หูตั้งหางกระดิก

Re-grand คอนโด

ติ๊ด

เสียงประตูไฟฟ้าที่มีระบบป้องกันอัตโนมัติถูกปิดลงพร้อมสัญญาณเตือน ที่บ่งบอกว่าประตูคอนโดหรูราคาแพงถูกล็อกเรียบร้อย ร่างสูงเจ้าของห้องขนาดใหญ่ก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับหญิงสาวในคืนวันนั้นด้วยความบังเอิญหลายครั้งติด ๆ กัน

"ซีลีน”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพึมพำออกมาเบา ๆ พลางคิดถึงใบหน้าสวย เขารู้จักคนตัวเล็กตามเพจมหาลัยในชื่อของนางฟ้าสถาปัตย์ แต่เพิ่งจะได้รู้ชื่อจริง ๆ ของเธอก็วันนี้

ตัวจริงสวยสมกับฉายานางฟ้าที่ใครหลายคนตั้ง ใบหน้าสวยคมแต่แฝงไปด้วยความดื้อรั้นที่เห็นแล้วอดยกยิ้มตามไม่ได้ ความสวยของเธอที่มาพร้อมกับความมั่นใจ ทะนงตน และถือดีจนดูเหมือนลูกแมวสายพันธุ์ดีที่ชอบเชิดหน้าหยิ่งผยอง แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีทั้งหน้าตา รูปร่าง และฐานะหากดูจากรถที่เธอขับ

ทว่าหากพอคิดย้อนไปดี ๆ ในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำ เขารู้สึกอดจะตลกในท่าทีของเธอไม่ได้ เพราะจากสิ่งที่เห็น ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นการจัดเก็บ กวาด ถู แต่กลับสามารถจัดแจงและออกแบบการจัดร้านให้ออกมาดูดีจากสิ่งของที่มีอยู่ในระยะเวลาสั้น ๆ และผลลัพธ์กลับออกมาดูดีเกินคาด ดูเป็นคนมีรสนิยมการตกแต่งสมกับที่เรียนสถาปัตย์มา

‘ตัวเองทำไม่เป็นก็เอาคนที่ทำได้มาทำแทนสินะ’

ชายหนุ่มถอดเสื้อออกจากตัวอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังที่เริ่มเย็นตามอุณหภูมิห้อง บุหรี่ถูกจุดอีกมวน ควันสีขาวพ่นออกจากริมฝีปากช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบที่โอบล้อมอยู่โดยรอบ เหมือนทุกอย่างสงบนิ่ง

แต่ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วยใบหน้าหน้าขาวใสที่แดงระเรื่อตลอดเวลา ภาพบรรยากาศความวุ่นวายในร้าน ท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุ เขามักจะเห็นริมฝีปากเล็กเม้มแน่นเข้าหากันเหมือนพยายามกลั้นความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะสังเกตเห็นผื่นแดงเล็ก ๆที่เกิดขึ้นบนผิวขาวเนียนละเอียด คาดว่าเธอน่าจะแพ้อะไรบางอย่าง

ซีลีน เขาเรียกชื่อเธอในใจอีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง นานแค่ไหนแล้ว ที่เขารู้สึกว่าใครสักคน น่าดึงดูด ได้มากขนาดนี้ มีเสน่ห์โดยเป็นธรรมชาติแบบที่ไม่ต้องพยายามปรุงแต่งอะไรเลย สำหรับเขาผู้หญิงสวยบนโลกนี้มีเยอะ แต่ผู้หญิงที่สวยด้วยมีเสน่ห์ด้วยนั้นกลับหายากยิ่งกว่า

เขาไม่ใช่คนที่ชอบเข้าหาใครก่อน ส่วนมากที่ผ่านมาจะเป็นสาว ๆ ที่อยากเข้ามาทำความรู้จักกับเขาเองทั้งนั้น และทุกอย่างก็อยู่ในข้อตกลง พวกเธอเสนอเขาก็สนอง

แต่ไม่รู้ทำไมกับร่างบางนั่นเขากลับอยากหาเรื่องคุย อยากยั่วยุให้เธอเถียง ชอบเวลาที่อีกฝ่ายแสดงสีหน้าเวลาโกรธหรือหงุดหงิดใส่เขา อยากรู้ว่าอีกมุมของผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไง

