(ภาค 1) บทที่ 4 งานเลี้ยง

(ภาค 1)

บทที่ 4

งานเลี้ยง

            สิบวันต่อมาคือวันเฉลิมฉลองพิธีหมั้นระหว่างเจ้าชายอเล็กซีสกับนักบุญเรเซฟ    

            ซีเอลสำรวจตัวเองในกระจกหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชุดเครื่องแบบชนชั้นสูงสีขาวงาช้าง เย็บปักด้วยด้ายสีน้ำเงิน กระดุมและเครื่องประดับบนคอเสื้อทำจากอัญมณีสีฟ้า ผสมผสานระหว่างสีตาของซีเอลและสีผมของไคล์เดน   

            ซีเอลยิ้มให้กับตัวเองในกระจกด้วยความพึงพอใจก่อนจะเดินไปหาสามี ช่วยจัดคอเสื้อพร้อมตรวจดูความเรียบร้อย 

            ไคล์เดนหลุบตามองซีเอล ใบหน้าคมสันบึ้งตึงเล็กน้อย   

            “พวกเราฝึกดื่มตั้งขนาดนั้น ที่รักไม่ต้องกังวลนักก็ได้ อีกอย่าง เจ้ามีข้าอยู่ข้างๆ อะไรไม่ดีข้าก็จะคอยห้ามปรามเอง”

            “แต่ข้า...”

            ไคล์เดนพูดเพียงแค่นั้นก็ยกมือปิดปาก โหนกแก้มขึ้นสีเข้ม  

            ท่าทางเขินอายของสามีชวนให้ซีเอลหน้าร้อนผ่าวตามไปด้วย จังหวะนั้นเอง จู่ๆ ภาพที่ไคล์เดนเมาแล้วขึ้นมาทาบทับบนตัวซีเอลพลันวาบเข้ามาในหัว 

            ตั้งแต่ฝึกดื่มด้วยกัน ซีเอลเข้าใจแล้วว่าไคล์เดนกังวลเรื่องอะไรมากที่สุด ไม่ใช่เรื่องสติหลุดแล้วทำร้ายคนอื่น แต่พอเมาขึ้นมา ไคล์เดนจะของขึ้นทันที  

            ซีเอลรีบสลัดภาพลามกออกจากหัว แกล้งกระแอมกระไอกลบเกลื่อนความเขิน ก่อนหันเหไปคุยเรื่องอื่น 

            “ไหน...คราวนี้ที่รักลองยิ้มให้ดูหน่อย” 

            ไคล์เดนนิ่งไปสักครู่ ต่อมา มุมปากบางยกขึ้นเล็กน้อย

            ดวงตากลมโตสีฟ้าของซีเอลกะพริบตาปริบๆ เพียงครู่ก็หลุดขำ

            ว่าตามตรง นี่ไม่ใช่รอยยิ้ม แต่เป็นการแสยะยิ้มมากกว่า!  

            เห็นอย่างนั้นมุมปากของไคล์เดนคว่ำลงทันที 

            “ไม่หัวเราะแล้วก็ได้ แต่ว่านะ ตอนที่เจ้าพยายามยิ้มก็น่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย” ซีเอลพูดพลางปาดน้ำตาที่หางตา 

            “...”

            หัวคิ้วคมเข้มขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ มือใหญ่รั้งเอวบางของคนตรงหน้าเข้ามาบดจูบเป็นการลงโทษที่ล้อเลียน 

            ขุนนางส่วนใหญ่แม้จะมีอาณาเขตปกครองเป็นของตัวเอง หากก็มีเรื่องที่ต้องเข้าเมืองหลวงบ่อยครั้ง โดยส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะซื้อคฤหาสน์ไว้ในเมืองหลวงหลังหลัง ไคล์เดนเองก็ไม่มีข้อยกเว้น 

            หลังได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งเคานต์ เดือนถัดมาไคล์เดนก็มีงานให้ต้องเข้าวังหลวงทันที ดยุกมาร์คัสผู้เป็นพ่อจึงมอบคฤหาสน์ในเมืองหลวงให้เป็นของขวัญหลังแต่งงาน

            ระยะทางจากคฤหาสน์ของไคล์เคนกับวังหลวงใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็ถึง  

