ปฐมบท

ซ่าาาา!!

ยามค่ำคืนท่ามกลางเสียงท้องฟ้าคำราม ฝ่ามือของเด็กชายอายุราวสิบห้าปีคนหนึ่งกำลังพยายามตะเกียกตะกายเพื่อหาหนทางรอดจากคนบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อว่าบิดา

ฟึ่บ! เพี้ยะ!

“...แฮ่ก ผมขอโทษ” อิฐพูดขอร้องซ้ำ ๆ เสียงสั่นเครือด้วยความเจ็บปวดจากการโดนหวดกลางหลังนับครั้งไม่ถ้วน เพียงเพราะเขาทำข้อสอบไม่ได้ดั่งที่พ่อคาดหวัง

“แกจะหนีไปไหน ห๊ะ!...ฉันบอกแกหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำฉันขายหน้าเด็ดขาด แต่นี่อะไรผลสอบแทบจะรั้งท้ายอยู่แล้ว!”

อิฐนอนขดตัวอยู่บนพื้น มองผู้บังเกิดเกล้าด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เขาไม่เข้าใจเลยว่าการทำข้อสอบไม่ได้ตามที่หวังจำเป็นต้องลงโทษกันถึงขนาดนี้เชียวหรือ

!!!

“ครั้งหน้าผม…” ร่างที่ยังไม่สูงใหญ่เต็มวัยกำลังเตรียมอ้าปากพูดต่อ แต่กลับได้ยินเสียงมาจากขั้นบันได มองเห็นผู้เป็นแม่รีบสาวฝีเท้าลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับโอบกอดลูกชายไว้แน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดหวั่น

“คุณทำบ้าอะไร! นี่ลูกของคุณนะ!” เสียงของคุณหญิงวรารัตน์แหลมสูงคล้ายตะคอกขึ้นเล็กน้อยจากความเหลืออด แววตาฉายชัดด้วยทั้งจากความผิดหวังและเจ็บปวดขณะจ้องหน้าผู้เป็นสามีอย่างที่เธอเลือกมาเป็นคู่ชีวิต

ปึก!

“เอานี่ดูซะ! ว่าลูกของเธอสร้างเรื่องงามหน้าแค่ไหน!” รังสิมันต์กระชากสมุดผลสอบจากมือแล้วโยนลงตรงหน้าอย่างไม่ไยดี

มืออุ่น ๆ ของผู้เป็นแม่ข้างกายอิฐค่อย ๆ หยิบสมุดผลสอบขึ้นมาเปิดดู ใบหน้าที่เคยตึงเครียดกลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที เธอลูบปลายแก้มของลูกชายเบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้

“เก่งแล้ว…ลูกแม่” คำพูดอ่อนโยนของผู้เป็นแม่ทำให้อิฐปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น และสวมกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่น

“มัวแต่ให้ท้ายมันถึงเป็นแบบนี้ไงล่ะ! ฉันสอนให้มันนำคนอื่น แต่กลับสอบได้รองเขามันน่านัก!” รังสิมันต์ตวาดลั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจขีดสุด คุณหญิงวรารัตน์เงยหน้ามองสามี สีหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจากความผิดหวังซ้ำ ๆ เนื่องจากครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่สองแม่ลูกต้องมาเผชิญกับความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจแบบนี้

“ออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวแม่จัดการตรงนี้เอง” วารีรัตน์เอ่ยกับลูกชายเพียงคนเดียวด้วยเสียงอ่อนโยน

“แต่ว่า…”

“ไปเถอะ เชื่อฟังแม่นะ”

“ครับ…” ดวงตาสีดำขลับน้ำตาคลอหน่วย ค่อย ๆ เดินคอตกออกจากตัวบ้านหลังใหญ่ แต่ก็ยังไม่ลืมหันกลับไปมองคนสองคนที่ทั้งรักและเกลียดออกมาห่างไกลพอสมควร ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ในใจ 

อิฐวิ่งหน้าตั้งฝ่าสายฝนที่ยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่หยุดหย่อน ก่อนพาตัวเองไปหลบอยู่ข้างโกดังไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวบ้านเท่าไหร่นัก

“ฮึก…ฮือ”

ทันทีที่เข้ามาถึง เสียงร้องประหลาดดังก็ดังแว่วราวกับอยู่ใกล้ ๆ อิฐพยายามเงี่ยหูฟังและมองหาที่มาของมัน ไม่ทันไรก็พบเด็กชายตัวเล็กกว่าเขารูปร่างอวบอ้วนกำลังนั่งขดตัวก้มหน้าร้องไห้ตัวสั่นอยู่หลังกล่องกระดาษเก่า ๆ

“เป็นอะไร ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้” เด็กชายที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่ชะงักกึก ก่อนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองดูทีละนิด เนื่องจากกลัวว่าอาจเป็นกุ๊กกู๋

“แล้วพี่ชายล่ะ เป็นอะไร” เสียงเล็ก ๆ นั่นถามย้อนเขากลับมาทั้งที่ตัวเองยังคงร้องไห้ไม่หยุด ราวกับกำลังสังเกตท่าทีอยู่เหมือนกัน

“ฉันถามนายก่อนนะ...”

