บทที่ 6

“อ๊าก!!” เจียงอวี้เฉิงหมอบลงตัวกับพื้นแล้วร้องระบายออกมาสุดเสียงอย่างอัดอั้น

แม่งเอ๊ย!! นึกว่าจะได้ร่างใหม่ที่หล่อเหลา ไม่มีรอยสักแล้วซะอีก...

เสียงร้องโหยหวนของเขาสร้างความตกใจให้แก่บิดาคนใหม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก

เจิ้นกั๋วกงหันสบตากับจ้าวลี่ด้วยความตกตะลึง ไม่รู้ว่าวันนี้ บุตรชายของเขาเป็นสิ่งใด ล้วนแต่มีท่าทีแปลกประหลาด ตั้งแต่ร้องหาคันฉ่อง ไหนจะปรากฏรอยประหลาดที่ต้นแขนอีก

“ฉะ... เฉิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นสิ่งใดไป? พ่อตีเจ้าเจ็บหรือ?”

เจียงอวี้เฉิงที่ได้ยินน้ำเสียงห่วงใยนั้น ก็รีบเงยหน้าขึ้นมองหน้า เจียงซู่ เจิ้นกั๋วกงและเป็นบิดาของเขาในตอนนี้

เจียงซู่ เหมือนเจียงห้าว พ่อของเขาไม่มีผิดเพี้ยน...

ใบหน้า น้ำเสียง รูปร่าง แม้ว่าจะดุกับเขาไปบ้าง แต่อย่างไรก็รักและเอ็นดูเขาอย่างที่สุด

“ข้าไม่เป็นไรขอรับ” เจียงอวี้เฉิงตอบด้วยเสียงอู้อี้

หากวิญญาณของเขาข้ามมิติมาที่นี่แล้ว ร่างของเขาในโลกนู้นก็คงจะนอนแน่นิ่งแล้วสินะ...

แล้วพ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ? พ่อจะไม่คลั่งไปเลยเหรอ?

ยิ่งกังวลอยู่ว่าเขาเป็นสายเลือดคนสุดท้ายของตระกูลเจียงด้วย...

เดี๋ยวสิ... การที่เขาได้ข้ามมิติมาที่นี่ นี่มันโอกาสทองไม่ใช่เหรอ!?

โอกาสที่จะพลิกฟื้นตระกูลเจียงให้เจริญรุ่งเรืองเหมือนตระกูลจวง!!

ทั้งเขาและพ่อในอนาคตจะได้ไม่ต้องกัดก้อนเกลือกินกันอย่างทุกวันนี้ ถ้าหากเขาสามารถหยุดโศกนาฏกรรมของตระกูลได้ ตระกูลเจียงเองก็คงจะได้รับการยกย่องเหมือนกันใช่ไหม?

และถ้าหากเขาสามารถจัดการปัญหาพวกนี้ให้เสร็จเรียบร้อย ก็มีโอกาสที่จะได้ข้ามมิติกลับไปด้วยหรือเปล่านะ?

“เฉิงเอ๋อร์ พ่อรู้ดีว่าเจ้าไม่อยากอภิเษกเป็นพระราชสวามีขององค์หญิงใหญ่ ไม่อยากทำให้พระองค์อาจจะต้องเป็นหม้าย เพราะเจ้ามีความฝันที่อยากจะปกป้องชาวบ้านที่บริเวณชายแดน”

“แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่า ในยามนี้ การปกป้องราชวงศ์ก็มีความสำคัญมิต่างกัน” เจิ้นกั๋วกงถอนหายใจ “ฮ่องเต้ชิงหยางเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน แม้ว่าบ้านเมืองจะสงบสุขดี แต่ขุนนางในราชสำนักนั้น ไม่ได้อยู่อย่างสงบอย่างที่เจ้าคิดดอก”

“อย่างไร ชาวบ้านที่ชายแดน กองทัพตระกูลเจียงของพวกเราก็กระจายกันดูแลอยู่แล้ว ทั้งปู้หลาง ฟู่เจิ้ง และหวังเจี๋ยต่างก็ช่วยกันดูแลแทนพ่ออยู่ เย่เฉิงเองก็เพิ่งจะมาส่งข่าวว่าทุกอย่างเป็นปกติดี”

เย่เฉิง?

ชื่อนี้ ชื่อนี้คุ้นจัง...

