บทที่ 13 ไอ้คนทุเรศ

บทที่ 13 ไอ้คนทุเรศ

ใบหน้าหวานงดงามนิ่งอึ้งตายังมองสาวสองคนลุกขึ้นถอดชุดออกจากตัวจนเหลือแต่ชุดชั้นในลูกไม้เซ็กซี่สีดำ

“ดื่มไหม?”

ลลิตส่ายหน้าปฏิเสธรวดเร็ว มองตามมือแกร่งที่ยกแก้วสก็อตวิสกี้ขึ้นดื่มอย่างสบายใจ เขาเอนกายพิงพนักโซฟาด้านหลังแล้วปล่อยให้สองสาวใช้เนื้อตัวถูไถ หลับตาผ่อนคลาย

บอสสาวคลับโฮสแม้ว่าเปิดบริการสีเทามาเกือบปี แต่เธอไม่มีนโยบายระดับวีไอพีให้กับลูกค้าในร้าน ถ้าโฮสคนไหนเกิดเป็นที่ต้องตาต้องใจของลูกค้า นั่นต้องเช่าชั่วโมงออกไป หลังจากนั้นจะไปตกลงอะไรกันข้างนอกก็สุดแล้วแต่เรื่องของคนทั้งคู่

เธอมองมือเล็ก ๆ เล็บสีแดงของทั้งสองสาวลูบไล้ไปทั่วร่างแกร่ง โดยที่เขาเพียงนั่งเฉย ๆ กระทั่งมีสาวคนหนึ่งเริ่มไต่ขึ้นไปคร่อมร่างแกร่งก้มหน้างามลงจูบ

อีกสาวหยิบแก้วเหล้าเขาออกจากมือ จับมือใหญ่ของห่าวอี้ขึ้นบดคลึงหน้าอกอวบอิ่มของตัวเอง

สีหน้าไร้เลือดซีดเผือด เธอรู้สึกแปลกประหลาด ในช่องท้องมวนตีตลบจนคลื่นไส้ ทรวงอกร้อนแปลบ ๆ คล้ายมีลูกไฟกำลังโหมแรง

และเมื่อมือของสาวที่นั่งข้างเริ่มล้วงลงด้านล่าง ลลิตก็ทนไม่ได้อีกต่อไปผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้

“หยุดอยู่ตรงนั้น! นั่งลง!!”

เสียงทรงอำนาจดังกัมปนาทน่าหวั่นเกรงอย่างที่เธอไม่เคยได้ยิน ห่าวอี้เปล่งสียงขึ้นลืมตาคมกล้าจ้องเธอนิ่ง ดวงตากลมโตบนหน้ารูปไข่ตื่นตะลึงค่อยหย่อนร่างลงที่เก้าอี้ตัวเดิมช้า ๆ หวาดหวั่น

ห่าวอี้จ้องเธอแน่วแน่ด้วยตาสีน้ำตาลล้ำลึก มือใหญ่ถอดดึงชุดชั้นในของสาวบนตักลงโน้มปากครอบดูดดึงโดยไม่ละสายตาไปจากดวงหน้างดงามบนเก้าอี้ถัดไป

ในเมื่อบอสสาวแห่งคลับโฮสชอบการแสดงหลอกลวง ฉะนั้นเขาจะจัดให้เธอจนหนำใจ

เขากอบหน้าอกอวบข้างหน้าขึ้นบีบแรงเต็มอารมณ์ จนกายสาวของลลิตสะดุ้งเฮือกราวกับอกอวบคู่นั้นคือหน้าอกของเธอ

คนร่างเล็กเริ่มขยับตัวไม่อยู่สุข เท้าฝ่ามือกับพนักวางแขนในท่าเตรียมพร้อมลุกขึ้นได้ตลอดเวลา

“อลันคะ”

เสียงหวานส่งเสียงเรียกชื่อกระเส่ายามมือใหญ่ล้วงเข้ากางเกงในจากด้านหลัง ร่างอวบอิ่มขยับไหวไปตามจังหวะมือแกร่งดั่งกำลังร่ายรำบนปลายนิ้ว

สาวอีกคนเริ่มปลดกระดุมกางเกง ลลิตมองไม่ชัดนักเพราะใบหน้าสาวคนนั้นโน้มลงเสียก่อนจนผมสยายคลุมทั่วหน้าตักกว้าง

