Share
บทที่ 165
Related chapter
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 166
ทว่า เสียงของมิเชลล์ก็พลันดังขึ้นมาขัดสมาธิของอเล็กซ์ “อเล็กซ์ นายต้องการสมุนไพรห่อสิ่วโอวไหม?” นั่นเพราะสมุนไพรห่อสิ่วโอวเป็นสินค้าประมูลที่กำลังแสดงอยู่บนหน้าจอในห้อง VIP อเล็กซ์เหลือบมองหน้าจอและฮัมเพลงออกมาแสดงถึงการตอบตกลง ในตอนนี้ ราคาปัจจุบันของสมุนไพรห่อสิ่วโอวนั้นสูงถึงเจ็ดล้านดอลลาร์ และผู้เสนอราคาก็คือเป็ปเปอร์ เธอดูเหมือนมั่นใจในการประมูลราคาไม่น้อย แต่ทว่า มิเชลล์ก็เสนอราคาสิบล้านดอลลาร์ต่อทันที ผู้ประมูลประกาศขึ้น “ห้อง VIP หมายเลขหนึ่งประมูลให้ราคาสูงถึงสิบล้านเหรียญแล้วครับ ตอนนี้มีใครให้ราคาสูงกว่าสิบล้านดอลลาร์ไหมครับ?” ทั้งนี้ ผู้เข้าร่วมงานส่วนใหญ่ก็รู้ดีว่าปีศาจตัวน้อยจากตระกูลโยเวลและหนุ่มกุ้งล็อบสเตอร์เป็นแขกของห้องVIP หมายเลขหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะมีคนต้องการเสนอราคาที่สูงกว่า แต่พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำเช่นนั้น เพราะทุกคนต่างก็ไม่อยากยั่วโมโหตระกูลโยเวล เป็ปเปอร์พลันขมวดคิ้วและตะโกนขึ้นอีกครั้ง “สิบเอ็ดล้านดอลลาร์!” “สิบห้าล้านดอลลาร์!” มิเชลล์กล่าวเสริม “สิบหกล้านดอลลาร์!” “ยี่สิบล้านดอลลาร์!” อเล็กซ์สังเกตเห็นชายหัวล้านเป็ปเปอร์โน้มตัวม
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 167
“สองคนนั้นจะออกไปก่อนเวลา!” ดวงตาของอเล็กซ์เป็นประกาย เขายืนขึ้นและต้องการจะไล่ตามทั้งสองไปตามสัญชาตญาณ แต่ทว่า มิเชลล์ก็ดึงอเล็กซ์กลับไป "นายกำลังจะไปไหนน่ะ? สินค้าประมูลจะกำลังจะถูกจัดส่งแล้ว ฉันอยากให้นายช่วยตรวจดูให้หน่อย" “เธอตรวจดูเองไม่ได้หรือยังไงกัน?” “ก็ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรนี่ แถมพวกตาแก่ที่คอยเก็บประมูลครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เลยด้วย ใครจะไปรู้ล่ะว่าพวกเขาจะโกงหรือส่งของปลอมมาให้หรือเปล่า? สมุนไพรพวกนี้จำเป็นต่อการช่วยชีวิตคุณปู่ของฉันมากเลยนะ เพราะแบบนั้น เราต้องรอบคอบเป็นพิเศษ” อเล็กซ์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า ด้วยความที่เป็ปเปอร์มากับยอดฝีมือชาวญี่ปุ่นหัวล้านคนนั้น อเล็กซ์จึงไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าจะจับตัวเธอได้ไหม แต่ทว่า วอลทซ์เองก็ได้จัดกลุ่มคนเพื่อเฝ้าระวังเป็ปเปอร์เอาไว้แล้ว เพราะเหตุนั้น ในอนาคตอเล็กซ์ก็ยังสามารถที่จะจับตัวเธอได้อีกแน่ ทันทีทีไฟถูกดับลง มิเชลล์ก็รู้สึกกังวลไม่น้อย แต่ท้ายที่สุดแล้ว นั่นเป็นก็เป็นโรงแรมที่ตระกูลโยเวลเป็นเจ้าของ แต่ทว่า ใครจะไปกล้าโกงมิเชลล์ ซึ่งเป็นผู้ประมูลสมุนไพรเหล่านั้นในราคาสูงได้กัน?
