านสื่อโทรทัศน์บ่อย ๆ

จวงเหวินซิน ศัลยแพทย์หัวใจอัจฉริยะ ผู้สำเร็จการศึกษาจากสถาบันการแพทย์ชั้นนำระดับโลก หลังกลับสู่ประเทศบ้านเกิดแล้ว เขาก็ได้กลายเป็นแพทย์มือหนึ่งอย่างรวดเร็ว เขาได้ก่อตั้งเครือข่ายโรงพยาบาลนับสิบแห่งทั่วประเทศ ภายใต้ชื่อเสียงอันเป็นที่น่านับถือของตระกูลจวง

จวงยู่หลุน นักการเมืองผู้ยึดมั่นในหลักการ ทำงานด้วยความมุ่งมั่นและเสียสละ จนได้รับการไว้วางใจจากประชาชน เลือกตั้งให้ดำรงตำแหน่งสำคัญทางการเมืองหลายสมัย

จวงเจ๋อหยู อธิการบดีผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกล เขาก่อตั้งมหาวิทยาลัยชั้นนำที่ได้รับการยอมรับในระดับชาติ จนมหาวิทยาลัยแห่งนี้กลายเป็นที่ใฝ่ฝันของนักเรียนนับล้านทั่วประเทศ การันตีการเรียนจบที่มีคุณภาพและการได้งานทำที่มั่นคง ทำให้บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นที่ต้องการของตลาดแรงงานเป็นอย่างสูง

จวงย่าจิ้ง คุณนายใหญ่แห่งตระกูลจวง ผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารี เธอได้ก่อตั้งมูลนิธิต่าง ๆ มากมาย เพื่อให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ยากไร้ ผู้ประสบภัยพิบัติ และผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือในด้านต่าง ๆ อย่างต่อเนื่อง

จวงซูหุ้ย นักธุรกิจหญิงที่ทรงอิทธิพลอย่างยิ่งในระดับประเทศ ด้วยทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลหลายร้อยล้านที่อยู่ในมือ เธอได้นำพาธุรกิจของตระกูลจวงให้เติบโตและขยายไปยังหลากหลายอุตสาหกรรม สร้างงานและขับเคลื่อนเศรษฐกิจของประเทศอย่างต่อเนื่อง

จวงหลินฮุ้ย ดาราสาวหน้าใหม่ที่กำลังมาแรง ด้วยทรัพยากรสนับสนุนอันแข็งแกร่งจากตระกูลเบื้องหลัง แม้จะมีต้นทุนที่สูงกว่าผู้อื่น แต่จวงหลินฮุ้ยกลับมุ่งมั่นที่จะพิสูจน์ความสามารถของตนเองด้วยผลงาน และใช้ชื่อเสียงของเธอในการสนับสนุนกิจกรรมทางสังคมต่าง ๆ ยิ่งช่วยสร้างภาพลักษณ์ที่สดใสและเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับเยาวชน

ยิ่งคิด เจียงอวี้เฉิงก็ยิ่งอิจฉา...

“ทำไมโชคชะตาถึงต่างกันขนาดนี้วะ” เจียงอวี้เฉิงพึมพำ

ทั้ง ๆ ที่ตระกูลจวงและตระกูลเจียงต่างก็เคยรุ่งโรจน์มาพร้อม ๆ กัน

ตระกูลจวงนั้นเป็นบัณฑิต เป็นสายบุ๋นเต็มตัว ออกนโยบายขับเคลื่อนประเทศชาติ ส่วนตระกูลเจียงเป็นแม่ทัพที่ออกรบ เพื่อปกป้องบ้านเมือง เป็นสายบู๊เต็มขั้น

แต่เพราะโดนใส่ร้ายด้วยข้อหาที่ร้ายแรงครั้งนั้นเพียงครั้งเดียว ทำให้จวนเจิ้นกั๋วกงที่เคยรุ่งโรจน์กลับต้องดับสิ้นลง...

