ตอนที่ 2

ลูกครึ่งฝรั่งยิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาสะดุดตา แต่แววตาคมดุที่มองมา ก็ทำเอาดาวเรืองรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ  

“สวัสดีค่ะคุณคมน์… หนูชื่อดาวเรืองค่ะ”

หญิงสาวแนะนำตัวเอง

คมน์จ้องมองดวงหน้าสวยหวาน ตาคมกลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีดำยาวสลวยลงมาประบ่า ริมฝีปากจิ้มลิ้มเซ็กซี่สะดุดตา

“ดาวเรือง… ชื่อเชยจัง”

ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก คมน์แซวอย่างไม่ไว้หน้า สำหรับผู้หญิงคนนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้คำว่า ‘มารยาท’ กับหล่อน

“ค่ะ… ดาวเรือง ก็แค่ดอกไม้บ้านๆ สีสันสุดเชยกลิ่นก็ไม่หอม”

เจ้าของชื่อเชยๆ กล่าวอย่างยอมรับ

อันที่จริง… ที่เขาว่าก็ไม่ผิด คมน์ไม่ใช่คนแรกที่เอ่ยแซวเรื่องชื่อเชยๆ ของหล่อน ตอนเรียนก็โดนเพื่อนล้อว่าชื่อเหมือนสาวบ้านนอก  

“นวดเป็นไหม… วันนี้ฉันรู้สึกเมื่อย เดี๋ยวเธอขึ้นไปทำความสะอาดบนห้องนอนของฉัน… แล้วก็นวดให้ด้วย”

คมน์กล่าวโดยไม่มองหน้าหญิงสาว สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ใช้นิ้วปาดจอสไลด์ดูฟีดข่าว

สิ่งที่ได้ยิน ทำเอาป้านิ่มตกใจ!

แต่ก่อนแต่ไรไม่เห็นว่าคมน์จะเรียกสาวใช้คนไหนให้ขึ้นไปนวดถึงห้องนอน วันนี้มาแปลกเหลือเกิน

“นวด… เอ่อ… ”

ดาวเรืองถามอึกอัก

จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของทายาทคนโตของตระกูลอัครพลไพศัลย์ศวัสดิ์ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

“ใช่… เมื่อครู่ฉันพูดชัดแล้วนะ”

เสียงเข้มดุจนน่ากลัว ราวกับโกรธใครมา

“ค่ะ… แต่หนูนวดไม่เก่งนะคะ”

 ดาวเรืองรู้สึกหนักใจจึงรีบออกตัว

แม้ที่ผ่านมาจะเคยบีบนวดให้ป้านิ่ม แต่ไม่เคยนวดให้ใครอย่างจริงจัง

มันเหมือนมีลางสังหรณ์

ดาวเรืองรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ด้วยรับรู้ได้ว่ามีกระแสความร้อนแรงอันประหลาด วูบไหวอยู่เบื้องหลังดวงตาสีน้ำผึ้งชวนฝันของเขา ดวงตาที่อ่านไม่ออก เดาไม่ถูก… ว่าเขาจะมาไม้ไหน?

นี่แค่วันแรกที่เจอหน้ากันเขาก็ทำท่าราวกับว่าเกลียดชังหล่อนมาแต่ชาติปางก่อน

นี่กระมัง ที่ทำให้ป้านิ่มเตือนว่า ‘อยู่ให้ห่างคุณคมน์เอาไว้’ คุณคมน์ไม่เหมือนกับคุณราเมศซึ่งเป็นน้องชาย

ครู่สั้นๆ ต่อมา

อีกมุมหนึ่งภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ สตรีวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นจ้องมองผ่านกรอบหน้าต่างห้องนอนออกไปยังสวนดอกไม้ที่หลังบ้าน เห็นแปลงกุหลาบสีขาวผลิดอกสะพรั่งอยู่ทั่วสวน

“ตาคมน์… วันนี้ไม่ออกไปไหนรึ”

