บทที่ 11 มังกรผงาด

บทที่ 11 มังกรผงาด

ในทุกเช้าของการทำงานเป็นแม่บ้านส่วนตัวให้บอสใหญ่แห่งคลับโฮสเมจิกไนต์ ยังคงสร้างความกระอักกระอ่วนและทำให้เธอหน้าแดงทุกวันแม้ว่าจะผ่านมาแล้วอาทิตย์กว่า

การผูกผ้าคาดเอวด้านหน้าชายร่างสูงใหญ่ เธอมักลอบมองแผงอกแกร่งด้วยมัดกล้าม และมันทำให้เธอรู้สึกหน่วงหนักหน้าท้องอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความสูงของเธอเสมอปลายคางของบอสเท่านั้น บางวันเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนพัดลูกผมด้านบนหน้าผาก

มือเล็กเธอพยายามผูกให้เร็วที่สุดแต่ทำไม่ได้เลย มือที่เคยจับปืนหรือยกน้ำหนักออกกำลังกาย อ่อนเหลวกลายเป็นวุ้น สันมือเธอจำต้องโดนเจ้ามังกรผงาดหลายครั้ง และมันดันขานรับ!!

“นี่ ช้าขนาดนี้ จงใจหรือไง”

“ปะเปล่าค่ะ รีบแล้วค่ะ แต่เชือกมันออกแบบมาไม่เอาไหน”

ห่าวอี้ยิ้มมุมปากก้มมองแม่บ้านสาว เธอผูกผ้าคาดเอวทุกวันแต่ยังไม่คุ้นเคยกับเขาเสียที

“ปกติกลางวันกินข้าวที่ไหน”

“กินในโรงอาหารด้านหลังค่ะ”

ฟู่!! ในที่สุดก็เรียบร้อย

“เรียบร้อยแล้วค่ะบอส”

“เตรียมเสื้อผ้าให้ด้วย”

ลลิตย่นหน้าใส่แผ่นหลังกว้างยามเขาเดินเข้าห้องน้ำ ใจโต้แย้งว่าจะให้เธอเตรียมเสื้อผ้าทำไมกัน ในเมื่อเสื้อเชิ้ตในตู้เหมือนกันทุกตัว คือสีดำ ถ้าจะมีบางวันแต่งตัวต่างออกไปก็เห็นจะเป็นเสื้อสูท

ร่างระหงเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวที่ติดกับห้องนอน ห้องไม่ใหญ่มากนักเอื้อมหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำออกมาจากในตู้แล้วแขวนไว้ที่ราวแยก กางเกงผ้าเนื้อดีสีดำ ถุงเท้าและรองเท้าหนังมันแปลบปลายแหลมเล็กน้อย

สาวสวยยืนมองเสื้อผ้าที่จัดเตรียมก่อนพยักหน้าให้กับตัวเอง ยอมรับว่าเขามีรสนิยมการแต่งตัวไม่เลวเลย แม้ว่ามันเหมือนกันทุกวันแต่ทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลาในการเลือกชุด ทั้งยังดูน่าเกรงขามหวาดกลัว

อยู่มาหลายอาทิตย์สังเกตเห็นว่าห่าวอี้แทบไม่ออกไปบริหารคลับโฮส เขามีผู้จัดการคอยดูแลและเป็นคนที่มีประสิทธิภาพอย่างมาก

พนักงานบางคนไม่เคยเห็นบอสใหญ่ด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจเลยที่เธอสืบเรื่องของเขาไม่เจอ

“แต่งตัว”

ลลิตสะดุ้ง มัวแต่ยืนเหม่อคิดเรื่อยเปื่อยไม่ทันได้ยินเสียงบอสใหญ่เดินเข้ามา

“แต่ว่าปกติบอสแต่งตัวเองนี่คะ”

ส่งเสียงพูดคัดค้านแต่คนร่างเล็กยังทำตามคำสั่งบอสใหญ่อยู่ดี เธอหยิบบ็อกเซอร์ส่งให้แล้วผ่อนลมหายใจเมื่อเขารับไปใส่เอง จากนั้นคนร่างโตกว่าจึงถอดเสื้อคลุมโยนใส่เธอ ผ้าเปียกชื้นและกรุ่นด้วยกลิ่นน้ำยาอาบน้ำ กลิ่นอาฟเตอร์เซฟ และกลิ่นบางอย่างที่ทำให้ใจสาวอย่างเธอสั่นรัว

“เดี๋ยวจันทร์เอาไปแขวนก่อนนะคะ”

“แล้วกลับมาติดกระดุมด้วย”

เธอรีบวิ่งเข้าในห้องน้ำแขวนเสื้อคลุม มือเผลอลูบสาบเสื้อเปียก

เอะ! ยายครีม หยุดนะ คนนี้มันตัวร้าย เขากำลังจะทำลายเธอ

“มาเร็ว ๆ”

“ค่า”

