“ทำไมคะ กลัวว่านานาจะมาขัดจังหวะพี่กับแฟนเก่าที่แอบนัดกันมาสวมเขาให้นานาเหรอ” นานากระแนะกระแหนขึ้นมาแถมทำหน้าทำตาใส่กรรวี
น่าหมั่นไส้ชะมัด สวยตายแหละอีป้า
แต่เดี๋ยวนะ.. เพิ่งขอแต่งงานกันไปเมื่อกี้เองไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้มาทะเลาะกันหาว่าเธอแอบนัดกันมา คืออะไร?
“พี่ทำแบบนี้กับนานาได้ยังไง ไหนบอกว่ารักนานาไม่ใช่เหรอคะ ฮึก ฮือ...”
อะ! สวมวิญญาณนางเอกเจ้าน้ำตากอดสามีร้องไห้แล้วหนึ่ง จะร้องไห้ไม่ว่าแต่หันไปดูหน้าสามีหน่อยดีไหมแม่คุณ สาธิตทำหน้าเอือมระอาเสียเต็มประดาขนาดนั้น ส่วนกรรวีก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอคู่รักข้าวใหม่ปลามันต่อ จึงใช้จังหวะนั้นเดินกลับ
“หงส์! อย่าเพิ่งไป..” สาธิตรั้งข้อมือของกรรวีไว้อีกรอบ
“อะไร!?” เธอหันกลับไปตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด เรียกทำไม อะไรกันนักหนา โวะ!
“นานาปล่อยพี่”
“พี่ธิตอย่าทำกับนานาแบบนี้นะ!” นานากอดยื้อว่าที่สามีไม่ยอมปล่อย
“นานา ปล่อย” สาธิตกดเสียงต่ำนัยน์ตาเยือกเย็นจนนานาเห็นแล้วหยุดชะงักการกระทำ เขาแกะแขนนานาออกจนได้
นั่นทำให้ทั้งนานาและกรรวีชะงัก สายตาคู่นั้นไม่ควรเป็นของคนที่เพิ่งจะขอกันแต่งงานใช้มองกัน แต่ก็ช่างเพราะไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย
“แล้วคุณน่ะ จะปล่อยฉันได้รึยัง?” กรรวีถามสาธิตบ้าง
“ยัง..”
“ปล่อยเถอะ อึดอัด!” เธอพยายามสะบัดข้อมือออกไป
“ไม่! ไปคุยกันก่อน”
“ก่อนอื่นคือไปคุยกับเมียตัวเองก่อนดีไหม โน่นอะ ทำหน้าอย่างกับปลาบู่ชนเขื่อนละ” ยิ่งเห็นสายตาที่นานามองมาแล้วยิ่งนึกหมั่นไส้ ...มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ?
“มากับพี่” นอกจากจะไม่สนใจไยดีว่าที่ภรรยาแล้วสาธิตกลับกระตุกแขนเรียวให้เดินตามไป และจังหวะที่ไม่ทันตั้งตัวนั้น…
เพียะ!
ใบหน้าสะสวยหันไปตามแรงสะบัดข้อมือที่ฟาดมา
“คุณหมอหงส์ฟ้าไม่มีปัญญาหาผัวด้วยตัวเองเลยเหรอคะถามจริง?!” นานาด่าเสียงดังหลังจากฟาดฝ่ามือเข้าใส่ ในขณะที่กรรวีได้แต่ยืนหน้าชาตัวสั่นกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
‘นะ นี่ฉันโดนตบใช่ไหม... อะไรกันเนี่ย!’
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเธอมาก่อน พี่ชายหวงอย่างกับไข่ในหิน พ่อแม่โคตรจะตามใจยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยนะจะบอกให้
“เฮ้ยนานา เธอทำบ้าอะไรวะ!” สาธิตใช้ตัวเองเป็นโล่ กันไม่ให้นานาทำร้ายกรรวีได้อีก แต่มันไม่ทันแล้วไหมล่ะ หน้าเธอสั่นไปหมดแล้ว!