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 168
"นี่นาย!" มิเชลล์รู้สึกโกรธจนพูดอะไรไม่ออก แต่ทว่า ในตอนนั้นเอง ท้ายรถก็ถูกกระแทกอย่างแรง "เกิดบ้าอะไรขึ้นกัน? นี่นายขับไปชนใครหรือเปล่าเนี่ย? บอกแล้วไงว่าให้ขับดี ๆ! ให้ตายเถอะโว้ย!” มิเชลล์ตะโกน ทว่า ก่อนจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น รถคันใหญ่อีกคันก็ขับฝ่าไฟจราจร พร้อมกับมุ่งหน้ามายังรถของทั้งสองด้วยความเร็วเต็มที่ ไฟหน้ารถสว่างมาก มากเสียจนทั้งสองแทบจะลืมตาไม่ขึ้น "อ๊าย!" มิเชลล์พลันกรีดร้องตามสัญชาตญาณ หากถูกรถชนโดยตรง แม้แต่บีเอ็มดับเบิลยูเอ็มแปดก็ไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกได้ อีกทั้ง อาจจะถูกบีบจนเละเลยด้วย ในตอนนี้ อเล็กซ์ก็เหยียบคันเร่ง พร้อมกับหลบรถคันใหญ่ที่พุ่งเข้ามาด้วยการหักเลี้ยวซ้าย รถคันใหญ่เฉียดท้ายบีเอ็มดับเบิลยูเอ็มแปดไปก่อนที่จะพุ่งชนฮอนด้าสีดำซึ่งตามมาข้างหลัง ตู้ม! สถานการณ์ในตอนนี้น่าเป็นห่วงไม่น้อย อเล็กซ์เหยียบคันเร่งอีกครั้งและขับออกไปโดยไม่ลังเล มิเชลล์เองได้สติอีกครั้ง “มันเป็นอุบัติเหตุนะ เมื่อกี้รถนายเพิ่งจะถูกชน แล้วนายจะหนีทำไมกัน? หรือว่ากลัวเป็นฝ่ายถูกจับข้อหาชนคนอื่นแล้วหนี?” อเล็กซ์กล่าวคำพูดด้วยสายตาสุดเย็นชา “พวกมันตามเรามา” อเล็กซ
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 169
เราจะรู้สึกยังไงกันนะหากรถยนต์ถูกพุ่งชนบนสะพานขนาดใหญ่จนร่วงตกลงไปยังแม่น้ำที่ความสูงสามสิบเมตร? ถึงกระนั้น มันก็เป็นภาพที่งดงามไม่น้อย ทั้งเสียงดังและเสียงตู้มเกิดขึ้นพร้อมกัน น้ำที่สาดกระเซ็นก็สูงเกือบสิบเมตร มันไม่ต่างอะไรกับการกระแทกพื้นคอนกรีตเลย ทว่า ถุงลมนิรภัยก็ทำงานทันที มิเชลล์หมดสติไปด้วยความหวาดกลัว บนสะพานขนาดใหญ่ มีรถที่ขับผ่านไปผ่านมาอยู่สองสามคันจอดเพื่อตรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้น นอีกสองสามคนก็พยายามที่จะติดต่อตำรวจเช่นกัน ทว่า ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมทั้งหน้ากากและหมวกเดินลงมาจากรถดัมพ์ เธอคือเป็ปเปอร์ กิมมิช ทันทีที่เดินไปถึงขอบสะพาน เธอเหลือบมองลงไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง พร้อมกับกล่าวคำพูดใส่หูฟังและออกคำสั่ง “ยืนล้อมแม่น้ำเอาไว้ เผื่อพวกมันพยายามจะหนี ส่วนนักดำน้ำก็เตรียมรับของได้เลย ส่วนที่เหลืออยู่ภาคพื้นดินก่อน รีบถอยกลับและมองหาที่กำบังด้วย เพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังจะมาถึงในไม่ช้าแล้ว” หลังจากออกคำสั่งเสร็จ เธอจึงกลับเข้าไปในรถคันสีดำ ไม่นานนัก รถดั๊มพ์บนสะพานขับออกไป ลิ่วล้อที่เป็ปเปอร์จัดเตรียมไว้เพื่อการไล่ล่าก่อนหน้าก็อพยพหนีไปในเวลาเพียงไม่กี่น
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 170