“เดี๋ยวสิ! ถ้าตอนนั้น… ลูกชายนั่น ชื่ออะไรนะ?” เจียงอวี้เฉิงพลิกหน้ากระดาษกลับไปที่หน้าแรก ๆ “เจียงอวี้เฉิง... ชื่อเดียวกับเราเลยนี่หว่า”

เจียงอวี้เฉิงพึมพำ เพราะครั้งแรกที่เขาเปิดอ่านบันทึกนั้น เขาเลือกอ่านเพียงผ่าน ๆ เพื่อฆ่าเวลาในระหว่างที่คุกเข่า อีกทั้งยังสนใจเนื้อหาความเป็นไปมากกว่าตัวละคร

“ถ้าเจียงอวี้เฉิง... มันยอมไปงานคัดเลือก โชคชะตาในวันนี้ของตระกูลเจียงจะแตกต่างออกไปไหมนะ? หรือว่าองค์หญิงใหญ่อะไรนั่นไม่เด็ดดวงพอ เจียงอวี้เฉิงเลยไม่สนใจ อืม... ก็น่าจะเป็นไปได้...”

เจียงอวี้เฉิงก้มหน้าก้มตาเปิดอ่านบันทึกของตระกูลอย่างตั้งอกตั้งใจ ทำให้เขาไม่ได้สังเกตสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่รอบตัวเลยแม้แต่น้อย

บานประตูไม้เก่า ๆ ที่มีขอบประตูลอยอยู่เหนือพื้นบ้านถูกผลักออกช้า ๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นแผ่วเบา ร่างชายสูงวัยคนหนึ่งย่องเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยมืดครึ้ม

เขากำไม้เบสบอลที่อยู่ในมือแน่น ย่างสามขุมไปทางด้านหลังเจียงอวี้เฉิงที่กำลังคุกเข่าอ่านบันทึกตระกูลเจียงอยู่

ในขณะเดียวกัน เจียงห้าวก็เดินถือจานที่มีหมั่นโถวสองลูกหอมกรุ่นออกมาจากห้องครัว

“เฉิงเอ๋อร์ มากิน... นั่น! แกจะทำอะไรน่ะ!!” เจียงห้าวตะโกนขึ้นมาทันที เมื่อเห็นชายสูงวัยกำลังยืนง้างไม้เบสบอลอยู่ด้านหลังบุตรชาย

นั่นมันลูกชายสุดที่รักของเขา สายเลือดคนสุดท้ายของตระกูลเจียงเลยนะ!!

“แกบังอาจมาทำร้ายเหอจุน ไปตายซะ!!”

ผัวะ!!

สิ้นเสียงตะโกน ไม้เบสบอลก็กระทบเข้ากับศีรษะของเจียงอวี้เฉิงอย่างแรง ร่างเด็กหนุ่มเซถลาตามแรงกระแทก ศีรษะล้มกระแทกพื้นซ้ำ เลือดสีแดงไหลเจิ่งนองเป็นวงกว้าง

“เฉิงเอ๋อร์!!” เสียงกรีดร้องจนแทบจะขาดใจดังก้องไปทั่วบ้านไม้หลังเก่า ๆ

“พ่อ...” เจียงอวี้เฉิงฝืนลืมตา เอ่ยเรียกบิดาที่เมื่อครู่ยังบังคับให้เขาคุกเข่าสำนึกผิด แต่บัดนี้กลับถลามาคุกเข่าตรงหน้าตน สองมือสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวเอื้อมมาหมายจะประคองร่างของเขาให้ลุกขึ้น

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของเจียงห้าวซีดเผือด นัยน์ตาตื่นตระหนก ด้วยความหวาดกลัวว่าลูกชายตรงหน้าจะจากเขาไปอย่างสุดหัวใจ

พ่อ... อย่ากลัว...

เจียงอวี้เฉิงพยายามประคองสติ ฝืนทนความเจ็บปวด ทอดสายตามองหน้าบิดาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง...