บทที่ 9 รู้ว่ามีอยู่ก็สายไป 3

หลังจากเกิดเรื่องทางบริษัทเองก็ไม่ได้ใจดำกับลูกน้อง ทางหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานต่างก็เอ่ยปากให้ธิชาลาพักได้อีกสักสองสามวัน เพราะเป็นห่วงเรื่องสภาพจิตใจ และคดีความ แต่ธิชาปฏิเสธอีกทั้งงานตรงหน้าทำให้สมองของเธอหยุดคิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาได้ขณะหนึ่ง เพื่อนร่วมงานก็ต่างชวนคุย ดีกว่านั่งอุดอู้อยู่ที่โรงแรมเป็นไหน ๆ ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ทางพิภพเองก็บอกว่ารอให้หาคอนโดได้ใหม่จะส่งมาให้ เธอเองก็เห็นว่าไม่เสียหายอะไร จึงเอาตามนั้น แต่ระหว่างนี้ก็ไม่มีอะไรเกินเลยกันอีก แม้จะพักอยู่ห้องเดียวกันก็ตาม

ธิชาเองก็รู้สึกปลอดภัยที่อีกฝ่ายมาอยู่เป็นเพื่อน หากสภาพจิตใจดีมากกว่านี้อีกสักหน่อยคงต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม…

แต่เธอเองก็ไม่ได้เห็นแก่ตัว พยายามหาห้องใหม่ให้เร็วที่สุด ทางอิทธิเองก็เอ่ยปากช่วยหาห้องใหม่ให้ รวมไปถึงเพื่อนร่วมงานหญิงโสดหลายคนก็แนะนำให้อยู่บ้าง แต่เธอต้องขบคิดสักเล็กน้อย ห้องที่ดี ความปลอดภัยสูงราคาก็แพงตาม ลำพังพนักงานออฟฟิศเงินเดือนไม่มากเท่าไหร่ จะให้หารูมเมทก็ไม่ชอบ เฮ้อ!

ธิชากลับโรงแรมที่พักด้วยสภาพอิดโรย หลังเลิกงานต้องตระเวนหาที่อยู่ใหม่อีก “ชา กลับมาแล้วเหรอ ทานอะไรหรือยัง”

“ทานแล้วค่ะ พี่ภพละคะ”

“ยัง…พี่รอทานกับชา” ธิชาถอนหายใจก่อนจะเข้าไปนั่งข้าง ๆ อีกฝ่ายที่นั่งรออยู่ตรงโซฟา บนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารและไอแพด ดูก็รู้ว่าเขายุ่งน่าดู แถมยังต้องหอบงานกองโตมาทำที่นี่ด้วย

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ แต่ตอนนี้ชาโอเคขึ้นมากแล้ว คง…” หญิงสาวเม้มปากก่อนจะเอ่ย “คงไม่รบกวนพี่ภพแล้ว ชาหาห้องได้แล้วละคะ ส่วนข้าวของหากชาย้ายเข้าแล้วคงรบกวนพี่ภพช่วยส่งมาให้ด้วยได้ไหมคะ”

“ชา…พี่”

“พี่ภพมีอะไรจะพูดหรือเปล่าคะ” เมื่อเห็นเขาอ้ำอึ้งเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมาสักที เอาแต่จ้องหน้าเธอจนรู้สึกประหม่า

“พี่…ก็แค่อยากอยู่กับชา พี่เป็นห่วงชามากรู้ไหม”

“พี่ภพจะมาอยู่กับชาได้ไงคะ” ธิชาไม่รู้ว่าเขาอยากจะพูดอะไรกันแน่ อยู่ด้วยกันงั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเขาหวงความเป็นส่วนตัวมากขนาดนั้น

“เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกค่ะ พี่ภพก็รู้ว่าเพราะอะไร”

“ชา”

“เราเลิกกันแล้วนะคะ อีกอย่างอย่าให้ถึงกับตัดความเป็นพี่เป็นน้องกันเลยดีกว่า” ธิชาเม้มปาก “ถ้าพี่ภพรู้สึกสงสาร ชาก็ยินดีน้อมรับไว้ แต่ว่าตอนนี้ชาอยู่ได้ แล้วก็อยู่ได้ดีด้วย พี่ภพไม่ต้องเป็นห่วง หรือรู้สึกผิดอะไร”

