บทที่ 12 จัดการอะไร

บทที่ 12 จัดการอะไร

“บอสครับ”

ห่าวอี้หันตัวบนเก้าอี้ใหญ่กลับมายังโจวเว่ยเมื่อบอดี้การ์ดคนสนิทเดินเข้ามาในห้อง

“ว่ายังไง”

“ผมคิดว่าบอสอยากดูนี่ครับ”

โจวเว่ยยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้บอสใหญ่ สังเกตสีหน้าคมดุเริ่มคุกรุ่นโกรธขึ้ง

ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มจับจ้องร่างบางผ่านคลิปจากกล้องวงจรปิด ภาพสองหนุ่มสาวเดินคุยยิ้มแย้มกระหนุงกระหนิงคล้ายคู่รักภายในส่วนของคลับในช่วงเย็นทำให้ไฟในช่องท้องเขาปะทุขึ้นจนลามไปทรวงอก ร่างสูงใหญ่อยากกระโจนออกจากห้องเดี๋ยวนี้เพื่อไปกระชากเธอกลับมา

“ใคร!”

“เป็นการ์ดในคลับครับ ชื่อคมสัน ทำงานดี ซื่อสัตย์ ไม่เคยเกเรครับ”

“มันพาเธอไปไหนบ้าง”

“เข้าไปในส่วนคาราโอเกะ เปิดให้ดูตามห้องต่าง ๆ ครับ”

มือใหญ่ของบอสโยนโทรศัพท์กลับคืนให้โจวเว่ยแล้วหยิบซิการ์ออกจากกล่องเหล็กอย่างดีสำหรับเก็บซิการ์โดยเฉพาะ เคาะแท่งซิการ์มวนเล็กแบบพกพาลงกับโต๊ะก่อนจะใช้กรรไกรตัดปลายออก

แชะ!!

เขาจุดไฟสว่างวาบด้านหน้าสูดแรงจนซิการ์ติดไฟแล้วพ่นออกจนเกิดควันลอยฟุ้ง เขาหลับตาสูดดมควันเข้าปอด

“ค่ำนี้เรียกเด็กมาสองคน อวบหน่อย ที่สำคัญต้องสวยมาก”

“ครับบอส”

“อ้อ เรื่องบอสหญิงคลับซีเคร็ตถึงไหนแล้ว”

“ผมส่งคนเข้าไปข้างใน แต่ยังไม่เคยเจอตัวสักที คนข้างในบอกว่าไปเที่ยวต่างประเทศครับ”

“ดี หยุดส่งดอกไม้ได้แล้ว ถึงเวลาจัดการเสียที แล้วที่อยู่ของแม่บ้าน?”

“ครับบอส ส่งเด็กไปดูแล้ว เป็นหอพักธรรมดาอยู่ถัดจากซอยนี้ไปไม่ไกล ราคาถูกครับ ดูแล้วไม่น่ามีปัญหาอะไร เสียแต่ว่าเพิ่งเข้ามาเช่าอยู่ได้ไม่กี่วันก่อนมาสมัครงานกับเรา เลยน่าสงสัย”

“ออกไปได้”

โจวเว่ยเดินออกจากห้องทำงานบอสใหญ่หลังจากรับคำสั่ง หน้าตี๋อย่างคนจีนยังสงสัยประโยคสุดท้าย

บอสจะจัดการอะไร!

ตั้งแต่เข้างานกะเช้าทำให้ลลิตกลับบ้านได้ตั้งแต่สองทุ่ม ร่างระหงเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาสวมกางเกงยีนส์เสื้อยืดตัวโคร่งธรรมดาพยายามดันแว่นตาขึ้นสูงเมื่อแว่นหล่นมาปลายดั้งขณะก้มลงหยิบกระเป๋าสะพาย มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็ดข้อความทันที

“อะไรกัน! วันเดียวปาไปเกือบร้อยข้อความ”