เสียงทุ้มตะโกนออกมาจากห้องแต่งตัวติดกันทำให้เธอรีบวิ่งกลับไปขาขวิด คนร่างโตแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต

เม็ดกระดุมสีดำเช่นเดียวกับสีเสื้อ มือเล็กเรียวพยายามกลัดให้เบาที่สุด ไม่ให้มือโดนกับแผงหน้าอกสีขาวอย่างลูกครึ่ง ในระหว่างนั้นเขาเองไม่อยู่นิ่ง ยกมือขึ้นใส่น้ำมันแว็กซ์ลูบผมหวีเรียบอย่างตั้งใจ ลักษณะคล้ายโอบกอดโดยที่คนร่างเล็กกว่าไม่รู้ตัวเลยสักนิด มัวแต่ตั้งใจกลัดกระดุมเสื้อ

“บอสอย่าขยับสิ แล้วแบบนี้เมื่อไรจะติดเสร็จ”

“รู้ตัวไหมว่าเดี๋ยวนี้เริ่มบ่นอย่างกับว่าเป็นเมียฉันเข้าไปทุกวัน”

กึก!!

มือเล็กชะงักหยุดเงยหน้ามองตาเบิกโต สบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ก้มลงมองมาก่อนหน้าแล้ว

ผลัก!!

“บอสทำต่อเองแล้วกัน จันทร์ต้องไปล้างห้องน้ำ”

เธอผลักอกบอสออกแรงจนคนร่างโตกว่าถอยหลัง แล้วรีบเบี่ยงตัวออกจากวงแขน ใบหน้าเห่อร้อนแดงซ่านผลุบตัวเข้าห้องน้ำแสร้งทำเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอาย

อย่านะครีม อย่าแม้แต่จะคิด!

“อย่าลืมนะ มีเวลาสิบห้านาที”

ลลิตเร่งมือเมื่อได้ยินเสียงเร่งเวลาของบอสใหญ่ นี่เธอคิดเลยเถิดกับผู้ชายบ้าอำนาจคนนี้ได้ยังไง

ไม่ได้การแล้วยายครีม แกต้องรีบลงมือสักที จะมัวอยู่เป็นข้าทาสรับใช้แบบนี้ไม่ได้

ข้อดีหลังจากได้เลื่อนขึ้นเป็นแม่บ้านประจำตัวบอส ทำให้มีคนนับหน้าถือตาพอสมควรในคลับ สังเกตว่าทุกคนมักเรียกเธอว่าคุณจันทร์แทนที่จะเป็นแม่บ้าน ไปไหนมาไหนในคลับก็มีแต่คนทักหยุดพูดคุย

แม่บ้านสาวเดินไปตามโถงเพื่อลงไปยังห้องอาหารของคลับ สวัสดิการดีเยี่ยมจนเธอเองก็ยอมรับว่าเธอแพ้เขาในเรื่องนี้

“คุณจันทร์ทางนี้”

เสียงใส ๆ ของฟ้าตะโกนเรียกพร้อมกวักมือ ลลิตยิ้มกว้างให้ก่อนจะพยักหน้า เดินไปหยิบอาหารของตัวเองพร้อมกับน้ำดื่ม แล้วนำไปทานร่วมกับเด็กสาวชื่อฟ้ากับคุณวาที่เธอพบวันสมัครงาน

“สวัสดีค่ะคุณวา”

“สวัสดีค่ะ เป็นไงคะ เป็นแม่บ้านให้บอสใหญ่เรา”

ลลิตยิ้มน้อย ๆ ขณะที่มือเริ่มตักอาหารเข้าปาก

“ก็ดีค่ะ บอสใจดีแม้ว่าจะจู้จี้ไปหน่อย”

“คุณจันทร์โชคดี นี่ฟ้ากับพี่วาอยู่มาตั้งนานยังไม่เคยเห็นบอสเลย”

“อ้าวเหรอ?”

“ใช่ค่ะ วาอยู่มานานกว่าน้องฟ้าอีกยังไม่เคยเห็น เขาหล่อไหมคะ”

“ก็หล่อนะคะ”

“อู้ย ต้องหล่อมากแน่เลยพี่วา”

เสียงใสของฟ้าร่าเริงไร้เดียงสาดั่งเด็กสาวทั่วไป ทำให้ลลิตยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยิน

“ไม่หล่อหรอกค่ะ อ้วนอย่างกับอะไรดี แถมตัวเตี้ย กินก็มูมมาม”

“ห๊า!!”

