บทที่ 3

ฮ่องเต้ชิงหยางประกาศให้บุตรชายของตระกูลขุนนางเข้าร่วมงานคัดเลือก ซึ่ง เจียงอวี้เฉิง ซื่อจื่อแห่งจวนกั๋วกงปฏิเสธที่จะเข้าร่วมงานคัดเลือกนั้น

ในท้ายที่สุด จวงหมิงรุ่ย ซื่อจื่อแห่งจวนจวงกั๋วซือ ของ จวงเหวินจิ่น ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นกั๋วซือของฮ่องเต้ในขณะนั้น ได้ผ่านการคัดเลือกเป็นพระราชบุตรเขย

หลังจากที่องค์หญิงใหญ่ได้สนทนากับซื่อจื่อแห่งจวนจวงกั๋วซือก็เกิดความพึงพอพระทัยในการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ซึ่งแตกต่างจากการใช้ชีวิตตามกฎเกณฑ์ของวังหลวงเป็นอย่างมาก

องค์หญิงใหญ่จึงได้ขอพระราชทานย้ายไปอยู่กับซื่อจื่อที่จวนจวงกั๋วซือ ซึ่งฮ่องเต้ชิงหยางก็ได้พระราชทานอนุญาต ตามพระทัยพระเชษฐภคินี

หลังจากงานอภิเษกสมรส องค์หญิงใหญ่ได้ก้าวเข้าสู่จวนจวงกั๋วซือในฐานะฮูหยินซื่อจื่อ เพียงไม่นาน ก็มีข่าวว่าองค์หญิงใหญ่ได้ประสบอุบัติเหตุที่ใบหน้า จำต้องใช้ผ้าปิดใบหน้าเมื่อออกจากจวนอยู่เสมอ

แต่ความสงบสุขก็อยู่ได้ไม่นาน วันหนึ่ง เย่เฉิง รองแม่ทัพคนสนิทของเจิ้นกั๋วกงได้เข้าไปทูลรายงานกับฮ่องเต้ชิงหยางว่าจวนเจิ้นกั๋วกงต้องการก่อกบฏ ติดต่อสมคบคิดกับแคว้นศัตรู

เย่เฉิงมอบหลักฐานเป็นสาส์นลับที่เจิ้นกั๋วกงติดต่อกับแม่ทัพใหญ่เฉินของแคว้นต้าถังหลายฉบับ แต่ทั้งนี้ สาส์นจากเจิ้นกั๋วกงนั้น เป็นลายมือของเย่เฉิงที่คัดลอกความในสาส์นออกมา

ส่วนสาส์นจริงนั้น เขาได้ส่งถึงมือแม่ทัพใหญ่เฉินและถูกทำลายทิ้งไปแล้ว แต่หลักฐานชิ้นสำคัญที่ตระกูลเจียงไม่สามารถปฏิเสธได้ก็คือสาส์นลับที่แม่ทัพใหญ่เฉินตอบกลับเจิ้นกั๋วกงว่ายินยอมรับข้อตกลงที่เสนอมา

หากเจิ้นกั๋วกงช่วยก่อกบฏและแปรพักตร์ จนแคว้นต้าถังสามารถยึดครองแคว้นต้าหมิงได้ พวกเขาจะช่วยเปลี่ยนราชวงศ์จาก ชิง เป็น เจียง

ฮ่องเต้ชิงหยางได้ยินเช่นนั้น ก็โกรธกริ้วหมายจะสั่งลงโทษประหารชีวิตจวนเจิ้นกั๋วกงทั้งตระกูล แต่มีขุนนางและบรรดาแม่ทัพบางส่วนได้คุกเข่าขอร้องอ้อนวอน เพราะไม่เชื่อว่าเจิ้นกั๋วกงจะกระทำการเช่นนั้นจริง

หากแต่เย่เฉิง ซึ่งเป็นรองแม่ทัพคนสนิทของเจิ้นกั๋วกงยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่น พร้อมด้วยสาส์นลับจากแม่ทัพใหญ่เฉินที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นลายมือและตราประทับของจริง จึงทำให้เจิ้นกั๋วกงไม่อาจแก้ต่างให้ตนเองและตระกูลได้

สุดท้าย ฮ่องเต้ชิงหยางจึงตัดสินโทษเนรเทศจวนเจิ้นกั๋วกงทั้งตระกูล พร้อมทั้งสั่งมิให้ย่างกรายกลับเข้ามาในเมืองหลวงอีกตลอดชีวิต ริบกองทัพตระกูลเจียงเป็นของราชวงศ์ มอบหมายให้แม่ทัพท่านอื่นควบคุมดูแล และออกคำสั่งไม่ให้การช่วยเหลือใด ๆ แก่ตระกูลเจียง เพื่อเป็นการลงโทษ