ลลิตกวาดตามองไล่ข้อความจากแม่เตือนให้กลับไปทานข้าวที่บ้านอ่านแล้วดูท่าจะกำลังน้อยใจ และกลุ่มแชตครอบครัว เห็นข้อความของพี่สาวคนโตกับรูปสนามบินที่เม็กซิโก

“พ่อส่งพี่วิกไปเม็กซิโก บ้าไปแล้ว”

เสียงพึมพำยังดังขณะก้มมองโทรศัพท์ไปด้วยเดินไปด้วย ออกจากคลับด้านหลังลงบันไดสำนักงาน เธอเบื่อห้องนอนเล็กรูหนูย่ำแย่แล้ว อยากกลับห้องหรูหราของตัวเอง อยากนอนอาบน้ำในอ่างจากุชชี่ แต่ทำได้เพียงถอนหายใจ

“แม่บ้านจันทร์!”

แม่บ้านสาวหยุดเท้าเมื่อได้ยินเสียง เหลียวกลับไปเห็นโจวเว่ยกำลังเดินลงบันไดมาทางเธอ จึงขมวดคิ้วสงสัย บอสใหญ่มีปัญหาอะไร?

“ค่ะ คุณโจวเว่ย”

“วันนี้บอสมีแขก เรียกให้แม่บ้านจันทร์ช่วยไปบริการ ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปได้เลยแขกมากันแล้ว”

หน้าหวานเอียงดวงหน้าเรียวรูปไข่พรางครุ่นคิด ปกติห่าวอี้มักมีแขกมาหาเสมอ พวกนักธุรกิจบ้างหรือสาว ๆ บ้าง แต่ไม่เคยเรียกใช้เธอไปบริการรับรอง หรือว่าวันนี้เป็นคนสำคัญ

คิดได้ดังนั้นค่อยกระปรี้กระเปร่าเดินตามไปอย่างว่าง่าย แอบหย่อนโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านหลังเตรียมพร้อม

ระหว่างทางพาไปมีพนักงานมองตามหลายคนด้วยความสงสัย แต่ยังยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตรเหมือนเคย กระทั่งถึงส่วนคาราโอเกะ

“คุณโจวเว่ยคะ วันนี้ไม่รับรองที่ห้องทำงานบอสเหรอคะ”

“ไม่ วันนี้บอสสั่งเปิดห้องวีไอพี ห้องกระจก”

อารามตื่นเต้นทำให้ลลิตขาดความระมัดระวังตัว ไม่ทันฉุกคิด ดวงหน้าฉายแววตื่นตาตื่นใจเมื่อเดินผ่านโถง 

ทั้งโถงทางเดินและห้องแต่ละห้องเปิดไฟโทนสีฟ้า ดั่งกำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงน้ำมหาสมุทร มองเห็นลวดลายสะท้อนแสงบนผนังเป็นรูปปลาและนางเงือก

“ห้องนี้ เอากระเป๋ามา”

เธอส่งกระเป๋าให้แต่โดยดีเพราะไม่มีอะไรอยู่ในนั้น เธอไม่เสี่ยงเอาของสำคัญมาด้วยอยู่แล้ว มีเพียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่เธอติดจนต้องนำมาด้วย

“เข้าไปได้ บอสกำลังมา”

ลลิตเปิดเข้าไปในห้องวีไอพี ภายในห้องตกแต่งคล้ายโถงทางเดินแต่ผิดไปจากห้องอื่นคือกระจกบานใหญ่ยาวสามารถมองออกไปเห็นคลับเมจิกได้ถนัด

มีผู้หญิงนั่งอยู่ตรงโซฟายาวอยู่แล้วสองคน หน้าตาสวยจัดจนเธอยังนึกอิจฉา รูปร่างอวบอัดด้วยซิลิโคนขนาดเกินสามร้อยห้าสิบซีซี

“อะไรกันเนี่ย ยายคนนี้เข้าผิดห้องหรือเปล่า”

หนึ่งในสองสาวพูดขึ้นเมื่อมองเห็นลลิตในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง แต่นั่นไม่เท่าใบหน้าสีแทนมีไฝขนาดใหญ่

