บทที่ 10 เวลาคือคำตอบ

ตั้งแต่วันนั้นธิชากับพิภพก็ไม่ได้เจอกันอีกจนงาน Baby Shower ของยัยมัชที่จัดงานที่บ้านสวนที่อยุธยาบ้านของพี่ทิณ เรียกได้ว่าเป็นงานรวมกัลยาณมิตรเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ เพื่อนฝูง ต่างก็มากันเกือบครบหมด ว่าที่คุณแม่ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ไม่ใช่แค่แขกในงานที่ลุ้นเพศ สามีอย่างเทวทิณณ์เองก็ลุ้นจนตัวโก่งเหมือนกัน มีแต่มัชชุพรที่รู้ ลูกโป่งสีสวยบรรจุแผ่นกระดาษไว้ภายใน สีฟ้าลูกชาย สีชมพูลูกสาว เพื่อน ๆ ต่างก็พนันกันอย่างสนุกสนาน ธิชาเองก็เหมือนกัน ลูบท้องยัยมัชออกจะบ่อย ท้องแหลมแบบนี้โบราณเขาว่าจะได้ลูกสาว งานปาร์ตี้เล็ก ๆ แต่ทว่ากลับอบอุ่น ตอนนี้เองพิภพก็เดินมาหาเธอ พวกเขาต่างก็ไม่มีใครเคอะเขิน พูดคุยทักทายกันอย่างออกรสตามประสาคนรู้จัก

“ชาว่าไอ้ทิณจะได้ลูกชายหรือลูกสาว”

“ต้องลูกสาวอยู่แล้วค่ะ”

“ถ้าลูกชายล่ะ?”

“งั้นมาพนันกันไหมละคะ” ก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งคู่

มัชชุพรถือลูกโป่งยักษ์สีขาวไว้ในมือ เพื่อน ๆ ต่างส่งเสียงเชียร์ฝั่งเพื่อนชายก็ส่งเสียง BOY/ ส่วนฝั่งผู้หญิงก็ GIRL ต่างไม่มีใครยอมใคร อีกทั้งข้าวของเครื่องใช้เด็ก ๆ ที่เพื่อน ๆ ต่างขนมาให้กองพะเนินจนคุณย่าอย่างสาวิตรีอดที่จะหัวเราะกับคนหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่ได้ คนแก่อาบน้ำร้อนอย่างเธอมองปราดเดียวก็รู้ ไอ้ข้าวของบางอย่างนี่ซื้อมาไม่ได้ใช้หรอก อย่างเปลเด็กเนี่ย! คอยดูนะถ้ายัยหนูเกิดมาแย่งกันอุ้มทั้งวันแน่ ไอ้เปลเด็กเนี่ยเอาไว้เป็นที่เก็บของ!

เมื่อลูกโป่งแตกกระดาษสีชมพูลอยละล่องอยู่ในอากาศก่อนจะร่วงหล่นลงสู่พื้น

เสียงโห่ร้อง เสียงยินดีของบรรดาเพื่อนสาวทำเอาฝ่ายชายถึงกับเซ็ง ๆ แต่ไม่ว่าเด็กจะเป็นเพศอะไร พวกเขาก็รักและเอ็นดูไม่ต่างกัน ยิ่งเป็นลูกคนแรกของเพื่อน ๆ ในรุ่นด้วย ป้า ๆ อา ๆ ต่างก็รอสปอยเจ้าเด็กจิ๋วนี้กันเต็มที่ ดูได้จากข้าวของเครื่องใช้ที่ซื้อมาให้ในวันนี้

“เห็นไหมคะ ว่าแล้วต้องลูกสาว” ธิชาได้ทีเกทับอีกฝ่ายทันที พิภพพยักหน้าก่อนจะจิบไวน์ในมือไม่ทุกข์ไม่ร้อน ตั้งแต่งานเริ่มคนในงานต่างก็เห็นพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ยืนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครเอ่ยปากถามอะไร เพราะถือว่าเป็นเรื่องของคนสองคน มัชชุพรเองก็เช่นกัน ให้เป็นเรื่องของคนสองคน แต่หากธิชามีปัญหาเธอก็ยินดีจะรับฟังและคอยปลอบใจ เรื่องราวบางอย่างคนนอกอย่างเราก็ทำอะไรมากไม่ได้ ได้แต่มองดูเพียงเท่านั้น