“ก็มันมายุ่งกับผัวนานาอะ ทำไมนานาจะทำไม่ได้!” นานาเริ่มโวยวายแบบฉบับนางร้ายในละครไทย
“เอาให้ดีนะนานา เธอเคยตกลงกับพี่ไว้ว่ายังไง”
“แต่พี่เพิ่งขอนานาแต่งงานไปเองนะ” เมื่อสาธิตเริ่มเดือดดาลนานาก็เสียงอ่อนลงหลายระดับ ทว่าความหยิ่งทนงทำให้ยังเชิดหน้าสู้ต่อ
“นั่นเป็นเพราะอะไรจะให้พี่พูดตรงนี้เลยไหมล่ะ พี่พูดได้นะถ้าเธอหน้าหนาพอ”
‘อะไรกัน สองคนนี้กำลังเถียงกันเรื่องอะไรช่วยหันมาสนใจฉันก่อนค่ะ ฮัลโหล! คนโดนตบอยู่ทางนี้ค่า’
“นี่! ใครไปยุ่งกับสามีหล่อนไม่ทราบ ช่วยแหกตาดูก่อน!” กรรวีพูดสวนพร้อมพุ่งร่างเข้าหายายบ้านั่น อยากสวนสักหมัดให้หายเจ็บใจขณะที่สองผัวเมียนี้กำลังยืนถกเถียงอะไรกันอยู่สักอย่าง แต่ดันโดนสาธิตกอดเอวบางรั้งเอาไว้ก่อน เพราะเริ่มมีไทยมุงเข้ามาแล้ว บางคนก็เริ่มซุบซิบกันไปว่าเธอไปแย่งผัวเขาจนเมียเขาจับได้อะไรทำนองนั้น จนกรรวีที่ได้ยินเสียงแว่วเข้าหูเริ่มเดือดดาล
เธอต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำ ไหงกลายเป็นคนที่ผิดในสายตาคนอื่นได้
ไม่ได้การ... เธอต้องกู้ชื่อเสียงตัวเองกลับมาก่อน คนอย่างหมอกรรวีไม่มีทางแย่งสามีใครให้เสียชื่อ
“นานากลับไปก่อน” สาธิตไล่
“ไม่! เราต้องกลับไปพร้อมกัน” หล่อนกระชากแขนกรรวีที่โดนว่าที่สามีจับไว้แน่นให้ออกจากกัน ใช้เล็บจิกเข้าเนื้อขาวบอบบางอย่างแรงอีกต่างหากจนกรรวีร้องลั่น
“โอ๊ย ยายบ้าฉันเจ็บนะ!” ความจริงเธอไม่ได้เจ็บอะไรมากแค่อยากจะสำออยเรียกคะแนนความเห็นใจกลับมาบ้าง
“นานาอย่า!” พี่ธิตห้ามแล้วกระชากแขนว่าที่ภรรยาเหวี่ยงออกไปจนร่างบางไถลไปชนกับแจกันไม้ทรงสูงที่วางประดับไว้ตรงทางเดินอย่างไม่แรงนักจนแจกันล้มระเนระนาด
เสียดายที่มันเป็นไม้เลยไม่แตกใส่หัวอีบ้านั่น หมั่นไส้!