ลลิตมองอย่างไม่ใส่ใจด้วยความเคยชิน บอสห่าวอี้มักเรียกสาว ๆ มาไว้บริการแขกคนสำคัญเป็นประจำ เธอสนใจคลับโฮสตรงหน้ามากกว่า

ร่างระหงเดินเลยไปยังกระจกบานใหญ่ตรงหน้ามองลงไปเบื้องล่าง ลูกค้าเริ่มทยอยมากันแล้ว บางคนเป็นลูกค้าขาประจำของเธอเอง

อะไรกัน!! ซื้อสมาชิกวีไอพีเราอยู่ไม่ใช่เหรอ!

อารมณ์หงุดหงิดทวีขึ้น เพราะไม่ใช่ลูกค้าคนเดียว แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่คือลูกค้าของเธอมาก่อน

ความเย็นของกระจกบานใหญ่แผ่ซึมเข้ามากลางฝ่ามือเล็กเรียวที่วางทาบขณะยืนมอง นักแสดงเมจิกไนต์กำลังขึ้นแสดง เธอมองชายงามของโฮสประมาณแปดคนบนเวทีล้วนแต่เปลือยท่อนบนและเปี่ยมด้วยมัดกล้าม บางคนเป็นลูกครึ่ง บางคนเป็นชาวต่างชาติโดยกำเนิด ผิดไปจากโฮสของเธอที่เน้นทรงเกาหลี

เวทีปิดไฟมืดสนิทจนมองไม่เห็นสิ่งใด เสียงดนตรีเริ่มดังกระหึ่มโหมจังหวะทีละน้อย

ตึง!!

จังหวะกลองดังขึ้นพร้อมไฟสว่างพรึบ!! จากนั้นโฮสบนเวทีเริ่มเต้นรำด้วยท่วงท่าแข็งแรงแต่อ่อนช้อย ดั่งอินทรีกำลังร่ายรำเป็นจังหวะหาคู่ของมัน

โอ้!! ครีม! นี่มันเหลือเชื่อ เธอจะสู้เขาได้ยังไง!

จังหวะกระชับหนักแน่น ชายหนุ่มร่างใหญ่ทั้งหมดกำลังร่ายรำเชิญชวนในทีอย่างแข็งแกร่ง เท้ากระทืบลงพื้นพร้อมกระเด้งแอ่นหน้ากระดกสูง

ห้องกระจกวีไอพีเก็บเสียงอย่างดีจนเธอได้ยินเสียงข้างล่างเพียงแผ่วเบา แต่จากหน้าตาของลูกค้าสาว เธอรู้ว่าบรรดาสาว ๆ หลงใหลมัน แบงก์พันหลายใบถูกยัดลงในขอบกางเกงของหนุ่ม ๆ จนพองล้นออกมา

“ชอบโชว์นี้ไหม”

เสียงทุ้มดังขึ้นข้าง ๆ พร้อมฝ่ามือใหญ่ทาบบนกระจกใกล้เธอจนคล้ายถูกโอบกอด ลลิตสะดุ้งสุดตัว เธอไม่ได้ยินเสียงของห่าวอี้แม้แต่น้อย นั่นเพราะความสนใจของเธอทั้งหมดกำลังพุ่งตรงไปยังเวทีด้านล่าง

“ชอบค่ะ”

“ดี ไปนั่งนั่นสิ มีโชว์อื่นให้ดู”

ลลิตหันกลับมาในห้องมองตามมือห่าวอี้ที่ชี้ไปยังเก้าอี้ตัวถัดไป ส่วนร่างสูงใหญ่นั่งลงบนโซฟาตรงกลางระหว่างผู้หญิงสองคน

“ถอดเสื้อผ้าสิสาว ๆ”

เธอหย่อนร่างลงบนเก้าอี้ใกล้กันมองชายร่างสูงและสองสาวอย่างประหลาดใจ

“ไม่มีแขกมาอีกเหรอคะ”

“เธอไง บุญจันทร์ เป็นแขกพิเศษของฉัน”