มือหนายกมือขึ้นมาเสยผมตัวเองเบา ๆ ดับบุหรี่ที่อยู่ในมือ ขณะโน้มตัวไปหยิบเครื่องมือสื่อสารในเสื้อที่ถอดไว้ แล้วเปิดแอปพลิเคชันขึ้นมาแล้วกดค้นหาช่องทางติดต่อของคนที่ทำให้เขานึกถึงตลอดเวลา ตามเพจมหาลัยที่ชอบเอารูปของเธอมาลง

จากนั้นเพียงไม่นาน ลมก็เจอกับแอคเคาน์ที่คาดว่าน่าจะเป็นของหญิงสาวปรากฏอยู่บนหน้า @cerine.rr นิ้วเรียวยาวยังไถหน้าจอมือถือช้า ๆ ขณะสายตาจดจ่ออยู่กับรูปที่โพสต์ไว้เมื่อสองวันก่อน ภาพถ่ายในลิฟต์ ซีลีนยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของกระจก มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างจับสายคล้องกระเป๋าไว้หลวม ๆ แคปชันสั้นที่ระบุเช็กอินที่ Re-grand กับวันที่ฝนฟ้าโปรยปราย

ลมหยุดปลายนิ้วทันที ขมวดคิ้วช้า ๆ แล้วเลื่อนกลับไปดูรูปอื่น มีอีกภาพหนึ่งเป็นวิวมุมสูงจากห้องพัก เผยให้เห็นทิศทาง เลขห้องเป็นตึกที่เขาคุ้นเคยดี แล้วหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ‘เธออยู่คอนโดนี้?’ ชั้นเดียวกับเขา และดูเหมือนว่าเธอจะอยู่แค่ห้องตรงข้ามกันแท้ ๆ แต่ทำไมเมื่อกี้ตอนที่เธอมาส่งเขา กลับทำเหมือนไม่ได้อยู่ที่เดียวกันแล้วที่ขึ้นรถขับออกไปนั่นล่ะ ขับไปไหน?

มือหนาเลื่อนกลับไปดูรูปที่เพิ่งเด้งขึ้นมาบนสตอรี่ของเธออีกครั้ง เป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งข้างกัน พร้อมกองอุปกรณ์ตัดโมของเด็ก สถาปัตย์ เรียวคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันแน่น ในท่าทีที่สนิทสนมของคนทั้งคู่ ดูท่าคงจะกลับออกไปที่มหาลัยสินะ แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน?

 เขาทิ้งตัวเอนหลังพิงโซฟา ดวงตาคมมองเพดานอย่างใช้ความคิด แต่ยังไม่ทันได้หาคำตอบ เสียงแจ้งเตือนแชทก็ดังขึ้นแทรกความคิด จนหน้าจอสว่างวาบขึ้น พร้อมข้อความจากกลุ่มแชทสนิทของเขา

ซัน: ไอ้ลม มึงกลับไปตอนไหน

ไนท์: ไหนบอกรอกลับพร้อมกู

เดย์: กูเห็นมันไปสูบบุหรี่ เผลอแปบเดียวมันออกไปพร้อมกับนางฟ้าสถาปัตย์เฉย มึงไปกับเขาได้ไง

ลม: ก็แค่รู้จัก

ซัน: แต่ดูเขาไม่ได้อยากรู้จักมึงนะ แล้วที่สำคัญพวกกูรออยู่ที่เดิมมึงรีบย้อนกลับมาเลย เพราะโพรเจกต์มึงยังไม่เสร็จ นัดกันไว้แท้ ๆ แต่พอเจอคนสวยหน่อยไม่ได้ หูตั้ง หางกระดิก เสือกอยากนั่งรถตามหญิงกลับไป

“สายตาดีจริงนะพวกมึง”

เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบา ๆ เขาวางโทรศัพท์ลงข้างตัวอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำกับตัวเองขณะมองออกไปนอกหน้าต่างสูง ก็จริงอย่างที่เพื่อนๆ เขาบอก ความจริงเขาแค่จะออกไปสูบบุหรี่เท่านั้น

แต่จังหวะบังเอิญว่าคนตัวเล็กดันเดินออกมาพอดี ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาแสร้งทำเป็นขอติดรถเธอกลับแล้วยังให้เธอมาส่งเขาที่คอนโด ทั้ง ๆ ที่นัดกับเพื่อน ๆ เอาไว้แล้วแท้ ๆ

เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนจากบนโซฟา ก่อนจะเดินไปเปิดไฟหัวเตียงในห้องมืดสนิทแล้วเดินเข้าห้องไปอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนชุดและขับรถกลับไปหาเพื่อน ๆ อีกครั้ง หวังว่าสายน้ำเย็น ๆ จะทำให้เขาสลัดภาพในหัวของผู้หญิงตัวเล็กที่ชอบเบะปากใส่เขาตลอดเวลาออกไปได้

