บทที่ 3.4 หลุดพ้นจากคนชั่ว

บทที่ 3.4 หลุดพ้นจากคนชั่ว

หลังจากที่ซ่งหลี่เถียนถูกตัดออกจากการเป็นผู้ดูแลสามพี่น้องตระกูลซ่ง ซ่งต้าลู่ก็ไม่ต้องออกไปทำงานหนักเช่นทุกวันอีก และเพราะอีกฝ่ายเอาที่ดินสิบหมู่ แม่หมูหกตัว แม่ไก่สิบตัวมาชดเชยเงินที่ยึดไปถึงสองปี ตอนนี้ซ่งต้าลู่จึงต้องเร่งทำเล้าหมู และเล้าไก่ อีกทั้งยังต้องวางแผนเร่งปลูกพืชผลให้ทันทั้งสิบหมู่ภายในเดือนนี้ แน่นอนว่าที่ดินมากมายถึงเพียงนั้นเขาที่เป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปีจะทำคนเดียวไหวได้อย่างไร

“ข้าได้ยินว่าท่านลุงกู้ฉิน กับพี่กู้เหยียนไม่มีที่ดิน ทุกวันเลยต้องขับเกวียนรับฝากของเข้าเมือง หากเราแบ่งที่ดินให้เขาสามหมู่แลกกับข้อตกลงให้เขาช่วยเราปลูกข้าวเจ็ดหมู่ พี่ใหญ่ท่านเห็นเป็นอย่างไรเจ้าคะ”

ในเมื่อเขาทำคนเดียวก็ไม่หมด แบ่งให้กู้เหยียนช่วยทำย่อมดีกว่าปล่อยทิ้งร้าง อีกทั้งยังได้แรงงานของพวกเขาทั้งครอบครัวมาช่วยนี่นับว่าเป็นความคิดที่ดี

“เช่นนั้นข้าจะลองไปคุยกับท่านลุงกู้ดู”

“สมแล้วที่เป็นพี่รองของข้า”

ซ่งไป๋ลู่ส่ายหน้าไปมากับคำเยินยอของน้องชายตัวน้อย

มือเล็กปอกเปลือกลูกพลับแล้วร้อยเป็นพวง เอาไปแขวนตากแดด ส่วนที่ยังไม่สุกดีก็เอาดองใส่ไหเอาไว้

“พี่ใหญ่ไม้ไผ่พวกนั้นท่านไม่ใช้แล้วหรือเจ้าคะ”

“อืม... เล้าไก่กับเล้าหมูทำเสร็จแล้วไม่จำเป็นต้องใช้อีก”

“เช่นนั้นยกให้ข้านะเจ้าคะ”

ซ่งต้าลู่พยักหน้าอนุญาต แล้วเดินออกจากบ้านไปเพื่อเจรจาเรื่องการแบ่งที่ดินให้ตระกูลกู้ช่วยทำ

“พี่รองท่านจะทำอะไรหรือขอรับ”

ซ่งไป๋ลู่ยิ้มกว้างยกไหท้อดองไปไว้ที่ข้างบ้าน แล้วเดินมาหอบไม้ไผ่ไปที่หลังเรือน ใช้เวลาร่วมครึ่งวันก็ทำค้างปลูกผักเสร็จ

“น้องเล็ก เจ้าไปเอากล้าฟักทองมาลงดินกัน”

ซ่งหานลู่พยักหน้ารับคำพี่สาว ไม่นานนักสองพี่น้องก็ปลูกต้นฟักทองเสร็จ ซ่งไป๋ลู่จับต้นกล้าพันขึ้นบนค้างไม้ไผ่ ใช้ต้นหญ้าฟางแห้งมัดยึดเอาไว้หลวมๆ ขณะที่ซ่งหานลู่พรมน้ำตามหลังให้อย่างเบามือ

“พี่รองเราจะมีฟักทองกินกันแล้วใช่หรือไม่”

ซ่งไป๋ลู่ยิ้มกว้างพยักหน้ารับคำของน้องชาย นับจากนี้ชีวิตของพี่น้องตระกูลซ่งทั้งสามจะต้องก้าวหน้าขึ้นอย่างแน่นอน

ยามที่สองพี่น้องตระกูลซ่งนอนหลับแล้ว ซ่งไป๋ลู่ก็ลงจากเตียงมาอย่างแผ่วเบา อาศัยแสงสว่างจากดวงจันทร์เดินไปหยิบดินเหนียวที่ขุดมาจากบนเขาออกมาเติมน้ำผสมแกลบ ใช้เท้าเล็กนวดให้ทั้งหมดเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน

“น้องรอง”

เสียงดุที่คุ้นหูดังมาจากหน้าประตูบ้าน ซ่งไป๋ลู่รู้สึกเสียวสันหลังวาบ โดยไม่ต้องหันไปมองก็รับรู้ได้ว่าคือผู้ใด

“พี่ใหญ่ ท่านยังไม่หลับหรือ”

