ログインเพื่อทดสอบความซื่อสัตย์ของคนรักตั้งแต่สมัยเด็ก น้องสาวต่างแม่ของฉันจึงวางยาเขา จากนั้นก็ผลักฉันเข้าไปในห้องของเขาแล้วปิดประตู เพราะทนเห็นกู้เหวยโจวต้องทุกข์ทรมานไม่ไหว ฉันจึงยอมเสียสละเป็นยารักษาให้เขาด้วยความเต็มใจ น้องสาวต่างแม่โกรธมากจึงประชดด้วยการทิ้งเขาไปแต่งงานกับเจ้าพ่อแก๊งมาเฟียที่โหดเหี้ยม หลังจากฉันตั้งครรภ์ กู้เหวยโจวก็โดนบังคับให้แต่งงานกับฉัน ขณะเดียวกันเขาก็เริ่มเกลียดชังฉันขึ้นมา ตลอดระยะเวลาสิบปีอันแสนยาวนานที่แต่งงานกัน เขามักจะทำตัวเย็นชาไม่เหลียวแลฉันกับลูกชายอยู่เสมอ แต่วันที่ไปต่างประเทศแล้วเกิดเหตุน้ำท่วมฉับพลัน เขากลับเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อพาฉันกับลูกชายขึ้นไปบนฝั่ง ฉันคว้ามือเขาเอาไว้ไม่ทัน ก่อนเขาจะจมลงไปในน้ำ เขามองฉันด้วยสายตาลึกซึ้งเป็นครั้งสุดท้าย “ถ้าย้อนเวลากลับไปก่อนจะเกิดเรื่องทุกอย่างได้ อย่าเสียสละตัวเองช่วยฉันอีกเลย” ฉันเจ็บปวดเหมือนถูกมีดกรีดหัวใจ ก่อนจะสลบเหมือดไป ตอนที่ลืมตาตื่นอีกครั้ง ฉันก็ย้อนเวลากลับมาวันที่น้องสาวต่างแม่วางยาปลุกเซ็กที่ฤทธิ์รุนแรงให้กู้เหวยโจว แล้วขังพวกเราสองคนไว้ในห้องด้วยกัน
もっと見る“เพราะคุณไม่เคยทำร้ายฉันนี่คะ”หลายวันมานี้ฉันเอาแต่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมต้องช่วยชีวิตคู่หมั้นที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงเดือนบางทีอาจเป็นเพราะเขาทำให้ฉันนอนหลับได้อย่างสบายใจ ขณะที่ร่างกายและหัวใจเต็มไปด้วยบาดแผลหรืออาจเป็นเพราะทุกครั้งที่เขาส่งยิ้มมาให้ มันค่อยๆ ทำให้หัวใจของฉันอบอุ่นช่วงเวลาหลังจากนั้น ทำให้ลูกน้องของเฮ่อเซินได้แต่ยืนงงเจ้าพ่อที่เคยแสนจะเลือดเย็นคนนี้ ปฏิเสธงานเลี้ยงทั้งหมดและเฝ้าดูแลอยู่ในห้องผู้ป่วยทุกวันเขาอ่านบทกลอนให้ฉันฟัง หัดปอกเปลือกแอปเปิลด้วยท่าทางเงอะงะอาการหนักถึงขั้นยกเข็มกลัดดอกไอริสที่เป็นสัญลักษณ์ของตระกูลให้ฉันวันที่ออกจากโรงพยาบาล เฮ่อเซินพาฉันไปที่ชายหาดแห่งหนึ่งอาทิตย์ยามอัสดงย้อมน้ำทะเลจนกลายเป็นสีแดงทองระเรื่อ จู่ๆ เขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ในมือถือแหวนประจะตระกูลที่แสนล้ำค่า“เนี่ยน ก่อนหน้านี้ผมแต่งงานกับคุณเพราะทำตามหน้าที่ แต่ตอนนี้ผมอยากแต่งงานกับคุณจากใจจริง”“ผมรู้ว่าคุณโดนบังคับให้มาที่นี่เพื่อแต่งงานกับผม”“แต่ผมสาบานว่าหลังจากนี้เป็นต้นไป ปากกระบอกปืนของตระกูลเฮ่อจะไม่มีวันหันเข้าหาคุณเด็ดขาด ชีวิตของผมก็เป็นของคุณด้วย
“ดูนั่นสิ เธอคือลูกสาวคนโตของตระกูลหลิน หลินหว่านเนี่ยนไม่ใช่เหรอ?”“เธอโดนลักพาตัวอย่างนั้นเหรอ? ถูกจับไปโยนถ่วงน้ำแบบนั้น! มิน่าล่ะวันนี้ถึงเจอแค่คุณหนูรอง”“โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ดูจากภาพเหตุการณ์ในวิดีโอ คุณหนูใหญ่กำลังจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว!”