            ทันทีที่มหาดเล็กประกาศชื่อของพวกเขา สายตาทุกคู่ก็พุ่งเป้ามาทางซีเอลกับไคล์เดน

            เจ้าชายอเล็กซีสกับนักบุญเรเซฟแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งถึงความอยากรู้อยากเห็น สอดส่องสายตามองไปทั่ว

            ซีเอล : (= _ =;)

            คนพวกนี้สนใจอยากรู้ว่าซีเอลจะถูกสามีทำร้ายหรือไม่ แต่ขอโทษทีเถอะ นิยายเรื่องนี้เปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่ที่ ‘เขา’ เข้ามาแทนที่ซีเอลคนเก่า แถมไคล์เดนยังรักเขามาก และไม่เคยมีอาการคลุ้มคลั่งทำร้ายทารุณใดๆ...เอ่อ ยกเว้นเรื่องบนเตียงละนะ นั่นคือความทรมานเพียงอย่างเดียวที่ซีเอลได้รับจากสามี

            อะแฮ่ม! 

            เลิกคิดเรื่องนั้นดีกว่า  

            ซีเอลคล้องแขนของสามีขณะเดินเข้าไปในงาน

            ไคล์เดนหันมาเลิกคิ้วมอง จากนั้นส่งสายตาหวานล้ำให้กับภรรยา  

            “ไหนว่าเคานต์ไคล์เดนนิยมความรุนแรง แต่จากท่าทางที่มีความสุขของภรรยาแล้วมันคนละเรื่องกันเลยไม่ใช่เหรอ” 

            “ก็หมายความว่าข่าวลือเชื่อถือไม่ได้ยังไงล่ะครับ ท่านไวเคานต์วิลโลว์”

            “นั่นสินะ”

            จากคำพูดซุบซิบ เหมือนว่าภาพลักษณ์ของไคล์เดนจะมีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้น  

            ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ คนที่ไม่พอใจเห็นทีคงเป็นเจ้าชายอเล็กซีสกับนักบุญเรเซฟ

            “ไม่เคยได้ยินคำว่าสร้างภาพกันเหรอ” เจ้าชายอเล็กซีสกล่าว

            “เจ้าชายตรัสถูกต้อง ไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นด้านแย่ๆ ของตัวเอง พวกเขาตั้งใจสร้างภาพให้ตัวเองดูดีเท่านั้นละพ่ะย่ะค่ะ” นักบุญเรเซฟเสริม

            พวกเขาตั้งใจพูดให้ได้ยินขนาดนั้น ซีเอลกับไคล์เดนต้องได้ยินเต็มสองหูอยู่แล้ว แต่ทั้งสองกลับเลือกนิ่งเฉย 

            ท่ามกลางเสียงดนตรีอันไพเราะ ซีเอลพูดคุยพลางหัวเราะคิกคักกับสามี ราวกับโลกนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้น

            เมื่อมีมาสคอตน่ารักอย่างซีเอลอยู่ข้างๆ ความน่ากลัวของไคล์เดนก็ลดน้อยลง ขุนนางบางคนจึงกล้าเข้ามาทักทาย แน่นอนว่า เวลาที่เหล่าบุรุษสนทนากันก็ต้องมีการชนแก้ว

            งานเลี้ยงดำเนินมาถึงช่วงสำคัญ เจ้าชายกับคู่หมั้นคงเบื่อจะจับผิดซีเอลแล้วจึงตัดเข้าการประกาศการหมั้นอย่างเป็นทางการ

            เสียงปรบมือแสดงความยินดีดังกระหึ่มทั่วห้องโถงจัดเลี้ยง    

            เนื้อเรื่องในต้นฉบับ หลังจากเจ้าชายกับนักบุญเรเซฟประกาศหมั้นหมาย บทบาทตัวร้ายของซีเอล ลูกัสตาร์ก็จบลงแค่ตรงนี้ ชัดเจนว่าระหว่างซีเอลกับตัวละครหลักไม่มีอะไรให้ต้องข้องเกี่ยวกันอีก 

            เอาละ ปรบมือ! 

