บทที่ 3.3 หลุดพ้นจากคนชั่ว

บทที่ 3.3  หลุดพ้นจากคนชั่ว

ซ่งหลี่เถียนวันนี้ข้าจะทวงคืนความยากลำบากทั้งหมด

“ท่านป้าใหญ่ ของพวกนั้นพวกข้าล้วนใช้เงินของตัวเองซื้อมาทั้งสิ้น จะเป็นของท่านได้อย่างไร”

“นางตัวดี เจ้ากล้าซุกซ่อนเงินหรือเอามาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

“ข้าไม่ให้ เงินที่ท่านพ่อส่งมาท่านก็ยึดไปจนหมดตอนนี้ยังจะมาเอาเงินของพวกเราอีก ท่านไม่ละอายใจบ้างหรือ”

“เงินของพ่อเจ้าอะไรกัน พ่อเจ้าไม่เคยส่งเงินมาให้สักหน่อย”

“เช่นนั้นพี่ใหญ่ทำงานทุกวันเงินค่าแรงก็สมควรได้รับ เหตุใดจึงเป็นท่านที่ยึดไปหมด”

“สารเลว ล้วนสารเลวกันทั้งสิ้น สมแล้วที่เป็นเด็กเหลือขอ

ไร้บิดามารดาอบรม ซ่งไป๋ลู่! นางตัวดีเจ้ากล้าถามเอาเงินจากข้าหรือ พี่เจ้าทำงานทดแทนบุญคุณให้ข้าจะมาถามเอาเงินอะไรกัน”

ซ่งไป๋ลู่ได้ยินคำพูดของสตรีตรงหน้าในใจก็นึกเย้ยหยัน หากแต่บนใบหน้ากลับอาบไปด้วยน้ำตาโผเข้าไปโอบกอดพี่ชายเอาไว้

“ท่านป้าพวกเราเป็นหลานของท่าน ไม่ใช่ทาสนะเจ้าคะจะได้ทำงานให้ท่านโดยไม่ได้แม้แต่ข้าวเป็นการตอบแทนเช่นนี้ได้อย่างไร”

“หลานอะไร พวกเจ้าล้วนเป็นตัวภาระทั้งสิ้น ส่งเงินมาให้ข้า”

เอ่ยจบซ่งหลี่เถียนที่ตีคนจนเจ็บมือก็หันไปหยิบไม้กวาดขึ้นหมายฟาดลงบนตัวซ่งไป๋ลู่ที่กล่าวยั่วโทสะนาง ซ่งต้าลู่รีบรวบตัวน้องสาวเอาไว้แนบอก ทว่าก่อนที่ไม้กวาดในมือซ่งหลี่เถียนจะหวดลงมา ก็ถูกมือหนาของกู้ฉินจับยึดเอาไว้

“กู้ฉิน! เรื่องในบ้านตระกูลซ่ง คนนอกอย่างเจ้าอย่าได้มาสอดมือ ปล่อยข้า!”

“เช่นนั้นหากเป็นข้าเล่า!”

ซ่งหลี่เถียนใบหน้าซีดเผือดในทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังกู้ฉินคือใคร…

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน!”

“ซ่งหลี่เถียน เจ้าบอกว่าไม่เคยได้รับเงินจากซ่งไห่เฟิง เช่นนั้นในทุกสิบห้าวันเงินที่รับจากข้าไปคืออะไรกัน”

“เอ่อ...”

“ในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำหน้าที่ดูแลเด็กทั้งสามคนอย่างที่ซ่งไห่เฟิงฝากฝังเอาไว้ เช่นนั้นเงินจำนวนนี้เจ้าก็ไม่สมควรรับต่อ อีกทั้งตลอดสองปีมานี้เงินที่รับไปก็สมควรเอามาคืน”

“ยังมีข้าวและเนื้อหมูที่ท่านป้าขโมยไปด้วยขอรับ”

ซ่งหานลู่ยังคงฝังใจเรื่องเนื้อหมูของตนไม่หายเอ่ยร้องขอความเป็นธรรมต่อหัวหน้าหมู่บ้านในทันที โดยไม่สนใจสายตาถลึงโกรธที่คนเป็นป้าส่งมาเลยสักนิด

“เช่นนั้นก็รวบยอดคืนมาให้หมด”

“ข้าจะเอามาคืนทั้งหมดได้อย่างไร ทั้งหมดนั่นนับรวมกันหลายสิบตำลึงเลยเชียวนะเจ้าคะ อย่างมากก็... ก็มีแค่ห้าตำลึง”

“เช่นนั้นหากเปลี่ยนเป็นแม่หมู แม่ไก่ ที่ดินสิบหมู่ที่หลังบ้านข้าเล่าเจ้าคะ”

ซ่งไป๋ลู่ฉวยโอกาสที่เหล็กกำลังร้อนตีซ้ำในทันที ซ่งหลี่เถียนไม่ทันเอ่ยคัดค้านโจวซือเว่ยผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็เห็นชอบด้วย อีกทั้งยังให้ซ่งหลี่เถียนซ่อมแซมประตูบ้านที่นางพังลงให้สามพี่น้องตระกูลซ่งอีกด้วย

“ไม่คิดว่าน้องสาวของข้าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้”

เมื่อทุกคนกลับไปแล้วซ่งต้าลู่ก็เอ่ยกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ ซ่งหานลู่ที่เมื่อครู่เป็นม้าเร็วไปตามคนกระโดดขึ้นเตียงเข้ามากอดขาพี่สาวของตนแน่น

“พี่รองท่านยอดเยี่ยมที่สุด”

ซ่งไป๋ลู่ยกมือขึ้นดีดนิ้วลงบนศีรษะเล็กของน้องชาย ทว่า

ซ่งหานลู่ไม่คิดวิ่งหนี ยังเงยหน้าให้นางดีดได้อย่างถนัดมือ

“พี่รองอยากตีข้า ข้าย่อมยินดีให้ตี ขอเพียงท่านยังคงเป็น

พี่รองที่ฉลาดเฉลียวเช่นนี้ อย่าได้กลับไปเป็นพี่รองที่โง่งมคนเดิมอีกก็พอ”

ซ่งไป๋ลู่ถอนหายใจยาวส่ายหน้าไปมา ก่อนจะสบดวงตาคมของซ่งต้าลู่ บนตัวเขายังมีรอยฝ่ามือของซ่งหลี่เถียนชัดเจนจนนางปวดใจ ขยับตัวไปหยิบตลับยาที่ซื้อเอาไว้ออกมา

“น้องรองนี่คือ...”

“ยาทาแก้ฟกช้ำเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ท่านถอดเสื้อออกข้าจะทายาให้”

ซ่งต้าลู่ใบหน้าแดงก่ำ หากแต่ก็ยอมปลดเสื้อของตนเองออกให้น้องสาวตัวน้อยทายาให้

“ข้าว่าแล้วเชียวว่าสักวันต้องได้ใช้ยานี่ พี่ใหญ่ครั้งหน้าหากใครจะตีท่าน ท่านก็หัดหลบเสียบ้าง หรือไม่ก็สวนกลับไปเลย ยอมให้เขาตีอย่างเดียวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”

“นางคือป้าใหญ่ อย่างไรก็นับว่าเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

ข้าจะตีนางได้อย่างไร”

“เช่นนั้นหากคราวหน้านางจะตีข้า ท่านก็จะให้นางตีหรือเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ซ่งต้าลู่ก็กำมือแน่น สายตามองไปยังประตูเรือนที่พังลง แววตาที่อบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง ดุดัน

“พวกเจ้าเป็นน้องของข้า จะให้ผู้อื่นแตะต้องได้อย่างไร”