บทที่ 4

หลังจากพูดคุยกันเข้าใจแล้วสองพี่น้องหานก็เดินทางกลับไปที่บ้านเชิงเขาของพวกเขาสามคนพี่น้อง ที่อาศัยอยู่พอมาถึงก็เจอกับน้องสาวที่ชะเง้อคอมองว่าพี่ชายของนางที่ไปดูกับดักและเก็บผักป่าทำไมจึงนานมากเช่นนี้ทำให้สาวน้อยหานซูอิงเป็นห่วงพี่ทั้งสองของตัวเองมาก พอมองเห็นพี่ชายกับฝาแฝดของตัวเองมาถึง นางจึงวิ่งไปหาด้วยความดีใจ

"พี่ใหญ่พี่รองพวกท่านกลับมากันแล้วหรือเจ้าคะ ข้าดีใจยิ่งนักทำไมถึงไปนานมากละเจ้าคะข้าเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดเรื่อง" นางรัวคำถามใส่พี่ชายทั้งสองทันทีที่เจอหน้าหานตงเทียนเอามือลูบหัวน้องสาวคนเล็กด้วยความอ่อนโยน

"ไม่มีอะไรพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ" เขาตอบน้องสาวก่อนจะพากันเดินเข้าบ้านของทั้งสามคนไป ส่วนพี่ชายใหญ่สร้างกระท่อมไม้ไผ่ขึ้นมาอีกหลังหนึ่งที่ทำเหมือนบ้านทั้งหลังเลยมีห้องนอนห้องโถงและอยู่ไกลกันเขาไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้เรือนไม้นี้แต่งภรรยาเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย ก็ไม่ใช่ไม้ไผ่อย่างเดียว ไม้เนื้อแข็งที่เขากับน้องชายตัดลงมาสร้างเอาไว้ใช้ ใช้เวลาเป็นเดือนเอาเวลาหลังจากขึ้นเขาล่าสัตว์มาทำกับน้องชายสองคนจนแล้วเสร็จและหานตงเทียนยังไม่ได้ขึ้นนอนเลยสักคืนวันนี้หลังจากกินมื้อเช้าแล้วเขาจะทำความสะอาดเพิ่มอีกสักรอบเพื่อจะแต่งภรรยาเข้าบ้านในอีกไม่กี่วันที่จะถึง

พอทั้งสามคนพี่น้องกินมื้อเช้าอิ่มหานตงเทียนจึงบอกกับน้องสาวว่า

"ในอีกไม่กี่วันพี่จะแต่งพี่สะใภ้ใหญ่เข้าบ้านนางชื่ออวี่หลิงคนในหมู่บ้านเดียวกันกับพวกเรานี้ละ" หานซูอิงดีใจเป็นอย่างมากที่ได้ยินพี่ชายว่าจะแต่งพี่สะใภ้เข้าบ้านและก็กังวลใจกลัวว่าพี่สะใภ้จะรังเกียจพี่ชายของนางที่ตาบอดข้างหนึ่งหรือไม่

"ไม่ต้องห่วงพี่สะใภ้ใหญ่ของพวกเจ้าท่าทางนางน่าจะใจดีและไม่แสดงออกว่ารังเกียจพี่อย่างที่น้องเล็กกลัว" หานตงเทียนบอกน้องสาวเขารู้ว่าน้องสาวคิดเช่นไร ตามที่เขาสัมผัสคำพูดของนาง และก็เขาอีกนั้นละที่กระโดดลงน้ำอุ้มนางขึ้นมาจนเป็นสาเหตุให้ทั้งสองคนต้องตบแต่งกันในอีกไม่กี่วัน เอาเป็นว่าเขาจะขึ้นเขาไปสักสองวันเพื่อจะไปล่าสัตว์ไปแต่งภรรยาเข้าบ้าน หานตงเทียนคิดถึงใบหน้าของนางตอนที่ฟื้นจากการจมน้ำและขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ ดวงตากลมโตที่มองจนหัวใจของพรานหนุ่มกระตุกเพียงแค่สบตากันกับนาง ได้ฟังคำพูดว่านางไม่รังเกียจเลยที่จะแต่งให้เขาน้ำเสียงกังวานและขอโทษในตัวเขาที่มาลำบากไปด้วยกับนางในการที่ชาวบ้านมาพบจนเป็นการผิดผีของหมู่บ้านนั้นเองเขายกยิ้มมุมปากพอคิดถึงใบหน้าของนางขึ้นมา

"เอาละถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าสองคนก็ช่วยกันทำความสะอาดบ้านรอพี่กลับมาจากล่าสัตว์นะ วันนี้พี่คงจะนอนในป่าสักคืนเพื่อหาของไปแต่งพี่สะใภ้ใหญ่มาให้เจ้าทั้งสองคน" หานตงเทียนบอกน้องชายกับน้องสาวของตัวเองก่อนจะเดินไปเตรียมเอาของไปกินบนเขาเพื่อล่าสัตว์ ครั้งนี้เขามีเป้าหมายคือแต่งภรรยาเข้าบ้าน ทุกครั้งคือหาไปหาขายมาซื้อข้าวของเข้าบ้านและเลี้ยงดูน้องๆทั้งสองของเขาเองถ้ามีภรรยาเขาคงต้องหาเพิ่มอีกเพราะต่อไปนางอาจจะคลอดลูกให้กับเขา พอคิดว่าตัวเองคิดไปไกลถึงเรื่องลูกหานตงก็ใบหูแดงก่ำเลยทีเดียว บ้านี้เขาคิดไปไกลหรือเปล่าไม่ใช่ว่าพอภรรยาแต่งเข้าบ้านนางจะกลัวใบหน้าที่มีแผลเป็นของเขา และหนวดเคราที่เขาปล่อยเอาไว้ให้ผู้คนหวาดกลัว นี้เขาคงต้องโกนทิ้งก่อนแต่งนางเข้าบ้านหรือจะลองใจนางดูก่อนว่าจะกลัวใบหน้าของเขาไหม หานตงคิดในใจก่อนจะเดินออกไปจากบ้านมุ่งหน้าขึ้นเขาไปล่าสัตว์มาแต่งเมียและไม่ลืมสั่งความให้น้องทั้งสองปิดบ้านให้มิดชิดห้ามเปิดประตูให้ใครเด็ดขาดถ้าพี่ยังไม่กลับมาจากเขา

ซึ่งน้องทั้งสองก็รับปากเป็นอย่างดีเพราะเขาเคยขึ้นไปค้างคืนที่บนเขาเดือนละสองครั้งมาตลอดนั้นเอง และหลังจากที่พี่ชายเดินลับสายตาขึ้นเขาไปสองพี่น้องก็ช่วยกันทำความสะอาดบ้านไม้เอาไว้รอพี่สะใภ้ใหญ่ ส่วนพวกเขาสองคนก็นอนที่บ้านดินกันคนละห้องเช่นเดิม เสียงน้องสาวถามพี่ชายฝาแฝดของตัวเองว่า

"พี่สะใภ้สวยไหมนางทำหน้าเช่นไรบ้างที่เจอพี่ใหญ่ของพวกเรา"

"ก็ไม่นะพี่สะใภ้บอกว่าเต็มใจแต่งให้กับพี่ใหญ่ของพวกเรานะ ทั้งยังบอกอีกว่าจะช่วยพี่ใหญ่หาตำลึงเพิ่มอีกเยอะๆเลยละ" สองพี่น้องบอกเล่าสู่กันฟังและช่วยกันทำความสะอาดไปด้วยเสียงหัวเราะดีใจ ที่จะมีพี่สะใภ้กับชาวบ้านสักที หญิงสาวในหมู่บ้านรังเกียจพวกเขาหาว่าพี่ชายของพวกเขาเป็นปีศาจเพียงเพราะพี่ชายของพวกตนโดนหมีทำร้ายจนตาเกือบบอดสนิทที่ขึ้นเขาไปล่าสัตว์เมื่อสองปีก่อน และตอนนี้ก็ยังมีแผลเป็นให้เห็น ชาวบ้านหวาดกลัวจนไม่มีใครกล้าเดินผ่านทางมาที่บ้านของพวกเขาเลย

หลังจากที่สองพี่น้องกลับไปแล้วทางบ้านของครอบครัวตายายของอวี่หลิงก็กินข้าวพูดคุยกันเรื่องแต่งงานของหลานสาวเช่นเดียวกัน ทุกคนต่างก็สงสารหลานสาวตัวน้อยที่ต้องแต่งงานให้กับนายพรานตาบอดและยากจนเช่นเดียวกันกับครอบครัวของตัวเอง

"ถ้าอยู่ไม่ให้กลับมาที่บ้านเรานะหลิงเอ๋อร์" ยายบอกหลานสาวด้วยน้ำตาในความโชคร้ายของหลานสาวของตัวเอง

"ยายจ๋าข้าแค่แต่งงานไม่ได้ออกรบเสียหน่อยยายจะเสียใจไปทำไมละเจ้าคะ ต้องดีใจสิถึงจะถูกจริงไหมท่านตา" นางหันไปหาตัวช่วยอีกแรงตาก็ทำหน้ายิ้มให้หลานสาวเพราะไม่อยากให้นางไม่สบายใจรวมทั้งอาของนางด้วยรวมทั้งลูกทั้งสองของอาทั้งสองคนด้วย

"ทุกคนฟังนะเจ้าคะนายพรานแค่ตาบอดเขาไม่ใช่คนที่เลวร้ายโดนหมีทำร้ายแค่นั้นเอง ยังดีกว่าคนที่มีครบทุกอย่างแต่ใจบอดนะเจ้าคะข้าไม่ได้รังเกียจเขาเลย และข้าเชื่อว่าเขากับข้าจะพาพวกท่านร่ำรวยในปีนี้อย่างนอนเจ้าค่ะ พวกท่านต้องดีใจถึงจะถูกข้าไม่เป็นอะไรจริงๆทุกสบายใจได้เลยรอดูความสำเร็จของข้ากับสามีสิเจ้าคะถึงจะถูก" ทุกคนจึงยิ้มที่หลานสาวไม่ได้มีความทุกข์ใจอะไรทุกคนจึงวางเรื่องไม่สบายใจเอาไว้