แต่เธอรู้ว่าสาวคนนั้นกำลังทำอะไรเพราะใบหน้าบอสใหญ่ขมวดตึงขึ้น เขาเอนกายไปด้านหลังคล้ายผ่อนคลายแม้ว่าดวงตาคมกล้ายังจดจ้องที่เธอ

อารมณ์บอสสาวคลับโฮสซีเคร็ตปะทุขึ้นทันที ดวงตาเจิดจ้าด้วยเปลวไฟ ใบหน้าแดงก่ำโกรธจัด

“มะ ไม่! คนเฮงซวย ผู้ชายบ้ากาม ไอ้คนทุเรศ”

ถึงเวลานี้บอสสาวสติหลุด ไม่อาจห้ามอารมณ์โกรธที่ทะยานพุ่งขึ้นกระแทกหน้าอกได้ เผยนิสัยเอาแต่ใจ ลืมตัวตะโกนด่าบอสใหญ่ ผุดลุกขึ้นชี้หน้าด่าไม่กลัวเกรง ก้มลงหยิบแก้วเหล้ายกขึ้นสาดไปบนหน้าคมเข้ม

ซ่า! โครม!

“ออกไปให้หมด!!”

บอสใหญ่ยกมือลูบเหล้าออกจากหน้าตะโกนไล่เสียงดัง ลลิตก้าวถอยหลังเหลือบมองสองสาวลนลานหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาวิ่งออกจากห้อง

เธอถอยหลังกรูดตั้งท่าตามสองสาวออกไปแต่มือใหญ่ดึงเธอไว้เสียก่อน คนร่างสูงลุกขึ้นยังไม่ทันได้รูดซิปกางเกง ดวงตากลมโตเบิกกว้างก้มลงมองสิ่งที่ลอยเด่นพุ่งชี้มาทางเธอ

แย่แน่คราวนี้ ครีม คิดสิ คิด!!!

“บะ บอส กะ เก็บ เออ เก็บ .. “

“เก็บอะไร!”

ลลิตขยับดวงตากลมโตเหลือบลงแล้วรีบเหลือกตาหนีขึ้นมองด้านบนเพดาน หน้าแดงซ่านล่ามไปถึงลำคอ เจ้าห่าวอี้น้อยยังพุ่งชี้หน้า โดยคนร่างสูงไม่รู้สึกรู้สา

ช่างเป็นผู้ชายที่หน้าด้านเหลือทน!

สะโพกผายมนชนเข้ากับโต๊ะวางเครื่องดื่มถอยหลังไม่ได้อีก ได้แต่พยายามมองหน้าบอสใหญ่ไม่สนใจแท่งใหญ่ด้านล่าง

“ไม่ต้องเก็บหรอก เดี๋ยวได้ใช้”

“ว้ายยยย!!”

เสียงหวานแหลมร้องขึ้นเสียงสูงเมื่อมือแกร่งหนาอุ่นจัดยกร่างเธอขึ้นวางบนโต๊ะ

เพล้งงงง!! โครม!!

ห่าวอี้กวาดขวดเหล้าแก้วของทุกอย่างลงจากโต๊ะไม้ตัวใหญ่หล่นลงพื้นแตกออกจนกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง

“บอส!!”

เสียงตกใจของโจวเว่ยดังขึ้นข้างนอกประตู แต่บอดี้การ์ดยังไม่กล้าเข้าไปในห้องเพราะนายใหญ่ยังไม่เรียก

“ไปเอาผ้าเย็นมาเยอะ ๆ”

ใจโจวเว่ยแม้สงสัยแต่ในเมื่อบอสสั่ง บอดี้การ์ดร่างโตรีบบอกเด็กที่ยืนรอข้างนอกให้ไปเอาผ้าเย็นมา จากนั้นรีบเปิดประตูเข้าไปก่อนพลันผงะเมื่อเห็นเจ้านายไม่ได้รูดซิปกางเกง

บอดี้การ์ดร่างยักษ์พยายามทำหน้าเฉยนิ่งที่สุดวางผ้าเย็นบนโต๊ะแล้วรีบผลุบออกจากห้อง ทิ้งเจ้านายไว้กับแม่บ้านสาว

คนร่างโตยังใช้มือเท้าบนโต๊ะวางเครื่องดื่มคร่อมแม่บ้านสาวไว้ ส่งรอยยิ้มกวนใจที่คนร่างเล็กกว่าหวาดหวั่น

“ไหนมาดูสิ แม่บ้านบุญจันทร์ของเราหน้าตาเป็นยังไง”

ลลิตสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยิน ตาเบิกโพรง โต๊ะวางเครื่องดื่มที่เขายกเธอขึ้นนั่ง เป็นโต๊ะสูงพอสมควร เธอใช้เท้ายันหน้าอกแกร่งของห่าวอี้ไว้ มือเล็กจับขอบโต๊ะไว้แน่น

“บอสพูดอะไรน่ะ อย่านะ ไม่มีอะไร อย่า!!!”