ไม่รู้หรอกนะว่าหลังจากเธอเดินออกมาเรวัตจะพาผู้หญิงคนนั้นไปไหน พยายามไม่คิด พยายามจะไม่รู้สึกอะไรเพราะรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน แต่ในใจลึก ๆ ก็อดรู้สึกไม่ได้อยู่ดี ถ้าเขาพาผู้หญิงคนนั้นเข้าห้องไปแล้วมีอะไรกันต่อล่ะ ห้องที่เธอกับเขาเพิ่งนอนด้วยกันมา ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ มันโคตรเจ็บเลยนะใบหน้าสวยฟุบลงตรงพวงมาลัยรถยนต์กะว่าจะปล่อยโฮร้องไห้ให้สาแก่ใจเสียหน่อย แต่ไม่ทันที่น้ำตาจะไหลประตูรถฝั่งที่เธอนั่งกลับโดนเปิดออกโดยฝีมือใครบางคนอย่างถือวิสาสะ เงยหน้าขึ้นมองก็ต้องเบือนหน้าหนี กลอกตาปั้นหน้าบึ้งตึงทั้งที่ในใจแอบรู้สึกดีที่เรวัตตามเธอมา เขาไม่ได้หิ้วผู้หญิงคนนั้นไปต่ออย่างที่เธอคิด“ลุก” เขาสั่ง เธอขมวดคิ้วถามทางสายตาว่า ‘อะไร!’ เป็นคำพูดที่ไม่มีเสียงแต่เขารับรู้ได้“พี่ขับให้”“จะตามมาเอานอกสถานที่รึไง ค่าตัวหงส์แพงนะ สู้ไหวเหรอ?” ปากอยู่ไม่สุข อดพูดประชดประชันไม่ได้ เรื่องที่โดนเขาว่าเธอไม่มีทางลืมง่าย ๆ หรอกนะ“แล้วได้ปะล่ะ คิดเท่าไหร่ก็ว่ามาเลย” นี่ก็ปากหมาไม่หาย เพิ่งโดนโกรธไปยังไม่เข็ดใช่ไหมไอ้เหี้ยเรย์!“ถอยไป!” กรรวีหน้าตึงออกปากไล่ เตรียมปิดประตูใส่แต่คนตัวสูงกลับขืนไว้ก่อนจะยกอุ้มร่
“ไปรอพี่ข้างล่างนะครับ เดี๋ยวพี่ลงไป” เรวัตกดเสียงต่ำพูดย้ำอีกครั้ง คาริสาเริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจกว่าเก่าหลายเท่าตัว เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากลงไปรออยู่ข้างล่างตามคำลั่งของเขา แต่ในจังหวะที่คาริสาจะหันหลังเดินกลับมาประตูห้องก็เปิดอ้าขึ้นอีกครั้ง จนทุกสายตาต้องหันไปมองกรรวีที่ยืนฟังเสียงคนคุยกันอยู่หน้าห้องพักใหญ่ ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง แต่ที่รู้แน่ชัดคือผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาตามเขา เธอได้แต่ถามตัวเองว่า... แล้วเราจะนั่งอยู่ทำไม ต้องมาหลบ ๆ ซ่อน ๆ แล้วรอให้เขาไปกับใครต่อใครปล่อยให้เธอนั่งอยู่ในเงามืดไร้ตัวตนต่อไปแบบนี้น่ะหรือ เธอไม่ได้เกิดและเติบโตมาอย่างดีเพื่อเป็นคนในความลับของใคร เพราะฉะนั้นจะรออะไรหญิงสาวลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าที่พอจะใส่ออกไปได้ จีสติงยังพอใส่ได้ แต่เสื้อชั้นในขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี เธอจัดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่กำลังสวมใส่ให้เข้าที่เข้า ใช้ทิชชูซับหน้า ปาดน้ำตา จัดทรงผมเสร็จก็สวมส้นสูงเดินออกไปนอกห้อง เมื่อพ้นออกมาจากกรอบประตูห้อง สายตาของผู้หญิงทั้งสองก็ประสานกันอย่างอัตโนมัติ และชัดเจนมากว่าความรู้สึกแรกคือทั้งสองไม่ชอบขี้หน้ากันอย่างแรง'เหอะ อีเตี้ย!' กรรวีด่าในใจ