สีหน้าของพ่อหลินซีดเผือด ขณะที่ดวงตาของหลินหว่านเฉียวปรากฏความอาฆาตแวบหนึ่ง“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน มีคนประสงค์ร้ายอยากใส่ความผมคนนี้”“ลูกสาวคนโตของผม ตอนนี้อยู่ที่ต่างประเทศ ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอทั้งนั้น!”แต่เพียงไม่นานนัก เขาก็ถูกคำพูดของตัวเองตบหน้าเข้าอย่างจังเพราะคลิปเสียงที่หลินหว่านเฉียวจ้างวานพวกโจรลักพาตัว ถูกเปิดให้ได้ยินอย่างชัดเจน“ช่วยฉันเล่นงานหลินหว่านเนี่ยนให้ปางตายเลย จัดการเธอให้อาการสาหัสก่อน อย่าให้เธอมีโอกาสกลับเข้าประเทศได้”“กล้ามาแย่งของของฉัน ไม่ดูสภาพตัวเองบ้างเลยว่าเป็นใครมาจากไหน”“สุดท้ายเธอก็เหมือนกับแม่ของเธอนั่นแหละ โดนบีบจนสิ้นหวังต้องฆ่าตัวตาย”ความเงียบปกคลุมทั้งงาน แก้วไวน์ในมือของพ่อหลินหล่นลงพื้นแตกกระจาย หลินหว่านเฉียวทรุดลงไปนั่งกับพื้นเธอค
“แต่ว่าพวกเราถูกความโลภบังตา! คุณหนูรองตระกูลหลินมาหาพวกเราและให้เงินก้อนใหญ่ สั่งให้พวกเรา...”“สั่งให้พวกแกทำอะไร?!” กู้เหวยโจวตะคอกด้วยสองตาแดงก่ำ“เธอบอกว่าตอนเด็กๆ คุณหนูใหญ่หลินเคยเกือบจมน้ำตาย ก็เลยกลัวน้ำลึกมากที่สุด เธอบอกให้พวกเราลักพาตัวคุณหนูใหญ่ไปโยนลงน้ำ ขอแค่อย่าทำให้เธอตายจริงก็พอ...”สายตาของกู้เหวยโจวเย็นชาจนแทบจะฆ่าคนได้ ผู้ช่วยค้นเจอเครื่องบันทึกจากผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้าเป็นวิดีโอที่บันทึกภาพการทรมานหลินหว่านเนี่ยนในคืนนั้นไว้ พวกเขาใช้มันเป็นหลักฐานในการส่งงานให้หลินหว่านเฉียวกู้เหวยโจวดูแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกสับเป็นชิ้นๆ“เธอให้เงินพวกแกเท่าไหร่?”“ยี่สิบห้าล้านบาท...”เขาน่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วพ่อหลินปฏิบัติกับลูกสาวสองคนแตกต่างกันแค่ไหนหลินหว่านเนี่ยนย้ายออกมาจากคฤหาสน์ กลับพักได้แค่คอนโดเล็กๆ ในเมืองขณะที่หลินหว่านเฉียว สามารถใช้เงินยี่สิบห้าล้านบาท จ้างคนไปทำร้ายพี่สาวของตัวเองจนเกือบตายได้อย่างหน้าตาเฉยมิน่าล่ะเธอถึงเลือกจากไปนี่เป็นครั้งแรกที่กู้เหวยโจวได้สัมผัสคำว่าหัวใจแหลกสลายและเป็นครั้งแรกที่เขาทำร้ายเธอหนัก
“อ้อ กู้เหวยโจว นายยังไม่รู้เหรอ”“ก็วันนั้นหว่านเนี่ยนเป็นคนขอร้องฉันเอง บอกว่าตัวเองจะไปแต่งงานที่ต่างประเทศ ก็วันที่พวกเธอสองคนคุกเข่าอยู่หน้าบ้านไง คนหนุ่มสาวสมัยนี้ชอบใจร้อนวู่วามเหมือนกันไปหมดเลย”“ฉันคิดว่าหว่านเนี่ยนบอกนายแล้วเสียอีกนะ เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยนี่นา”ตอนที่พ่อหลินพูดถึงเรื่องนี้ เขาไม่แสดงท่าทีเสียใจที่ลูกสาวตัวเองจากไปเลยสักนิดจากนั้นเขายังเรียกหลินหว่านเฉียวออกมา “เหวยโจว ฉันรู้นะว่านายมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเฉียวเฉียว คราวนี้ฉันจะเป็นคนจัดการผูกด้ายแดงให้นายกับเฉียวเฉียวเอง”กู้เหวยโจวเคยลองคิดเรื่องนี้อยู่หลายครั้งหลายครา ถ้าเขาไม่มีสัญญาหมั้นหมาย คนที่เขาอยากจะแต่งงานด้วยมากที่สุด ต้องเป็นหลินหว่านเฉียวแน่แต่ตอนนี้เขากลับทนฟังคำพูดพวกนั้นไม่ไหวอีกต่อไป และวิ่งออกจากคฤหาสน์ไปเลยตอนนี้ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่ว่า หลินหว่านเนี่ยนคิดจะไปจากเขาเขาชอบหลินหว่านเฉียวไม่ใช่เหรอ? เขากับหลินหว่านเนี่ยนก็แค่มีสัญญาหมั้นสมัยเด็กเท่านั้นเอง?ทว่าตอนนี้ ทำไมหัวใจของเขาถึงเจ็บปวดขนาดนี้ ราวกับเขาสูญเสียโลกทั้งใบไปอย่างไรอย่างนั้นไม่มีทาง เขาคิดเช่น