            พอคิดว่าเป็นอิสระจากบทตัวร้าย ซีเอลอดยิ้มเริงร่าไม่ได้  

            ชายหนุ่มเลิกคิ้วก่อนโน้มหน้าลงมากระซิบถาม 

            “ภรรยายิ้มอะไรอยู่เหรอ” 

            ซีเอลสั่นศีรษะแล้วตอบ “ไม่มีอะไรหรอกครับ...ในเมื่อเจ้าชายรัชทายาทประกาศการหมั้นอย่างเป็นทางการจบแล้ว พวกเรากลับคฤหาสน์กันเลยดีไหม” 

            ไคล์เดนพยักหน้าเห็นด้วย

            ทั้งคู่อาศัยจังหวะที่เหล่าขุนนางหันนางห้อมล้อมประจบเจ้าชายเดินออกจากโถงจัดเลี้ยง สักครู่หนึ่ง รถม้าก็เคลื่อนมาจอดตรงหน้า    

            เมื่อขึ้นมานั่งบนรถม้า ไคล์เดนตบเบาๆ บนตักของตน ทันทีที่ซีเอลขึ้นมานั่งบนตัก สองมือใหญ่ก็ประคองบั้นท้ายของทันที ยามรถม้าเคลื่อนตัวส่ายโคลงเคลง ร่างกายของทั้งสองก็ยิ่งแนบชิดสนิทสนม

            “เสียใจหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

            “เรื่องอะไรครับ” ซีเอลเอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสงสัย  

            “เจ้าชายประกาศหมั้นกับคนอื่น” 

            ซีเอลขำพรืดทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เคยมีใจให้กับเจ้าชาย แล้วทำไมต้องรู้สึกเสียใจด้วย”

            “นั่นสิ” 

            น้ำเสียงของไคล์เดนอบอุ่นขึ้นมา  

            จังหวะนั้นล้อรถม้าเหยียบเข้ากับหินจึงทำให้ส่ายโคลงไปโคลงมา ซีเอลที่นั่งคร่อมตักทรงตัวไม่อยู่ ยกสองแขนขึ้นมาคล้องรอบลำคอชายหนุ่ม บั้นท้ายก็ยิ่งแนบชิดเสียดสี

            ร่างสูงใหญ่กำยำเกร็งจนแข็งทื่อ

            ตอนนี้เอง ซีเอลถึงรู้ว่าส่วนลับใต้กางเกงของสามีกำลังตื่นตัว  

            “ที่รัก...?” 

            “ข้าอยากกอดเจ้า” เสียงทุ้มดังติดริมหู หนำซ้ำลมหายใจอุุ่นร้อนยังเป่ารดแก้มนวล  

            ซีเอลหน้าร้อนผ่าว ตอนอยู่ในงานเลี้ยง ไคล์เดนคงเก็บอาการไว้สุดฤทธิ์เลยสินะ...น่ารัก!     

            “เจ้าชอบพูดว่าข้าน่ารัก แต่สำหรับข้า...เจ้าต่างหากที่น่ารัก มีหลายครั้งที่ความน่ารักของเจ้าทำให้ข้าห้ามใจไม่ไหว”

            คนเมามักจะพูดมากแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ ซีเอลคิด

            ไคล์เดนไม่เพียงพูดเปล่า มือใหญ่ที่โอบเอวขยับลงมายังบั้นท้าย นิ้วเรียวแกร่งลูบไล้ขึ้นๆ ลงๆ ตรงร่องกลางระหว่างลำตัวของซีเอลโดยที่ยังมีกางเกงขวางกั้น

            “เมาแล้วเหรอครับเนี่ย”

            ไคล์เดนตอบรับว่า “อืม” อย่างซื่อตรง    

            ซีเอลหัวเราะน้อยๆ 

            ลมหายใจหนักหน่วงผสมกลิ่นไวน์พ่นออกจากจมูกโด่งสัน ไคล์เดนยื่นหน้าเข้ามาคลอเคลียกับซอกคอหอมกรุ่น    

            ซีเอลรู้สึกจักจี้จนเผลอส่งเสียงครางเบาๆ แพขนตาหนาหรี่ปรือ

            “หอมจัง” ไคล์เดนกระซิบขณะซุกไซ้

            ตอนนั้นเองรถม้าไหวโคลงเคลงอีกหน ซีเอลพลันตระหนักได้ว่าพวกเขาอยู่ข้างนอก เขาปรับลมหายให้เป็นปกติ พยายามสงบสติอารมณ์ลง

            “ที่รัก รอให้ถึงคฤหาสน์ก่อน”

            “อืม”