ขณะที่เรวัตกอดรั้งง้องอนกรรวีไม่ให้จากเขาไปกลับมีใครบางคนเคาะประตูห้องเสียงดังลั่น ดึงสายตาของทั้งคู่ให้หันไปมอง ชายหนุ่มจะทำเป็นไม่สนใจเพราะคิดว่าเป็นลูกน้อง เขาตั้งใจจะอุ้มกรรวีเข้ามาในห้องนอนที่อยู่ในสุด แต่ประตูห้องก็โดนเคาะเรียกอีกครั้งก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เคาะรัวแบบนี้คงเป็นไอ้ฮาซีฟเพราะลูกน้องคนอื่นคงไม่กล้า พวกมันรู้ว่าหากทำแบบนี้เขาจะไม่พอใจ‘เคาะขนาดนี้มีใครมาฆ่ากันตายในผับกูรึเปล่าวะ’ก่อนจะไปเปิดประตูดูว่ามีเรื่องอะไร เรวัตอุ้มกรรวีเข้ามาวางบนเตียงขนาดสี่ฟุตในห้องนอนแล้วสั่งห้ามเธอออกมาเพราะกลัวว่าลูกน้องจะเห็น ไม่ใช่อยากจะปิดแค่ไม่อยากให้ใครเห็นร่างกายหญิงสาว เพราะเชิ้ตของเขาที่เธอกำลังสวมใส่มันสั้นปิดแค่โคนขาอ่อนเท่านั้นเองร่างสูงหยิบกางเกงยีนส์สีเข้มขึ้นมาสวมใส่ ท่อนบนเปลือยเปล่าไม่ใส่อะไรเดินไปเปิดประตูห้องด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ที่โดนขัดคอเวลาเขาจะง้อเมีย“มีเหี้ยอะไร!” สิ้นเสียงตะคอกเรวัตกลับต้องชะงักเมื่อเปิดประตูมาแล้วเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ใช่ฮาซีฟแต่เป็น…“ริสา”“พี่เรย์... ยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ” คาริสาเอ่ยถาม ทั้งที่สองเบ้าตากำลังมีน้ำตาเอ่อคลอ ดวงตาคู่ส
“โอ๊ย พี่เรย์ หงส์ไม่ไหว อ๊าย!” ฝามือใหญ่ฟาดลงบั้นท้ายอวบขาวจนขึ้นเป็นรอยแดงซ่าน เสียงเนื้อกระทบกันสอดประสานกับเสียงครางหวานดังก้องไม่นานที่เรวัตก็ปลดปล่อยเชื้อพันธุ์อัดเข้าใส่ร่องรักของเธออย่างตั้งใจโดยไร้การป้องกันใด ๆ ทั้งสิ้นแรก ๆ ก็มีใส่ถุงยางบ้างแต่ว่าพักหลังมาเขาไม่เคยที่จะป้องกันกับเลยสักครั้ง วันนี้ก็เช่นกันเขากดท่อนลำย้ำอยู่แบบนั้นเนิ่นนานกว่าจะดึงออกไป เรวัตจับกรรวีพลิกกายให้นอนหงายเพื่อจะเริ่มบทรักบทใหม่ หากแต่ครั้งนี้คนใต้ร่างกลับรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดผลักเขาออกห่างไปก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งและตะคอกใส่หน้าออกมาเสียงดังอย่างสุดจะทน“หยุดสักที! หงส์ไม่ใช่กะหรี่ที่พี่จะอยากเอาตอนไหนก็ได้นะ ถ้าอยากนักก็ไปหาผู้หญิงของตัวเองเถอะ อยู่ข้างนอกโน่นไปสิ” อยากจะเอาก็เอาจนได้ไม่ถามความสมัครใจกันเลยสักนิด เวลาคิดจะไปก็ไปไม่เคยสนใจความรู้สึกกัน เธอไม่ใช่ดอกไม้ริมทางที่เสร็จกิจแล้วเขาจะทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ได้นะ!“อย่าว่าตัวเองแบบนั้นสิ เธอจะเป็นกะหรี่ได้ยังไง เพราะเท่าที่จำได้ พี่ไม่เคยเสียตังค์ให้เธอเลยสักบาทเดียว” คำที่พูดพ่นออกไปไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกแต่มันเกิดจากความโมโหที่เห็นว่าเธอเอาต
