บทที่ 2

ลู่เหมียนเดินขึ้นลิฟต์อย่างเลื่อนลอย

พอรู้สึกตัวอีกที ลิฟต์ก็หยุดอยู่ชั้นใต้ดิน

มีเด็กฝึกงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีกระตือรือร้น “คุณมาชมงานนิทรรศการของคุณลู่จือยวนใช่ไหมคะ? เชิญทางนี้เลยค่ะ”

ลู่เหมียนถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมกดเลือกชั้น

เธอเดินเข้าไปในห้องจัดแสดงแบบงงๆ

เด็กฝึกงานเดินตามหลังมา พร้อมแนะนำอย่างกระตือรือร้น “นิทรรศการภาพวาดในครั้งนี้ท่านประธานฟู่เป็นคนผู้สนับสนุนหลักทั้งหมดเลยค่ะ หลังจากนี้ก็จะมีทัวร์จัดแสดงทั่วประเทศด้วยนะคะ”

สายตาของลู่เหมียนหยุดอยู่หน้าภาพสีน้ำมันภาพหนึ่ง

เป็นภาพวาดแผ่นหลังเปลือยกายของชายคนหนึ่ง กล้ามเนื้อหลังคมชัด และรอยแผลเป็นตรงบั้นเอวส่วนล่างโดดเด่นจนสะดุดตา

เธอเคยลูบไล้รอยแผลเป็นนั้นในความมืดนับครั้งไม่ถ้วน เธอจึงรู้ดีว่าผู้ชายในภาพนั้นคือใคร

ลู่จือยวนวาดภาพของฟู่อิ่นโจวไว้หลายภาพ วันที่ระบุไว้ที่มุมล่างขวาของภาพก็ชัดเจนและบาดตา

วันที่ 20 มิถุนายน ฟู่อิ่นโจวยืนอยู่ในห้องครัว แสงอบอุ่นตกกระทบที่แผ่นหลังของเขา

...นั่นคือวันที่สามที่เธอถูกขังอยู่ในบ้าน เธออดอาหารประท้วง ปวดท้องจนถึงขั้นหมดสติ แต่เขากลับต้มข้าวต้มให้ลู่จือยวนอยู่

วันที่ 1 กรกฎาคม มือเรียวยาวคู่หนึ่งกำลังพับชุดนอนผ้าไหมที่ปักลายดอกไอริส แหวนแต่งงานบนมือข้างนั้นสะท้อนแสงเย็นวาบ

...นั่นคือวันที่สิบสามของการถูกขัง เธอใช้ใบมีดกรีดข้อมือประท้วง เลือดไหลจนชุ่มไปครึ่งเตียง แต่เขากลับกำลังตั้งใจพับเสื้อผ้าให้ลู่จือยวน

วันที่ 15 กรกฎาคม เขากางร่มเดินอยู่ใต้ร่มไม้ ขอบของกรอบภาพเผยให้เห็นมือของเขาที่กำลังประสานกับใครบางคนอยู่

...นั่นคือวันที่ยี่สิบแปด เธอถูกพ่อใช้โซ่เหล็กล่ามไว้กับเตียง เพื่อบังคับให้เธอถอย เธอเป็นไข้สูงจนต้องขดตัวออยู่บนผ้าปูที่นอนชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่เขากลับจูงมือลู่จือยวนเดินเล่นอย่างสบายอารมณ์ในยามเช้า

ทุกภาพที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของลู่เหมียนอย่างแรง

ที่แท้ในช่วงหนึ่งเดือนอันมืดมนนั้น เขาไม่ได้กำลังต่อสู้ดิ้นรนอะไรเลย แต่กำลังอยู่เคียงข้างลู่จือยวนตลอด!

การเขวี้ยงถ้วยชาต่อหน้าพ่อของเธอ การประกาศรักอย่างเปิดเผย การยกเลิกความร่วมมือทางธุรกิจกับตระกูลลู่ ทั้งหมดก็เป็นเพียงการปกปิดความจริงเท่านั้น

ลู่เหมียนกำหมัดแน่น จนเล็บฝังลึกลงในฝ่ามือ กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย

เธอทนต่อไปไม่ไหว จึงหันหลังเดินออกจากห้องจัดแสดงในทันที

...

ลู่เหมียนจองคิวทำแท้งไว้ในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า จากนั้นก็กลับไปที่บ้านเก่า ตั้งใจจะเก็บของใช้ของแม่ผู้ล่วงลับกลับมา

ใครจะคิดพอกลับถึงบ้าน พ่อของเธอกลับโยนตั๋วเครื่องบินมาให้ใบหนึ่ง

“พ่อกับแม่เลี้ยงคุยกันแล้ว อยากให้จือหยวนได้อยู่กับอิ่นโจวจนกว่าเธอจะจากไป”

“นี่คือตั๋วเครื่องบินในอีกสิบวันข้างหน้า ลูกออกไปเที่ยวสักพัก คิดซะว่าเปลี่ยนบรรยากาศ”

ลู่เหมียนกำตั๋วเครื่องบินไว้ เม้มริมฝีปากแน่น

เธอรู้ว่าพ่อของเธอต้องการให้เธอเปิดโอกาสให้ฟู่อิ่นโจวและลู่จือยวน

“เหมียนเหมียน อย่าเข้าใจผิดนะ เราก็แค่อยากให้จือยวนได้จากไปอย่างสงบเท่านั้นเอง...” แม่เลี้ยงดวงตาแดงก่ำคำพูดแบบเดิมๆ ที่ซ้ำไปซ้ำมาลู่เหมียนฟังจนหูชาแล้ว

เธอพูดแทรกอย่างเฉยชา “เข้าใจแล้ว หนูจะไป”

ฟู่อิ่นโจว เธอไม่เอาแล้ว

บ้านหลังนี้ เธอก็ไม่ต้องการแล้ว

พ่อของเธอรู้สึกประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เหมียนจะตอบตกลงง่ายขนาดนี้ คิดว่าอารมณ์ของเธอคงจะอ่อนลงแล้ว

น้ำเสียงของเขาจึงอ่อนลงเล็กน้อย “อีกสามวันเราจะจัดงานอำลาให้กับจือยวน มาด้วยล่ะ”

“ค่ะ”

...

ลู่เหมียนกลับถึงบ้าน หยิบกล่องกระดาษใบใหญ่ เริ่มเก็บของทุกชิ้นที่เกี่ยวข้องกับฟู่อิ่นโจว

มีแก้วน้ำคู่ที่เขามอบให้เธอในวันเกิด

มีตั๋วหนังครั้งแรกที่พวกเขาไปดูด้วยกันครั้งแรก

และมีภาพสติ๊กเกอร์หัวโตที่เธอบังคับให้เขาถ่ายด้วย

เมื่อเก็บของใกล้จะเสร็จแล้ว ก็มีเสียงดังมาจากประตู

ฟู่อิ่นโจวกลับมาแล้ว

เมื่อเห็นกล่องที่เต็มไปด้วยของความทรงจำ หัวใจเขากระตุกแน่น รีบเดินเข้ามาใกล้

“เหมียนเหมียน คุณทำอะไรน่ะ?”