บทที่ 10 เวลาคือคำตอบ 2

ไม่รู้ว่าสถานะนี้คืออะไร แต่ต่างฝ่ายต่างสบายใจที่จะไปมาหาสู่กันอย่างนี้ บางทีเวลาก็ช่วยเยียวยาและตกตะกอนความคิดต่าง ๆ ให้ผู้คนต่างก็เติบโตและไม่จมกับความผิดพลาดในอดีต อีกทั้งตอนนี้พวกเขาต่างก็เดินหน้าด้วยความระมัดระวัง เพราะรู้แล้วว่ากว่าจะเจอรักดี ๆ คนรักดี ๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องแตกสลายและเสียน้ำตามากมายไปไม่รู้เท่าไหร่กว่าจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง พูดคุยและหัวเราะด้วยกันอีกครั้งแบบนี้ โดยเฉพาะอดีตคาสโนว่าอย่างพิภพ ที่เหมือนจะถูกถอดเขี้ยวเล็บไปจนหมด ตอนนี้กลายเป็นคนที่เจอตัวยากพอ ๆ กับเทวทิณณ์ อย่างเทวทิณณ์ที่กำลังจะเป็นพ่อคนอยู่ติดบ้านก็ไม่แปลก แต่คนที่มักจะออกท่องราตรีเป็นประจำอย่างพิภพกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ อยู่ติดบ้าน ออกสังสรรค์บ้างแต่ก็นับครั้งได้ ธิชาเองก็ไม่เคยกะเกณฑ์หรือพูดขอร้องอะไร เธอไม่เคยพูดให้เขาเปลี่ยน เพราะหากเขาไม่เปลี่ยน ใครก็คิดที่จะเปลี่ยนเขาไม่ได้ อีกทั้งธิชาก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเอง ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามครรลอง ถ้าถามถึงความรู้สึก…เธอก็ยังรักตัวเองมากกว่าจะรักใครคนอื่น

หลังจากดูหนังจนจบ พิภพก็พาหญิงสาวมาทานอาหารดาดฟ้าโรงแรมดัง “นี่หรือเปล่าคะที่ย้ำนักย้ำหนาให้ชาแต่งตัวสวย ๆ” ธิชาเอ่ยถามคนข้าง ๆ ในลิฟต์

“ก็พี่ชอบเวลาที่ชาแต่งตัวสวย ๆ นี่นา” พิภพตอบพลางจ้องมองอีกฝ่ายไม่วางตา ธิชาไม่ว่าจะลุคไหนก็สวย โดยเฉพาะลุคสาวออฟฟิศที่สวมแว่นรวบผมหางม้า มันดูสดใสและเข้ากับธิชามากกว่า แต่ว่าลุควันนี้ในเดรสสีดำปาดไหล่ก็สวยไปอีกแบบ

“เช็ดน้ำลายด้วยค่ะ หกหมดแล้ว” ธิชาเอ่ยปากแซว พิภพทำทีเป็นกระแอมก่อนจะสัมผัสสิ่งที่อยู่ในอกเสื้อ สูดหายใจเข้าเพื่อเรียกความกล้า

ห้องที่เลือกเป็นห้องกระจกส่วนตัว มองเห็นวิวริมแม่น้ำสามร้อยหกสิบองศา แถมยังมีนักไวโอลินบรรเลงเพลงช่วยขับบรรยากาศให้โรแมนติกมากขึ้นไปอีก

เมื่อก่อนกับตอนนี้มันต่างกันมาก ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยออกเดตกันในร้านอาหารแบบนี้มาก่อน แต่ทว่าเมื่อก่อนธิชารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มทำไปอย่างนั้นเพื่อเอาใจ เพื่อไถ่โทษอะไรก็ตามแต่ แต่ครั้งนี้มันรับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก คล้ายว่าอีกฝ่ายเลือกสรรร้านด้วยความตั้งใจ ไม่ว่าจะสายตา เพลงที่เลือกใช้ต่างแฝงไว้ด้วยความหมายลึกซึ้ง โดยเฉพาะดวงตาสีนิลคู่นั้น ที่ตั้งแต่หญิงสาวนั่งลง เขาก็ไม่ละสายตาไปจากเธอแม้สักวินาทีเดียว