“ว้าย! พี่ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ย อื้อ อย่าทำแบบนี้พี่เรย์” กรรวีกรีดร้องดิ้นเร่าเมื่อเรวัตเริ่มฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกมาจนขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดีถ้าจะใส่แบบนี้ก็ไม่ต้องใส่ สั้นแค่คืบแทบจะปิดง่ามดากไม่ได้ นั่งทีกระโปรงร่นเห็นไปถึงลำไส้ใหญ่ ไหนจะไอ้หน้าอกหน้าใจล้นทะลักนี่อีก หวงโว้ย!“ทำไมพี่จะทำไม่ได้ เพิ่งจะมาหวงตัวอะไรเอาตอนนี้” ทีกับผู้ชายคนอื่นเธอยังปล่อยให้กอดได้ แต่กับเขาทำไมไม่ยอมให้เข้าใกล้ทั้งที่เคยไปถึงไหนต่อไหนกันมาแล้วเรวัตใช้ความชำนาญในการปลดบราและแพนตี้ตัวบางออกมาจากร่างหญิงสาวแล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวปลดเข็มขัดจัดการรั้งกางเกงลงมากองตรงหน้าขาแล้วส่งลำกายที่ขยายใหญ่เต็มที่เข้าจ่อยังร่องสาวของคนที่นอนเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดใด ๆ“ไม่เอานะพี่เรย์ อย่า!” ใจหนึ่งเธอก็คิดถึงเขาแต่เมื่อนึกถึงหน้าผู้หญิงอีกคน บอกเลยว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์อย่างแรง“ทำไม? หึ ทำเป็นไม่เคยไปได้” มุมปากหยักกระตุกยิ้มพอใจที่เห็นคนใต้ร่างเนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนก เขาหยัดกายขึ้นมาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนเผยให้เห็นร่างกายกำยำเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักน่าเกรงขาม ร่
“อีเจ๊ เสร็จยังวะ” ไม้ที่จัดการธุระตัวเองเสร็จแล้วตะโกนเข้ามาในห้องน้ำหญิงฝั่งตรงข้ามเพื่อถามกรรวี ทำไมชะนีมันต้องใช้เวลาเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ด้วยไม่เข้าใจ“ยัง! กลับโต๊ะก่อนก็ได้นะ แต่งหน้าใหม่แป๊บ” เธอตะโกนตอบออกไป ช่วงนี้พักผ่อนน้อย นอนก็ไม่ค่อยจะหลับเพราะมีเรื่องให้คิดในหัวมากมายไปหมด สภาพที่มาวันนี้คือง่วงตาปรือมากเลยกะจะล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้วลงแป้งแต่งหน้าใหม่เผื่อเจอหนุ่มงานดีถูกใจจะได้พร้อมอ่อยในเมื่อตั้งใจจะมูฟออนแล้วเราจะโทรมเหมือนผีไม่ได้“ครับ!” ไม้ตอบเสียงเข้มแบบสุภาพมาคำเดียวก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินหายไป‘แหม~ ทำมาคงมาครับนะอีไม้’ถ้าให้เดากรรวีคิดว่าไม้น่าจะเจอคนถูกใจเลยตอบเสียงแมนแบบนั้น หากกลับโต๊ะไปแล้วไม่เจออีไม้แปลว่ามันคงลากผู้ชายไปกินที่ไหนสักที่แล้วร้อยเปอร์เซ็นต์ เห็นว่าหล่อเข้ม แมน กล้ามใหญ่แบบไม้ แต่นางก็กินผู้ชายนะ เป็นสายรุกแต่คนนอกอาจจะมองไม่ออกเท่าไหร่‘ชิ! หมั่นไส้ ทำไมคนอื่นเขาหาคู่กันง่ายจัง’ กรรวีบ่นไปแต่งหน้าไป ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเพราะแค่ลงแป้งบาง ๆ กับปัดแก้มให้ดูมีเลือดฝาด ทาลิปมันเปลี่ยนสีเน้นลุคสดใสกระชากใจวัยรุ่นกรุบกริบ เคยได้คนแก่กว่