เจียงอวี้เฉิงหลับตาทบทวนความทรงจำทั้งของเขาและของเจียงอวี้เฉิงคนก่อนอย่างเร่งด่วน

เย่เฉิงคือพยานปากดีที่ยืนยันว่าพ่อของเขาคนนี้ก่อกบฏ จนต้องโทษเนรเทศทั้งตระกูล!!

ส่วนความทรงจำของซื่อจื่อที่เพิ่มเข้ามาคือเย่เฉิงเป็นหนึ่งในห้ารองแม่ทัพ ที่เจิ้นกั๋วกงสนิทสนมและให้ความไว้วางใจเป็นอย่างมาก

แรกเริ่ม เย่เฉิงมาสมัครเป็นทหารธรรมดา เพราะต้องการช่วยลดภาระค่าใช้จ่ายให้แก่ครอบครัว แต่ด้วยสติปัญญาและความสามารถ ทำให้เขาเติบโตและสามารถเลื่อนขั้นขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว จนสามารถดำรงตำแหน่งรองแม่ทัพในที่สุด

และที่สำคัญ เย่เฉิงเป็นทหารคนหนึ่งที่รักชาวบ้านเป็นอย่างมาก คนที่รักชาวบ้านเช่นนี้ ทำไมจึงกล้าใส่ร้ายเจ้านายของตัวเองว่าทรยศชาติได้?

เจียงอวี้เฉิงครุ่นคิดด้วยความสงสัย

หรือว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ ต้องมีแน่ ๆ ไม่งั้นคนอย่างเขาจะกล้าทรยศตระกูลเจียงได้ยังไง?

“เฉิงเอ๋อร์... เจ้าเป็นคนฉลาดมาตั้งแต่เด็ก พ่อพร่ำสอนกลยุทธ์ต่าง ๆ ให้เจ้า เจ้ามองไม่ออกหรือว่าในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งใดคือสิ่งที่สำคัญที่ต้องการการปกป้องมากที่สุด?”

“พ่อรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงชายบ้านที่ชายแดน แต่พ่อก็ได้ไปประจำการที่ชายแดนมาหลายปีจนมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว พอได้ยินมาว่าฝ่าบาทจะคัดเลือกพระราชสวามีให้แก่องค์หญิงใหญ่ พ่อจึงได้รีบพาเจ้ากลับมา”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเข้าร่วมพิธีคัดเลือกพระราชสวามีขององค์หญิงใหญ่เองก็เป็นการปกป้องชาวบ้านอย่างที่เจ้าต้องการด้วยเช่นกัน”

เจิ้นกั๋วกงเอ่ยเกลี้ยกล่อมอยู่ตั้งนาน แต่เมื่อเห็นว่าบุตรชายตัวดียังคงไร้วี่แววที่จะตอบตกลง อารมณ์ที่เคยสงบนิ่งก็เริ่มคุกรุ่นขึ้นมาตามประสาแม่ทัพใหญ่

“หากเจ้าไม่ยินยอมเข้าร่วมพิธีคัดเลือกพระราชสวามี เจ้าก็จงคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ในนี้ ไม่ต้องออกไป!!”

จ้าวลี่ ตามปกติ แม่ทัพใหญ่ก็ดูใจเย็น ไม่เคยใช้อารมณ์ในการคุมทัพเลยแม้แต่น้อย

คงมีแต่นายน้อยเพียงคนเดียวที่สามารถทำให้ท่านเจิ้นกั๋วกงผู้ใจเย็น อารมณ์พลุ่งพล่านได้อย่างง่ายดาย...

“ตกลงเจ้าจะไปหรือไม่ไป!?” เจิ้นกั๋วกงตะโกนถามเสียงดังเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมทั้งกำแส้ในมือแน่น หากว่าเขาได้ยินบุตรชายปฏิเสธอีกครั้ง แส้ในมือคงจะได้ขยับอีกครั้งเช่นกัน

เจียงอวี้เฉิงเงยหน้าขึ้นสบตาบิดาด้วยความท้าทาย แววตามุ่งมั่น ริมฝีปากกล่าวคำหนึ่งออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด “ไป!!”

“ดี!! เจ้ากล้าขัดคำสั่งพ่อ...” เจิ้นกั๋วกงกัดฟันพูด ก่อนจะตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ห้ะ!!”