ห้องสโมสรคณะสถาปัตย์

ห้องสีขาวขนาดใหญ่เต็มไปด้วยโต๊ะทำงานเรียงรายกันอย่างไม่เป็นระเบียบมากนัก มันเป็นไปด้วยเศษโฟมและไม้บัตซ่ากระจัดกระจายเต็มพื้น

ที่นี่กลายเป็นที่พักหลักของเหล่านักศึกษาปีสี่อีกหลายชีวิตที่แทบจะใช้เวลากินนอนส่วนใหญ่ในการทำงาน ออกแบบและโพรเจกต์ซึ่ง หนึ่งในนั้นก็รวมถึงเธอด้วยเรียกได้ว่าเธอใช้ชีวิตในห้องนี้มากกว่าคอนโดตัวเองซะอีก

เสียงใบมีดคัตเตอร์ขูดกับโฟมดังต่อเนื่องเป็นจังหวะ ร่างบางยังนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมเดิม แสงจากโคมตั้งโต๊ะส่องลงมาที่งานโม ซึ่งเธอกำลังขัดขาตั้งให้เรียบ โดยไม่ได้พูดอะไรนานพักใหญ่ จนกระทั่งมีเสียงนุ่มจากร่างสูงของใครบางคนโผล่มาทางด้านข้าง

“ไม่พักหน่อยเหรอ”

เสียงของเมฆดังขึ้นพร้อมกล่องนมถั่วเหลืองที่ยื่นมาให้เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวแพ้นมวัวจึงตั้งใจเลือกอย่างอื่นมาให้แทน ซีลีนเงยหน้าขึ้น สายตาเรียบเฉยรับของโดยไม่ได้พูดขอบคุณ แต่เมฆก็ไม่ได้ถือสาอะไร เขานั่งลงข้างเธอแล้วดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งพิง แอบยกขาขึ้นวางบนคานใต้โต๊ะด้วยความเคยชิน

“เห็นนั่งนิ่ง ๆ มาครึ่งชั่วโมงละคิดอะไรอยู่” เขาพูดขึ้น

“ขัดโมไง จะให้พูดอะไร”

ซีลีนตอบเสียงเรียบ ดึงกระดาษทรายกลับมาใช้งานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลิ่นกาวลาเท็กซ์ลอยฟุ้งเบา ๆ เสียงกระดาษทรายเสียดสีโฟมคลอเคลียอยู่ในอากาศ

โต๊ะทำงานยาววางโมเดลที่ยังไม่เสร็จเรียงกันระเกะระกะ ซีลีนยืนโน้มตัวอยู่หน้าชิ้นงาน กำลังค่อย ๆ ลากปลายมีดคัตเตอร์ไปตามแนวเส้นร่างด้วยสมาธิที่เหมือนจะมั่นคง

แต่เปล่าเลย เธอไม่มีสมาธิเลยตั้งแต่แรก คำพูดแว่ว ๆ จากใครบางคนในรถเมื่อเย็น มันหลุดลอยเข้ามาในหัวของเธอตลอดเวลา

รู้ไหม…ตอนนี้เธอโคตรน่าจูบ

คำพูดสั้น ๆ ของเขาดูเหมือนจะมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอมากกว่าที่คิด ไหนจะท่าทางนิ่ง ๆ ที่เหมือนจะไม่สนใจอะไร แต่กลับทำให้เธอรู้สึกว่าถูกมองอยู่ตลอดเวลานั้นอีก

ซีลีนถอนหายใจเบา ๆ เหมือนจะระบายความรู้สึกที่ตีวนในหัวออกมา ปลายนิ้วเธอแอบแตะข้างแก้มตัวเองแวบหนึ่ง เพราะคิดได้ว่าวันนี้เธอไปส่งเขาที่ไหนมา ก่อนจะรีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วหันกลับมามองแบบโมเดลตรงหน้า

โมเดลขนาดใหญ่ผลงานที่เธอภาคภูมิใจตรงหน้าเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ซีลีนขยับตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยหลังจากนั่งขัดขาตั้งอยู่นาน

“แกได้ยินข่าวเรื่องโปรเจกต์สะพานของมหาลัยยัง?”