ห่าวอี้จับข้อเท้าของแม่บ้านสาวไว้ดึงแยกถ่างออกแล้วแทรกร่างแกร่งของตัวเองเข้ามาตรงกลาง ด้วยแรงผู้หญิงที่น้อยกว่าทำให้ไม่มีทางหยุดชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธได้

เขาจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างของลลิตไว้ล็อคแน่นด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว จากนั้นจึงฉีกถุงผ้าเย็นด้วยปาก ตาคมกล้าดุดันจ้องเธอไม่วางตา สะบัดผ้าเย็นแล้วเช็ดใบหน้าของเธออย่างแรง

“บอส!! เจ็บนะ หยุด! โอ๊ยย!! เจ็บบบ!! บอกให้หยุดไง ปัดโธ่!!”

เมื่ออารมณ์โมโหคุกรุ่นนิสัยเดิมของคุณหนูเอาแต่ใจก็เผยออกจนหมด เธอทั้งตวาดใส่ ด่าทอไม่หยุด ทั้งยังเตะขาไปมาพยายามยันห่าวอี้ออกไปแต่ไม่สำเร็จ เขายังกดมือด้วยแรงผู้ชายบนหน้านุ่มนวลจนแดงก่ำ

แควก!!

เสียงห่าวอี้ฉีกซองผ้าเย็นผืนต่อไปทำให้เธอลืมตาขึ้นมองเห็นรอยยิ้มมุมปากแสนชั่วร้าย

ค่ำนี้หน้าลูกครึ่งคนจีนผสมคนอังกฤษไม่หล่อเช่นทุกวัน ใบหน้าโกรธเกรี้ยวปนเจ้าเล่ห์ ยิ่งทรงผมสีน้ำตาลเข้มปาดเรียบไปกับโครงหน้า ยิ่งดูดั่งอสูรร้าย สายตาสีน้ำตาลล้ำลึกและมีแววพึงพอใจเมื่อได้เปลือยเธอออกทีละน้อย

“คนบ้า ไอ้ลูกครึ่งเฮงซวย!! ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน!! ไอ้... โอ๊ยยย!! อย่าให้หลุดไปได้นะไอ้ห่าวอี้”

“จุ๊ ๆ ๆ พูดไม่เพราะเลยคุณครีม ดูนี่สิ”

มือใหญ่บีบข้อมือเล็กแน่นขึ้นอีกหักไปด้านข้างจนลลิตร้องออกมาเพราะเจ็บจริง น้ำตาเล็ดออกมา ห่าวอี้ชูผ้าเย็นสีแทนโบกตรงหน้าแล้วโยนทิ้ง มือดึงไฝปลอมออกพร้อมกับแว่นตา

“อะไรเนี่ย! สติ๊กเกอร์งั้นหรือ?”

“โอ๊ยย!! ไอ้บ้า เจ็บ โอ๊ยย”

ลลิตร้องออกมาอีกครั้งเพราะเขาดึงสติ๊กเกอร์ติดบนตาออกอย่างแรงจนขอบตาแดงขึ้นทันที เจ็บจี๊ดจนดวงตาฉ่ำน้ำรื่นขึ้น

“ยังเหลืออะไรอีกนะ”

เสียงทุ้มกังวานคล้ายล้อเล่นแต่เอาจริง เขากระชากวิกสีดำออกจากศีรษะแรงจนกิ๊บที่ติดอยู่กับตาข่ายครอบดึงผมเธอจนต้องทำให้เอียงศีรษะตาม

“โอ๊ย! เจ็บ เจ็บ ไอ้บ้า Fxxx”

“ให้ตายสิแม่คุณ ลงทุนมากเหลือเกินแต่ยังโดนจับได้อยู่ดี ฮ่า ฮ่า”