คนในตระกูลเจียงหลายรุ่นถูกพันธนาการด้วยกงและโซ่ตรวน เดินทางรอนแรมไปถึงชายแดนที่ยากไร้ กลุ่มคนขนาดใหญ่มีจำนวนที่ลดลงเรื่อย ๆ ด้วยไม่อาจทนต่อความยากลำบากระหว่างทางได้ไหว

มีเพียงเจียงซู่ อดีตเจิ้นกั๋วกง เจียงอวี้เฉิง อดีตซื่อจื่อ และบรรดาญาติผู้ชายที่สามารถทนลำบากได้ไหว จึงเริ่มตั้งรกรากถิ่นฐาน เข้าป่าไปตัดไม้สร้างเรือนอาศัยใกล้เมือง อาศัยอยู่บริเวณนั้นเป็นต้นมา

“บ้านเราโดนใส่ร้ายชัด ๆ ฮ่องเต้แม่งโคตรโง่เลย! นี่มันเนรคุณชัด ๆ เลยไม่ใช่เรอะ!?” เจียงอวี้เฉิงสบถอย่างอดไม่ได้ “ไม่ใช่เพราะกองทัพตระกูลเจียงคอยสนับสนุนหรอกเรอะ แกถึงได้ขึ้นครองบัลลังก์ได้น่ะ”

“ถ้าตระกูลเจียงอยากจะครองบัลลังก์ ตอนนั้นฮุบเอาไว้เอง ไม่สมเหตุสมผลกว่าหรือไง? จะไปติดต่อแคว้นต้าถุงต้าถังทำซากอะไรให้วุ่นวาย ไอ้เต้สุนัขเอ๊ย!”

เจียงอวี้เฉิงเปิดอ่านบันทึกหน้าต่อไป ตั้งแต่รัชศกซื่ออัน ปีที่ยี่สิบห้าจนถึงปีที่สามสิบ ล้วนแต่เป็นเรื่องเล่าการสู้ชีวิตของตระกูลเจียงที่โดนชีวิตสู้กลับจนน่าท้อแท้

จนมาถึงรัชศกซื่ออัน ปีที่สามสิบเอ็ด ข่าวสารจากเมืองหลวงเล่าลือมาจนถึงชายแดนว่า จวงเหว่ยหรง บุตรชายคนโตขององค์หญิงใหญ่ที่อภิเษกเข้าจวนจวงกั๋วซือนั้นเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ชิงหยางเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้ชิงหยางจึงได้แต่งตั้งจวงเหว่ยหรงขึ้นเป็นรัชทายาท เนื่องจากบรรดาฮองเฮาและนางสนมในวังหลังของพระองค์นั้น ไม่สามารถตั้งครรภ์ให้ประสูติโอรสมังกรได้เลย

“ฮึ! สมน้ำหน้า ไร้น้ำยาสิ้นดี” เจียงอวี้เฉิงแค่นเสียง “นกเขาไม่ขันหรือว่าล่มปากอ่าวล่ะ? เนรเทศเนรคุณคนอื่น สุดท้าย ตัวเองก็ไร้คนสืบทอดจนต้องไปเอาลูกพี่สาวมาเป็นรัชทายาทต่อ ถุย!”

เจียงอวี้เฉิงถ่มน้ำลายที่ไม่มีอยู่จริงลงบนพื้นอย่างดูแคลน ก่อนจะเปิดอ่านหน้าต่อไปอย่างนึกสนุก

รัชศกซื่ออัน ปีที่สามสิบเจ็ด

ฮ่องเต้ชิงหยางสิ้นพระชนม์ด้วยอาการป่วยที่ไม่ทราบสาเหตุ ทำให้จวงเหว่ยหรง บุตรชายคนโตขององค์หญิงใหญ่ ชิงหว่านซิน และ จวงหมิงรุ่ย ซึ่งดำรงตำแหน่งกั๋วซือต่อจากบิดาขึ้นครองราชย์ เปลี่ยนราชวงศ์จาก ชิง เป็น จวง อย่างสิ้นเชิง

แคว้นต้าหมิงได้รับการปกครองจากฮ่องเต้ราชวงศ์จวง ที่มีสติปัญญาเฉียบคมมาอีกนานหลายร้อยปี จนกระทั่งมาถึงยุคสมัยใหม่แห่งการเปลี่ยนแปลงที่ลดบทบาทของราชวงศ์ลง

แต่อย่างไร คนจากราชวงศ์จวงก็ยังคงได้รับความนับถือ กลายเป็นบุคคลชนชั้นสูงของประเทศ ได้อยู่ดีกินดี จนมาถึงปัจจุบัน