“ควรเป็นข้าที่ถามเจ้า เหตุใดไม่นอนมาเล่นดินอะไรกลางดึก”

“ข้าไม่ได้เล่นนะเจ้าคะ”

ซ่งไป๋ลู่เอ่ยโต้ ก่อนจะยกยิ้มกว้างส่งสายตาออดอ้อนไปให้อีกฝ่าย ไม่รู้ว่านางร้ายตัวประกอบเช่นซ่งไป๋ลู่ผู้นี้มีดีอะไรถึงได้มีพี่ชายที่รักใคร่เอ็นดู และห่วงใยนางถึงเพียงนี้

“ข้าเพียงลุกขึ้นมานวดดินทิ้งไว้ พรุ่งนี้จะได้เอาขึ้นไปอุดรูรั่วบนหลังคาเจ้าค่ะ”

“นี่เจ้าคิดจะปีนขึ้นไปอุดรูรั่วบนหลังคาอย่างนั้นหรือ”

“ช่วงนี้ฝนใกล้มาหากไม่เร่งจัดการหลังคารั่วพวกนั้นข้าเกรงว่า...”

“ไปล้างตัว พรุ่งนี้ข้าจะจัดการให้เอง”

เรื่องที่หลังคาบ้านรั่วนั้นซ่งต้าลู่ไม่ได้คิดจะปล่อยผ่าน ทว่าที่ผ่านมาเขาถูกซ่งหลี่เถียนใช้งานจนไม่มีแม้แต่เวลาพัก ดังนั้นจึงได้ละเลยเรื่องนี้ไป เพียงแต่เมื่อรู้ว่าน้องสาวตัวน้อยคิดแก้ปัญหานี้ด้วยตนเอง ในใจของพี่ชายเช่นเขาก็รู้สึกไม่ยินยอม ดังนั้นทันทีที่ฟ้าสางซ่งต้าลู่ก็จัดการซ่อมแซมอุดรอยรั่วบนหลังคาจนแล้วเสร็จ เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นก็คือ

“น้องรองเหตุใดจึงใส่แกลบลงไปในดินเหนียวเช่นนี้”

“ทำเช่นนี้จะทนทานมากกว่าเจ้าค่ะ พี่ใหญ่วันนี้ท่านต้องไปช่วยท่านป้าชุนทำนาอีกหรือไม่”

เป็นเรื่องยากที่จะอธิบายเรื่องเหล่านี้ ดังนั้นซ่งไป๋ลู่จึงเบี่ยงประเด็นสนทนา ซ่งต้าลู่แม้รู้ว่าน้องกำลังหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของเขาแต่ก็ไม่คิดจะคาดคั้นอะไรจากนางเพิ่ม เพียงพยักหน้ารับคำของนางเท่านั้น

“เช่นนั้นเร่งไปล้างตัวแล้วมากินข้าวเถิดเจ้าค่ะ”

ซ่งไป๋ลู่เอ่ยบอกแล้วตักข้าวต้มไข่ใส่ชามก่อนจะยกเข้าไปในบ้าน กลิ่นของอาหารเช้าทำให้ดวงตากลมของคนบนเตียงเปิดกว้าง ก่อนที่จะดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พี่รอง เช้านี้มีเนื้อกินอีกหรือไม่”

ซ่งไป๋ลู่ถอนหายใจยาว น้องชายผู้นี้หายใจเข้าออกเป็นเนื้อหรืออย่างไรกัน

“ไม่มี”

ใบหน้ากลมสลดลงเล็กน้อย ก่อนหน้าไม่เคยลิ้มรสของอร่อยไม่ได้กินไปทั้งชีวิตเขาก็ไม่เสียใจ ทว่ายามนี้ได้ลองกินแล้ว ท้องเล็กๆ ของเขาก็เอาแต่ร่ำร้องอยากกินเนื้อไม่หยุด

“เช้านี้เป็นข้าวต้มไข่ แต่ข้าบอกพี่กู้เหยียนแล้วหากวันนี้ขายผลไม้ได้ให้ซื้อเนื้อมาหนึ่งจิน”

“พี่รองท่านดีที่สุด เช่นนั้นวันนี้ข้าจะตั้งใจเก็บผลท้อให้มากขึ้น”

ซ่งไป๋ลู่ยิ้มกว้างมองเด็กชายที่วิ่งไปล้างหน้าล้างตาอย่างกระตือรือร้น ความจริงแล้วนอกจากเนื้อหมูหนึ่งจิน นางยังฝากให้

กู้เหยียนซื้อไข่ไก่ ข้าวสาร และของแห้งมาอีกอย่างละเล็กน้อย ดวงตากลมมองเสื้อผ้าสีซีดของสามพี่น้องตระกูลซ่งที่มีเพียงคนละสองชุดแล้วถอนหายใจยาว

อย่างไรเสียสิ่งสำคัญก็คือปากท้อง และการใช้ชีวิต เสื้อผ้าเหล่านี้ย่อมรอได้