ทันทีที่วางสาย ชายหัวล้านก็ตะโกนขึ้นมา “คุณจะไปหาชายคนนั้นเหรอ? หมอนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ทำไมเราไม่ฆ่าเขาเสียเลยล่ะ?” “ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเขายังมีประโยชน์กับเราอยู่” เป็ปเปอร์ตอบกลับ ... โพล่ง! ทางตอนเหนือของแม่น้ำอีสต์ อเล็กซ์คลานขึ้นมาจากน้ำ โดยมีมิเชลล์อยู่ในอ้อมแขน เขาคลานขึ้นไปบนฝั่งทราย อเล็กซ์รีบทำการปั๊มหัวใจให้กับมิเชลล์ทันที ตามด้วยการผายปอด กระตุ้นด้วยเข็มไฟฟ้าและพลังฉี ในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที มิเชลล์สำลักน้ำและตื่นขึ้นมา "ฉันยังไม่ตายใช่ไหม?" “ก็เกือบอยู่” อเล็กซ์พยายามนั่งลงบนพื้น สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นอะไรที่อันตรายไม่น้อย อันที่จริง ถุงลมนิรภัยที่ใช้ถือเป็นอุปสรรคต่อการหลบหนีของอเล็กซ์เลยก็ว่าได้ ไม่เพียงแค่นั้น ก่อนที่จะถูกชน ด้านหน้ารถก็เละไปแล้ว อีกทั้ง ขาของมิเชลล์ก็เข้าไปติดอยู่ในรถอีก หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก อเล็กซ์ก็สามารถช่วยมิเชลล์ออกมาจากรถได้ แต่ทั้งสองก็ถูกกระแสน้ำพัดผ่านไป ทว่า โชคดีที่ทั้งคู่ยังมีชีวิตอยู่ มิเชลล์เลียริมฝีปากของตัวเองและรู้สึกแปลกๆ “นาย... นายจูบฉันเหรอ?” "จูบ? ใครจูบเธอกัน? มันก็แค่การผายปอดช
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 171
วันรุ่งขึ้น รถสองคันมาถึงทางเข้าของเมเปิล วิลล่า ก่อนเวลา 07.00 น. ภายในรถปอร์เช่สุดหรูมีผู้โดยสารสี่คน สปาร์ค แครอล โอลิเวีย และ มารายห์ แขนของสปาร์คยังไม่หายดี ดังนั้น แครอลจึงอาสาเป็นคนขับ ตามมาด้วยรถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์ ข้างในนั้นคือโลงศพที่พวกเขาซื้อมาเมื่อคืนนี้ เมื่อคืนที่ผ่านมาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น สปาร์คแทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน และการอดนอนนั้นมันส่งผลทำให้ตาของเขาแดงก่ำ อย่างไรก็ตาม เขายังคงดูเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เขานอนไม่หลับ เฝ้าคิดถึงการตายของอเล็กซ์ ตอนนี้เขากำลังจะส่งโลงศพไปที่บ้านของอเล็กซ์อีกด้วย และเขาก็จะสามารถดูถูกเยาะเย้ยบริตทานีได้เต็มที่ มันช่าง ตื่นเต้น เร้าใจ ยิ่งกว่าการได้นอนกับผู้หญิงคนไหน ๆ เสียอีก... แต่ทว่า นั่นทำให้เขานึกถึงบางสิ่งที่เลวร้ายขึ้นมาได้ หลังจากที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้แอ้มกับนางแบบที่ตามจีบ สปาร์ครู้สึกราวกับว่ากำลังประสบปัญหาทางจิต เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาไม่ได้แอ้มกับสาวไหนเลย โอลิเวียและมารายห์ที่นั่งด้านหลังเบาะของรถกำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสชาติ “บริตทานีเคยเรียกตัวเองว่าสตรีเหล็กด้วย แถมคอยบงการพวกเราอยู่ตลอดเวลา ต๊าย