“ก็แค่เจอเรื่องนิดหน่อยฮะ แต่เดี๋ยวก็ผ่านไปฮะ ถึงตาพี่ต้องเล่าให้ผมฟังแล้ว…”

“ขนาดนายยังไม่คิดบอกฉันเลย เอาเป็นว่าทุกอย่างอยู่ในบาดแผลที่นายเห็นแล้วนั่นแหละ” ทั้งคู่ต่างมานั่งอยู่ใกล้ ๆ กันราวกับกำลังปรับทุกข์ในเรื่องที่แต่ละคนพบเจอ แต่ก็ยังไม่มีใครยอมเอ่ยปัญหาที่แท้จริงออกมา เด็กชายตัวจ่ำม่ำเหลือบมองบาดแผลฉกรรจ์กลางหลังและตามตัวอีกเล็กน้อย

“เจ็บไหมฮะ” มืออวบอ้วนพยายามจิ้มเข้าไปในแผล

“ถามได้ ลองดูไหมล่ะ”

“แฮะ ขอโทษฮะ” ไม่รู้ว่าตอนไหน จู่ ๆ นัยน์ตาของอิฐเริ่มเปลี่ยนไปราวกับเอ็นดูเด็กคนนี้ขึ้นมา

“ไม่เป็นไร…”

ทันใดนั้นเด็กชายร่างอวบอ้วนก็เริ่มยุกยิก ๆ อยู่ไม่สุขเหมือนกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง ก่อนปลาสเตอร์ยาที่ดูจะผ่านสงครามมาหนักหน่วงจะถูกแกะออกมา พร้อมแปะลงบนหน้าผากเขาอย่างรวดเร็ว

“เพี้ยง! เดี๋ยวโตขึ้น ผมจะคอยอยู่ข้าง ๆ พี่เองนะ” คำพูดไร้เดียงสา แม้อิฐจะรู้ว่าไม่ควรใส่ใจ แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อประโยคดังกล่าวเปรียบเสมือนแสงสว่างสำหรับเขาไปแล้ว

“จริงนะ”

“อื้อ” อิฐยื่นปลายนิ้วนางขึ้นมาเพื่อเกี่ยวก้อยเป็นคำมั่นสัญญาเอาไว้ ก่อนเด็กชายอวบอ้วนตรงหน้าจะยิ้มแป้นพยักหน้ารับคำ

“ฝนหยุดตกแล้ว งั้นผมไปก่อนนะฮะ เดี๋ยวค่ำจะโดนดุเอา” เหมือนน้ำฝนที่ค่อย ๆ จางหายไป เมื่อช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นผ่านไปเร็วเหลือเกิน อิฐจำใจพยักหน้า มองแผ่นหลังอวบ ๆ ที่สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ ดูแล้วฐานะคงไม่ดีนัก แต่กลับมีกะจิตกะใจเป็นห่วงคนอื่นอีก

“เดี๋ยว!...นายชื่ออะไรเหรอ เผื่อวันหนึ่งเจอกันจะได้เรียกถูก” คนเป็นพี่กว่าตะโกนถามลั่น

“ผมชื่อขลุ่ยฮะ!” เสียงเล็กตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใส แม้นัยน์ตาจะแลดูเศร้าไปหน่อย แต่ก็ยังคงงดงามอยู่ในความทรงจำของอิฐไม่เสื่อมคลาย

เวลาผ่านไปไม่นาน อิฐจำต้องกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ทว่าเบื้องหน้ากลับกลายเป็นภาพนองเลือดและโศกนาฏกรรมที่เปรียบเสมือนฝันร้ายที่เขาจะไม่มีวันลืม และใช่… บัดนี้เขากลายเป็นเด็กกำพร้าอย่างเต็มตัวแล้ว เหลือไว้เพียงมรดกจากสัมปทานของผู้เป็นพ่อเท่านั้น