ตอนที่ได้สติกลับมา ดวงตาของฉันถูกปิดเอาไว้ มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดแขนขาทั้งสองข้างถูกมัดแน่นหนา แผ่นหลังยังมีความเจ็บปวดแล่นริ้วมาเป็นระยะๆปลายเชือกด้านหลังถูกยกขึ้นมา ปลายเท้าสองข้างของฉันสัมผัสโดนน้ำที่เย็นเฉียบน้ำเย็นจัดค่อยๆ สูงขึ้นมาถึงระดับหน้าอกของฉัน ก่อนจะจมมิดศีรษะ...ฉันหายใจไม่ออก แม้แต่จะเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือยังทำไม่ได้หลังจากฉันพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดอย่างสุดชีวิต เชือกก็ถูกยกสูงขึ้นจากน้ำฉันอ้าปากหอบหายใจเฮือกใหญ่ สำลักไอจนไม่มีเสียงออกมา คนที่อยู่บนฝั่งถึงได้พูดอย่างไม่รีบร้อนว่า“เธอไปหาเรื่องผิดคนเองนะ เพราะงั้นเขาถึงได้ส่งฉันมาทรมานเธอแบบนี้”ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็ถูกพวกเขาโยนลงไปในน้ำอีกครั้งเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกเหมือนจะจมน้ำตาย ก็จะถูกยกตัวขึ้นจากน้ำสุดท้ายฉันก็ถูกพวกเขาโยนไว้ข้างฝั่ง คนบนฝั่งกดโทรหาใครบางคน “บอส จัดการเรียบร้อยแล้วครับ”ฉันได้ยินเสียงของกู้เหวยโจวดังมาจากปลายสาย “พวกนายออกไปได้เลย ที่เหลือฉันจะจัดการเอง”ผ่านไปไม่นานนัก ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากไกลๆ จากนั้นฉันก็ได้รับการแก้มัด
“ฉันจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้เพื่อขอร้องคุณอา ตระกูลกู้จะพยายามทำทุกหนทาง เพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ด้วยวิธีการอย่างอื่น”กู้เหวยโจวเห็นทะเบียนสมรสที่อยู่ตรงหน้าฉัน จึงแสยะยิ้มว่า “หลินหว่านเนี่ยน เธอคิดจะขอร้องคุณอาให้ได้แต่งงานกับฉันเหรอ? เขาคงจะหัวเสียน่าดูสินะถึงสั่งให้เธอมาคุกเข่าตรงนี้”“กลับไปเถอะ ถ้าฉันปกป้องเฉียวเฉียวได้แล้ว จะทำตามสัญญาหมั้นหมายที่มีกับเธอเอง”“นายไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้แล้วล่ะ”พอพูดแบบนั้นออกไป เขาก็หันมามองฉันด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะตบหลังมือของฉันเบาๆเหมือนครั้งสมัยยังเป็นเด็กบางทีช่วงเวลาหลายปีที่พวกเราโตมาด้วยกัน เขาอาจจะเคยรู้สึกชอบฉันบ้างก็ได้แต่ถ้าไม่เคยประสบเรื่องราวในชาติที่แล้วมาก่อน ฉันก็คงไม่รู้ว่าคนที่เขารักจริงๆ คือหลินหว่านเฉียวพวกเราสองคนเลยลงเอยด้วยการอยู่กันแบบทุกข์ใจทั้งสองฝ่าย และบทสรุปที่จบไม่สวย“แล้วก็ไม่ต้องมาห่วงเรื่องของฉันด้วย” ฉันขยับหนีจากมือของเขากู้เหวยโจวขมวดคิ้วหน้านิ่ว ก่อนจะหยิบทะเบียนสมรสตรงหน้าฉันไปและทำท่าจะเปิดดู“หลินหว่านเนี่ยน พูดอะไรของเธอน่ะ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันต้องเป็นห่วงเรื่องของเธอน้อยเสียที่ไหนล่ะ”
コメント