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 172
นักเลงทั้งสองคนจึงช่วยกันขนย้ายโลงศพไม้พะยูงออกจากรถบรรทุก เมื่อพวกเขาวางมันลงบนพื้น มันก่อให้เกิดเสียงดังและฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย "อ๊ะ!" แม้แต่วอลทซ์ก็ยังอุทานออกมา และเมื่อเธอเห็นโลงศพ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที ในวัฒนธรรมของพวกเขา การให้โลงศพเป็นของขวัญเป็นสิ่งต้องห้ามร้ายแรง ใบหน้าของบริตทานีซีดเผือดละตัวสั่นไปทั้งตัว สปาร์คหัวเราะอีกครั้งและพูดอย่างเสแสร้ง “เป็นไงบ้างครับ คุณป้า? คุณชอบของขวัญนี้ไหมครับ? ผมขอแจ้งให้ทราบเลยแล้วกันว่า โลงศพนี้ทำมาจากไม้พะยูงคุณภาพสูง น่าเสียดายที่อเล็กซ์ ลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้!" “น่าเสียดายที่เขาต้องทนทำงานหนักเพื่อแอสเส็กซ์ตั้งนาน’ ภรรยาของเขาไม่ยอมให้นอนบนเตียงเดียวกันด้วยซ้ำ! ทั้งหมดที่เขาทำได้คือนอนอยู่ในห้องรก ๆ ดูแลสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันของผู้หญิงสามคนนั้น โดนด่าทุกวันด้วย! โอ้ ช่างน่าอายเสียนี่กระไร!” “ลูกพี่ลูกน้องของผมนั้นยากจนมาก ผมพนันได้เลยว่าเขาไม่มีปัญหาาซื้อโลงศพแบบนี้ได้หรอก นั่นคือเหตุผลที่ผมมาที่นี่พร้อมกับของขวัญชิ้นนี้! ผมเสียใจกับการสูญเสียของคุณป้าบริตทานี่จริง ๆ นะครั
สุดชีวาชะตาลิขิต บทที่ 173
อเล็กซ์เดินเข้าประตูมา ในมืของเขานั้นถือถุงบิสกิตอาหารเช้าอยู่ เขาออกไปฝึกซ้อมตั้งแต่เช้าตรู่และก็เลยหาอาหารเช้าทานก่อนที่จะกลับบ้าน เขาไม่คาดคิดว่ากลับมาแล้วจะพบเจอโลงศพสีแดงสดที่หน้าประตูบ้านตัวเอง รวมไปถึงพบกับสปาร์คและคนอื่น ๆ ด้วย น้ำเสียงของเขาสงบ แต่สายตาของเขากลับเยือกเย็นมาก 'ใครหน้าไหนส่งโลงศพมาที่หน้าประตูบ้านของคนอื่นทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครเสียชีวิตที่บ้านหลังนี้?' "ลูกกกกก!" บริตทานีรีบวิ่งไปหาอเล็กซ์และกอดเขาแน่นทันทีที่ได้เห็น น้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้ม และก็ไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไป ก่อนที่อเล็กซ์จะกลับมา เธอตกใจกับข่าวนี้มากและคิดว่ามันคือความจริง บริตทานีรู้สึกเปราะบางมาก ๆ เธอทนไม่ได้ถ้าจะต้องสูญเสียคนที่รักไปอีกคน “คุณแม่ เป็นอะไรไปครับ? ผมยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ผมยังมีชีวิตอยู่ แล้วก็แข็งแรงมาก ๆ คุณแม่ไม่เห็นหรือไงครับ? ผมแค่กังวลว่าคุณแม่อาจจะเหนื่อยจากการทำอาหารเช้าทุกวัน ผมก็เลยออกไปหาอาหารเช้าสำหรับพวกเราในวันนี้ไง” อเล็กซ์ยิ้ม ในทางกลับกัน สปาร์คและคนอื่น ๆ แทบไม่เชื่อสายตาของพวกเขา ความสุขของพวกเขากลับกลายเป็นความสยดสยองทันที มีทั้งความไม่เชื่อผสมป
Latest chapter