“แล้วชาอยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย” พิภพเอ่ยถามในขณะที่สายตาก็มองไปยังคู่สามีภรรยาตรงหน้าที่กำลังยิ้มแย้ม พูดคุยหัวเราะกับเพื่อน ๆ ที่ต่างก็รุมล้อมแสดงความยินดี

“หาพ่อให้ได้ก่อนไหมคะ กว่าจะแต่ง…ไข่คงฝ่อแล้วละค่ะ” ธิชาพูดติดตลก “แล้วพี่ภพละคะ”

ชายหนุ่มหันหน้ามามองคนข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยยิ้ม ๆ “ก็ต้องหาแม่ให้ได้ก่อน เรื่องอื่นก็ไม่ยากแล้วล่ะ”

“งั้นก็อวยพรให้เจอเร็ว ๆ นะคะ” พูดเสร็จทั้งสองก็ชนแก้ว

“เจอแล้วล่ะ…แต่ไม่รู้เมื่อไหร่เขาจะยอมตกลงแต่งก็ไม่รู้” ธิชาปิดปากแกล้งทำทีเป็นตกใจ

“ก็หวังว่าจะสมหวังในเร็ววันนะคะ” พิภพอดไม่ได้ที่จะดึงแก้มนิ่มนั้นอย่างมันเขี้ยว เฉไฉเก่ง…

ตั้งแต่ที่โรงแรมวันนั้น เขาหายไปจากชีวิตธิชาประมาณสามสัปดาห์ กลับไปเคลียร์เรื่องงานและบรรดาสาวในสต๊อกแบบว่าตัดขาด ไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไหนอีก ก่อนหน้านั้นที่เลิกรากันไป เขาเองก็ทยอยบอกเลิกความสัมพันธ์ฉาบฉวยพวกนั้นมาบ้างแล้ว

พิภพเริ่มเป็นฝ่ายที่จะโทรหา ถามไถ่นั่นนี่ แรก ๆ ธิชาแทบถามคำตอบคำ เหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องพูดคุยกันอีก ชายหนุ่มได้รู้ซึ้งความรู้สึกของคนรอบ้างแล้ว ว่ามันทรมานแค่ไหน…โดยเฉพาะตอนรอปลายสายตอบกลับ เมื่อไหร่จะรับสักที ทำอะไร ที่ไหน กับใครบ้างนะ เขารับรู้ความกระวนกระวายของฝ่ายโทรบ้างแล้ว

พิภพกลายมาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทั้งหมด ไม่ว่าจะโทรหา ไปหา เอ่ยปากชวน แรก ๆ ธิชาเองก็เบ่งรับเบ่งสู้ ไปบ้าง ไม่ไปบ้าง แต่พอปล่อยให้มันเป็นไปโดยไม่ฝืน ไม่เซ้าซี้ ไม่จู้จี้จุกจิก การไปมาหาสู่กันก็ไม่มีความรู้สึกอึดอัด หรือว่ารู้สึกถูกบังคับ

หลัง ๆ มาพวกเราต่างก็คุยกันทุกเรื่อง แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็ไม่ได้รู้สึกห่างเหินเหมือนอย่างก่อนหน้า พวกเขาต่างเว้นระยะห่างให้แก่กันและกัน พิภพมักจะชวนธิชาไปนั่นนี่ ทานเค้กร้านดังบ้าง พูดคุยสัพเพเหระ เดินซื้อของด้วยกันโดยไม่มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามาแทรก หรือแม้แต่เวลาไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ต้องคอยระวังรถไฟจะชนกันหรือเปล่า ธิชาเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก ด้วยความที่คบกันมาหลายปี จะให้ตัดขาดจากกันทันทีก็คงไม่ง่าย