สองสาวตะโกนลั่น ยังจ้องหน้าลลิต

“อย่าตะโกนดังไปสิค่ะ ฟ้า คุณวา นี่ความลับเลยนะคะ”

ลลิตลอบยิ้มในหน้าเมื่อเห็นสองสาวกลืนน้ำลาย ไม่ทันได้นินทาต่อ มีเสียงทุ้มสำเนียงอีสานดังขึ้นด้านข้าง

“อ้าวคุณจันทร์ มานั่งอยู่ที่นี่เอง”

คมสัน พนักงานรักษาความปลอดภัยกึ่ง ๆ การ์ดของคลับนั่งลงข้างเธอพร้อมวางจานข้าว

“มีอะไรเหรอคมสัน”

เธอเอี้ยวหน้าไปมองพลางเลิกคิ้วคล้ายตั้งคำถาม เขาสวมชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์พอดีตัว ซึ่งเป็นชุดที่การ์ดของคลับทั่ว ๆ ไปมักสวมใส่ เน้นรูปร่างมัดกล้ามให้ดูน่าเกรงขาม

“เปล่า ไม่มีอะไร ผมแค่อยากจะนั่งทานข้าวกับคุณจันทร์”

“คมสัน อย่าบอกนะว่าจะจีบคุณจันทร์?”

เสียงเด็กสาวชื่อฟ้าเอ่ยถามเสียงดังอย่างตกใจทำให้คนในห้องอาหารได้ยินจนหันมองเป็นตาเดียว

จากนั้นเสียงแซวตะโกนล้อดังระงมไปทั้งห้องอาหาร ลลิตได้แต่ก้มหน้ากัดริมฝีปากไม่ให้ใครเห็นว่าเธอไม่พอใจ

“แหมทุกคน คุณจันทร์ออกจะสวย ใครบ้างไม่อยากจีบ”

เสียงทุ้มสำเนียงออกทางอีสานของคมสันตะโกนด้วยความอาย  ยิ่งทำให้คนในห้องอาหารหัวเราะ ล้อเสียงดังขึ้นอีก

“เบา ๆ กันหน่อยสิ เห็นไหมคุณจันทร์เธออายแล้ว”

เป็นเสียงของวาทำให้คนในห้องอาหารหยุดเพราะเกรงใจแม่บ้านส่วนตัวของบอสใหญ่ ลลิตเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวมองคมสันที่นั่งอยู่ด้านข้างยิ้มอ่อน ๆ ให้

“คุณคมสันอย่าไปสนใจเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณจันทร์ เพราะผมเองก็อยากจีบคุณจริง ๆ”

คราวนี้ลลิตตาโตขึ้นใช้มือดันแว่นตาขึ้นไปบนสันจมูก นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดกับเธอตรง ๆ จึงหน้าแดงขึ้นทันที ก่อนจะก้มหน้าลงตักข้าวทานต่อทำเป็นไม่ได้ยิน

คมสันเป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบหกปีหน้าตาไม่หล่อแต่ไม่ได้น่าเกลียด หุ่นล่ำดั่งคนออกกำลังกาย พูดจาดูฉลาดฉะฉานและพูดภาษาอังกฤษได้ ซึ่งเป็นทักษะพื้นฐานของพนักงานที่นี่ทุกคน เนื่องจากมีคนจีนและชาวต่างชาติมาเที่ยวค่อนข้างมาก

“คุณจันทร์คงไม่ถือสา ถ้าผมอยากจะขอนัดคุณจันทร์ไปดูหนังบ้าง”

เสียงภายในห้องอาหารที่เงียบลงไปแล้วกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง ส่งเสียงทั้งเชียร์ทั้งยุให้เธอนัดรับจนลลิตเองต้องพยักหน้ารับทั้ง ๆ ที่ไม่เต็มใจ

“ดีจังเลยครับ ผมนึกว่าคุณจันทร์จะรังเกียจผมเสียแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ จันทร์ก็เป็นแค่แม่บ้านเอง จะไปรังเกียจอะไรได้คะ”

“ไม่หรอกครับ คุณจันทร์ดูบุคลิกดีสะจนทุกคนในนี้เกรงใจทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะเป็นแม่บ้านของบอสเราหรอกครับ งั้นประเดิมนัดเราผมจะพาทัวร์ คุณจันทร์เคยลงไปส่วนล่างหรือเปล่า”

“ไม่เคยค่ะ”

ลลิตส่ายหน้า ดวงตาพลันกระจ่างใส สมองอันเฉลียวฉลาดแกมโกงคิดได้ว่า คมสันอาจทำให้เธอได้เบาะแสเพิ่ม อย่างน้อยวันนี้เธอกำลังได้เข้าไปในส่วนของคลับโฮสอันลึกลับ และยังในส่วนคาราโอเกะที่ว่ากันว่าหรูหราทั้งยังเป็นส่วนตัวยิ่ง

กฎข้อห้ามพิลึกจากบอสใหญ่ ใครทำงานส่วนไหนให้ทำส่วนนั้น ห้ามย่างกายเข้าไปส่วนอื่น เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหาย ฉะนั้นลลิตเองจึงไม่สามารถเข้าไปส่วนล่างได้ แต่คมสันเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย ฉะนั้นไม่มีปัญหา