“ชา พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น” ชายหนุ่มเอื้อมมือหมายจะจับมือนิ่มนั้น แต่ทว่าธิชากลับประสานมือทั้งสองวางไว้อยู่ตรงหน้าตัก

“ชาต้องขอบคุณพี่ภพมาก ๆ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนและช่วยเป็นธุระต่าง ๆ ให้ แต่ชาคิดว่าเราไม่ควรเจอกันอีกสักระยะ”

“ชา พี่ขอโทษ พี่อยากจะขอโอกาส พี่รักชานะ รักมาตลอด พอไม่มีชาพี่เหมือน…”

“ความรักของพี่ภพกับของชามันคงไม่เหมือนกัน แต่ก็ต้องขอบคุณพี่ภพนะคะที่ทำให้ชารักตัวเองมากขึ้น ถ้าพี่ภพรักชาจริง คงไม่ทำแบบนั้น ชาไม่รู้ว่าความรักของพี่ภพเป็นแบบไหน แต่ก็คงไม่มีผู้หญิงที่ไหนชอบและยอมรับได้ ถ้าพี่ภพรักชาจริง ทำไมถึงไม่มีชาคนเดียว” ธิชากลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอ เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาก่อนจะเอ่ย

“ชาถามตัวเองตลอดว่าชาผิดอะไร เป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องหรือเปล่า เหมือนว่าความรักที่ชาให้พี่ภพไปไม่เคยเต็ม จนต้องไปหาจากคนอื่น ที่ทำงานก็ถูกเขม่น ไม่ว่าเจ้านาย เพื่อนร่วมงาน ชารอมาตลอด รอว่าสักวันหนึ่งพี่ภพจะเห็นความดีของชาบ้าง ที่ไม่ตามหึงหวง ไม่เซ้าซี้ก็เพราะไม่อยากเป็นคนที่น่ารำคาญในสายตาของแฟนตัวเอง ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน ไม่ตีโพยตีพาย ไม่โทรจิก ทำตัวเป็นแม่พระทั้ง ๆ ที่ในใจไม่ยินดี…ความสัมพันธ์ของเราไม่เคยมองเห็นอนาคต แล้วชาก็คิดได้ว่ามันเสียเวลาที่จะรอ…”

“ชา” พิภพมองใบหน้าสวยเฉี่ยวที่เมื่อก่อนมักจะแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะ แต่ตอนนี้กลับแต่งแต้มเพียงเบาบาง ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เขาไม่เคยคิดในแง่มุมนี้มาก่อน เขาคิดแค่ว่าเขาให้ธิชาเป็นที่หนึ่ง วางไว้เหนือทุกคน แต่ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของคนรักมาก่อนเลย พอคิดถึงการกระทำที่ผ่านมาของตัวเองก็อดที่จะลูบหน้าตัวเองไม่ได้ เขาเอนตัวพิงพนักโซฟาจ้องมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้าซ่อนน้ำตา แต่มันหยดลงกระโปรงจนเปียกชุ่มไปหมด เขาคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาว เอื้อมมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ

“อย่าร้องเลยนะ พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทำร้ายชา พี่มันเห็นแก่ตัว พี่…” พิภพเองก็แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เขาโอบกอดร่างบางที่ร้องไห้จนสะอึกสะอื้น ตบหลังคล้ายปลอบประโลม แผลภายนอกยังพอทิ้งร่องรอยให้รู้ว่าควรจะรักษาต่อไปยังไง แต่แผลภายในจิตใจของธิชา เขาไม่รู้เลยว่าต้องเริ่มรักษาจากตรงไหน อีกทั้งเขาเองยังเป็นตัวต้นเหตุ ความคิดที่อยากจะขอคืนดีก่อนหน้า เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวของเขาจริง ๆ

ตอนมีอยู่ก็ทิ้งขว้างไม่ไยดี พอหายไปอยากได้คืน

บางทีเวลาอาจเป็นคำตอบเดียวในตอนนี้ ให้เวลาคอยเยียวยาบาดแผลและต่างก็แยกย้ายกันไปเติบโต เพื่อที่จะได้รู้ว่าเราต่างก็ต้องการกันและกันอยู่หรือเปล่า