คุณหญิง ‘พรรณราย’ มารดาของคมน์ กล่าวกับลูกชายที่กำลังเข็นรถเข็นออกมาที่ระเบียงหลังห้อง เพื่อให้มารดาได้สูดอากาศของยามเย็น แลเห็นพระอาทิตย์สีแดงฉานลอยต่ำใกล้ตกดิน ลมหนาวของเดือนธันวาพัดพาความหนาวเย็นมาสู่คฤหาสน์หลังใหญ่

“ค่ำๆ ผมมีนัดกับ ‘โรส’ ครับ”

คมน์ตอบ

“แกกับหนูโรสเมื่อไรจะแต่งกันสักที… หมั้นกันไว้นานแล้วนะ”

คุณหญิงพรรณรายถาม

‘โรส’ มีชื่อจริงว่า ‘โรสรา’ เป็นลูกสาวคนเดียวของนาย ‘ธนาธร’ นักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง สร้างบ้านจัดสรรและคอนโดแบรนด์ดังขายมานานนับสิบปี

“ช่วงนี้งานเยอะครับคุณแม่… เรื่องแต่งงานรอให้พ้นต้นปีไปก่อนดีกว่า”

คมน์ตอบ

“ปีนี้แกก็สามสิบห้าแล้ว… อย่ารอให้นานนักนะแม่อยากอุ้มหลาน”

ดวงตาคมสวยของผู้เป็นมารดาเหลือบขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของลูกชาย

“ไม่ต้องห่วงครับ… ยังไงคุณแม่ได้อุ้มหลานแน่ๆ รออีกนิดนะครับ”

ร่างสูงก้มลงมากอด หอมแก้มมารดาผู้ให้กำเนิดเสียงดังฟอด

คมน์อดคิดไม่ได้… ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น มารดาของตนก็คงไม่ต้องกลายเป็นคนพิการ ไม่ต้องนั่งรถเข็นเหมือนเช่นที่เป็นอยู่ในตอนนี้

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา

ดาวเรืองเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของคมน์อยู่ครู่ใหญ่ๆ กว่าจะรวบรวมความกล้าเคาะประตูห้อง บอกให้เจ้าของห้องรู้ว่าหล่อนมาถึงแล้ว

“เข้ามา… ประตูไม่ได้ล็อก”

เสียงเข้มของคนในห้องตะโกนตอบ

ดาวเรืองผลักบานประตูเข้ามาช้าๆ พลันสายตาปะทะเข้ากับเรือนร่างกำยำล่ำสันของคมน์

เขาอยู่ในสภาพเกือบเปลือยเปล่า เพราะว่ามีเพียงผ้าขนหนูสีน้ำตาลผืนเดียวพันกึ่งกลางกายช่วงล่างเอาไว้

รูปร่างของคมน์กำยำไปด้วยมัดกล้าม หัวไหล่และต้นแขนเต็มตึง แผงอกกว้างแน่นนูนไปด้วยมัดเนื้อ มีเส้นขนสีดำเป็นแพกระจายคลุมอก ที่ท้องฉาบไว้ด้วยซิกแพ็คเป็นคลื่นลอนสะดุดตา ต้นขาดูแกร่งจนเห็นริ้วลายกล้ามเนื้อชัดเจน รู้สึกได้ถึงความทรงพลังของช่วงล่าง

ให้ตายเถอะโรบิ้น ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่นัก

ดาวเรืองเคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อมาก็มาก แต่ก็ยังไม่เคยเห็นใครเซ็กซี่เหมือนผู้ชายคนนี้

คมน์เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศอย่างเหลือร้าย แค่อยู่ใกล้ก็ทำเอาใจเต้น

“เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำ ระหว่างนี้เธอปัดกวาดห้องไปก่อน รอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยนวด”

คนตัวใหญ่สั่งเสียงเข้ม

“ค่ะ… ”