“มองอะไรขนาดนั้นคะ” ธิชายกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบแก้เขิน มองอะไรขนาดนั้นนะ มองจนรู้สึกประหม่าไปหมดแล้วเนี่ย

“วันนี้ชาของพี่สวยมาก”

“วันอื่นไม่สวยเหรอคะ” เธอย้อน

“แต่วันนี้ชาสวยและพิเศษที่สุด…มานี่สิ” ไม่พูดเปล่าพิภพยังลุกจากเก้าอี้เข้ามาผายมือให้เธอพร้อมกับรอให้หญิงสาววางมือลงบนฝ่ามือนั้น

ธิชานิ่งไปสักพักก่อนจะวางมือลงบนฝ่ามือนั้นลุกยืนเดินไปตามอีกฝ่ายที่เดินนำไปยังหน้ากระจกที่สะท้อนภาพคนทั้งสอง พิภพใช้มือข้างที่ว่างล้วงไปยังกระเป๋าชุดสูทด้านใน ก่อนจะคุกเข่าในท่าที่ชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง เขาจับมือนิ่มนั้นเอาไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดง ภายในมีแหวนเพชรเม็ดงามอยู่วงหนึ่ง

ธิชายืนอึ้งอยู่อย่างนั้น เธอไม่คาดคิดมาก่อนถึงวันนี้…วันที่อีกฝ่ายคุกเข่าขอเธอแต่งงานแบบนี้

“พี่ภพ”

“ชา…พี่รู้ว่าที่ผ่านมาพี่มันเลวแค่ไหน แต่ชาทำให้พี่ได้เรียนรู้ว่าความรักคืออะไร เมื่อก่อนพี่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่พอตอนที่ชาไม่อยู่พี่ถึงได้รู้ใจตัวเอง…ว่าพี่รักชามากแค่ไหน ที่ผ่านมาพี่อาจยังทำให้ชาวางใจไม่ได้ แต่พี่ขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม…ขอให้โอกาสให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเอง ขอให้พี่ได้ดูแลชาไปอย่างนี้ ถ้าพี่ผิดคำสาบาน ขอให้—”

ธิชายื่นฝ่ามือไปปิดปากอีกฝ่ายทันที “อย่าสาบานอะไรส่งเดชเลยค่ะ”

“แต่พี่อยากให้ชาเชื่อใจ ว่าพี่พูดจริง ทำจริง” หญิงสาวยืนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น ไม่เคยเห็นสีหน้าที่กระวนกระวายใจของอีกฝ่ายมาก่อนเลยแฮะ ก่อนจะทำหน้าจริงจัง “พี่ภพคิดดีแล้วเหรอคะว่าอยากจะอยู่กับชาไปตลอดชีวิต หากพี่ภพทำไม่ได้ใบหย่าชาแพงมากเลยนะคะ ขอเตือนไว้ก่อน” หญิงสาวคาดโทษแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มรับ

“หากพี่ทำให้ชาเสียใจอีก จะเท่าไหร่พี่ก็จะยอมจ่าย ให้ชาไปเจอคนที่ดีกว่า แต่อย่าฝันว่าจะมีวันนั้น พี่จะอยู่กับชาไปจนแก่เฒ่า” พูดเสร็จก็จุมพิตมือขาวนั้นก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง “แต่งงานกับพี่นะชา พี่ขอสาบานจะเป็นสามี เป็นพ่อที่ดี จะไม่ทำให้ชาต้องเสียใจอีก” ภาพตรงหน้าหญิงสาวพร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าสองสามที เธอปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นมองอีกฝ่ายที่บรรจงสวมแหวนเพชรน้ำงามลงบนนิ้วกลางข้างซ้ายของเธอ “วงนี้จองไว้ก่อน วันจริงจะต้องเม็ดใหญ่แล้วก็สวยกว่านี้ ที่สำคัญชาจะต้องเป็นฝ่ายเลือกด้วยตัวเอง ตกลงไหมคะ…”

ธิชาไม่ได้ตอบ แต่พยักหน้าพลางกลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอ ก่อนจะโผเข้าหาอีกฝ่าย ซุกใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาเข้าสู่อกอุ่น อ้อมกอดนี้ที่เธอใฝ่ฝันว่าจะได้ครอบครองคนเดียว บัดนี้เป็นจริงแล้ว…