เมฆเหลือบมอง ก่อนวางคัตเตอร์ลงแล้วเอื้อมไปหยิบขวดน้ำขึ้นมายกดื่ม

“สะพาน? สะพานอะไร”

 ซีลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย หันมามองหน้าเพื่อนสนิท มีโพรเจกต์แต่ทำไมเธอไม่เห็นจะรู้เลย

“โครงการสร้างสะพานให้กับชุมชนออกแบบโดยสถาปัตย์และทำงานร่วมกับวิศวะฯ ไง ปีนี้จะให้ตัวแทนไปทำงานร่วมกับชุมชน”

“อย่าบอกนะว่า…”

คนตัวเล็กลอบกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมกับความรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง ที่ดูเหมือนเธอกำลังจะมีเรื่องยุ่งยากใจเพิ่มขึ้น

“อาจารย์เขากำลังคัดคนอยู่ เธอเป็นหนึ่งในรายชื่อที่อาจารย์เอ่ยถึงนะ”

“หืม? ฉันเนี่ยนะ?”

ซีลีนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากที่รู้สึกเหมือนง่วง ๆ อยู่ก่อนหน้านี้ แต่หลังที่ได้ฟังเพื่อนสนิทตอบมา เธอก็เริ่มตื่นเต็มตาขึ้นมาอัตโนมัติ เพราะดูเหมือนงานจะเข้าที่เธอจริง ๆ จนหญิงสาวอดไม่ได้จะทำหน้างอออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“อาจารย์ไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน” เมฆหัวเราะเบา ๆ

“คงเพราะผลงานที่ผ่านมา”

“แกทำออกมาได้ดีกว่าฉันอีก”

ซีลีนเอ่ยปฏิเสธเพื่อนสนิทออกมาเรียบ ๆ มันอาจจะเป็นเรื่องจริงที่เธอทำผลงานและคำแนนได้ดีมาตลอด แต่ทุกงานที่เธอทำก็ใช่ว่าเธอจะลงมือทำคนเดียวเสียเมื่อไหร่ ส่วนตัวเธอกลับคิดว่าเมฆนั้นจัดการและทำออกมาได้ดีกว่าเธอมาก

“พูดแบบนี้แปลว่าไม่อยากไปใช่ไหม”

เขาถามต่อพลางวางขวดน้ำไว้ข้างโต๊ะ ก่อนจะหันมามองร่างบางที่ทำสีหน้าหนักใจและเริ่มถอนหายใจออกมาเบา ๆ  

“มันไม่ได้ว่าไม่อยากหรอกนะ แค่คิดว่ามันไม่จำเป็น คิดดูสิแค่ไอ้โมเดลที่แกกับฉันทำตอนนี้ก็หนักหนาพอแล้วไหม ตอนนี้ตาฉันจะเป็นหมีแพนด้าแล้วด้วยซ้ำ แล้วฉันไม่อยากทำงานในที่ร้อน ๆ ไหนต้องมาทำงานร่วมกับพวกวิศวะอีก”

“มีปัญหาอะไรกับวิศวะ?”

“ไม่ได้มีปัญหา…แต่ไม่ค่อยชอบ”

เธอเงียบไปแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา เมฆหัวเราะ เขายิ้มบาง ๆ แล้วหันกลับไปจับโมเดลตัวเอง

“ถ้าสุดท้ายโดนเลือก เธอจะไปไหม”

“ไม่รู้ดิ…ยังไม่ตัดสินใจ”

ซีลีนเงียบไปอึดใจ ก่อนจะตอบกลับไป เธอเข้าใจว่าการได้ทดลองออกทำงานจริงมันเป็นโอกาสที่ดี ถึงแม้เธอจะไม่ชอบอากาศร้อนก็จริง แต่ใช่ว่าเธอจะทำงานกลางแจ้งไม่ได้ ทว่าเธอแพ้ควันบุหรี่ขืนส่งไปทำงานด้วยกันคงไปไม่รอด เพราะพวกวิศวะก็ชอบสูบกันทุกคนและเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามใครไม่ให้ทำอะไร ดูอย่างวันนี้สิทั้ง ๆ ที่เธอพยายามเลี่ยงห่างกลุ่มนั้น แต่ก็ยังไม่วายที่อาการเธอจะกำเริบหายใจลำบาก จนมีผื่นขึ้นตามตัว แต่โชคดีที่เธอมียาพกไว้ติดตัวตลอด

“เอาน่าคิดว่าทดลองหน้างานจริงก่อนจบ?”

“ขออย่าให้ฉันต้องซวยขนาดนั้นเลย”